Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Παλαιότερα οι εσωκομματικές διαδικασίες της Αριστεράς ολοκληρώνονταν είτε με μια εξορία είτε σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ευτυχώς πέρασαν οι δυσάρεστοι καιροί. Και στη συνέχεια οι διαδικασίες εξαντλούνταν σε αφόρητες πολυλογίες, άντε και σε μερικές καρεκλιές.
Πάει όμως κι αυτό. Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ πλακώνονται στο φιλόξενο Διαδίκτυο και συνήθως μεταξύ αγνώστων φιλοξενουμένων. Για να πω την αλήθεια πονάει λιγότερο από τις καρεκλιές.
Αν έχω καταλάβει καλά (λέω αν, διότι αυτά είναι μπερδεμένα πράγματα και δύσκολο να τα καταλάβεις…) οι βασικοί αξιωματούχοι και παράγοντες του κόμματος είχαν συμφωνήσει για κάποιους δικούς τους λόγους και με αδιευκρίνιστη επιχειρηματολογία να βγάλουν την Αχτσιόγλου. Γούστα είναι αυτά.
Μετά εμφανίστηκε «ο εφοπλιστής του λαού» Κασσελάκης και κάπου στράβωσε τον πράγμα – αν στράβωσε δηλαδή, διότι δεν βλέπω και πολλούς να χολοσκάνε τι θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ…
Τώρα λοιπόν όσοι είναι με τον Κασσελάκη ή τον Πολάκη που είναι με τον Κασσελάκη και δεν είναι με τον Παππά «13-0» την πέφτουν σε διάφορους όπως ο Δραγασάκης που είναι με την Αχτσιόγλου.
Αλλά η Αχτσιόγλου βάζει κάτι δικούς της να την πέφτουν σε εκείνους που είναι με τον Κασσελάκη και έτσι την πέφτουν στον Δραγασάκη που είναι με την Αχτσιόγλου ενώ ο Τσακαλώτος που δεν είναι με την Αχτσιόγλου ή τον Κασσελάκη τσακώνεται με όσους δεν πρόλαβε εν τω μεταξύ να τσακωθεί ο Τζουμάκας που δεν είναι και πολλοί. Ασε που ούτε ο Φίλης έχει πει την τελευταία του λέξη.
Μύλος σας λέω.
Για να πω την αλήθεια βεβαίως έχω την αίσθηση πως είναι ο πιο ακατανόητος καβγάς στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Παλαιότερα οι εσωκομματικές διαδικασίες της Αριστεράς ολοκληρώνονταν είτε με μια εξορία είτε σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ευτυχώς πέρασαν οι δυσάρεστοι καιροί. Και στη συνέχεια οι διαδικασίες εξαντλούνταν σε αφόρητες πολυλογίες, άντε και σε μερικές καρεκλιές.
Πάει όμως κι αυτό. Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ πλακώνονται στο φιλόξενο Διαδίκτυο και συνήθως μεταξύ αγνώστων φιλοξενουμένων. Για να πω την αλήθεια πονάει λιγότερο από τις καρεκλιές.
Αν έχω καταλάβει καλά (λέω αν, διότι αυτά είναι μπερδεμένα πράγματα και δύσκολο να τα καταλάβεις…) οι βασικοί αξιωματούχοι και παράγοντες του κόμματος είχαν συμφωνήσει για κάποιους δικούς τους λόγους και με αδιευκρίνιστη επιχειρηματολογία να βγάλουν την Αχτσιόγλου. Γούστα είναι αυτά.
Μετά εμφανίστηκε «ο εφοπλιστής του λαού» Κασσελάκης και κάπου στράβωσε τον πράγμα – αν στράβωσε δηλαδή, διότι δεν βλέπω και πολλούς να χολοσκάνε τι θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ…
Τώρα λοιπόν όσοι είναι με τον Κασσελάκη ή τον Πολάκη που είναι με τον Κασσελάκη και δεν είναι με τον Παππά «13-0» την πέφτουν σε διάφορους όπως ο Δραγασάκης που είναι με την Αχτσιόγλου.
Αλλά η Αχτσιόγλου βάζει κάτι δικούς της να την πέφτουν σε εκείνους που είναι με τον Κασσελάκη και έτσι την πέφτουν στον Δραγασάκη που είναι με την Αχτσιόγλου ενώ ο Τσακαλώτος που δεν είναι με την Αχτσιόγλου ή τον Κασσελάκη τσακώνεται με όσους δεν πρόλαβε εν τω μεταξύ να τσακωθεί ο Τζουμάκας που δεν είναι και πολλοί. Ασε που ούτε ο Φίλης έχει πει την τελευταία του λέξη.
Μύλος σας λέω.
Για να πω την αλήθεια βεβαίως έχω την αίσθηση πως είναι ο πιο ακατανόητος καβγάς στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Αναρωτιέμαι πόσοι θυμούνται ότι εδώ και τρεις μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αρχηγό.
Οποιος λοιπόν κι αν κερδίσει ή όποιος κι αν χάσει δεν έχει σημασία, διότι δεν υπάρχει πραγματικό αντικείμενο.
Τον Μητσοτάκη πιο πολύ τον απειλούν οι νεροποντές και κάτι δικοί του παρά όποιος ή όποια βγει στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο καλά αγγλικά ή σουαχίλι κι αν μιλάει.
Με αυτό δεδομένο λοιπόν δεν καταλαβαίνω γιατί δεν εγκαθιδρύουν μια «κυλιόμενη προεδρία» όπου...
ο καθένας και η καθεμία θα ευχαριστιέται ότι είναι πρόεδρος για έναν μήνα ή και δίμηνο. Μετά, θα έρχεται ο επόμενος.
Ετσι όχι μόνο θα μπερδέψουν τον Μητσοτάκη που δεν θα ξέρει με ποιον να τα βάλει αλλά ταυτοχρόνως θα ξεμπερδευτούν και μεταξύ τους αφού δεν θα έχουν ποιον να βρίσουν.
Μα καλά! Πάλι εγώ θα δώσω τη λύση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου