Για τη Δύση ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ένας εκκεντρικός, αν και ενίοτε επικίνδυνος δημαγωγός.
Αλλά για τον επί μακρόν βασανισμένο λαό του ήταν ένας ασταθής και σκληρός δικτάτορας.
Στη Λιβύη ο «αδελφός ηγέτης της επανάστασης» ήταν μια επιβλητική φυσιογνωμία όχι λόγω της ισχυρής προσωπικότητάς του [...] αλλά επειδή ουσιαστικά δεν επέτρεψε στη χώρα που κυβέρνησε για 42 χρόνια ν' αναπτύξει θεσμούς ή μια κοινωνία των πολιτών.
Παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι επισήμως δεν είχε καμία εξουσία, εκείνος ήταν το κράτος. Ετσι η σημασία της αποχώρησης του Καντάφι συνοψίζεται στην κατάρρευση της ιδιοσυγκρασικής του «Τζαμαχιρία» (κράτος των μαζών) και στην αντικατάστασή της από μια εν τη γενέσει λιβυκή δημοκρατία η οποία -με τύχη, πολιτική οξυδέρκεια και υψηλά έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο- θα μπορούσε ν' αποτελέσει μέρος ενός νέου τόξου σταθερότητας και μεταρρύθμισης στη βόρεια Αφρική [...]
Με τον Καντάφι επιτέλους εκτός, το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης έχει μπροστά του την τεράστια αποστολή να επιβλέψει την αλλαγή και να σφυρηλατήσει ένα καλύτερο μέλλον, με τη δυτική και ευρύτερη διεθνή υποστήριξη να είναι πιθανότατα κρίσιμη για τη μακροπρόθεσμη επιτυχία.
Για τους Λίβυους, τους Αραβες και τους Αφρικανούς, ο κόσμος μετά τον Καντάφι μπορεί να είναι λιγότερο ενδιαφέρων και για ένα διάστημα πολύ λιγότερο σταθερός. Ομως τελικά [...] όλοι θα είναι καλύτερα χωρίς αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου