Σφύριξε «πέναλτι» ο καιρός...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Με τις αθλητικές ειδήσεις (ποδόσφαιρο, καταχρήσεις, μετάλλια, θερμόαιμοι οπαδοί) δεν έχω πρόβλημα (και να είχα, ποιος νοιάζεται). Ομως απορώ, στα δελτία ειδήσεων, πώς ξαφνικά όταν αναγγέλλουν τις «αθλητικές ειδήσεις» ένα χαμόγελο τεράστιο απλώνεται στα πρόσωπα των τηλεπαρουσιαστών.

Σαν να ήταν αυτό που ΟΛΟΙ περιμέναμε ύστερα από τη φαντασμαγορία δεκάδων καταστροφών. Που μπορεί δηλαδή να έχουν και δίκιο. Ομως αυτό το ζωηρό επιδόρπιο στα «δελτία» με καταθλίβει. Ξαφνικά μένω σύξυλος στην ανεμελιά και στην ελαφρότατη βαρύτητα που μου αναγγέλλονται ήττες και νίκες ή ακόμη κατάγματα, στραμπουλήγματα και ξυλοδαρμοί αστέρων με ωροσκόπο δυσανάγνωστο... Κι όλα αυτά στον ίδιο περίπου ντορβά με τη μελαγχολική συρρίκνωση μισθών, επιδομάτων και αξιοπρέπειας. 

Δηλαδή, θα πρέπει, μάλλον, να χαρώ που κάποιος Τσουτσουτσουρίδης τερματοφύλακας στην Ξάνθη (λέω, τώρα) απέκρουσε το δυνατό σουτ πέναλτι ενός άλλου Τσουτσουτσουρίδη, κι ότι ένας άλλος διαιτητής Τσουτσούλοβιτς σφύριξε ότι ο αγώνας τελείωσε κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς όπως τα ξέρετε. 

Φαίνεται, πάντως, πως, εν αγνοία μου, αυτές οι ειδήσεις από συνεπείς και όντως άξιους ρεπόρτερ αφορούν έναν κόσμο που σαφέστατα μου διαφεύγει. Απλώς, η δική μου ματιά εξακολουθεί να παρακολουθεί τα ποδοσφαιρικά δράματα υπό γωνία ύποπτη και αενάως αφελή.  

Γιατί το ίδιο απορημένος στέκομαι κι όταν ακούω πως ο τάδε τρισχαριτωμένος εγκληματίας «πήρε προθεσμία τριών ημερών» για να ανακριθεί κ.λπ. Τι να την κάνει την ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ;

Ο Οκτώβρης μάς πέτυχε στο δόξα πατρί και φέτος, ενώ η φύση κελαηδεί πως πάμε κατά διαόλου. Και θα το μάθουν και τα χρυσάνθεμα που συμμερίζονται τη φθινοπωρινή μας υπόσταση και θα το διαδώσουν ΚΑΙ τα χελιδόνια που αναχωρούν για πιο θερμές χώρες με θερμοκρασία χαμάμ.

Τις εκθέσεις που γράφαμε στο Δημοτικό σκέφτομαι τέτοιες μέρες. Για τα πρωτοβρόχια (τότε δεν ξέραμε για τυφώνες και ακραία καιρικά φαινόμενα, ούτε μας ένοιαζε να διευκρινίσουμε γιατί η Λίνα Χορν τραγουδούσε το «Stormy weather» με φωνή εκπάγλου πάθους), για τις άδειες χελιδονοφωλιές, για τους γεωργούς που οργώνουν και τους αγρότες που μαζεύουν τις ελιές, για τις γαλότσες, τις μουσαμαδιές και για τη μουσταλευριά. Και πάντα μια γιαγιά αναλάμβανε να πλέξει κάλτσες, φανέλες κι ενίοτε σώβρακα. Αργότερα εντοπίσαμε τη γλύκα που είχε το λεγόμενο καλοκαιράκι του Αϊ-Δημήτρη και οι στίχοι της Πολυδούρη που μιλούσαν για τις «μελιχρές λιακάδες». 

Πρώτα τα πλατάνια έδιναν το στίγμα του φθινοπώρου και ακολουθούσαν οι βελανιδιές, οι ακακίες και οι λυγαριές. Πολύ αργότερα, μας κόλλησε μέσω Ελύτη πως με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, ΑΛΛΑ ήδη είχαμε ενηλικιωθεί...  

Φέτος μια γκρίζα πέτρα μού κάθεται στο στομάχι. Περπατώ στους δρόμους της Αθήνας και κοιτάζω τις ταμπέλες για να βεβαιωθώ ότι η Σόλωνος είναι όντως η Σόλωνος και όχι η Σολωμονική και ότι η Πανεπιστημίου μπορεί να ανήκει στην Αφρική αλλά κρατά ακόμη μερικά ντόπια διαπιστευτήρια. Οτι το λουκέτο συνάδει με το τατουάζ δεν το έχω εμπεδώσει ακόμη. Επίσης εξακολουθώ να ρωτώ τα βρομοπερίστερα, τα μαγαρισμένα αγάλματα, τους ζέχνοντες κάδους σκουπιδιών και κυρίως τα σύννεφα, ποιον έχουμε δήμαρχο, ποιον πρωθυπουργό, ποιον αφέντη και αφέντρα και ποιος είναι αυτός ο αψηλός με τη ριγέ γραβάτα...  

Απάντηση δεν παίρνω, αλλά αποφεύγω να κάνω σχετικές ερωτήσεις στους ευσταλείς νέους άνδρες που δεν είμαι σίγουρος αν είναι αστυνομικοί ή κομπάρσοι σε ταινία του Μίστερ Μπιν. Γιατί αυτά τα πανέμορφα παιδιά που πίνουν γύρω στους εκατό φραπέδες έκαστο και την καταβρίσκουν με τις μηχανές τους ΔΕΝ πρέπει να τα ενοχλούμε με εγκυκλοπαιδικές ερωτήσεις. Εχουν ΕΡΓΟ να επιτελέσουν... σ' αυτούς τους άγριους καιρούς του Βενιζέλου Β'. 

Συμπτωματικά, όπως παρατήρησα, το όνομα «Βενιζέλος» πηγαίνει ασορτί με διάφορες πικάντικες καταστροφές -αν και δεν είναι ώρα για συγκρίσεις. Μόνο περισυλλογή χρειάζεται και απαγγελία ποιημάτων με ομοιοκαταληξία σε στιλ Μποστ, τότε που η πρόσχαρος κόρη Ανεργίτσα θαύμαζε τους βασιλικούς και μοδιστρικούς οίκους: «ΘΕΛΩ να ράψω ένα ταγέρ πιο ακριβό κι από τρακτέρ».

Κι έτσι περνά ο καιρός γεμάτος καλλιτεχνικές προοπτικές και ψυχαναλυτικές επισκέψεις στο Προεδρικό Μέγαρο. ΕΚΕΙ τους περιμένει στωικά ο κύριος Παπούλιας, που με βαριεστημένο βλέμμα ακούει του καθενός τη μαλακία δίκην ενημέρωσης. Κάθε πικραμένος, λοιπόν, ξεφορτώνει τον καημό του στον Πρόεδρο, ο οποίος κουνά το κεφάλι του δήθεν με κατανόηση. Πάλι καλά. 

Εγώ θα τους πετούσα ΟΛΟΥΣ έξω κλοτσηδόν και θα τους ζεματούσα με υγρό πυρ για λόγους ιστορικής παράδοσης. ΟΛΟΥΣ. Θα μου πεις τι σόι πρόεδρος θα ήμουν; Ελα ντε. Αυτό με απασχολεί, αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω, όπως και πλήθος άλλοι συμπατριώτες που ετοιμάζονται να εμβαθύνουν στα πολυδαίδαλα σίριαλ της τουρκικής παραγωγής. Η τηλεοπτική υφαλοκρηπίδα δεν καταλαβαίνει από μυστηριώδεις υποθαλάσσιες έρευνες. 

Και για να κλείσω, ΑΝ ο ποδοσφαιριστής Τσουτσουτσουρίδης καλύπτει τις ανάγκες του αδούλωτου λαού, με γεια του και χαρά του. Ζήτω και ο Μάκης! Γιατί όχι;