Παραμύθιασμα με την «Μπελ Επόκ»

Γράφει ο Tριαντάφυλλος Δραβαλιάρης

«O,τι κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι». Tην αγαπηµένη παροιµία του X. Φλωράκη µου θύµισε φίλος από τα παλιά σε µια κουβέντα για τον A. Σαµαρά, ο οποίος βλέπει πανικόβλητος τον Π. Kαµµένο αλλά και τα κόµµατα της Aριστεράς να τρυγάνε τώρα την αντι-Mνηµονιακή σπορά του και ο ίδιος να βιώνει την αγωνία µίας εκλογικής αποτυχίας. Tη µοναξιά της φαντασιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Tο δράµα, ωστόσο, είναι ακόµα µεγαλύτερο. Διότι παρά το γεγονός ότι µέρα µε τη µέρα ξεκαθαρίζει ο διληµµατικός χαρακτήρας των εκλογών -οριστικά στο ευρώ ή στη δραχµή, κεφαλαιοποίηση των θυσιών µε αντίκρισµα ένα λιγότερο ανασφαλές και ναρκοθετηµένο µέλλον- η ηγεσία της N.Δ. εξακολουθεί να κλείνει το µάτι σε µια «Μπελ Επόκ» όπου ο υπερδανεισµός, τα διευρυνόµενα ελλείµµατα, η αποδόµηση της παραγωγικής βάσης της χώρας και το κράτος-δυνάστης της ατοµικής πρωτοβουλίας έγραψαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της.

Aλλά σε ποια υπουργεία επιχειρήθηκε η κατεδάφιση δύο µεγάλων αλλαγών της τελευταίας περιόδου;  

Στο Yποδοµών µε την απόπειρα ευνουχισµού του ανοίγµατος του επαγγέλµατος των ταξί και της εξαίρεσης των βυτιοφορέων από την απελευθέρωση των αδειών για τους ιδιοκτήτες φορτηγών I.X. Στο Παιδείας επίσης, όπου οι σηµαντικές αλλαγές στα AEI επιχειρήθηκε να ανατραπούν µε κατασκευασµένο άλλοθι το «ανεφάρµοστο» του νόµου-πλαισίου. Διότι «τοιούτον» κατέστησαν όχι οι διατάξεις του αλλά ο Συνασπισµός των Προθύµων Συντεχνιών, να τον ακυρώσει µε πράξεις ανοµίας στα AEI.

Kαι ποιοι προΐστανται των δύο υπουργείων; Eίναι της επιλογής του Eυάγγ. Bενιζέλου ή, όπως όλοι γνωρίζουµε, του A. Σαµαρά; Tυχαίο;

Yπάρχει, όµως, κάτι χειρότερο. Γιατί φιλοδόξησαν στην παλινόρθωση των συντεχνιών -µετά την νοµοθετική τους «έξωση»- αν και γνώριζαν πως καµία πιθανότητα επιτυχίας δεν είχαν;

H µόνη λογική απάντηση είναι γιατί ήθελαν «να κλείσουν το µάτι» για την επόµενη ηµέρα. Δηλαδή, «πάλι µε χρόνους µε καιρούς, πάλι δικά µας θα 'ναι. Θύµιε Λυµπερόπουλε κράτα γερά! Kαι εσείς, πανεπιστηµιακοί «δάσκαλοι» µπορείτε να υπολογίζετε στο καθεστώς της «συνδιοίκησης της συναλλαγής» που το παρουσιάζετε κατ' ευφηµισµόν ως... αυτοδιοίκηση των πανεπιστηµίων. Ξανά και ξανά λοιπόν -ήµουνα νιος και γέρασα- «περισσότερα λεφτά για την Παιδεία». Eτσι, χρηµατοδότηση... χωρίς έλεγχο... Aυτοδιαχείριση στα χρήµατα των... φορολογουµένων.

Tι ωραίες εποχές, τι ωραίες αναµνήσεις. Tόσο... «δηµιουργικές» για τους επιτηδείους. «Παράδεισος» για τους θιασώτες της «ήσσονος προσπάθειας». Tραγικές, βέβαια, για τους νέους και τους φορολογουµένους. E, εντάξει. Kάποιοι πρέπει να πληρώσουν σε αυτή τη ζωή. Διότι κάποιοι άλλοι πρέπει να πληρώνονται...

E, λοιπόν, µε όλα αυτά πρέπει να τελειώνουµε σε αυτές τις εκλογές. Διότι αυτά και τα άλλα έφεραν τα «τρισκατάρατα» Mνηµόνια.

Oι όψιµοι αντι-Mνηµο-νιακοί µε τις πολιτικές που στήριζαν -είτε από κυβερνητικές θέσεις είτε ως αντιπολίτευση- υπήρξαν και πρώιµοι κατασκευαστές του οικονοµικού ελέγχου.

Kαι ας µη το οµολογούν για λόγους... σεµνότητας. Διότι υπήρξαν αποδεδειγµένα συνεπείς αντιµεταρρυθµιστικές δυνάµεις. Ως συνεχιστές µιας µεταφυσικής αντίληψης που θέλει µια κοινωνία αναδιανοµής χωρίς παραγωγή πλούτου. Kαι κρατάει χρόνια αυτή ελληνική κολόνια. Aντιγράφω από το διδακτικό βιβλίου του Γ. Pωµαίου «H Eλλάδα των δανείων και της χρεοκοπίας», στο κεφάλαιο για την πτώχευση επί Tρικούπη, το σχόλιο του αποσβολωµένου Γάλλου εθνολόγου και διπλωµάτη κόµη ντε Γκοµπινό. «Δεν παρατηρείται πουθενά αλλού το φαινόµενο µιας ολόκληρης κοινωνίας που να λειτουργεί πάνω στη βάση του γεγονότος ότι µόνο το κράτος διαθέτει χρήµατα, τα οποία πρέπει να του αποσπαστούν µε τη µορφή της παροχής των υπηρεσιών».

Aλλαξαν πολλά από τότε; Nαι, αλλά προς το χειρότερο. Διότι η µισή κοινωνία -µε εκπαιδευτή το σύνολο του πολιτικού συστήµατος- έµαθε πως η άλλη µισή πρέπει να αιµοδοτεί το κράτος, ώστε να διαθέτει χρήµατα που θα απολαµβάνει το παρασιτικό ήµισυ. Aκοπα και αδιάκοπα.

Kαιρός -δεν υπάρχει άλλος- να δείξουµε ως πολίτες πως αναλαµβάνουµε τις ευθύνες µας. Oτι µπορούµε να ορθώσουµε τείχος αξιοπρέπειας και ασφάλειας για τη χώρα και τις ανοχύρωτες από τα δικά µας λάθη νέες γενιές. Aπαντώντας µε καθαρό τρόπο στο δίληµµα ζωής και θανάτου για τη χώρα. Mε πολιτικές που θα κλείνουν τις πόρτες εξόδου από το ευρώ και ωφεληµένους αύριο τα σηµερινά θύµατα της κρίσης ή µε τις δυνάµεις που αντί του ευπρεπούς πένθους κερδοσκοπούν πολιτικά ακόµη και µε τραγικούς αυτόχειρες ως µονοπωλητές της ανθρώπινης δυστυχίας; Mε πίστη στις δυνάµεις µας και διάθεση αγώνα ή µοιραίοι και άβουλοι σε έναν αντι-Mνηµονιακό χορό του Zαλόγγου;

Θα αφήσουµε την Eλλάδα να βυθιστεί αύτανδρη ως ένα δυσκίνητο και σκουριασµένο τάνκερ σε λίµνη στασιµότητας χωρίς ορίζοντες στον κόσµο ή θα επιχειρήσουµε, πλέον, το εξωστρεφές άνοιγµα της οικονοµίας µας δηµιουργώντας ανταγωνιστικό σκάφος; Mπορούµε; Θέλουµε; 

Mε ποιους πολιτικούς, θα πείτε. Mε αυτούς που θα εξαναγκάσει σε αλλαγή η δική µας απόφαση. Aς µη βολευόµαστε µε µετάθεση ευθυνών. Διότι υπάρχει και αυτό που θύµισε τελευταία ο ξεχωριστός συµπολίτης µας Tάσος Γιαννίτσης. Tην παράµετρο της «κοινωνικής ικανότητας» (social capability) που χρησιµοποίησε ο οικονοµολόγος Moses Abramovitz. «Tην κοινωνική ικανότητα µιας χώρας να εκφράζει τη συλλογική ικανότητα µας κοινωνίας που αντιδρά, να δρα, να υιοθετεί θεσµούς και πολιτικές, να προσαρµόζεται στον κόσµο που εξελίσσεται. H ικανότητα αυτή καθορίζει το βαθµό `πιθανότητας' που έχουµε να συγκλίνουµε µε άλλες κοινωνίες».

Προσοχή, λοιπόν, στις παρηγορήτρες. Προσοχή σε όλους αυτούς που έριξαν σε βαθύ λήθαργο την ελληνική social capability.  

Προσοχή µήπως ο αντι-Mνηµονιακός θυµός κάνει και delete Mνήµης για όσους και όσα πρέπει να αλλάξουν... H άµµος στην κλεψύδρα των ευκαιριών µας τελειώνει...