Τι Μέλανας Δρυμός, τι Μέλανας Ζωμός!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Παραμονές κι ένα μάρμαρο -ευτυχώς μόνο ένα- σπασμένο. Το γερακίσιο μάτι του ΠΑΣΟΚικού Αβραμόπουλου το είδε. Γκαραντί βλέμμα. Ευτυχώς λοιπόν, και πάμε παρακάτω. Ας ελπίσουμε ότι στο πλαίσιο της «ταξικής πάλης» το Αριστερίξ Μεταπαραπέτασμα θα βγάλει παραμονιάτικα συντεταγμένης λογικής διαμαρτυρόμενους ΩΣΤΕ να εμποδίσουν τον επάρατο καπιταλισμό να κινήσει τα προϊόντα του.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να δουλέψει κανονικά το πολύπαθο αθηναϊκό κέντρο (με τόσους και τόσους υποταγμένους μεροκαματιάρηδες) και η Μετασταλινική (τρόπος του λέγειν) λίμπιντο της Μετα-αριστεράς να κοιμάται ήσυχη. ΕΜΠΡΟΣ λοιπόν στην πάλη για να γαμηθούν ολότελα η αμαρτωλή Σταδίου και η άσωτη Ερμού με ΟΛΕΣ τις καθέτους τους. 

Κι ενώ η «ταξική πάλη» βρίσκεται στα σκαριά εδώ και καμιά ενενηνταριά χρόνια, πλείστοι νεοέλληνες βγάζουν δειλά δειλά το κεφάλι από τα χαρακώματα, αναλογιζόμενοι πότε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, πότε τη Δημοκρατία της Βαριοπούλας, πότε τη Δημοκρατία του Τρεις Λαλούν και Δυο Χορεύουν και πότε τη Δημοκρατία που κυκλοφορεί σφυρίζοντας βοσκοπουλικά άσματα παλαιού μερακλίδικου ασύλου. (Οξω μάγκες και καλή καρδιά). 

Με μπρίο και κυρίως ανιδιοτέλεια η νυν (και αεί) κυβέρνηση μας καλεί να συνδράμουμε κατεπειγόντως στο πρόσχαρο ευρωπαϊκό δράμα με βασική υπόκρουση ελαφρώς διασκευασμένες τις μελωδίες του «Ταγχόιζερ». Η Βαλκυρία Μέρκελ μάς καλεί να πειθαρχήσουμε στους μυθικούς δράκους του Μέλανα Δρυμού. Πολύ περισσότερο ΕΜΕΙΣ, που ως Ελληνες έχουμε παλαιόθεν στο μενού μας και τον Μέλανα Ζωμό. Τι Δρυμός, τι Ζωμός!  

Και ο καιρός τρέχει με προορισμό τη Βηθλεέμ. Ηδη η Αθήνα της Μετακαμινείου Εποχής φωταγωγήθηκε με λίγη γιορταστική αναίδεια για να γλυκάνει το φόβο και τη λύπη που σέρνεται στα επίφοβα πεζοδρόμια. Ολοι λίγο ή πολύ τρελαμένοι απ' την καχυποψία και μες στη σύγχυση διαβάζω πως ένας «βαθύπλουτος» Γεωργιανός, ονόματι Μπορίς Ιβανισβίλι, θέλει να γίνει πρωθυπουργός της Γεωργίας για το καλό του λαού!!! Μακάρι, κύριε Μπορίς, να γίνεις και να μαζέψεις όλο το κλεφτρόσογό σου που παρεπιδημεί στη χαώδη Αθήνα. Ολους αυτούς τους λεβεντομάγκες που εξειδικεύονται στο άνοιγμα (φυσικά για καλό σκοπό) κλειδαριών ασφαλείας, στήνοντας σχολές υψηλότατου επιπέδου με την ανοχή των γελοίων προστατών του πολίτη. Αντε, μεγιστάνα μου, και σ' ανώτερα.

Κι ενώ συμβαίνουν πολλά και μεταφυσικά, οι Αθηναίοι μαζεύουν τα κομμάτια τους και αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους, όσο γίνεται, για να μη μαγαρίσουν, αν μη τι άλλο, την αθωότητα των παιδιών. Δηλαδή τα παιδιά που κατά την ευρωπαϊκή προφητεία των Βρυξελλών θα είναι υπερχρεωμένα ώς το καλοκαίρι που ο Τρύφων Σαμαράς (αμάν αυτό το επίθετο) θα κατεβεί στην Επίδαυρο να ερμηνεύσει «Προμηθέα Δεσμώτη» (και πολύ δικαιολογημένα). Κι όμως... κι όμως, κάποιοι άλλοι επιμένουν να επενδύουν τα κουράγια τους στην τέχνη. Οι γνωστοί... γνωστοί μας αλλά και νέοι, λιγότερο γνωστοί που ακόμη αντέχουν. Οσο αντέξουν.