Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ
Μέσα στα πολλά -και συγκλονιστικά- που ακούστηκαν στην υπόθεση
Παπαγεωργόπουλου ξεχώρισα μια φράση: «Ψυχοδυναμικός εθισμός στο
οικονομικό έγκλημα».
Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από την έδρα,
προκειμένου να ανατραπεί το περί προτέρου εντίμου βίου επιχείρημα της
υπεράσπισης και να μην αναγνωριστούν ελαφρυντικά στους καταδικασθέντες.
Σαν να λέμε, σίριαλ κλέφτης, όπως λένε σε άλλες χώρες «σίριαλ κίλερ».
Μήπως όμως αυτός ο «ψυχοδυναμικός εθισμός» δεν κουμπώνει μόνο στους
θύτες; Μήπως έχει αντανάκλαση και στα θύματα;
Το σοκ της
κοινωνίας προέκυψε περισσότερο από το άκουσμα της λέξης «ισόβια» και
πολύ λιγότερο από την εξάρθρωση του κυκλώματος που λυμαινόταν επί χρόνια
τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Πεντέμισι μήνες κράτησε η δίκη, με όλες τις
λεπτομέρειες φόρα παρτίδα. Δεν είδα κανέναν ιδιαίτερα συγκλονισμένο
Ελληνα με τις αποκαλύψεις στην ακροαματική διαδικασία. Σαν να ήταν κάτι
φυσικό.
Οι ποινές αυτές καθαυτές ήταν που εντυπωσίασαν την κοινή γνώμη,
όχι οι ίδιες οι πράξεις.
Τι δεν πάει καλά εδώ; Εχουμε «ψυχοδυναμικά
εθιστεί» στην ιδέα ότι μας κατακλέβουν;
Από τον τοξικό λήθαργο του «σιγά μωρέ και τι έγινε, παντού τα ίδια συμβαίνουν», μας ξύπνησαν οι ηχηρές καμπάνες των ισοβίων.
Αλλά, όπως σωστά μας υπενθύμισε ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, «όταν ακούς την καμπάνα, μη ρωτάς για ποιον χτυπάει: Χτυπάει για σένα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου