Περί "μνημονίου"...

ΔΥΟ "συγκρουόμενα" αλλά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα περί "μνημονίου"
Τα συμπεράσματα δικά σας

Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο...
Του Γιώργου Κράλογλου

Πήρε φόρα η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, κ. Γιώργος Παπανδρέου, και όπως φαίνεται επιδιώκει να καρπωθεί τα αποτελέσματα του «σκληρού ροκ» που μας χορεύουν οι δανειστές, βάζοντας σε συνεχή δοκιμασία την, αναμφίβολα εντυπωσιακή, ανοχή, αντοχή έως και συγκατάβαση της ελληνικής κοινωνίας.

Πήρε όμως φόρα και η αξιωματική αντιπολίτευση και προσωπικά ο κ. Αντώνης Σαμαράς που βρίσκει (λέει) παράλληλους, από το μνημόνιο, δρόμους για να μας βγάλει από την κρίση χωρίς, κατ΄ ανάγκη, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ... όπως προσπαθεί να μας πείσει.

«Είναι κυβερνητική επιλογή η πολιτική των μεταρρυθμίσεων και των θεσμικών αλλαγών» μας εξηγεί ο κ. Παπανδρέου σε μια περίεργη προσπάθεια να δείξει, μάλλον, ότι μεταρρυθμιστής της οικονομίας και του κράτους είναι ο ίδιος και όχι οι δανειστές από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ μαζί με τον (αποδέκτη των μεταρρυθμίσεων) δοκιμαζόμενο εργαζόμενο, συνταξιούχο και επαγγελματία κάθε μορφής.

Είναι πράγματι περίεργα αυτά που λέει ο πρωθυπουργός αλλά και κάθε υπουργός του που ισχυρίζεται ότι είναι κυβερνητική επιλογή οι μεταρρυθμίσεις. Γιατί απλούστατα δεν χρειάζεται να πουν τίποτε. Δεν χρειάζεται ούτε να εξηγήσουν ούτε να μας πείσουν.

Έχουμε καταλάβει πολύ καλά. Άρα η συγκεκριμένη πολιτική σπέκουλα στην πλάτη της κρίσης δεν πιάνει.

Αντίθετα αυτό που χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου, είναι να συνεχίσει να φροντίζει να εφαρμοστεί το μνημόνιο χωρίς χατίρια ώστε να τελειώνουμε και να δούμε αν τελικά υπάρχει μέλλον, φως και ελπίδα σε αυτόν το ρημαγμένο, από τους πολιτικούς και τα συμφέροντα, δύσμοιρο τόπο.

Τόσο οι απλοί ψηφοφόροι όσο και οι οπαδοί έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει τώρα στη χώρα.

Οι ψηφοφόροι ως φορολογούμενοι στο σύνολό τους κατάλαβαν πολύ καλά ότι αν το 2004, παρά την απελπισία τους από τις απανωτές λοβιτούρες και κλοπές των κυβερνήσεων της 25ετίας, είχαν αντιληφθεί την προεκλογική απάτη της «επανίδρυσης του κράτους» που υποσχέθηκε ο κ. Κ. Καραμανλής δεν υπήρχε περίπτωση να δει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία. Και ότι αν δεν σφαζότανε το ΠΑΣΟΚ το 2007 και υπήρχε δυναμική αντιπολίτευση δεν επρόκειτο να συνέχιζε στην εξουσία η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.

Οφείλει όμως να καταλάβει και η κυβέρνηση ότι στις προηγούμενες εκλογές οι ψηφοφόροι έδιωξαν με τις κλωτσιές την Νέα Δημοκρατία, τον κ. Κ. Καραμανλή και τα οικονομικά του επιτελεία και παρέδωσαν (αναγκαστικά περίπου) την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ μέσα σε αισθήματα απελπισίας και όχι ελπίδας ότι δήθεν υπήρχαν λεφτά και θα τα μοίραζε ο κ. Παπανδρέου...

Οι φορολογούμενοι και οι τσέπες τους γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν θα σωθεί ο τόπος με την αλλαγή της κυβερνήσεως, αλλά δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψουν σε μια κυβέρνηση ψευτιάς και σκανδάλων, όπως της Ν.Δ., να συνεχίσει.

Συνεπώς κανένα δεν πρόκειται να πείσει ο κ. Παπανδρέου ότι το «μυστικό πολιτικό του σχέδιο» ήταν να ανέβει στην εξουσία και να νοικοκυρέψει τον τόπο εφαρμόζοντας εκείνα που ψευδώς ισχυρίσθηκε η Νέα Δημοκρατία ότι είχε ως πρόγραμμα το 2004.

Όλοι έχουν αντιληφθεί για τα καλά ότι επειδή δεν πήγαινε άλλο με το δημόσιο χρέος και τα δανεικά, η Ελλάδα επιλέχθηκε ως αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. για να ξεκινήσει η μεγάλη κόντρα του δολαρίου με το ευρώ. Όπως όμως και να έχει το πράγμα, οι δανειστές μας δυστυχώς ήταν από πάνω.

Ας σταματήσει λοιπόν στην αρχή του το παραμύθι του δήθεν δυναμισμού της κυβέρνησης και της «πολιτικής τεχνογνωσίας» της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί αν δεν υπήρχαν δανειστές και μνημόνιο οι Έλληνες φορολογούμενοι ουδέποτε θα μάθαιναν πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που τρώνε τους μισούς και περισσότερους από τους φόρους τους.

Εάν δεν ήταν το μνημόνιο ουδέποτε θα άνοιγαν τα επαγγέλματα που (θα το δείτε στην πράξη) θα βοηθήσουν σε ένα μέρος στην αντιμετώπιση της ανεργίας.

Εάν δεν ήταν οι δανειστές και το μνημόνιο ουδέποτε θα καταλάβαιναν τον πραγματικό τους ρόλο οι συντεχνίες που «μεταμφιέζονται» σε συνδικαλιστικό κίνημα.

Εάν δεν ήταν το μνημόνιο και οι δανειστές θα εξακολουθούσαμε να ζούμε ως πλούσιοι κάτοικοι σε μια πάμπτωχη χώρα που τρέφεται με δανεικά από το 1821 μέχρι σήμερα.

Εάν δεν υπήρχε το μνημόνιο και οι δανειστές ακόμη θα πληρώναμε αργόμισθους και πολυτελή γραφεία και αυτοκίνητα σε κάθε μορφής νομενκλατούρα αφισοκολλητών και κομματόσκυλων που μετατρέπονται στη συνέχεια σε κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων.

Δυστυχώς έτσι που τα καταφέραμε όλοι εμείς που συντηρήσαμε την άθλια πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης δεν έχουμε άλλη λύση από αυτή που μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω οι δανειστές.

Δυστυχώς δεν έχουμε άλλη επιλογή αφού το πολιτικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο.

Γιατί ανεξάρτητα από την πολιτική μας κακομοιριά η οικονομική κρίση είναι υπαρκτή και χρειάζεται άμεση λύση.

Έτσι δε που τα καταφέραμε, δυστυχώς «οι άνθρωποι αυτοί είναι μια κάποια λύση...» που ίσως έλεγε ο Καβάφης αν προσάρμοζε το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» στη σημερινή πραγματικότητα.

πηγη CAPITALGR

Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Του Ν.Ζ.

• Παρατήρηση πρώτη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, το κόμμα που έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πάντα ηττήθηκε και πολύ συχνά διαλύθηκε κυριολεκτικά στις επόμενες εκλογές. 

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση δεύτερη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στη θέση της Ελλάδας, ο πρωθυπουργός που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στηρίχθηκε με νύχια και με δόντια από όλο το τοπικό κατεστημένο και από τους διεθνείς οργανισμούς μέχρι να περάσει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που του επιβλήθηκαν και στη συνέχεια αφέθηκε στην τύχη του. Και κατέρρευσε...

Μιλάμε για ισχυρούς ηγέτες, όπως ο Φερνάντο ντε λα Ρούα στην Αργεντινή, ή παλαίμαχους ηγέτες-σύμβολα, όπως ο Μπουλέντ Ετσεβίτ στην Τουρκία.

Ο πρώτος δραπέτευσε με ελικόπτερο από το Προεδρικό Μέγαρο, ενώ ο δεύτερος συνετρίβη εκλογικά...

Τυχαίο κι αυτό; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση τρίτη: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν είναι ένας οργανισμός που εκφράζει τη «διεθνή οικονομική ορθοδοξία». Δημιουργήθηκε αρχικά για να εφαρμόσει μια παγκόσμια Κεϊνσιανή πολιτική. Άλλωστε, στις διαπραγματεύσεις για την ίδρυσή του, στο πλαίσιο των Συνθηκών του Μπρέτον Γουντς έπαιξε σημαντικό ρόλο και ο Τζον Μέιναρντ Κέινς... 
Αλλά όταν κατέρρευσαν οι Συνθήκες του Μπρέτον Γουντς (1971-73), το ΔΝΤ μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο της Κεϊνσιανής πολιτικής...

Όμως, δεν εξέφραζε μιαν αντίπαλη οικονομική φιλοσοφία. Εξέφραζε πλέον το διεθνές τραπεζικό καρτέλ των δανειστών.

Γι’ αυτό και τελικώς το αποδοκίμασαν απερίφραστα οι περισσότεροι σημαντικοί οικονομολόγοι, απ’ όλες τις σχολές σκέψης. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ζητήσει τη διάλυση του ΔΝΤ είναι και ο Κεϊνσιανός Joseph Stiglitz (βραβείο Νόμπελ Οικονομίας 2001), και ο επίσης Κεϊνσιανός Paul Krugman (βραβείο Νόμπελ 2008) και ο μονεταριστής Milton Friedman (βραβείο Νόμπελ 1976) – ναι, ακόμα και ο Φρίντμαν είχε ζητήσει τη διάλυσή του!
Τυχαίο; Δεν νομίζω...


• Το ΔΝΤ κυριαρχείται από λογιστές, όχι οικονομολόγους. Από «τεχνοκράτες» που θέλουν σίγουρες «οικονομίες» από σίγουρες πηγές.
Και οι «σίγουρες πηγές» είναι συνήθως οι οριζόντιες περικοπές δαπανών. Μόνο που επειδή είναι «οριζόντιες», είναι συνήθως και μακροχρόνια αναποτελεσματικές.

Γιατί ένας προβληματικός και ελλειμματικός κρατικός προϋπολογισμός αλλού χρειάζεται πολύ βαθιές περικοπές (όπου υπάρχει μεγάλη σπατάλη) κι αλλού δεν χρειάζεται καθόλου περικοπές (όπου οι δαπάνες έχουν μεγάλη απόδοση, υψηλούς πολλαπλασιαστές και δευτερογενή θετικά αποτελέσματα).

Το να παραβλέπεις την ιδιαίτερη φύση διαφόρων κλάδων των δημοσίων δαπανών και να κόβεις τα πάντα ισοπεδωτικά είναι σαν τον... «αλμπάνη» πρακτικό «γιατρό» που, αντί να καθαρίσει σε βάθος την πληγή, αυτός ακρωτηριάζει το πόδι!

Οι οριζόντιες περικοπές έχουν το μεγάλο μειονέκτημα να είναι πάντα ανεπαρκείς. Γι’ αυτό και χρειάζονται πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο θα αρκούσε για να εκμηδενιστεί το έλλειμμα. Άλλα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι «σίγουρες». Με πολύ σοβαρές «παρενέργειες», όμως...

Οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες πάντα προτιμούν τις «εύκολες λύσεις» (quick fixes). Που συνήθως δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα αργότερα...

• Έστω κι έτσι, ωστόσο, αυτές οι «οριζόντιες περικοπές» ανακόπτουν τη βύθιση μιας οικονομίας στην ελλειμματικότητα. Αν δεν σταματήσουν εγκαίρως, όμως, οδηγούν σε μεγαλύτερη υπερχρέωση. Γιατί καμία οικονομία δεν ξεπέρασε το υπερβολικό χρέος της μόνο με περικοπές, και μάλιστα «οριζόντιες».

Όσες χώρες κατάφεραν να βγουν από τον «φαύλο κύκλο» χρέους - ελλειμμάτων, το πέτυχαν με Ανάκαμψη. Και τελικά με Ανάπτυξη! 
Οι «οριζόντιες περικοπές» φέρνουν σοβαρή ύφεση. Μετά το πρώτο σοκ, είναι απαραίτητη η αλλαγή πορείας με πολιτικές Ανάκαμψης-Ανάπτυξης, που σπάνε τον «φαύλο κύκλο» της ύφεσης. Αυτό συνέβη σχεδόν παντού.

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν συνήθως εγχώριους πολιτικούς «μίας χρήσεως» (συνήθως μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες) για να υποβάλουν την κοινωνία τους σε υφεσιακό σοκ. Τους στηρίζουν με κάθε τρόπο μέχρι να φέρουν εις πέρας το πρώτο αυτό «μεγάλο ταρακούνημα»...

Κι ύστερα τους εγκαταλείπουν στην τύχη τους.

Και η κοινωνία αναδεικνύει, στη συνέχεια, κάποιους άλλους (συνήθως μετριοπαθείς φιλελεύθερους), που υιοθετούν πολιτικές Ανάπτυξης-Ανάκαμψης, χωρίς να ξαναγυρίσουν στη λαϊκίστικη σπατάλη παροχών για όλους...

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;

Και τα θεωρείτε τυχαία;
Δεν νομίζω...

• Το ίδιο το Μνημόνιο του ΔΝΤ για την Ελλάδα δεν είναι σοβαρό...
Για γέλια είναι (από οικονομική άποψη – γιατί από πολιτική άποψη είναι για κλάματα)...

Να φανταστείτε επέβαλε πρωτοφανείς αυξήσεις εμμέσων φόρων και ταυτόχρονα προέβλεπε χαμηλό πληθωρισμό! Τώρα ο πληθωρισμός είναι σχεδόν τριπλάσιος αυτού που προέβλεπαν – και θα ανέβει κι άλλο.

Ύστερα απ’ αυτό κανείς που καταλαβαίνει δεν το παίρνει στα σοβαρά.

Εκτός από την πολιτική μας ελίτ, βέβαια, που δεν διαβάζει τι ψηφίζει. Χώρια που δεν καταλαβαίνει οικονομικά...

Άλλωστε, και οι διεθνείς αγορές αποδοκίμασαν το Μνημόνιο και τους υπερασπιστές του!

Σήμερα τα speads –ο καθρέφτης οικονομικής αξιοπιστίας μιας χώρας– είναι πολύ υψηλότερα (750 με 800 μονάδες βάσης) απ’ ό,τι ήταν στα μέσα του περασμένου Απριλίου!

Δηλαδή παρά την εφαρμογή του περιβόητου Μνημονίου, οι διεθνείς αγορές εμπιστεύονται πολύ λιγότερο τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών της χώρας απ’ ό,τι όταν είχαμε φτάσει «κοντά στη χρεοκοπία»!

Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Ν. Ζ.