Tου Κωστα Λεονταριδη
Τρεις διαφορετικής βαρύτητας προσωπικότητες, που πρωταγωνιστούν στην πορεία του Κυρίου προς τη Σταύρωση, φωτίζουν μέσω της λιτής ευαγγελικής αφήγησης ανθρώπινους χαρακτήρες που απαντώνται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Μπορεί να διαφέρουμε σε θρησκείες, παραδόσεις και πολιτιστικές περγαμηνές, αλλά στη διαχρονική κιβωτό του κόσμου όπου θητεύουμε οι αδυναμίες και οι παλινωδίες μάς κάνουν να μοιάζουμε σαν να είμαστε παιδιά ίδιου θεού.
Ο απόστολος Πέτρος -«εσύ είσαι Πέτρος και πάνω σ’ αυτήν την Πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου...»- ήταν ο πιο δυναμικός από τους κορυφαίους μαθητές του Ιησού. Λάτρευε τον Δάσκαλό του σε βαθμό χριστιανικής παραβατικότητας. Την ώρα της σύλληψης του Χριστού από τα όργανα του ιερατείου, «Σίμων ουν Πέτρος έχων μάχαιραν είλκυσεν αυτήν και έπαισε τον του αρχιερέως δούλον και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν». Λίγο αργότερα, τα πικρά δάκρυα του μαθητή έμελλε να γίνουν αιώνιο σύμβολο οδύνης μετά τη φοβερή άρνηση: «και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω και υπεμνήσθη ο Πέτρος του λόγου του Κυρίου, ως είπεν αυτώ ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι απαρνήση με τρις...». Σύμφωνα με τα κρατούντα ο απόστολος Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη του Νέρωνα.
Ο Ιούδας Ισκαριώτης, ο «ταμίας» της ομάδας των μαθητών, ήταν αυτός για τον οποίο γράφτηκαν στους μετέπειτα αιώνες τα περισσότερα σενάρια, εσαεί ακάθαρτος στις συνειδήσεις των πιστών και πεταμένος από τον Δάντη, στη Θεία Κωμωδία, στον τελευταίο κύκλο της κολάσεως. Αν και ευεργετήθηκε άνωθεν αφού επελέγη ως ένας από τους επί Γης ακολούθους του Θεανθρώπου, το όνομά του ταυτίστηκε με την πιο δόλια αχαριστία και την εσχάτη προδοσία. Το αντίτιμο για τον ασπασμό προς τον Δάσκαλό του παραμένει εμβληματικό όριο στο χρηματιστήριο της αθλιότητας: «τι θέλετέ μοι δούναι, και εγώ υμίν παραδώσω αυτόν; Οι δε έστησαν αυτώ τριάκοντα αργύρια». Το κατά Ματθαίον τέλος του Ιούδα; «... μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι ... και απελθών απήγξατο».
Ο έπαρχος Πόντιος Πιλάτος εκτός... πλατό χολιγουντιανού μασκαρέματος ήταν αυτό που σήμερα λέμε πολιτικάντης του αισχίστου είδους, ένας Ιανός που ρύθμιζε τις αποφάσεις του ανάλογα με το πού φύσαγε ο άνεμος. Η αρχική του πρόθεση να αθωώσει τον Ναζωραίο, προσφέροντας ως εναλλακτικό σφάγιο τον φονέα Βαραββά, σκόρπισε εν μέσω των αλαλαγμών και απειλών του όχλου. Θεωρείται άτυπος ιδρυτής της σχολής των ανευθυνοϋπεύθυνων: «...λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας λέγων· αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου, υμείς όψεσθε». Οι περισσότερες πηγές τον θέλουν και αυτόν αυτόχειρα όταν έπεσε στη δυσμένεια της Ρώμης.
Ανεξαρτήτως του βαθμού πίστης του καθενός και των ημερών, το μελάνι από τις ιστορίες αγιοσύνης και αμαρτίας των Γραφών δεν στεγνώνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου