Καλησπέρα σας, είμαι η τρύπα στο ψηφιδωτό της Αμφίπολης.
Σύμφωνα με την κ. Περιστέρη, την αρχαιολόγο που προΐσταται της ανασκαφής, δεν είμαι ούτε «φυσική» ούτε «λογική». Αρα, είμαι αφύσικη και παράλογη, συνεπώς μπορώ να λέω και να κάνω ό,τι γουστάρω - ποιος μπορεί να τα βάλει με μια τρύπα;
Υστερα από τόσους αιώνες που
έμεινα στο σκοτάδι, καλυμμένη από χώματα, έχω μια τεράστια επιθυμία να
μιλήσω, να κάνω λίγο θόρυβο γύρω από την ύπαρξή μου. Είμαι ματαιόδοξη,
ξέρετε, όπως όλες οι χαίνουσες οπές με εκθαμβωτικό φέροντα οργανισμό.
Και δικαίως, πιστεύω - εκπροσωπώ το κενό, και το κενό, η έλλειψη, είναι
αυτή που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Νομίζω πως δεν είναι δύσκολο να το
καταλάβετε αυτό -πάρτε ένα οποιοδήποτε δοχείο. Τα τοιχώματά του είναι
δευτερεύοντα, όσο ωραία κι αν είναι - το σημαντικό είναι ο κενός του
χώρος, που θα γεμίσει με το ποτό, το φαγητό ή τα λουλούδια σας.
Αντιπροσωπεύω το Κενό. Εάν το ψηφιδωτό ήταν πλήρες, όλοι θα το κοιτούσαν μια, δυο, άντε πέντε φορές, θα θαύμαζαν την ποιότητά του και μετά θα το ξεχνούσαν. Ομως τώρα, με μένα στο κέντρο του, το ψηφιδωτό αιχμαλωτίζει το νου - κάνει τα μυαλά σας να ταξιδεύουν.
Τι να εικονιζόταν στη θέση μου;
Ισως λεπτομέρειες από τα άλογα που σύρουν το άρμα - ίσως. Δεν θα το μάθετε ποτέ, αλλά πάντα θα αναρωτιέστε - αυτή είναι η γοητεία μου, η χρησιμότητά μου, αφήνω το χώρο ελεύθερο για να τον καλύψει η φαντασία σας.
Μήπως υπήρχε στη θέση μου κάποιο στολίδι, μια μυστηριώδης επιγραφή, ένα σύμβολο σοφίας και δύναμης;
Μπορεί - δεν θα το μάθετε ποτέ.
Σας το είπα, συμβολίζω την Απουσία, το Πλην. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού σας, το εθνικό σας Χρέος, το άδειο πουκάμισο που κρέμεται στην ντουλάπα, τις Μαύρες Τρύπες του Σύμπαντος που καταπίνουν τα πάντα, τα κενά στη μνήμη σας, τα παιδικά σας χρόνια που ξεχάσατε, το σκοτάδι που άφησαν πίσω τους τα αγαπημένα σας πρόσωπα, το περιεχόμενο του τραπεζικού σας λογαριασμού, το άδηλο μέλλον: ό,τι χάθηκε κι ό,τι δεν έχει υπάρξει ακόμα. Είμαι τα όνειρα κι οι εφιάλτες σας, είμαι και στις δύο σκοτεινές άκρες του τούνελ - και αυτή προς την οποία κατευθύνεστε, αλλά και αυτή που αφήσατε πίσω σας. Είμαι η αφετηρία και η κατάληξή σας - η μήτρα και το μνήμα, όπως έλεγε κι ο Καζαντζάκης, είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο μουσικούς φθόγγους, είμαι η εύγλωττη σιωπή.
Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, εσείς, οι Ελληνες, θα έπρεπε
να με ξέρετε καλά, καλύτερα από τον καθένα.
Τα τελευταία χρόνια ζω στις τσέπες σας και στις καρδιές σας, και να τώρα, ξεπρόβαλα μέσα από τη γη, ήρθα στο φως, για να με θαυμάσουν όλοι.
Είμαι αφύσικη και παράλογη,
είμαι η σύγχρονη Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου