Μόλις πριν από δύο μήνες ο πάντα σοφός λαός μίλησε, και έτσι είχαμε τη μεγαλειώδη νίκη του Κυριάκου με 41%.
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε κάτω από τη γέφυρα της χώρας. Ειδικά στη Θεσσαλία και στη Μαγνησία, οι οποίες είναι ακόμη πνιγμένες στον βούρκο.
Λίγο πριν κατακάηκε μεγάλο μέρος του Έβρου.
Και ακόμη πιο πριν είχαμε ναυάγια, σιδηροδρομικές τραγωδίες, εκτελέσεις εν μέση οδώ, δολοφονίες από εισαγόμενους χούλιγκανς, αύξηση των ροών «προσφύγων», εγκληματικότητα στο κόκκινο κλπ. κλπ., ως συνοδευτικά της ακρίβειας, του πληθωρισμού και της γενικότερης ανασφάλειας μέσα στην οποία ζει ο μέσος πολίτης.
Παράλληλα, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, με τους «νοικοκυραίους» με τα πας, τις χιλιάδες των μετακλητών να πανηγυρίζουν το 41% και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες να κάνουν πάρτι, είχαμε και τις εσωκομματικές διεργασίες στον απαξιωμένο Σύριζα για την εκλογή νέου προέδρου, που θα αντικαταστήσει το γελαστό παιδί που μας τελείωσε.
6η ή 7η είδηση στα ΜΜΕ, αφού η όλη αυτή διαδικασία ήταν πιο βαρετή και από τις απογευματινές επαναλήψεις εκείνων των ελληνικών σειρών των ‘90ς στο ΜΕΓΚΑ…
Μέχρι που έσκασε η βόμβα!
Με τη μορφή ενός λουστραρισμένου γκόλντεν μπόι, με χαμόγελο ΚΟΛΥΝΟΣ, ντύσιμο γιάπη και εμφάνιση ηθοποιού του Χόλυγουντ.
Ο οποίος παρέα με τον σύντροφό του, εμφανίστηκαν από το πουθενά και έβαλαν ολόκληρη τη χώρα να χορεύει στους δικούς τους ρυθμούς.
Κι από κει που κανένας (κανένας λέμε) δεν τον είχε καν ακουστά, εδώ και δυο εβδομάδες τον βλέπουμε στα κανάλια πιο συχνά κι από τον Κώστα Αθανασίου με τα φίλτρα του, ενώ καθημερινά βλέπουμε αφιερώματα επί αφιερωμάτων για τη ζωή του, το παρελθόν του, την ακτινοβολία του, τους συγγενείς του, την καταγωγή του, ακόμη και για το πώς πίνει τον χυμό του (από μπρόκολο) μετά το γυμναστήριο, ή πως τρώει πίτσα με ανανά μετά από τα βάρη…
Ποιες πυρκαγιές, ποιες πλημμύρες, ποια ακρίβεια και ποια Χάγη (που έρχεται με βήμα ταχύ);
Όλα ξεχάστηκαν για χάρη του «Κένεντι της Ελλάδας» (το άκουσα και αυτό) ο οποίος σαν σίφουνας ανακάτεψε την τράπουλα και είναι ο νέος αρχηγός του Σύριζα, τέταρτος τη τάξει πολιτειακός παράγοντας δηλαδή, και η ελπίδα του Έθνους για προκοπή… άσχετα αν γράφτηκε μέλος του κόμματος τη μέρα που ψήφιζε.
Και όχι μόνο οι βαρετές εκλογικές διεργασίες του Σύριζα έγιναν το Νο1 θέμα, αλλά βγήκαν επιτέλους και στην επιφάνεια όλες εκείνες οι υποβόσκουσες συγκρούσεις και τα συντροφικά αλληλομαχαιρώματα που ανέκαθεν υπήρχαν μέσα στο κόμμα αυτό, αλλά που δεν έβγαιναν ποτέ προς τα έξω, ειδικά όταν υπήρχε η κουτάλα.
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο, το μέχρι πρότινος φαβορί για την ηγεσία των σαλεμένων, η πολυδιαφημισμένη και ιδιαίτερα προβεβλημένη Έφη από τα Γιαννιτσά, που ήδη ονειρευόταν πρωθυπουργική καρέκλα σε μερικά τέρμινα, να χάνει τη μπάλα από την επέλαση του Στέφανου, να απασφαλίζει και να δείχνει το πόσο ολίγη είναι κατά βάθος, κατηγορώντας τον αντίπαλό της ακόμη και για «σεξισμό»(!!!!) επειδή της απευθύνθηκε με το μικρό της όνομα.
Κάτι τέτοιες σαχλαμάρες είχα να ακούσω από την εποχή που ήταν ΠτΔ ο Σαρτζετάκης, που επέπληττε με αυστηρότητα όποιον δεν τον αποκαλούσε «Κύριε Πρόεδρε» με τον προσήκοντα σεβασμό!
Και άντε εκείνος ήταν ΠτΔ… η Έφη όμως;
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο κομήτης ονόματι Κασσελάκης, που οι οπαδοί του τον αποκαλούν Κένεντι και οι οχτροί του… Κεν (παραπέμποντας στον εξίσου λαμπερό και στρασάτο σύντροφο της Μπάρμπι);
Πόθεν προέκυψε;
Τι πρεσβεύει;
Όλα τα άλλα τα έχουμε μάθει ήδη. Ακόμη και το πώς κάνει γαργάρες κάθε πρωί με σπαθέλαιο…
Τις πολιτικές θέσεις του όμως, πέρα από τα μαργαριτάρια περί τουρκικού κρατιδίου, ακόμη να τις μάθουμε (όπως δεν έχουμε μάθει αν έχει πάει φαντάρος).
Όπως και να έχει, η όλη περίπτωση μου θυμίζει τόσο τον Κοσκωτά, όσο και τον Δρα Μπαρουφάκη, αμφότεροι εκ των οποίων μας ήρθαν ως σωτήρες (ο ένας οικονομικά και ο άλλος πολιτικά) ουρανοκατέβατοι από το εξωτερικό, λατρεύτηκαν ως μικροί Θεοί, και στη συνέχεια πήραν τον δρόμο της λήθης (ο ένας μάλιστα και της φυλακής) αφού πρώτα διέλυσαν ένα παντοδύναμο κόμμα (ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα) και κόντεψαν να μας στείλουν στη δραχμή και στα συσσίτια (βλ. Μπαρουφάκη).
Τώρα λοιπόν έχουμε την περίπτωση Κασσελάκη.
Μια περίπτωση που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής διδακτορικής διατριβής, με στοιχεία τόσο πολιτικά, όσο και κοινωνιολογικά και κυρίως ψυχολογικά (η μάζα, τα ΜΜΕ, κλπ.).
Το 1984 είχα διαβάσει το βιβλίο του Δημήτρη Χαραλάμπη: Στρατός και Πολιτική Εξουσία, Η Δομή της Εξουσίας στη Μετεμφυλιακή Ελλάδα, στο οποίο ο καθηγητής πολ. επιστημών υποστήριζε πως η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου έγινε επί τούτου με αμερικανικό δάκτυλο, διότι το «σύστημα» ανησύχησε σφόδρα από την εκλογική άνοδο και τα ποσοστά της ΕΔΑ (το ΚΚΕ ήταν παράνομο τότε) στις τελευταίες εκλογές, άρα χρειάζονταν έναν νέο τεχνητό πολιτικό φορέα που θα συσπείρωνε τους κεντροαριστερούς και τους κεντρώους και θα αποδυνάμωνε την επιστροφή των κομμουνιστών με άλλο μανδύα.
Πού να φανταστούν όλοι εκείνοι οι παπανδρεϊκοί με τον ανένδοτο κλπ., ότι ίσως έπαιζαν άθελά τους το παιχνίδι των Αμερικανών…
Αυτό έρχεται στο νου μου σήμερα βλέποντας έναν άγνωστο, ένα «αμερικανάκι», να αλώνει και να κυριαρχεί στον ριζοσπαστικό αριστερό (my ass) Σύριζα…
Τον φέρνουν άραγε οι Αμερικάνοι ως δούρειο ίππο απέναντι στον «γερμανόφιλο» Κυριάκο, ή απλά θέλουν έτσι να ξεδοντιάσουν και να απαξιώσουν την ήδη μισοτελειωμένη Αριστερά της μπανανίας μας ξεφτιλίζοντάς την, βοηθώντας έμμεσα τον Κυριάκο να ολοκληρώσει την καταστροφή που ξεκίνησε χωρίς αντίπαλο;
Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
Τι όμως;
Αν σκεφτούμε πως μια δυο γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν σε συνθήκες τεχνητής ευμάρειας με Ρούλα Κορομηλά, ΚΛΙΚ, Ντάουν Τάουν, Τσαλίκη, ΛεΠά, Μπιγκ Μπράδερ, διακοποδάνεια κλπ., ίσως βρούμε την απάντηση.
Μιλάω για μια εποχή (σαν χθες ήταν) που αφήναμε τις Καγιέν μας ξεκλείδωτες, η οποία αντικαταστάθηκε βιαίως από κρίση, λιτότητα, ανεργία, μνημόνια κλπ.
Ένα σοκ δηλαδή.
Ακολούθησαν 5 χρόνια ψευδών προφητών, που θα καταργούσαν τα ΜΑΤ και τα μνημόνια, αλλά απλά επέβαλλαν ουρές στα ΑΤΜ και άνοιξαν χύμα τα σύνορα για να γεμίσουμε παραβατικούς πρόσφυγες πολέμου από χώρες χωρίς πόλεμο.
Στη συνέχεια είχαμε τη δήθεν αριστεία, με μίζες, διορισμούς μετακλητών χειροκροτητών, εγκληματικότητα, θεσμοθετημένη ατιμωρησία, κορονοϊό, λοκντάουν, ακρίβεια, πληθωρισμό, καταστροφές, Τέμπη, (πλημμύρες, πυρκαγιές), πάρτι κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, ΤΕΡΝΑ, συνέχιση των ανεξέλεγκτων ροών (διασώσεις τις λέμε τώρα), πετσωμένα ΜΜΕ, στρεβλά είδωλα, κλπ. κλπ.
Φυσικό επακόλουθο είναι ο κόσμος να σιχαθεί όλο αυτό το σκηνικό (εκτός των βολεμένων και μετακλητών, που λέγαμε) και να επικροτήσει τον ερχομό ενός Μεσσία, ενός γυαλισμένου τίποτα, ενός μεταμοντέρνου Δρα Μπαρουφάκη, ενός αντεστραμμένου ειδώλου του Κυριάκου, που θα ταράξει τα νερά της κληρονομικής τηλεοπτικής δημοκρατίας, θα στείλει στο καναβάτσο τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες και τους γόνους, και νομοτελειακά ίσως γίνει και πρωθυπουργός σε μερικά χρόνια, ρίχνοντας όλους εκείνους τους δήθεν σωτήρες με την ξύλινη γλώσσα και τις οφσόρ εταιρίες, στον κάλαθο της ιστορίας.
Αυτά είναι τα απόνερα των ριάλιτι, των σόσιαλ μύδια, των πρωινάδικων, των κωλάδικων, των ινφλουένσερς, των πέρσοναλ τρέινερς και γενικά όλων των σκουπιδιών που διαμορφώνουν την κοινωνία μας τα τελευταία 30 χρόνια.
Και προϊόν τους είναι ο Στέφανος.
Καλώς ήρθαμε λοιπόν στον «γενναίο νέο κόσμο» της μεταπολιτικής.
Εκεί όπου...
όχι μόνο θα μπορεί ο καθένας μας να γίνει διάσημος για 15 λεπτά μέσα από τα σόσιαλ μύδια, αλλά ίσως και… πρωθυπουργός.
Λίγο θράσος χρειάζεται, δυο τρεις λογαριασμοί στα σόσιαλ που λέγαμε και μπόλικους επικοινωνιολόγους.
Με όλους εκείνους που έφαγαν τα νιάτα τους να κολλάνε αφίσες, να «ζυμώνονται» μέσα σε κομματικούς σωλήνες και να γλείφουν διάφορους παράγοντες, να μένουν στην απ’ έξω και να αναρωτιούνται «τι έγινε ρε παιδιά;».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου