ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Οταν οι περαστικοί σουργελαράδες υπερτερούν των δογματικών σταλιναράδων.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Το είχε πει η «Ομπρέλα». Οταν ο Τσίπρας άλλαζε τους κανόνες του συριζαϊκού νοικοκυριού, η εσωκομματική μειοψηφία είχε πει ότι δεν έπρεπε το κόμμα να δώσει λόγο στους περαστικούς. Ελεγαν τότε ότι οι προϋποθέσεις για το ποιος ψηφίζει έπρεπε να είναι αυστηρές – να είναι κανείς μέλος ένα, δύο, τρία χρόνια. Να έχει ζυμωθεί στους αγώνες της Αριστεράς. Να μην αρκεί ένα log-in για να μπει.

Τα είχε πει αυτά η «Ομπρέλα» γιατί ήξερε, όπως πάντα ξέρει η αρχαιοσυνδικαλισμένη, εντοιχισμένη στα κόμματα, Αριστερά: Καλή η δημοκρατία. Αλλά αστάθμητη. Καλή η άμεση, ανοιχτή διαδικασία. Αλλά καμιά φορά εμφανίζεται στο κόμμα η κοινωνία. Και η κοινωνία είναι αγύμναστη στο δόγμα, κυκλοθυμική και αγαθιάρα. Είναι, όπως έλεγαν παλιά, χωρίς διαμορφωμένη ταξική συνείδηση.

Ο αποτροπιασμός του Νίκου Φίλη και των υπολοίπων της αντιτσιπρικής εσωκομματικής αντιπολίτευσης δεν είναι βέβαια αναπάντεχος. Προσπαθούν και οι ίδιοι, καταφεύγοντας στις αόριστες κατάρες των «μετα-», να αμυνθούν απέναντι σε αυτό που βιώνουν ως εκλογική άλωση του χώρου «τους». Η εντύπωση όμως που δίνουν αυτοί οι ενστικτώδεις εξορκισμοί ευνοεί τον Κασσελάκη. Οι συντηρητικοί της κομματικής γραφειοκρατίας τον καταγγέλλουν από το βράδυ κιόλας της εκλογής του, χωρίς να μπορούν να του δείξουν λίγη δημοκρατική ανοχή, μέχρι να φανεί τι είναι· χωρίς καν να δώσουν στους εαυτούς τους χρόνο να αναζητήσουν τις αιτίες της «άλωσης».

Εμφανίζεται έτσι (ξανά) ένας αριστερός ελιτισμός που επείγεται να αφορίσει το προϊόν της πλειοψηφικής επιλογής, στο όνομα μιας άχρονης και αναλλοίωτης ορθοδοξίας, που οφείλει να μείνει απρόσβλητη από τις διακυμάνσεις της πολιτικής πραγματικότητας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, μαζί με τον νέο αρχηγό, συν-αφορίζεται και ο Τσίπρας, που, σύμφωνα με τον Φίλη, «διέλυσε την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ», φρεζάροντας έτσι το έδαφος όπου φύτρωσε ο Κασσελάκης.

Ομως, έτσι δεν συντελέστηκε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ; 

Θα είχε κυβερνήσει το μικρό αριστερό κόμμα αν δεν είχε υποδεχθεί στο δόγμα και στο σώμα του όλων των ειδών τα αντιμνημονιακά διαλύματα;  

Πού ήταν ο Φίλης όταν ο Τσίπρας αγκάλιαζε τον Καμμένο – και όταν ο Τσίπρας απέπεμπε τον Φίλη από το υπουργείο Παιδείας για να εξευμενίσει πάλι τον Καμμένο;

Η «διάλυση» ήταν η μέθοδος της τσιπρικής επιτυχίας, που αποδείχθηκε συγκυριακή. Αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας είχε υιοθετήσει τις απόψεις της εσωκομματικής μειοψηφίας· αν είχε περιχαρακωθεί, μετά την ήττα του 2019, στις γραμμές του παλιού, πούρου ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε άραγε καλύτερη εκλογική τύχη;

Είπαμε, όμως. Ολες οι εκλογές είναι συγκυριακές. Η Αριστερά είναι αιώνια. Γι’ αυτό και οι σοκαρισμένοι εκπρόσωποί της...

 

 είναι τώρα σαν να ομολογούν ότι οποιαδήποτε εκλογική επιτυχία στο παρόν δεν μπορεί να τους περιλαμβάνει.