Γονείς για σκότωµα

Της Μαίρης Κατσανο­πούλου

Σάββατο απόγευµα στην Παραλιακή, ο νέος µπαµπάς οδηγούσε καµαρωτός τη σούπερ­ ντούπερ Μερσεντές του έχοντας καθισµέ­νο στα πόδια του το νήπιο αγοράκι του! Του κορ­ νάρισα έντροµη από δίπλα και όταν γύρισε να µε κοιτάξει και του έδειξα µε απεγνωσµένες χειρο­ νοµίες το παιδί, µε κοίταξε απαθέστατος και σπι­νάρισε απτόητος, συνεχίζοντας την κούρσα θανά­ του µε το αθώο µωρό.

Μεταφέρω αυτολεξεί από το δελτίο της περασµέ­νης Κυριακής: «Δύο βρέφη τραυµατίστηκαν σο­ βαρά σε τροχαίο ατύχηµα που σηµειώθηκε στην Ξάνθη, όταν το γιωταχί στο οποίο επέβαιναν συ­γκρούστηκε πλαγιοµετωπικά µε άλλο αυτοκίνη­ το. Τα βρέφη µεταφέρθηκαν µε κρανιοεγκεφα­ λικές κακώσεις στο Γενικό Νοσοκοµείο Ξάνθης και κατόπιν στο Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµείο Αλεξανδρούπολης. Οπως έγινε γνωστό από την Αστυνοµική Διεύθυνση Ξάνθης, στο όχηµα στο οποίο επέβαιναν τα δύο βρέφη δεν είχαν τοποθε­ τηθεί παιδικά καθίσµατα».

Mόνο οι µισοί γονείς µε αυτοκίνητο στην Αθήνα – διαβάζω στα στατιστικά στοιχεία – αγοράζουν ει­ δικά καθίσµατα για τα παιδιά τους. Μόλις ένας στους εκατό αγοράζει καθισµατάκια µε τις τε­ λευταίες προδιαγραφές ασφαλείας. Οι υπολογι­σµοί, όµως, βγάζουν ότι οκτώ στους δέκα τραυ­µατισµούς των µικρούληδων επιβατών θα µπο­ρούσαν να αποφευχθούν µε αυτά τα σωτήρια κα­ρεκλάκια.

Και οι µακάβριοι αριθµοί λένε ότι η πρώτη αιτία θανατηφόρων ατυχηµάτων (το 55%) στα παιδιά στην Ελλάδα – ευρωπαία πρωταθλήτρια άλλωστε στο «άθληµα» – είναι τα τροχαία. Και ότι το ένα τρίτο του αίµατος στην άσφαλτο προέρχεται από λιλιπούτεια πλασµατάκια.

Μην εφησυχάζετε µε τις κανονικές ζώνες του αυτοκινήτου – αυτές προστατεύουν ανθρώπους µε ύψος πάνω από 1,50, φωνάζει σε ώτα µη ακουόντων το σωµατείο Αντιµετώπιση Παιδικού Τραύµατος. Το ίδιο ισχύει και για τον αερόσακο στο µπροστινό κάθισµα – σε αντίθετη περίπτωση, προκαλεί σοβαρό τραυµατισµό.

Θυµάµαι τις δικές µου µάχες µε γιαγιάδες και παππούδες για να καθήσει το παιδί στο ειδικό κα­ ρεκλάκι: «Δεν το λυπάσαι;», «Αφού δε θέλει...(!)» ήταν τα κλασικά επιχειρήµατά τους, εκλιπαρώ­ ντας να κρατήσουν το παιδί αγκαλιά. Το 90% των επιβατών που κρατούσε ένα παιδί αγκαλιά την ώρα του τρακαρίσµατος σώθηκε γιατί το παιδί λει­τούργησε σαν ασπίδα προστασίας. Δεν θέλω να σκέφτοµαι τι απέγινε το παιδί!

Δεν φταίει, λοιπόν, «η κακιά η ώρα», αλλά «ο κα­κός µας ο καιρός»!