Του Γιάννη Μυλόπουλου
(Πρύτανη του ΑΠΘ.)
www.mylopoulos.gr
Τελικά δεν είναι τόσο βέβαιο ότι η επανάληψη της Ιστορίας οδηγεί σε φάρσα. Συχνά η Ιστορία επαναλαµβάνεται και ως τραγωδία. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από µια οµηρική ανάγνωση των όσων τραγικών συµβαίνουν σήµερα.
Από την εποχή λοιπόν που ο γιος του βασιλιά των Ελλήνων Αγαµέµνονα, ο Ορέστης, εκδικούµενος τον φόνο του αδικοχαµένου πατέρα του, σκότωσε τη µάνα του την Κλυταιµνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο, από την τραγική εκείνη εποχή που µια ολόκληρη βασιλική οικογένεια ξεκληρίστηκε κι ένας ολόκληρος λαός καραβοτσακίστηκε επί δέκα χρόνια στην Τροία για να ξεπλυθεί η ντροπή της αρπαγής της Ωραίας Ελένης, η ίδια ιστορία της αχαριστίας των δικών έρχεται και ξανάρχεται στη χώρα των Ελλήνων. Αφού από τότε ακόµη, η υποστήριξη στον νεαρό Ορέστη, ο οποίος κλήθηκε να επιφέρει κάθαρση στην τραγωδία, δεν ήρθε από τον στρατηγό Μενέλαο, αδελφό του Αγαµέµνονα και απατηµένο σύζυγο, για την αποκατάσταση της τιµής του οποίου έγινε ο σκοτωµός. Η υποστήριξη ήρθε αντίθετα από έναν ξένο, φίλο του Ορέστη, τον Πυλάδη, ο οποίος ούτε καταγόταν από το βασίλειο του Αργους ούτε και ήταν µέλος της βασιλικής οικογένειας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι η ατάκα που περισσότερο χειροκροτήθηκε φέτος στην Επίδαυρο, στην κατά Ευριπίδη εκδοχή του Ορέστη, ήταν εκείνη που υµνεί τη φιλία ενός ξένου, στιγµατίζοντας την ιδιοτέλεια των... δικών. Η ίδια τραγωδία επαναλαµβάνεται και σήµερα. Στο σηµερινό δράµα των Ελλήνων, η υποστήριξη δεν ήρθε από τους κατ εξοχήν υπεύθυνους για την οικονοµική συµφορά, τα εγχώρια µέλη της... πολιτικής οικογένειας που εδώ και δεκαετίες διοικούν, αλλά από τους...ξένους τεχνοκράτες της λεγόµενης τρόικας.
Τους οποίους σε ένδειξη της ίδιας διαχρονικής αγνωµοσύνης, οι µισοί δικοί µας µετά βδελυγµίας αποκηρύσσουν, ενώ οι άλλοι µισοί, αυτοί που µη έχοντας άλλη επιλογή τούς κάλεσαν σε βοήθεια, τώρα τους ειρωνεύονται αποκαλώντας τους... Φον Φούφουτους.
Οι ξένοι πάντως έκαναν µε ευσυνειδησία το καθήκον τους. Και επέβαλαν όλα αυτά τα οποία τα µέλη της δικής µας πολιτικής οικογένειας όφειλαν, αλλά δεν θέλησαν, ή και δεν µπόρεσαν, να πράξουν για δεκαετίες. Το µόνο δυσάρεστο είναι ότι η αποστολή τους ολοκληρώνεται µε την αποκατάσταση του ενός σκέλους του διαταραγµένου ισοζυγίου, αυτού που αφορά την περιστολή των δαπανών. Για να ολοκληρωθεί όµως η δουλειά, πρέπει η χώρα να µπει και σε φάση ανάπτυξης. Διότι µια χώρα που δεν παράγει τίποτε, ακόµη κι αν ελαχιστοποιήσει τις δαπάνες της, δεν πρόκειται ποτέ να αποτινάξει το βραχνά του χρέους και να αποδεσµευτεί οριστικά από τους δανειστές της. Πολύ περισσότερο µια χρεωµένη χώρα χωρίς παραγωγή, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει ούτε ένα µικρό µέρος της ευηµερίας που πρόλαβε να χαρεί ζώντας µε δανεικά.
Ο σύγχρονος λοιπόν Ορέστης, ο οποίος κλήθηκε από τον λαό να καθαρίσει το... εθνικό µαγαζί, πρέπει να βγει άµεσα σε αναζήτηση νέων... Φούφουτων. Οι οποίοι µε την ίδια συνέπεια που οι συνάδελφοί τους επέβαλαν δηµοσιονοµική τάξη, θα πρέπει να θέσουν τώρα τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.
Και πρώτα απ όλα θα πρέπει να εξηγήσουν στα µέλη της πολιτικής οικογένειας, αλλά και στους ίδιους τους πολίτες, ότι µια χώρα προικισµένη µ ένα εξαίρετο κλίµα και µια θαυµάσια φύση, µια χώρα εύφορη σε καρπούς και γόνιµη σε αγαθά περιζήτητα σε άλλους τόπους, δεν είναι δυνατόν να διεκδικεί επιδοτήσεις προκειµένου να µην παράγει τίποτε. Και να αναγορεύεται σε πρωταγωνίστρια στην κατανάλωση εισαγόµενων προϊόντων, τη στιγµή που θα µπορούσε ένα σηµαντικό µέρος τους όχι µόνο να τα παράγει, αλλά και να τα εξάγει αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο. Από τα γεωργικά και τα κτηνοτροφικά προϊόντα, µέχρι την παιδεία, την καινοτοµία και τον πολιτισµό. Ακόµη, οι νέοι Φούφουτοι θα πρέπει να εξηγήσουν ότι δεν είναι δυνατόν τα καλύτερα µυαλά αυτού του τόπου, αντί να µορφώνονται καλλιεργώντας τον νου και την ψυχή, µε στόχο να εξελιχθούν σε ελεύθερους και δηµιουργικούς πολίτες, να παπαγαλίζουν άχρηστες γνώσεις σε φροντιστήρια, για να καταλήξουν είτε στην ανεργία είτε στην καλύτερη περίπτωση στο Δηµόσιο, υπάλληλοι µιας αντιπαραγωγικής διοικητικής µηχανής. Την ίδια ώρα που η πάλαι ποτέ εύφορη ύπαιθρος ερηµώνει, ο φυσικός πλούτος καταστρέφεται και τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα του κάποτε ακµάζοντος αυτού τόπου ρηµάζουν αναξιοποίητα.
Ο Οµηρος βρήκε τον Πυλάδη για να καθαρίσει, µαζί µε τον Ορέστη και την Ηλέκτρα, την οικογενειακή αµαρτία. Ο Ευριπίδης εφηύρε τον από µηχανής θεό για να αποκατασταθεί η τάξη στο βασίλειο του Αργους, χωρίς περισσότερο αίµα. Ο σύγχρονος Ορέστης που έφερε τους... Φον Φούφουτους για να εξυγιάνει το σπάταλο, διεφθαρµένο και χρεωµένο κράτος, πού πρέπει άραγε τώρα να απευθυνθεί για να µπει επιτέλους ένα τέλος στο µηδέν, στο τίποτε και στο πουθενά της ελληνικής οικονοµίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου