Η κ. Αλέκα Παπαρήγα και το κόμμα της δεν είναι απλώς κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Διακηρύσσει ότι στην Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού θα καταργήσει τα ιδιωτικά σχολεία. Παρ’ όλα αυτά, όπως δήλωσε και η ίδια σε τηλεοπτική της συνέντευξη, έστειλε το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, διότι το δημόσιο της περιοχής της δεν τη βόλευε.
Καλά έκανε. Γι’ αυτό υπάρχουν τα ιδιωτικά σχολεία για να καλύπτουν ανάγκες κάποιων λίγων έστω ανθρώπων που δεν μπορούν, δεν τους βολεύει, ή δεν θέλουν, να στέλνουν τα βλαστάρια τους στα δημόσια σχολεία. Και η ελευθερία επιλογής είναι η μεγάλη αρετή του καπιταλισμού. Δεν σε βολεύει το δημόσιο σχολείο, (που όμως πρέπει να υπάρχει, οπωσδήποτε;) Εχεις και την επιλογή του ιδιωτικού, ακόμη και αν ονειρεύεσαι την απαγόρευση της ιδιωτικής παιδείας.
Βεβαίως τα ιδιωτικά σχολεία έχουν ένα μειονέκτημα για την εργατική τάξη, της οποίας την αποκλειστική αντιπροσωπεία ισχυρίζεται ότι έχει η κ. Παπαρήγα. Χρειάζονται λεφτά. Τα ιδιωτικά σχολεία δεν ξεχωρίζουν τα παιδιά ανάλογα με το χρώμα τους, τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις των γονέων. Κατά κανόνα (επειδή υπάρχουν και οι υποτροφίες) οι γονείς πληρώνουν δίδακτρα.
Aυτό κατά πολλούς -και σίγουρα για τους κομμουνιστές- είναι άδικο. Τα παιδιά των εργατών δεν μπορούν να έχουν τέτοιες πολυτέλειες και συνεπώς για τους κομμουνιστές δεν πρέπει να τις έχει κανένας.
Δίδακτρα πλήρωσε και η κ. Παπαρήγα, παρά το γεγονός ότι θεωρεί την ιδιωτική εκπαίδευση «άδικη και εξαποδώ». Το ερώτημα, όμως που προκύπτει, είναι γιατί δεν πλήρωσε το ειδικό τέλος ακινήτων, το οποίο επίσης θεωρεί «άδικο και εξαποδώ»; Γιατί δεν αρνήθηκε εμπράκτως το «χαράτσι» του ιδιωτικού σχολείου ενώ αρνείται το «χαράτσι» της ΔΕΗ;
Η απάντηση είναι απλή: γιατί, απλώς στην περίπτωση της ΔΕΗ μπορούσε να το κάνει χωρίς συνέπειες. Υπάρχει περίπτωση να κόψει κάποιος το ρεύμα στην οικία Παπαρήγα; Φυσικά όχι. Οι νόμοι σ’ αυτήν τη χώρα ισχύουν για τους αδύναμους, όχι για τους αρχηγούς κομμάτων και δη επαναστατικών, όπως είναι το ΚΚΕ.
Η άρνηση της κ. Παπαρήγα να πληρώσει το ειδικό τέλος ακινήτων (χωρίς καμιά συνέπεια στην ίδια), τονίζει τα αγαθά της μισής πολιτικής ανυπακοής που επαγγέλλεται η Αριστερά: δεν πληρώνεις αλλά δεν έχεις και συνέπειες· αρκεί, βέβαια, να δηλώσεις ότι μάχεσαι κατά του «νεοφιλελευθερισμού» των... φόρων. Υπογραμμίζει, όμως, το βασικό πρόβλημα του κρατικού τομέα να κάνει δίκαιη διανομή των βαρών και των ωφελημάτων από τις δραστηριότητές του. Μπορεί δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας να μοιράζει τα ωφελήματά του μόνο σε εκείνους που (οικονομικώς) μπορούν, αλλά και ο κρατικός τομέας μοιράζει τα βάρη του μόνο σε εκείνους που δεν μπορούν να πιέσουν αποτελεσματικά.
Κακά τα ψέματα: τους φόρους που δεν πλήρωσε η κ. Παπαρήγα και η υπόλοιπη νομενκλατούρα του ΚΚΕ δεν θα τους πληρώσει ούτε ο κ. Σόιμπλε ούτε ο κ. Σόρος. Την τρύπα θα την καλύψουμε εμείς οι υπόλοιποι, δι’ άλλων τρόπων.
Η οικονομία δεν αφήνει κενά. Στο τέλος κάποιοι πληρώνουν και κάποιοι επωφελούνται. Απλώς σε ένα κομμουνιστικό σύστημα αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Πληρώνουν εκείνοι που είναι πολιτικώς ανίσχυροι και επωφελούνται όσοι πιέζουν αποτελεσματικά ή είναι φίλοι υπουργών. Αν δεν μας πιστεύετε ρωτήστε και τον κ. Θύμιο Λυμπερόπουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου