RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μην πλειστηριάζετε την ελπίδα

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ

(Πολιτικού επιστήμονα)

Η κοινωνική διάσταση της κρίσης είναι τα ανθρώπινα θύματα, όσοι δηλαδή απολύθηκαν αλλά και όσοι έχασαν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις πλειοδοτούν σε αλληλεγγύη προς αυτούς τους συνανθρώπους μας. Σήμερα η οικονομία, έπειτα από 5 χρόνια ύφεση, αγκομαχά να ξανασηκώσει κεφάλι. Αλλος τρόπος να βρουν δουλειά οι ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας, που απολύθηκαν μέσα στην κρίση, δεν υπάρχει, όση αλληλεγγύη κι αν υπόσχονται οι πολιτικοί.

Το δυσκολότερο θέμα που έχει απομείνει για τη συμφωνία με την τρόικα σήμερα είναι το ζήτημα των πλειστηριασμών.

«Η τρόικα αφού μας τα πήρε όλα, θα μας πάρει και τα σπίτια» φωνάζει η αντιπολίτευση και μερίδα του Τύπου, καλλιεργώντας οργή στην κοινωνία.

Κινδυνεύει αυτός που δεν μπορεί να πληρώνει τη δόση του γιατί το εισόδημά του και η περιουσία του δεν το επιτρέπουν;

Οχι, γιατί για όλους τους πολίτες που τα φέρνουν δύσκολα υπάρχει ο νόμος Στεργίου 4161/2013, πρώην Κατσέλη, που προστατεύει την πρώτη κατοικία όταν υπάρχει πρόβλημα.

Λειτουργεί καλά ο νόμος;

Ναι, πολύ καλά. Συνολικά 350.000 συμπολίτες μας έχουν δάνειο για την κύρια κατοικία τους και 80.000 από αυτούς έχουν προσφύγει στον Νόμο μέσα στα τρία τελευταία χρόνια. Το 1/3 των προσφυγών δεν γίνεται δεκτό, καθώς η επίκληση δυσκολιών δεν επαληθεύεται από τα δηλωθέντα εισοδήματα. Τα 2/3 των προσφυγών γίνονται δεκτά.

Ζητάει κάποιος να καταργηθεί αυτός ο νόμος;

Οχι, αντίθετα εξετάζονται τρόποι επιτάχυνσης στην εφαρμογή του.

Τι συζητάμε τότε;

Συζητάμε την κατάργηση δύο επιπλέον νόμων που θεσπίστηκαν στην αρχή της κρίσης.

Ναι, υπήρχαν τρεις νόμοι για το ίδιο πράγμα, παράξενο μας φαίνεται στην Ελλάδα;

Ο πρώτος νόμος προβλέπει απαγόρευση πλειστηριασμών, για συνολικά δάνεια έως 200.000 ευρώ ανεξάρτητα από το ύψος του εισοδήματος και της περιουσίας τού δανειολήπτη.

Ο δεύτερος προβλέπει ότι αν αγόρασες με δάνειο κύρια κατοικία έως 450.000 ευρώ αντικειμενική αξία, για οικογένεια με δύο παιδιά και δεν το πληρώνεις, η τράπεζα δεν μπορεί να διεκδικήσει τα χρήματά της εκποιώντας το ακίνητο αυτό, ανεξάρτητα από το ύψος των εισοδημάτων σου.

Δηλαδή και οι δύο αυτές ρυθμίσεις δεν προστατεύουν τα θύματα της κρίσης, αλλά αυτούς που έχουν εισοδήματα και προτιμούν να μην πληρώνουν.

Αν δεν έχεις εισόδημα να πληρώνεις τα δάνειά σου, απευθύνεσαι στην τράπεζα ζητώντας μείωση της δόσης. Αν δεν βγάλεις άκρη, τότε καταφεύγεις στον Νόμο 4161 που είπαμε. Αυτό δεν αλλάζει.

Η συζήτηση με την τρόικα αφορά μόνο όσους έχουν επαρκές εισόδημα και δεν μπορούν να προσφύγουν στον 4161. Προτιμούν να μην πληρώνουν, γιατί εδώ και καιρό καλλιεργείται στα ΜΜΕ ότι «έρχεται κούρεμα δανείων». Το «παλλαϊκό» αίτημα σήμερα για προάσπιση του ιερού δικαιώματος στο «έχω αλλά δεν θέλω να πληρώνω» ξεπερνάει σε δημαγωγία ακόμη και το «κίνημα Δεν Πληρώνω».

Οι τράπεζες σήμερα κρατικοποιήθηκαν γιατί ξέμειναν από χρήμα και το κράτος, με τα δανεικά του Μνημονίου, τους έριξε 42 δισ. ευρώ περίπου για να επιβιώσουν. Τη χρυσή δεκαετία 2001-2010 το σύνολο της κερδοφορίας των τραπεζών ανήλθε σε 18 δισ. ευρώ. Στη διετία 2011-2012 οι ίδιες τράπεζες κατέγραψαν ζημίες 33 δισ., σχεδόν το διπλάσιο δηλαδή.

Ο συνολικός δανεισμός των τραπεζών στην οικονομία, δηλ. επιχειρήσεις και νοικοκυριά, το 2001 ήταν μόλις 60 δισ. ευρώ, ανέβηκε στα 125 δισ. το 2005 και στα 255 δισ. το 2009, δηλαδή υπερτετραπλασιάστηκε. Το 2001 τα δάνεια προς ιδιώτες και ελεύθερους επαγγελματίες ήταν μόλις 15 δισ. ευρώ, ενώ το 2009 έφτασαν τα 125 δισ. και σήμερα υποχώρησαν στα 115 δισ. ευρώ, δηλαδή οχταπλασιάστηκαν. Τα δάνεια προς επιχειρήσεις από 130 δισ. ευρώ το 2009 σήμερα βρίσκονται στα 105 δισ. Δηλαδή, τα τελευταία 4 χρόνια τα δάνεια, όχι μόνο δεν αυξήθηκαν, αλλά μειώθηκαν κατά 10 δισ. προς τους ιδιώτες και κατά 25 δισ. προς τις επιχειρήσεις. Συνολικά η οικονομία έχασε 35 δισ. ευρώ σε δανεισμό, όσο περίπου η αθροιστική απώλεια στο ΑΕΠ από την ύφεση πέντε χρόνια τώρα.

Την ίδια στιγμή, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια εξελίσσονται σε ωρολογιακή βόμβα. Από 4,5% το 2007 σήμερα αγγίζουν το 30% που αντιστοιχεί σε 70 δισ. ευρώ, ενώ η τάση παραμένει αυξητική. Με βάση το ποσοστό των προσφυγών στον 4161 που απορρίπτουν τα δικαστήρια και εκτιμήσεις ξένων ειδικών το 1/3 των μη εξυπηρετούμενων δανείων δεν στηρίζεται σε πραγματική δυσκολία, αλλά σε συνειδητή επιλογή αναμονής, μήπως γίνει «κάτι», χάρη στους δύο νόμους, που σήμερα όλοι ζητούν να παραταθούν.

Δηλαδή, από τα 70 δισ. μη εξυπηρετούμενων δανείων τα 23-25 δισ. τα κρατάνε άνθρωποι που έχουν χρήματα να πληρώνουν και παριστάνουν τα θύματα, ελπίζοντας ότι θα τους τα πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι. Δηλαδή οι φτωχοί άνθρωποι που πληρώνουν φόρους, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. 25 δισ. είναι ποσό μεγαλύτερο από το σύνολο όλων των άμεσων φόρων που πληρώνουν σε μια χρονιά όλοι οι Ελληνες και όλες οι επιχειρήσεις.

Σήμερα οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια. Και τα πολύ λίγα που δίνουν είναι με πολύ υψηλά επιτόκια. Ούτε πιστωτική κάρτα με το κατώτατο όριο δεν δίνουν. Δεν δίνουν τίποτα, γιατί απλά δεν έχουν λεφτά. Δυναμικές επιχειρήσεις αδυνατούν να αναπτυχθούν και να ανταγωνιστούν στην Ευρώπη ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των τραπεζών. Το μέλλον μας υπονομεύεται και η ανάκαμψη που περιμένουμε κινδυνεύει να είναι άνευρη. Το ένα εκατομμύριο άνεργοι της κρίσης μπορεί να χρειαστεί 10 χρόνια να απορροφηθεί.

Οσοι πήραν δάνειο πριν από την κρίση, πρόλαβαν και πήραν. Σήμερα τελείωσε σαν να ήταν φαινόμενο που πέρασε από την Ιστορία και δεν θα επαναληφθεί.

Θέλουμε να έχουμε τράπεζες που θα δανείζουν με ευρωπαϊκά επιτόκια; Πρέπει να μπορούν με αποτελεσματικές διαδικασίες να παίρνουν τα λεφτά τους πίσω. Χάνεται η λογική; Χάνεται κι η χώρα.

Η πλειοψηφία των πολιτικών σήμερα κρύβεται κυριολεκτικά από τη φαυλότητα της αντιπολίτευσης και τον λαϊκισμό των πρωινάδικων. Αφήνουν τη δύσμοιρη κυβέρνηση να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Η κοινωνία καταλαβαίνει;

Οχι, γιατί κανείς δεν της το εξηγεί.

Θα χαθεί ένα σπίτι ανθρώπου που αδυνατεί, αν και θέλει, να πληρώνει το δάνειό του;

Οχι κανένα, γιατί υπάρχει προστασία. Να το πούμε στον διπλανό μας, μπας και το πει στον διπλανό του. Μπας και σωθούμε από μόνοι μας γιατί το πολιτικό σύστημα πάλι μας κοροϊδεύει. Η κυβέρνηση προσπαθεί, αλλά είναι μόνη. Πρέπει να κάνει το σωστό.

Αν δεν κάνουμε το σωστό, σε λιγότερο από ένα χρόνο οι τράπεζες θα είναι στην ίδια κατάσταση με σήμερα, δηλαδή κλειστές για την κοινωνία. Οι κεφαλαιακές τους ανάγκες θα ξαναγράψουν «κόκκινο» και θα χρειαστούν κι άλλα λεφτά για να καλυφθεί η τρύπα όσων σήμερα, ενώ μπορούν, δεν πληρώνουν.

Τότε τι θα γίνει;

Ενα από τα παρακάτω δύο:

ή θα πάρουμε τρίτο δάνειο με τρίτο σκληρό Μνημόνιο ή θα «κουρέψουμε» τις καταθέσεις. Αυτό δεν είναι διαχειρίσιμο από καμία κυβέρνηση. Και τότε θα δούμε τα χειρότερα.

ΥΓ.: Εχουμε και μία πρόταση για να λυθεί η δεύτερη εκκρεμότητα με την τρόικα. Αντί για βέτο του υπουργού Εργασίας στις ομαδικές απολύσεις να θεσμοθετήσουμε και το δικαίωμα της κυβέρνησης να διατάζει τις προσλήψεις. Την επομένη της θεσμοθέτησης, η κυβέρνηση θα διατάξει όλους τους εργοδότες της χώρας να προσλάβουν, αναλογικά με το μέγεθός τους, όλους τους ανέργους. Λύσαμε και το πρόβλημα της ανεργίας και μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Καληνύχτα.