Από τον ΣΠΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟ
και την "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ"
Με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο, μέσω ανακοίνωσης προς το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών τονίζει με έμφαση πως «για τη Γερμανία δεν υφίσταται πλέον με κανέναν τρόπο το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων». Η ανακοίνωση αναφέρεται στη Συμφωνία των Παρισίων του 1946, καθώς και στις κατοπινές «δεκαετίες στενής συνεργασίας, κατά τις οποίες η Γερμανία συνέβαλε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας»…
Είναι σαφές ότι το Βερολίνο, υπό τη θετική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί μετά από τις επιτυχείς διαδικασίες «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, καθώς και από τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου του Eurogroup στην Κοπεγχάγη, οι οποίες «θωρακίζουν», ως φαίνεται, την Ευρωζώνη από μελλοντικές δομικές κρίσεις, επιχειρεί με κάθε επίσημο τρόπο και προς κάθε αποδέκτη να «κλείσει» οριστικά το επίμαχο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων προς τη χώρα μας – οι οποίες, σημειωτέον, ανέρχονται σε δεκάδες δισ. ευρώ.
Μάλιστα, μετά από την αρχική έκφραση «βαθιάς λύπης για την οδύνη των θυμάτων» (σ.σ.: του Β’ Π.Π.) γίνεται ειδική αναφορά αφενός στη Συμφωνία των Παρισίων του 1946, γνωστή ως Διασυμμαχική Υπηρεσία Αποζημιώσεων των Παρισίων, για την οποία οι Γερμανοί υποστηρίζουν πως τακτοποίησε τις υποχρεώσεις τους προς άπαντες, αφετέρου στις «δεκαετίες γεμάτες εμπιστοσύνη και στενή συνεργασίας, κατά τις οποίες η Γερμανία συνέβαλε εμπράκτως στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας», ενώ αναφορά γίνεται και στην συνεργασία των δύο χωρών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Η απάντηση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, για τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, είναι "ανιστόρητη, ψευδής και εξοργιστική", αναφέρει σε δήλωσή του ο Μανώλης Γλέζος και εξηγεί:
"Ανιστόρητη, διότι αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα 7 δισ., εκατό εκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους. Αγνοεί επίσης το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δισ. ευρώ".
Βεβαίως, η ανάγνωση αυτή είναι απολύτως μονομερής και σύμφωνη προς τα γερμανικά συμφέροντα μονάχα, αφού καταρχάς, η Συμφωνία των Παρισίων δεν αφορούσε συγκεκριμένα στην ειδική περίπτωση της Ελλάδας - δοθέντος του ότι δεν είχαν όλοι οι Σύμμαχοι τις ίδιες απώλειες - ενώ εν συνεχεία, δεν γίνεται καμία αναφορά στο ότι η χώρα μας, εξερχόμενη από τη γερμανική κατοχή και τον κατοπινό αιματηρό Εμφύλιο - ο οποίος ουδέποτε θα είχε συμβεί αν δεν προηγείτο η γερμανική Κατοχή - αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να χάσει οριστικά το μεταπολεμικό «τρένο της προόδου», με αποτέλεσμα ποτέ να μην καταφέρει να συγκροτήσει ισχυρή εθνική «βαριά βιομηχανία» – γενόμενη έτσι ένας… σταθερός «πελάτης» για δεκαετίες της γερμανικής τεχνολογίας, με αποκορύφωμα τις... στενές σχέσεις της SIEMENS με το αδύναμο και λαβωμένο ελληνικό κράτος.
Θυμίζουμε την ιστορική φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, περί τα 1955 (…), πως «δεν θα πέσει η κυβέρνηση εξαιτίας της SIEMENS» – αυτά για όσους αγαπούν την Ιστορία.
Ακόμη, πολύ «φρέσκα» είναι τα πορίσματα διεθνούς έρευνας – αναζητείστε την στο αρχείο Διεθνών της Ελεύθερης Ζώνης - βάσει της οποίας η φτωχή και υπό χρεοκοπία Ελλάδα παρέμεινε για την πενταετία 2007-2011 ο πρώτος τη τάξει αγοραστής της γερμανικής βιομηχανίας αμυντικών εξοπλισμών (…).
Η ανακοίνωση του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών προς το Αθηναϊκό πρακτορείο Ειδήσεων έχει ως εξής:
«Η Γερμανία αναγνωρίζει την ευθύνη της για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και λυπάται βαθύτατα για την οδύνη των θυμάτων. Αυτό ισχύει και για την γερμανική κατοχή της Ελλάδας.
»Η Γερμανία κατέβαλε από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του 1946 για την Διασυμμαχική Υπηρεσία Αποζημιώσεων των Παρισίων, αποζημιώσεις και για την Ελλάδα και στήριξε την χώρα έμπρακτα στην ανοικοδόμησή της.
»Εξήντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου και έπειτα από δεκαετίες ειρηνικής, γεμάτης εμπιστοσύνης, συνεργασίας της Γερμανίας με την Ελλάδα και στενής σχέσης μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το ερώτημα των αποζημιώσεων από την σκοπιά της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης δεν αποτελεί πλέον θέμα».
Ωστόσο, ό,τι και να υποστηρίζουν σήμερα οι Γερμανοί, αυτό που δεν αναπληρώνεται με κανένα ποσόν είναι η φρίκη και η απόλυτη καταστροφή που άφησαν πίσω τους τα γερμανικά στρατεύματα, όταν έφυγαν από την Ελλάδα.
Εν κατακλείδι, ας μας επιτραπεί μια προσωπική εμπειρία: ο φίλος σας συντάκτης της Ελεύθερης Ζώνης βρισκόταν σε διακοπές στην πανέμορφη Ικαρία, και με την οικογένεια της τότε φίλης μου πήγαμε σε ένα από τα περίφημα πανηγύρια του νησιού, τον Δεκαπενταύγουστο.
Κάποια στιγμή, τα έφερε έτσι το τραπέζι μας, ώστε αυτός που βρισκόταν σε πλεονεκτικότερη θέση να πάει και να σταθεί στην ουρά για να μας φέρει λίγο αρνάκι, ψωμί και δύο μπουκάλια κόκκινου, ικαριώτικου κρασιού να είναι ο πατέρας της φίλης μου, ένας σοβαρός και λιγομίλητος άνθρωπος περί τα 70 έτη.
Λίγες στιγμές αργότερα, και ενώ όλοι περιμέναμε το φαγητό μας, πήρε το μάτι μου τον.. παρ΄ολίγον πεθερό μου να στέκεται απόμερα και με σκυμμένο το κεφάλι, σχεδόν χαμένος στον κόσμο του, ενώ οι άλλες παρέες τον προσπερνούσαν ανενόχλητες, ώστε να εξυπηρετηθούν.
Έσπευσα και πρότεινα στον γηραιότερο φίλο μου να σταθώ εγώ στην ουρά, ώστε να πάρουμε φαγητό. Όταν συνήλθε, αρκετή ώρα μετά, και μετά από μερικά ποτήρια κρασί, μου εκμυστηρεύτηκε σχεδόν δακρυσμένος, πως «από μικρό παιδάκι ακόμη, θυμάμαι τις ατέλειωτες ουρές για τα συσσίτια. Με συγχωρείς πολύ, μα έκτοτε δεν μπορώ ούτε στο πανηγύρι να σταθώ στην ουρά για να φάω… Με πιάνουν τα κλάμματα.».
Αυτό το μικρό περιστατικό που βίωσα ο ίδιος, νομίζω ότι… μας λέει αρκετά για τις πληγές της Κατοχής που δεν κλείνουν τόσο εύκολα.
ΥΓ: Αναζητήστε στο Διαδίκτυο και παρακολουθήστε το συνταρακτικό ντοκυμαντέρ του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, με τίτλο «Η Αθήνα του Χίτλερ». Πράγματι, αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου