Του Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλου
Αν υπέρτατος νόμος για τους πολιτικούς μας ήταν η σωτηρία της Πατρίδας, θα ήταν περισσότερο προσεκτικοί και στα έργα και στα λόγια τους. Ομνύουν όλοι τους με δραματικούς, σχεδόν θεατρικούς, τόνους στην ανάγκη να αντιμετωπίσει η Ελλάδα την δεινή οικονομική κρίση.
Την ίδια στιγμή όμως συμπεριφέρονται ως εργαζόμενοι σε κρατικό εργοστάσιο χώρας του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου οι μισοί υποκρίνονταν ότι εργάζονταν ενώ οι άλλοι μισοί τους παρακολουθούσαν να κάθονται. Όλοι σ’ εκείνα τα εργοστάσια ήταν σίγουροι, ότι ανεξαρτήτως του όγκου παραγωγής, στο τέλος του μήνα θα έπαιρναν τον μισθό τους… Μέχρι που ο σοσιαλισμός κατέρρευσε μαζί με τη σιγουριά τους.
Κοινότοπο να πούμε ότι η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, εξαιτίας πλήθους λανθασμένων επιλογών του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Όταν θα γραφεί η ιστορία της περιόδου αυτής, θα εντοπιστεί ως κυρίαρχο στοιχείο το πολιτικό κόστος.
Όλοι το υπολογίζουν, αποδεικνύεται δε ότι σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που ζούμε σήμερα, καθορίζει τις πολιτικές αποφάσεις και κατ’ επέκταση το μέλλον της χώρας. Είναι κριτήριο που δυστυχώς υπερτερεί ακόμα και της ανάγκης να σωθεί η πατρίδα.
Στην παρούσα συγκυρία βαδίζοντας προς τις εκλογές η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε να «αδράξει» την αντιμνημονιακή διάθεση του υποφέροντος λαού και να την καταστήσει κεντρική γραμμή της.
Την ίδια στιγμή όμως, όταν ευθέως ετίθετο το υποθετικό ερώτημα αν θα επέλεγε αυτοστιγμεί έξοδο από το μνημόνιο αν αναλάμβανε την εξουσία, τα στελέχη της σχεδόν μεταμελημένα εξηγούσαν ότι η συνέχεια του κράτους δεν τους επιτρέπει έξοδο από το μνημόνιο…
Στην αντίπερα όχθη, την κυβερνητική, διακρίνεται το άλλο μισό της εικόνας. Η κυβέρνηση με νωπή τη λαϊκή εντολή του Οκτωβρίου 2009 επιλέγει την εκ νέου «αναβάπτιση». Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έθεσε ευθέως το δίλημμα: αν δεν υπερψηφιστούν οι υποψήφιοι του κόμματός του στις εκλογές (από την πρώτη Κυριακή) θα οδηγηθούμε σε πρόωρες βουλευτικές.
Το μήνυμα που εκπέμπεται αν συγκολληθούν τα δύο μισά της εικόνας, είναι άκρως αντιφατικό. Τη στιγμή που η πραγματική οικονομία γονατίζει και η αυξανόμενη ανεργία διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, εμφανίζονται οι δύο μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας να ερίζουν όσον αφορά την οδό εξόδου από την κρίση. Στην ουσία γι’ αυτό πρόκειται. Ενώ και οι δύο αναγνωρίζουν την ανάγκη εξόδου, ερίζουν επί των ερειπίων της οικονομίας για τα επουσιώδη.
Ταυτόχρονα ζώντας σε άλλη εποχή, προσπαθούν να εμφανίσουν το δικό τους συμφέρον ως συμφέρον της χώρας. Επιχειρηματολογούν με κοινοτοπίες, χαμογελούν συμβατικά, κατακεραυνώνουν τον αντίπαλο, ιδρώνουν, αλλά χωρίς να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις για τη χώρα και τα παιδιά της, που μακραίνουν τους καταλόγους της επίσημης ανεργίας.
Κρίμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου