Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Θα εφαρμοσθεί το σχέδιο Ανάν για την κατάπαυση των συγκρούσεων στη Συρία;
Η πλειονότητα των αναλυτών συμφωνεί ότι η απάντηση είναι συνάρτηση της διάθεσης της Μόσχας να ασκήσει πίεση στο καθεστώς Ασαντ...
Ποια είναι η επόμενη μέρα των επικείμενων προεδρικών εκλογών στην Αίγυπτο;
Το μόνο που μπορεί σήμερα να διαπιστωθεί δεν είναι παρά οι καθυστερημένες διαβουλεύσεις της Ουάσιγκτον με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, με την ελπίδα ότι ο επίσημος υποψήφιός της θα επισκιάσει πιο εξτρεμιστικές ισλαμικές υποψηφιότητες. Επικράτηση του πολιτικού Ισλάμ στο Κάιρο θα έχει καταλυτικές παρενέργειες από τη Συρία μέχρι και τη Σαουδική Αραβία και τα άλλα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου.
Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στο στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ και της Ε.Ε.;
Η ελεγχόμενη ψυχρότητα στις σχέσεις Ουάσιγκτον-Αγκυρας και το ουσιαστικό «πάγωμα» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. καταγράφεται σε μια ιδιαίτερα λεπτή στιγμή, όπου πριν καν στερεωθεί θεσμικά το μετακεμαλικό καθεστώς τα προβλήματα υγείας του πρωθυπουργού απαιτούν σενάρια για τη μετά Ερντογάν εποχή σε ορίζοντα διετίας.
Πώς θα εξελιχθεί η διαμάχη για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν;
Σήμερα δύο είναι τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα:
Πρώτον, ότι μέχρι και τις εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου ο Ομπάμα δεν θέλει κλιμάκωση της έντασης, πολύ δε περισσότερο άνοιγμα νέου μετώπου
Δεύτερον, ότι ο Νετανιάχου προφανώς ανταλλάσσει τη μη υλοποίηση των απειλών για στρατιωτική δράση με την απουσία πιέσεων για πρόοδο στο Παλαιστινιακό.
ΗΠΑ και Ε.Ε. βυθισμένες στη διαχείριση της κρίσης παρακολουθούν ως παρατηρητές μια δυναμική συνολικής περιφερειακής αποσταθεροποίησης, που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες εντάσεις και ανταγωνισμούς:
Πρώτον, αν δεν βρεθεί λύση για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, να μπουν στον οπλικό πυρηνικό ανταγωνισμό η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.
Δεύτερον, ο έλεγχος του πολιτικού σουνιτικού Ισλάμ να οδηγήσει σε τριγωνικό ανταγωνισμό Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας και αύριο και της Αιγύπτου.
Τρίτον, να εμπλακεί η Τεχεράνη σε αντιπαράθεση με την Αγκυρα, το Ριάντ και το Κάιρο, στην προσπάθειά της να αποτρέψει παντοδυναμία των Σουνιτών στη Δαμασκό και τη Βηρυτό.
Τέταρτον, ταυτόχρονα με τις παραπάνω εξελίξεις να επιταχυνθεί η αποσταθεροποίηση στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, με μόνες αναφορές περιφερειακής σταθερότητας με δυνατότητα παρέμβασης το Ιράν και την Ινδία.
Ετσι στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων δεν τερμάτισαν οριστικά και αμετάκλητα την προσπάθεια επιβολής μιας Pax Americana που άρχισε δυναμικά την εποχή του Μπους πατρός με την Καταιγίδα της Ερήμου και τη Διάσκεψη της Μαδρίτης το 1991 για να καταλήξει σε «ναυάγιο» επί Μπους υιού με την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Τερμάτισαν δύο και πλέον αιώνες, με αφετηρία την εκστρατεία του Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798, παρέμβασης και προβολής των αντιθέσεων της Δύσης στην Ευρύτερη Περιοχή.
Μια παρατεταμένη αβεβαιότητα βρίσκεται μπροστά μας:
Πρώτον, θα πρέπει να διαμορφωθούν οι νέες πολιτικές και καθεστωτικές ισορροπίες στον Αραβικό Κόσμο
Δεύτερο, να προσδιορισθεί ο ρόλος και η εμβέλεια των δύο μη αραβικών μουσουλμανικών κρατών της Τουρκίας και του Ιράν
Τρίτον, να βρεθεί ένα modus vivendi ανάμεσα στο Ισραήλ και τα νέα αραβικά καθεστώτα. Μια δυναμική την οποία ήδη σήμερα είναι φανερό ότι ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει η Δύση, παρά το ότι εκεί διακυβεύεται για το ορατό μέλλον η ενεργειακή της επάρκεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου