Ας δούμε κατ΄αρχάς τις πιθανότητες.
Το πρώτο σενάριο είναι να εκλεγεί ο Κασσελάκης επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και το πιο ισχυρό σενάριο, γιατί έχει και το ρεύμα της νίκης. Δεν είναι σίγουρο όμως. Γιατί είναι πιο πιθανό οι ψηφοφόροι του Ευκλείδη Τσακαλώτου να πάνε μαζικά στην Εφη Αχτσιόγλου, από το να πάνε μαζικά οι ψήφοι του Νίκου Παππά στον Στέφανο Κασσελάκη. Και υπάρχουν και αυτοί οι 70 χιλιάδες παλαιοί κομματικοί του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μεν δηλωμένα μέλη αλλά δεν πήγαν να ψηφίσουν την πρώτη Κυριακή. Θα πάνε στον β΄γύρο; Και τι θα ψηφίσουν; Αγνωστο. Οι 13 χιλιάδες ψήφοι που χωρίζουν τον κ. Κασσελάκη με την Εφη Αχτσιόγλου είναι μια διαφορά ασφαλείας αλλά δεν δίνουν βεβαιότητα.
Η άλλη πιθανότητα -πιο χλωμό- είναι να κερδίσει τελικά η Εφη Αχτσιόγλου. Να συσπειρώσει όλους τους οπαδούς όλων των άλλων αριστερών συνιστωσών και στην τελική ευθεία να κερδίσει τον Κασσελάκη, έστω και με μικρή διαφορά. Παρά τα αγγλικά του.
Όπως και να έχει όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ τέλος. Και εξηγούμαι.
Δεν εννοώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως τον ξέραμε, λαϊκίστικο κόμμα με αναφορές στην πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά και απολήξεις στην κεντροαριστερά, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θεωρητικά κόμμα εξουσίας, βάζει τέλος και μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Είτε σε ένα κόμμα που θα μοιάζει με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ, είτε σε ένα κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς. Δηλαδή μας προκύπτει ένα άλλο κόμμα, προσαρμοσμένο στη νέα του ηγεσία.
Εννοώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον παρελθόν. Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για πολλούς ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε στις διασπάσεις η ελληνική αριστερά έχει ειδικότητα αποκτηθείσα στον μακρύ χρόνο.
Αν εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, η επιχείρηση της ανανέωσης που επικαλείται θα είναι πολύ πολύ δύσκολη. Ο κ. Κασσελάκης θα έχει κληρονομήσει ένα κόμμα που τα στελέχη του τον θεωρούν ξένο και εκείνος δεν γνωρίζει. Δεν γνωρίζει καν τη γλώσσα τους. Εκείνοι του λένε για "τη σύνθεση που θα προκύψει από τις διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές της πληθυντικής αριστεράς" και εκείνος του απαντά "Σας αγαπώ Ολους". Η σπονδυλική του στήλη, τα στελέχη του, τον θεωρούν παρείσακτο και ούφο (και ίσως δεν έχουν και πολύ άδικο αν κρίνω από ορισμένες από τις πρωτοβουλίες του). Οι περισσότεροι είτε θα αποχωρήσουν σιωπηλά, είτε θα απομακρυνθούν θορυβωδώς. Άλλοι θα ιδιωτεύσουν, άλλοι θα ψάχνονται για νέο χώρο και νέο κόμμα. Πάντως, Φίλης, Σκουρλέτης και όλη η παλαιά φρουρά, δεν θα καθίσουν να τους κάνει καθοδήγηση ο Στέφανος Κασσελάκης. Οσο χιούμορ και να διαθέτουν, που δεν διαθέτουν.
Αρκεί ο Πολάκης, η Τζάκρη, ο Αντώναρος και ο εξάδελφος Τσίπρας, για να στηθεί ένα νέο κόμμα;
Δύσκολο (όσο και αν ο γράφων δηλώνει αδυναμία να εκτιμήσει τη δυναμική που θα προκαλέσει η πρόσφατη τοποθέτηση του Ευάγγελου υπέρ Κασσελάκη, που ενδεχομένως αλλάζει όλα τα δεδομένα). Η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας του εξ Αμερικής υποψηφίου και η απουσία του από τη Βουλή, θα κάνουν το εγχείρημα σχεδόν αδύνατο.
Αν πάλι στην τελική ευθεία κερδίσει η Αχτσιόγλου, η απογοήτευση των οπαδών που ψήφισαν και ελπίζουν στον Κασσελάκη για να κερδίσουν τον Μητσοτάκη θα είναι τέτοια, που η νίκη της πρώην υπουργού θα είναι πύρρεια. Θα θεωρηθεί σαν μια συνωμοσία των απαρατσίκ, που συσπειρώθηκαν για να κρατήσουν το κόμμα στα χέρια τους και να κόψουν τα φτερά στον νέο και πολλά υποσχόμενο. Η χειρότερη δυνατή αρχή. Αν κρίνουμε δε από τις νεφελώδεις αναφορές της πρώην συνεργάτιδος του Αλέξη Τσίπρα στα νάματα της αριστεράς, στη βαρετή επανάληψη των παραδόσεων του κόμματος και στα μισο-μαρξιστικά τσιτάτα στα οποία διακρίνεται, η επιστροφή του κόμματος στο γνωστό 3% είναι θέμα χρόνου.
Εν αναμονή, όλοι ψάχνονται πώς έγινε αυτό που έγινε. Πώς μέσα σε 20 ημέρες ένας άγνωστος, ήρθε και πήρε το κόμμα με δυο βιντεάκια και 4 ατάκες;
Η αλήθεια είναι όμως ότι η έκπληξη δεν είναι πώς ένας άγνωστος που απλά γράφει καλά στην τηλεόραση και λέει ατάκες που αρέσουν στο αντιμητσοτακικό κοινό, πήρε ή θα πάρει πιθανώς το κόμμα.
Η έκπληξη είναι...
πώς οι 4 υποψήφιοι κατάφεραν να προκαλέσουν τέτοια αδιαφορία ακόμα και στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ και αρκούσε ένας τύπος από το πουθενά, που απλά γράφει καλά στην τηλεόραση και λέει ατάκες που αρέσουν στο αντιμητσοτακικό κοινό, για να τους πάρει και το κόμμα και όλα τα άλλα. Ή για να το πούμε διαφορετικά, οι 4 υποψήφιοι ήταν τόσο ΣΥΡΙΖΑ που προκαλούσαν πλήξη ακόμα και στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ και αρκούσε ένας υποψήφιος που δεν έμοιαζε με τον ΣΥΡΙΖΑ και με εκείνους, για να τους πάρει το κόμμα και όλα τα άλλα. Γεγονός που δεν προδικάζει ένα λαμπρό μέλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ με ή χωρίς τον Κασσελάκη.
Συνεπώς, είμαστε ακόμα μακριά από το να έχει "ο τόπος μια προοδευτική κυβέρνηση" όπως φαντασιώνεται ο Στέφανος Κασσελάκης. Ας κερδίσει πρώτα την Αχτσιόγλου, ας δούμε ποιος θα μείνει στο κόμμα και ποιοι θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, ας πάει το κόμμα στο Συνέδριο, ας δούμε ποιοι θα πλαισιώσουν τον Στέφανος Κασσελάκη (αν εκλεγεί) και μετά βλέπουμε.
Να θυμάται πάντως ότι στις εκλογές, συνήθως δεν ψηφίζουμε έναν τύπο που γράφει καλά στο γυαλί και λέει ωραίες αντιμητσοτακικές ατάκες, αλλά ψηφίζουμε για πρωθυπουργό. Που συναντάται με ξένους ηγέτες και εκπροσωπεί τη χώρα, παίρνει κρίσιμες αποφάσεις, καλείται να ανταποκριθεί σε κρίσεις και να διαχειριστεί την καθημερινότητα με όλα τα σύνθετα προβλήματα του μοντέρνου κόσμου.
Συνήθως βέβαια.
Γιατί το 2015 ακριβώς έναν τέτοιο τύπο ψηφίσαμε και είδαμε τα χαΐρια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου