Δώστε τους μία σανίδα, όσο παλιά, χρησιμοποιημένη ή κατεστραμμένη κι αν είναι, δώστε τους και λίγο αεράκι κι αυτό ήταν.
Θα είναι σαν να τους έχετε χαρίσει τον κόσμο ολόκληρο. Θα αισθάνονται ότι ταξιδεύουν στην Καλιφόρνια και τη Χαβάι, ότι «σκίζουν» τα ωραιότερα, πιο επικίνδυνα, συναρπαστικά και μεγαλύτερα κύματα. Θα ονειρευτούν ότι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι σαν τους άλλους κι ότι δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα απ' όλους εμάς, τους υπόλοιπους.
Είναι οι σέρφερ από τη Γάζα. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν και πιστεύουν. Κι εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν γιατί δεν έχουν να πιστέψουν σε απολύτως τίποτε άλλο. Είναι μια παρέα παιδιών που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει, αλλά που παρ' όλα αυτά, αψηφώντας τη φτώχεια και το δράμα ενός εμπάργκο που δεν κάνει διακρίσεις, τις οβίδες, τις βόμβες και τις ισραηλινές νάρκες, καθημερινά συναντιούνται στο «Ανάντι Αλ Μπαχρί Μαρίν Κλαμπ» της Γάζας για να ξεχάσουν και να μη σκέφτονται. Για να γλιτώσουν από τις ασχήμιες και τη φρίκη του πολέμου και να κατακτήσουν, νοητά έστω, τα όποια κύματα τους προσφέρει η Μεσόγειος σ' εκείνο το μικροσκοπικό σημείο γης, μόλις 370 τ.χλμ., γνωστή κι ως Λωρίδα της Γάζας, όπου φυτοζωούν περισσότεροι από 15 εκατ. άνθρωποι.
Είναι μια παρέα παιδιών και νεαρών, 12χρονων έως και 27χρονων, που βρέξει-χιονίσει ανεβαίνουν σε ξεχαρβαλωμένες και παλιές σανίδες, ακόμη και σε κατεστραμμένες απλές, ξύλινες τάβλες, γιατί δεν έχουν με τι άλλο να παίξουν και να επιβιώσουν. Σανίδες απαγορευτικές για τους λάτρεις του σερφ, αλλά που εκείνοι φροντίζουν να φτιάξουν με σελοτέιπ και μονωτικές ταινίες, με πρόκες και καρφιά, προκειμένου να φαντάζονται πως βρίσκονται κι εκείνοι στον ίδιο πλανήτη, με τα ίδια ακριβώς δικαιώματα, ευκαιρίες και οράματα.
Εγκλωβισμένοι και φυλακισμένοι ενός παράλογου, σκληρού κι απάνθρωπου κοινωνικο-πολιτικο-εμπορικού εμπάργκο χρόνων, που επέβαλε το Ισραήλ, οι κάτοικοι της Γάζας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στην πλειονότητά τους χωρίς νερό και ηλεκτρισμό στα σπίτια τους, με τα άκρως απαραίτητα φάρμακα για ν' αποφευχθούν οι κίνδυνοι πανδημίας.
«Είμαστε φυλακισμένοι μες στο ίδιο μας το σπίτι» λέει ο 27χρονος Αλ Χίντι Ασούρ, ο πρώτος και παλαιότερος σέρφερ της Γάζας που προσπάθησε, αλλά μάταια, να κάνει καριέρα και στο εξωτερικό και που παρ' όλα τα χίλια δυο προβλήματα, ακόμη ονειρεύεται να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
«Τα προβλήματα των υπολοίπων αυτού του πλανήτη είναι τα λεφτά, η διασκέδαση, το εάν τα ράφια των σουπερμάρκετ είναι γεμάτα ή άδεια. Εμείς, αντιθέτως, δεν έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα. Εναλλακτική λύση στο δράμα μας δεν υπάρχει: και η θάλασσα είναι η μοναδική μας διέξοδος προς την ελευθερία. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που θα μας τη στερήσουν κι αυτή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου