Η Αργυρώ

Του ΛΕΥΤΕΡΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

(...) Εχω πει πολλές φορές ότι πατρίδα μου είναι η πλατεία Κυριακού- Βικτωρίας πια- και όλοι οι δρόμοι γύρω της: Αριστοτέλους, Φωκαίας, Ελπίδος, 3ης Σεπτεμβρίου, Χέυδεν, Παιωνίου, Αχαρνών, Φυλής, Φιλιππίδου, Φερών, Διδύμου, Δεριγνύ, Ελπίδος, Αινιάνος, Ιουλιανού, Αλκιβιάδου, Μαμάη, Μονής Προδρόμου, Γκυιλφόρδου, Ηπείρου. Δρόμοι κάτω από την Πατησίων που είχαν μιαν άλλη ζωή, όπως λέει και ο φίλος μου ποιητής Τίτος Πατρίκιος.

Σ΄ αυτή την «πατρίδα», ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα ήταν ένα κορίτσι. Η Αργυρώ. Γυρίζε ξυπόλητη, φορούσε κοντά πανταλόνια όπως τ΄ αγόρια, ήταν αρχηγός σε όλες τις «συμμορίες», έδινε ξύλο, έβριζε, δεν πήγαινε σχολείο, έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο με τις μπάλες από κουρέλια που είχαμε τότε, την φωνάζαμε «Καγκουρό» για να την τσαντίζουμε, μας κυνηγούσε με τις πέτρες, έφτιαχνε τις καλύτερες σφεντόνες και «έσκιζε» στο σημάδι, τους βώλους και το μπιλιάρδο.

Για την Αργυρώ, που ήταν το «όνειδος» της γειτονιάς (κατά τις μανάδες μας) αλλά μια προσωπικότητα για όλους εμάς τους πιτσιρικάδες, έχω γράψει με μουσική του Γιάννη Σπανού την «Οδό Αριστοτέλους». Τραγουδήθηκε πολύ τη δεκαετία του ΄70, ήταν το αγαπημένο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου- τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν υπάρχει ελληνίδα τραγουδίστρια που να μην το έχει ερμηνεύσει.

Την εποχή που «φωτιές ανάβαμε στους απάνω δρόμους», λίγο πριν από το ΄50, οι «ήρωες» της περιοχής ήταν κυρίως οι νέοι που έκαναν μονόζυγο, είχαν δυνατά μπράτσα και γροθιές, πάλευαν για ένα κορίτσι ή για την παρέα, τραγουδούσαν με ένα ακορντεόν στα παγκάκια της πλατείας, φλέρταραν τις κοπελίτσες του Θ΄ Γυμνασίου Θηλέων και του λυκείου «Αθηνά». Οι πιο ξακουστοί παλικαράδες μας ήταν ο Ηρακλής Καλημέρης- έγινε αστυφύλακας-, ο Θάνος ή Νάσος Δασκαλάκης - μετανάστευσε και ασχολήθηκε με επιχειρήσεις στην Αφρική- και ο Λιοπυράκης, που έγινε γλύπτης. Και οι τρεις γνώρισαν από κοντά την Αργυρώ, που ήταν μικρότερή τους.

Φυσικά δεν της έδιναν καμιά σημασία. Πιθανόν και να την περιφρονούσαν, έτσι όπως ήταν χύμα αγοροκόριτσο. Και, βέβαια, με τον καιρό την ξέχασαν. Ηρθε όμως το τραγούδι.

Και σε έναν από τους τρεις, τον Δασκαλάκη, ξύπνησε χιλιάδες αναμνήσεις. Και επειδή στις ελεύθερες ώρες του- τώρα ζει και εργάζεται στην Ελλάδα- ασχολείται με τη γλυπτική, φιλοτέχνησε ένα γλυπτό και του έδωσε τον τίτλο «Κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ»!

Το γλυπτό, χάλκινο, ύψους 60 εκ., βρίσκεται απέναντι από το γραφείο μου. Και είναι η Αργυρώ των παιδικών μου χρόνων. Ξυπόλητη, με κοντά παντελόνια, μ΄ ένα μπλουζάκι που αφήνει να διαγράφονται τα προεφηβικά της στήθη και με τα χέρια της να κατεβαίνουν προς τα σκέλια της, στη γνωστή κίνηση που κάνουν οι άνδρες όταν θέλουν να δείξουν ότι αδιαφορούν απόλυτα για κάποιον ή για κάτι...