Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Πριν από λίγες μέρες αποκαλύφθηκε ότι ο Αργύρης Ντινόπουλος είχε
κάποιο χρέος στο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης των
δημοσιογράφων. Έγραψαν μερικές εφημερίδες και ιστοσελίδες, εξέδωσε
ανακοίνωση το Ταμείο, απάντησε ο νυν υπουργός Εσωτερικών και το θέμα
φάνηκε να κλείνει.
Αλλά ο Ντινόπουλος, που επαίρεται ότι είναι δημοσιογράφος (όταν δεν
είναι δήμαρχος, βουλευτής και υπουργός), επέλεξε να κάνει αγωγή μόνο σε
μία εφημερίδα, από την οποία ζητάει αποζημίωση 200.000 ευρώ! (εδώ)
Δεν παίρνω θέση για την ουσία της υπόθεσης, αν και φαίνεται ότι τα
στοιχεία αφήνουν εκτεθειμένο τον υπουργό. Αλλά αυτά ας τα βρουν ο ίδιος
και το Ταμείο. Σήμερα, με ενδιαφέρει η απαράδεκτη ενέργειά του να
καταφύγει στην εκφοβιστική μέθοδο της αγωγής.
«Μα, δεν έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του στα δικαστήρια;»
υποψιάζομαι, ήδη, την ένσταση πολλών.
Βεβαίως το έχει, όπως όλοι οι
πολίτες. Υπάρχουν, όμως, δύο «αλλά»:
1. Το δικαίωμα αυτό υποχωρεί, όταν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς
και μέσα ενημέρωσης. Οι πολιτικοί έχουν υποχρέωση να δίνουν απαντήσεις
στις κατηγορίες και όχι να καταφεύγουν στα δικαστήρια. Και μόνο σε
έσχατη ανάγκη -αν δεν δημοσιεύονται ή δεν μεταδίδονται οι απαντήσεις
τους- να επιδιώκουν τη δικαστική προστασία. Εν προκειμένω δεν συνέβη
αυτό. Ο Ντινόπουλος απάντησε διεξοδικά -και επί της ουσίας και πολιτικά-
και η απάντησή του δημοσιεύθηκε. Οσοι ενδιαφέρονται γνωρίζουν ήδη τι
λένε όλες οι πλευρές.
2. Αν, παρόλα αυτά, ο πολιτικός κρίνει ότι πρέπει να ζητήσει και
δικαστική προστασία, υπάρχουν τα ποινικά δικαστήρια. Εκεί, στο
ακροατήριο, ο ίδιος και οι δικηγόροι του να διεκδικήσουν την τιμωρία του
«υβριστή» ή «συκοφάντη» τους. Στο ακροατήριο να ακουστούν όλες οι
πλευρές και τα επιχειρήματά τους και οι δικαστές να αποφασίσουν.
Μήνυση, λοιπόν, και όχι αγωγή. Η αγωγή έχει δύο ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά.
Πρώτον, δεν διεξάγεται ανοιχτή δίκη, όπως στο ποινικό
δικαστήριο.
Δεύτερον -και σημαντικότερο- με την αγωγή ο πολιτικός ζητεί
χρήματα. Διπλά απαράδεκτο. Διότι έτσι δεν επιδιώκει την ηθική δικαίωσή
του, όπως θα έπρεπε, αλλά την οικονομική εξόντωση του αντιδίκου, εν
προκειμένω ενός μέσου ενημέρωσης. Και, επιπλέον, δείχνει ότι επιδιώκει
να αποκομίσει και οικονομικό όφελος.
Αν ο υπουργός πιστεύει ότι συκοφαντήθηκε, να πάει στα ποινικά
δικαστήρια. Κι αν δικαιωθεί εκεί, να κάνει και αγωγή, ζητώντας συμβολικά
αποζημίωση ενός -ναι ενός- ευρώ. Για να δείξει ότι επιδιώκει την ηθική
του δικαίωση και όχι τον εκφοβισμό και την οικονομική εξόντωση της
εφημερίδας και τον, ταυτόχρονο, δικό του πλουτισμό.
Έτσι (πρέπει να) κάνουν οι δημόσιοι άνδρες. Ας παραδειγματιστεί ο κ.
Ντινόπουλος από τη στάση δεκάδων ή και εκατοντάδων συναδέλφων του
(πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών κ.α.), οι οποίοι ποτέ ή πολύ σπάνια
ζήτησαν αποζημιώσεις από μέσα ενημέρωσης, παρά την ανελέητη κριτική που
υπέστησαν.
Οι πολιτικοί δίνουν απαντήσεις, δεν κάνουν αγωγές. Πόσω μάλλον οι
πολιτικοί, που κάποτε ήταν (και) δημοσιογράφοι.
Εκτός αν σήμερα λείπουν
από τον κ. Ντινόπουλο 200.000 ευρώ. Οπότε η συζήτηση αλλάζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου