Ο Γεώργιος Ανσίμωφ, ο συγγραφέας αυτού του συγκλονιστικού αυτοβιογραφικού βιβλίου είναι ο γιος του του νεομάρτυρα π. Παύλου (η μνήμη του τελείται στις 21 Νοεμβρίου). Είδε με τα μάτια του το άνθος της ελπίδας να μαραίνεται την περίοδο που η απέραντη πατρίδα του ήταν παγιδευμένη στο δόκανο του μαρξισμού και ο σφαγέας Στάλιν αντέγραφε τις μεθόδους του Νέρωνα και του Διοκλητιανού. Παρακολούθησε τους έξαλλους, κατεχόμενους από τη δαιμονική μανία της καταστροφής των ιερών και των οσίων της φυλής του, να τερματίζουν τη λειτουργία ναών, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν ιερείς, να χαρακτηρίζουν ανθρώπους του Θεού «εχθρούς του λαού» και να τους οδηγούν στα αποσπάσματα.
Ένας από τους πολλούς ήταν ο πατέρας του, που στις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς είχε παρέα: τον Χριστό.
Σε τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν απέραντα μόνοι. Στερημένοι από όσα κοσμούν την σκέψη τους και στηρίζουν το οικοδόμημα του βίου τους. Οι Χριστιανοί που αναφέρει ο γιος του Αγίου Νεομάρτυρα στάθηκαν όρθιοι. Περήφανοι ως προσωπικότητες και συνάμα ταπεινοί.
Διέσυραν με την πίστη τους, την αλληλεγγύη και την αποδοχή του γεγονότος του θανάτου όλους τους ανοητεύοντες δικτατορίσκους, που νόμιζαν ότι οι «ιδέες» τους, οι πλάνες του υλισμού, μπορούσαν να επιβληθούν με τα όπλα.
Ο «μαύρος κόρακας». Έτσι λεγόταν η κλούβα της C.K./N.K.V.D., της μυστικής υπηρεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, που μετέφερε τους «εχθρούς του λαού» στις φυλακές ή στον τόπο εκτέλεσης.
«Απαντούσαν δυνατά, πάντα μιλούσαν δυνατά για να σκορπίζουν τον φόβο», γράφει ο Γεώργιος Ανσίμωφ για τους δημίους της ελευθερίας της Ρωσίας, προσφέροντάς μας μια διαχρονική και παγκόσμια αλήθεια:
Δεν μιλούν τούτοι οι άγνωστοι, ούτε μία φορά στις πάμπολλες εμφανίσεις τους με τη νουνέχεια που χαρακτηρίζει τους ισορροπημένους, τους ευτυχισμένους ανθρώπους.
Τα κείμενά τους, οι διακηρύξεις τους, η επικοινωνία τους με το περιβάλλον στάζει χολή και αίμα και αγανάκτηση και μίσος. Το πρόβλημά τους, νομίζουν, θα ξεπεραστεί αν το αποκτήσουν και άλλοι. Η ανελευθερία τους θα παύσει αν την απλώσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το κακό, φυσικά, ποτέ δεν φεύγει, δεν ξεθωριάζει, δεν εγκαταλείπει τον φορέα του όταν ικανοποιηθεί η βουλιμία του για επέκταση. Αντίθετα, πολλαπλασιάζεται και γιγαντώνεται μέχρι να μην μείνει ούτε άνθρωπος επί Γης.
Το μόνο που μπορεί να σταματήσει αυτή την πνευματική πανούκλα είναι η διατήρηση της πίστης στις ψυχές και το νου των ανθρώπων.
Οι Ρώσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι εκκλησίες που στάθηκαν όρθιες στα μαύρα χρόνια του κομμουνισμού είναι οι αποδείξεις του αήττητου της πίστης μας.
Και στην Ελλάδα των Δεκεμβριανών και της κομμουνιστικής ανταρσίας του 1946-1949 δεν πρέπει να το λησμονούμε αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου