Όταν ο κυνισμός ξεχειλίζει...

Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Δεν τόλμησαν... Καµιά τους δεν καταψήφισε την απόφαση. Κρύφτηκαν πίσω από την αποχή. Οµως, ακόµη κι έτσι, περισσότερες από 40 χώρες του κόσµου, που ανάµεσά τους ξεχωρίζουν οι ΗΠΑ και µερικές ευρωπαϊκές, έδειξαν τις προάλλες την εχθρότητά τους στην ιστορική απόφαση του ΟΗΕ (που υπερψηφίστηκε από 122 χώρες), να αναγνωρίσει για πρώτη φορά την πρόσβαση σε καθαρό νερό ως θεµελιώδες ανθρώπινο δικαίωµα. Μια εχθρότητα κυνική, όταν, σύµφωνα µε τα στοιχεία του ΟΗΕ, ένα παιδί πεθαίνει κάθε τριάµισι δευτερόλεπτα από δυσεντερία που οφείλεται σε µολυσµένο νερό.

Ο πλανήτης ξεµένει από νερό. Πρόσφατη έρευνα της Παγκόσµιας Τράπεζας υπολογίζει πως η ζήτηση για καθαρό νερό θα υπερβεί την προσφορά κατά 40% τα είκοσι προσεχή χρόνια. Πώς δικαιολόγησαν λοιπόν οι 40 χώρες την απόφασή τους να µην ψηφίσουν «ναι»; Δεν χρειάστηκε. Τα πράγµατα µιλούν από µόνα τους. «Ηταν η συνήθης συµµορία», λέει στο «Ντιµόκρασι Νάου» η Μοντ Μπάρλοου, που αγωνίζεται χρόνια τώρα για τα δικαιώµατα των ανθρώπων στο νερό. «Οι χώρες που έκαναν αποχή ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Βρετανία και µερικές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Ηταν οι νεοφιλελεύθερες χώρες που θέλουν τα πάντα να γίνουν εµπορεύσιµα. Πρόκειται για χώρες που έχουν εξασφαλίσει την πρόσβαση σε καθαρό νερό στους δικούς τους πολίτες. Κι αυτό τις κάνει διπλά αποκρουστικές. Γιατί θέλησαν να στερήσουν το δικαίωµα στο νερό σε δισεκατοµµύρια άλλους ανθρώπους που σήµερα υποφέρουν από την έλλειψή του».  

Ενας βρετανός διπλωµάτης εξήγησε τη βρετανική θέση σε καναδική εφηµερίδα µε τον πιο κυνικό τρόπο: «Δεν θέλουµε να πληρώσουµε για τουαλέτες στην Αφρική».

Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν ιδιωτικοποιήσει τα νερά τους, λέει η Μοντ Μπάρλοου. Η Αυστραλία εξ ολοκλήρου. Υποτίθεται πως όλο αυτό θα απέβαινε προς το συµφέρον των αγροτών. Τώρα, όµως, τα νερά έχουν περάσει σε ιδιωτικά και διεθνή χέρια. Ηταν αδύνατον λοιπόν αυτές οι χώρες να αποδεχτούν ότι το καθαρό νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωµα, την ίδια ώρα που το µετατρέπουν σε εµπόρευµα, υποστηρίζοντας ότι είναι ένα αγοραίο αγαθό.

Ενα χάσµα βαθύ έχει ανοίξει ανάµεσα σε εκείνους που λένε πως το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωµα και ένα δηµόσιο αγαθό το οποίο πρέπει να ανήκει σε όλους, και τους άλλους που θέλουν να το αγοράζουν και να το πουλάνε. Ακόµη και η θετική ψήφος του ΟΗΕ δεν λύνει αυτοµάτως το πρόβληµα. Γιατί µια κυβέρνηση µπορεί να εξασφαλίσει νερό στους πολίτες µιας χώρας µε πολλούς τρόπους. Μπορεί να επιβάλει η ίδια βαρύ χαράτσι γι αυτή την υπηρεσία της ή να την εκχωρήσει σε ιδιωτικές εταιρείες που θα εκµεταλλεύονται εµπορικά το νερό. Και αυτές οι εταιρείες θα λένε πως κάνουν το «καθήκον τους», παρέχοντας πρόσβαση στο νερό, έστω κι αν το πουλάνε τόσο ακριβά, που δεν θα µπορούν να ξεδιψάσουν µε αυτό όλοι.