ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι αντιστασιακοί του 2012

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μια φωτογραφία που αξίζει όσο μια ολόκληρη εποχή. Απεικονίζει τον Κώστα Λαλιώτη, τη Δήμητρα Λιάνη και τον Πέτρο Κωστόπουλο, όλους νέους, στην ανεμελιά κάποιας δεξίωσης. Κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο, κάποιος την ανάρτησε στον τοίχο μου στο facebook και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω τον καταιγισμό των σχολίων που τη συνοδεύουν. Σχόλια λιτά, από τρεις τέσσερις λέξεις το καθένα, όπου το ηπιότερο συνίσταται σε ένα: «Περασμένα μεγαλεία λαμόγια». Το δε κοσμιότερο εμπίπτει στις συνθήκες ανταγωνισμού των σχολιαστών που προσπαθούν να αποδείξουν, με όσα μέσα διαθέτουν, πόση απέχθεια τους προκαλούν τα εικονιζόμενα πρόσωπα.

Πολύ ωραία λοιπόν. Διότι ως προς την κυρία Λιάνη μάλλον κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας, αφού η ιστορική της μοίρα ήταν να ενσαρκώσει τον ρόλο της κινούμενης απαξίας από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της στο δημόσιο προσκήνιο. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι από όσους ανατριχιάζουν τώρα στη θέα του Πέτρου Κωστόπουλου έχουν μορφωθεί από το «Κλικ» και τα λοιπά έντυπα του εκδοτικού του βασιλείου; Διότι, αν δεν κάνω λάθος, σε καιρούς όχι και τόσο μακρινούς το εν λόγω περιοδικό ήταν πρώτο σε κυκλοφορία, στη δε πιάτσα κυκλοφορούσε πλήθος ολόκληρο ντυμένο βάσει προδιαγραφών για να φωτογραφισθεί για τις σελίδες του.

Αναρωτιέμαι ακόμη πόσοι από όσους τώρα δεν αντέχουν τον κ. Λαλιώτη ούτε σε φωτογραφία πριν από μερικά χρόνια φώναζαν συνθήματα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις υπό τους ήχους των «Carmina Burana»; Διότι αν δεν κάνω λάθος το κόμμα το οποίο εκπροσωπούσε ο κ. Λαλιώτης δεν είχε κατακτήσει διά της βίας την εξουσία. Σάρωνε κάτι σαρανταπεντάρια και σαρανταοχτάρια στις εκλογές που αν τα μετρούσες σε βαθμούς Κελσίου θα πλάνταζες από τη ζέστη.

Δεν έχουν δικαίωμα οι άνθρωποι να αλλάζουν; 

Μα και βέβαια έχουν και δικαίωμα, και υποχρέωση, να αλλάζουν. Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη, έλεγε ο Μπαλζάκ. Μόνο που, συνήθως, η στατιστική πλησιάζει την ομοφωνία σε δημοψηφίσματα ολοκληρωτικών καθεστώτων, ως γνωστόν.

Δεν ξέρω οι παλιότεροι, εγώ πάντως και η γενιά μου αυτού του είδους τη θεαματική αλλαγή την έχω ξαναζήσει και το 1974. Τότε που, ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα η Ελλάδα ολόκληρη δήλωνε έτοιμη να αντισταθεί στη χούντα που είχε ήδη πέσει, οπότε και δεν είχε πλέον νόημα να της αντισταθείς. Τότε που μέσα σε μια νύχτα οι δρόμοι γέμισαν με αντιστασιακούς κι εσύ, από εκεί που αισθανόσουν βλαμμένη μειοψηφία, διεπίστωνες πως είχες γίνει μέλος της συντριπτικής πλειοψηφίας. Και δεν είχες καιρό να αναρωτηθείς αν όντως όλοι αυτοί άλλαξαν πεποιθήσεις επειδή είδαν την αλήθεια ή απλώς άλλαξαν στάση επειδή άλλαξε η κατάσταση. 

  

Για τον πολύ απλό λόγο ότι το ζητούμενο ήταν η δημοκρατία και όσο περισσότεροι την ήθελαν τόσο το καλύτερο. Τώρα όμως που η συντριπτική πλειοψηφία των αντιστασιακών του 2012 αποκαθηλώνει όσους η ίδια συντριπτική πλειοψηφία λάτρευε σαν εικονίσματα της δημοκρατίας της και του life style της, ποιο είναι το ζητούμενο;  

Μήπως δεν είναι η αλλαγή της στάσης αλλά η αλλαγή της νοοτροπίας;