ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το μέλλον σχεδιάζεται στη Στυλίδα

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

(...) Ο Απόστολος Γκλέτσος ίδρυσε κόμμα!

Σκοπός του κόμματος «Τελεία», όπως διαβάζουμε στην ιδρυτική διακήρυξη, είναι «να επαναφέρει στην κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου τα θεμελιακά αυτονόητα, που συγκροτούν την ελληνική κοινωνία ως δύναμη αντίστασης στην υποδούλωση και καθιστούν τον ελληνικό λαό αυτόνομο και αυτεξούσιο». (Και σχεδόν αυτιστικό μέσα στον υπόλοιπο κόσμο, θα προσέθετα εγώ...) 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ως πολιτικός ο Απόστολος Γκλέτσος στοχεύει στο απόλυτο (θα έλεγα στο ολοκληρωτικό, αν ο όρος δεν ήταν βεβαρημένος...), μέσα από τα αυτονόητα. Ποια είναι αυτά; 

Αφού είναι αυτονόητα, περιττεύει να τα προσδιορίσουμε. Αν τώρα εσείς έχετε ανάγκη να τα ακούσετε, αυτό σημαίνει ότι δεν τα ξέρετε και, άρα, δεν είσαστε επαρκώς Ελληνας ή Ελληνίδα, τουλάχιστον για το κόμμα του Γκλέτσου.

Αν υπολείπεται σε κάτι το όραμα Γκλέτσου είναι -και δεν με ξαφνιάζει διόλου αυτό- στην οικονομία. Και πολύ σωστά! Διότι ο αυθεντικός Ελληνας, ως αριστοκράτης της Ιστορίας, είναι υπεράνω χρημάτων: δεν τον ενδιαφέρει πώς βγαίνουν, αρκεί να τα έχει για να τα τρώει.  

«Δεν επιθυμούμε πλέον να παράγουμε πολιτικά ξύλινους όρους, όπως εξορθολογισμός, ανάπτυξη κ.λπ.», γράφει, «ούτε θέλουμε άλλο όρους της οικονομίας για να καταδυναστεύουν τον άνθρωπο». (Σ.σ.: Πάντα το πίστευα και πάντα το υποστήριζα: το δικαίωμα στην κουταμάρα είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα...)

Παρ’ όλα αυτά, η έλλειψη σε αναφορές στην οικονομία αναπληρώνεται και με το παραπάνω από την έμφαση της διακήρυξης στα θέματα παιδείας και πολιτισμού ― γεγονός το οποίο ουδεμία κατάπληξη προξενεί, αφού ο αρχηγός του κόμματος προέρχεται από τον κόσμο του θεάματος. «Πιστεύουμε στην ανάσταση της αληθινής ανθρωπιστικής Παιδείας, αυτής που δίνει την αληθινή φύση στο κοινωνικό ον (...) Πιστεύουμε στη Φρόνηση και στην κριτική σκέψη (...) Πιστεύουμε στην αυθεντική Πολιτιστική δημιουργία. Θεωρούμε ότι οι Ελληνες δεν έχουν απολέσει τη δυνατότητα πρόσβασης στην Τέχνη, το Λόγο, τη Φιλοσοφία».

Ισως το χαρακτηριστικότερο της «Τελείας» είναι ο δυναμισμός, ο οποίος, ούτως ή άλλως, είναι στοιχείο της προσωπικότητας του ηγέτη της. Θα τον ονόμαζα, δε, «δυναμισμό της άγνοιας», θεωρώντας τον μετεξέλιξη της ιστορικής παράταξης ΚΔΟΑ*: «Σχεδιάζουμε να δημιουργήσουμε και να βελτιώσουμε δομές, με ταχύτητες στις οποίες δεν έχουν συνηθίσει οι δυνάμεις της συντήρησης ή αυτές του μηδενισμού», μας διαβεβαιώνει η διακήρυξη.

Τέλος, αν και κανονικά θα όφειλα να έχω ξεκινήσει από το σημείο αυτό, η ευτυχία είναι το σημείο στο οποίο η πολιτική κίνηση Γκλέτσου διαφοροποιείται ριζικά έναντι όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων του τόπου και το σημείο, επίσης, όπου ανοίγεται ένας νέος δρόμος στις πολιτικές αναζητήσεις του ανθρώπινου γένους. Ο Γκλέτσος πηγαίνει μερικά βήματα παραπέρα την περίφημη αναφορά στην «επιδίωξη της ευτυχίας», από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, και κηρύσσει ότι η ευτυχία είναι «αναφαίρετο δικαίωμα» όλων.

Συμπέρασμα: 

Πρόκειται για εποχικό φαινόμενο, δηλαδή όπως οι μαθητές αυτό τον καιρό κάνουν καταλήψεις στα σχολεία (για το Πολυτεχνείο υποτίθεται...), ο Γκλέτσος είπε να κάνει κάτι παραπάνω και έκανε κόμμα. 

 Καλά έκανε, αλλά, με όλο το θάρρος, φοβάμαι ότι η προσπάθεια θα σκοντάψει στις δύσκολες λέξεις της διακήρυξης και, εν γένει, στο διανοουμενίστικο κλίμα που είναι φανερό ότι διέπει το όλο εγχείρημα. Προεξοφλώ ότι προσωπικότητες του επιπέδου μιας Βάνας Μπάρμπα θα σαγηνευθούν οπωσδήποτε από τον μεστό πολιτικό λόγο του Γκλέτσου. Δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν η μεγάλη ηθοποιός μας σπεύσει αυτοβούλως να στρατευθεί στις τάξεις της «Τελείας». Ομως πόσες προσωπικότητες παρόμοιου βεληνεκούς διαθέτουμε σε αυτό τον τόπο;

Κλείνοντας την παρουσίαση του νέου κόμματος, εφιστώ την προσοχή σας στην ακροτελεύτια πρόταση της ιδρυτικής διακήρυξης: 

«Η Ελλάδα επιτέλους έχει στρατηγικό σχεδιασμό και όχι μόνο όραμα!». Και σας ζητώ, όσο η ωραία αυτή φράση ηχεί ακόμη στη σκέψη σας, να φαντασθείτε τον Αποστόλη τον Γκλέτσο με τα φιλαράκια του, να κάθονται σε ένα θλιβερό καφενείο της Στυλίδας, από αυτά με το κίτρινο φως και τις θολές τζαμαρίες που έχουν τα καφενεία στην άθλια ελληνική επαρχία. Είναι αξύριστοι, αχτένιστοι, ντυμένοι αλλοπρόσαλλα, βλέπουν τηλεόραση, καπνίζουν, παίζουν χαρτιά, παίζουν τάβλι, κουβεντιάζουν, πότε πότε πέφτει και μια φωνή. Εκεί σχεδιάζεται το μέλλον της Ελλάδας. Επιτέλους, όπως τονίζει και ο Γκλέτσος...