Του ΡΟΥΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
rvranas@otenet.gr
Ο µονόδροµος όπου η κρατική αναλγησία συναντάται µε την απελπισία του λαού επελέγη τελικά και στη Βρετανία. Η νέα κυβέρνηση εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της οικονοµίας και ρίχνεται στη µάχη για τη λιτότητα. Η έκβασή της είναι το ίδιο αβέβαιη όσο είναι και για άλλες χώρες που δίνουν παρόµοιες µάχες.
Οι τραπεζίτες συχνά παροµοιάζονται µε τους µπακάληδες που κρύβουν τα τρόφιµα στις αποθήκες τους για να αυξήσουν τις τιµές τους. Η δουλειά τους είναι να δίνουν δάνεια. Αν όµως οι κυβερνήσεις δηµιουργούσαν οι ίδιες χρήµα ώστε να µην αναγκάζονταν να δανείζονται ούτε αυτές ούτε οι πολίτες τους, τότε οι τραπεζίτες θα έµεναν άνεργοι. Για να εξακολουθήσουν να κερδίζουν οι τραπεζίτες, πρέπει να απαγορεύεται στις κυβερνήσεις να εκδίδουν χρήµα. Αυτήν ακριβώς την απαγόρευση έχουν επιβάλει σήµερα οι τραπεζίτες στις κυβερνήσεις µέσω των κεντρικών τραπεζών. Και αν αυτοί είναι µπακάληδες, τότε έχουν µετατρέψει τις κυβερνήσεις σε µπακαλόγατους. «Στις περισσότερες χώρες του κόσµου, τουλάχιστον το 95% της προσφοράς χρήµατος παρέχεται από τις τράπεζες µε τη µορφή δανείων», λέει η συγγραφέας Ελεν Μπράουν. «Οι τράπεζες παρέχουν τα κεφάλαια, αλλά όχι και τα χρήµατα που απαιτούνται για την αποπληρωµή των τόκων. Και µια που τα τραπεζικά δάνεια είναι σήµερα σχεδόν η µοναδική πηγή νέου χρήµατος για την οικονοµία, για να πληρωθούν οι τόκοι απαιτείται νέος δανεισµός».
Να γιατί οι τραπεζίτες τρώνε µε χρυσά κουτάλια. Και να γιατί όλοι οι υπόλοιποι σφίγγουν τα ζωνάρια και ζουν σε µια ζοφερή λιτότητα. Με συνθήµατα για «δηµοσιονοµική υπευθυνότητα», µπακάληδες και µπακαλόγατοι καλούν τη σηµερινή γενιά να υποστεί µια απάνθρωπη λιτότητα προκειµένου να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά της. Οµως αυτό ακριβώς ο οικονοµολόγος Μπιλ Μίτσελ το αποκαλεί δηµοσιονοµική τροµοκρατία: «Η εξυπηρέτηση των χρεών προς τις τράπεζες γίνεται πιο σηµαντική από τα σχολεία, την περίθαλψη, τα έργα υποδοµών. Και ο σκοπός των κυβερνήσεων δεν είναι πια να εξυπηρετούν το γενικό συµφέρον, αλλά να εξασφαλίζουν την αξία των επενδύσεων των δανειστών τους».
Το χρήµα λείπει, αλλά οι λύσεις υπάρχουν. Μια από αυτές θα ήταν οι εθνικοποιήσεις τραπεζών, λέει ο καθηγητής Ράντολ Ρέι, σαν κι αυτές που έκαναν οι Βρετανοί Εργατικοί το 1946, µε τις οποίες χρηµατοδότησαν το εθνικό σύστηµα υγείας και τους σιδηροδρόµους. Ή η ίδρυση κρατικών αναπτυξιακών τραπεζών στο κινεζικό πρότυπο. Είναι λύσεις που θα µπορούσαν να εφαρµοστούν, αν οι κυβερνήσεις δεν είχαν εκχωρήσει την κυριαρχία των χωρών τους στο παγκόσµιο τραπεζικό σύστηµα.
Από το 1966 (!) ο καθηγητής Κάρολ Κουίγκλι αποκάλυπτε τα σχέδια αυτού του συστήµατος στο έργο του «Τραγωδία και ελπίδα»: Στόχος του είναι «η δηµιουργία ενός παγκόσµιου συστήµατος χρηµατοπιστωτικού ελέγχου που θα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια προκειµένου να κυριαρχήσει στα πολιτικά συστήµατα των χωρών και στην παγκόσµια οικονοµία». Η τραγωδία έχει σήµερα συντελεστεί. Και η ελπίδα; Δεν µπορούµε να την περιµένουµε από µπακαλόγατους (της καρπαζιάς, όπως ο κινηµατογραφικός).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου