Η αδημονία του φιλοθεάμονος κοινού κατά τις ομιλίες των υποψηφίων προέδρων στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν επικεντρωμένη στην παρουσία του «new kid on the block» Στέφανου Κασσελάκη.
Νέος, ωραίος, πλούσιος (μύστης του κομπραδόρικου καπιταλισμού, που θα λέγαμε παλιά), εκκεντρικός, φανφαρόνος, αντιφάσκων, με ιδιωτική ζωή που πόρρω απέχει από τις παραδοχές της μέσης ελληνικής οικογένειας, ήταν η χαρά της τηλεκρατούμενης δημόσιας σφαίρας η οποία του πρόσφερε αφειδώλευτη δημοσιότητα.
Δεν τον προώθησε «το σύστημα» στα μίντια, όπως θέλει η εύκολη καχυποψία. Δε χρειαζόταν. Τα εκπόρθησε μόνος του. Ήταν το σπάνιο πουλί που μαγνητίζει το ενδιαφέρον με τη διαφορετικότητά του, σε ένα κόμμα που, όπως και σε κάθε κόμμα, οι νόρμες είναι δεδομένες, οι πορείες των υποψηφίων παράλληλες και αναμενόμενες, οι απόψεις εκπορεύονται από κοινή ιδεολογική μήτρα και εξελίσσονται σε ένα κοινό αναγνωρίσιμο τοπίο.
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα όμως άρχισε να ξεφτίζει το χρυσοποίκιλτο επίχρισμα και να δημιουργούνται αμφιβολίες για την ευθυκρισία του.
Παιδί της εποχής του, χωρίς ενσυναίσθηση διέπραξε την ύβριν που ουδείς είχε αποτολμήσει: Να ξεκινήσει την εκστρατεία του από τον τάφο του Βενιζέλου. Δείγμα ελαφρότητας, ιστορικής άγνοιας (ο Βενιζέλος με το ιδιώνυμο κυνήγησε τους αριστερούς), απουσίας ντροπής και περίσσειας θράσους. Αυθαίρετη οικειοποίηση (αν όχι σκύλευση) της μνήμης και του έργου μιας τεράστιας ιστορικής προσωπικότητας, από έναν ελαφρούτσικο καλομαθημένο.
Συνελήφθη επίσης να ψεύδεται με την παρθενική του εμφάνιση στη δημόσια ζωή. Ενώ αυτός ζήτησε από την Αστυνομία προστασία για τον ίδιο και τον σύζυγό του (και καλώς τη ζήτησε), ισχυρίστηκε ότι αυτή του προσφέρθηκε αυτοβούλως χωρίς να την αιτηθεί. Και μόνο όταν έφαγε κράξιμο στα social media την αποποιήθηκε (κακώς εφόσον κρίνει ότι κινδυνεύει. Το πρόβλημα δεν είναι η αστυνομική φύλαξη που καλώς ζήτησε, αλλά το ψεύδος και η θεατρική παράσταση της αποποίησης).
Θεατρικό σκέρτσο ήταν και τα αστειωδώς «γενναία» ναρκισσιστικά που ανήρτησε: «Εδώ είμαι. Χτυπήστε! Όρθιος, ανθεκτικός. Ξέρω ότι όποιος πάει να χαλάσει την πιάτσα καταδικάζεται ερήμην»!
Φυσικά, καμιά πιάτσα δε χάλασε. Το όποιο κύρος του υπονόμευσε λέγοντας ότι αν δεν είχε δουλέψει στην Goldman Sachs δε θα είχε καταλάβει την αλαζονεία του Κεφαλαίου και δε θα είχε γίνει αριστερός. Γι’ αυτό μόλις κατάλαβε την αλαζονεία του Κεφαλαίου πήρε τα μπογαλάκια του, και μαζί κάποια εκατομμύρια ως δάνειο με προσωπική εγγύηση από το ίδιο αλαζονικό κεφάλαιο, και εισήλθε στον μη αλαζονικό, ταπεινότατο κόσμο του αριστερού εφοπλισμού.
Σε κάθε περίπτωση δεν υποβαθμίζουμε τα ταλέντα του εν λόγω υποψηφίου. Δε δουλεύει ο καθένας στα 21 του στην Goldman Sachs έστω και «μειωμένης απόδοσης» κατά το Πρώτο Θέμα, ούτε γίνεται «αυτοδημιούργητος εφοπλιστής» πριν τα 30 του, έστω και αν απολύεται από την εταιρία που ίδρυσε (κατά την ίδια εφημερίδα). Δε βρισκόμαστε στην αυγή της ποντοπόρου ναυτιλίας της εποχής Ωνάση. Τα πόστα είναι πιασμένα και θέλει ειδικές διασυνδέσεις και ειδικά ταλέντα να λάβεις μέρος στο πάρτι.
Ωστόσο, αυτά τα ταλέντα είναι που θα έπρεπε να τον καθιστούν ξένο σώμα για τον ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει αριστερός και ριζοσπαστικός. Αντιθέτως, σε τμήμα των πρώην προεδρικών δημιούργησε σχεδόν πανζουρλισμό, τον οποίο τροφοδότησε η διαβεβαίωση ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Προφανώς, θα τον νικήσει επειδή ξέρει καλύτερα αγγλικά και γράφει καλά σε μαθηματικούς διαγωνισμούς. Ο Τσίπρας γι΄ αυτόν το λόγο αποδοκιμάστηκε από τον λαό…
Κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. είπε και μερικές αλήθειες που όταν τις εκστομίζουν άλλοι δέχονται χυδαίες ύβρεις από τα Συριζοτρόλ που τον υποστηρίζουν. Όπως το ότι «έχει καταντήσει να είναι στίγμα το να είσαι Συριζαίος»!
Δεν απέφυγε βεβαίως την οιηματική φενάκη λέγοντας ότι «τα μεγάλα συμφέροντα της χώρας έχουν λυσσάξει μαζί μου» (ναι, έχασαν τον ύπνο τους οι Βαρδινογιάννηδες και οι Μυτιλιναίοι).
Παράλληλα, αφού επεσήμανε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει θέμα εσωτερικής δημοκρατίας (!) υποσχέθηκε «άμεση επαφή με τα μέλη μας, με τις Ομάδες Μελών». Δηλαδή ο υποψήφιος Πρόεδρος προσβλέπει σε μια αδιαμεσολάβητη σχέση με τη βάση, που εν τοις πράγμασι σημαίνει υποβάθμιση των ενδιάμεσων οργάνων: Της Πολιτικής Γραμματείας, της Κεντρικής Επιτροπής, των εκλεγμένων οργάνων των Τοπικών Οργανώσεων. Και αυτά τα υπόσχεται ενώπιον κομματικού οργάνου εισπράττοντας χειροκρότημα!
Την αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό «τους» συνήθως την επιδιώκουν οι επικίνδυνοι λαϊκιστές πολιτικοί. Αυτό δε θεωρούμε ότι συμβαίνει με τον κ. Κασσελάκη, καθώς δε διαθέτει τέτοιο πολιτικό βάρος ώστε να καταστεί επικίνδυνος. Απλώς δείχνει παντελώς άσχετος με τις κομματικές επετηρίδες όπως αυτές διαμορφώνονται από τα κομματικά καταστατικά και την ιστορία των αριστερών κομμάτων.
Δε θα μας απασχολούσε ο εν λόγω ως πρόσωπο αν δε συνδυαζόταν με δύο δεδομένα.
Το πρώτο αφορά εσωκομματικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Το να υποστηρίζει ξαφνικά τον Κασσελάκη ο ξάδερφος Τσίπρας, άλλα στελέχη του Τσιπρικού στρατοπέδου και ο Πολάκης (με τους ένθερμους φαν του), υπονοεί, χωρίς να αποδεικνύει, κάποια εσωτερική μεθόδευση.
Κάποιον ρόλο καλείται να εκτελέσει, ίσως ερήμην του. Κάποιοι στο κόμμα χρησιμοποιούν τη φιλοδοξία του ως εργαλείο των δικών τους στόχων. Μπορεί να γνωρίζει τα άδυτα μυστήρια της Goldman Sachs, αλλά δε σημαίνει ότι γνωρίζει τις εσωκομματικές καντρίλιες και τις ύστερες σκοπιμότητες της απερχόμενης ηγεσίας.
Δεύτερον η περίπτωσή του εντάσσεται σε μια γενικότερη ευρωπαϊκή τάση. Αρχηγοί χωρίς κόμμα ή με αποδυναμωμένα κόμματα, άρα χωρίς δεσμευτικές διαδικασίες και με ευλύγιστες ιδεολογικές αρχές. Ανώτατος στέλεχος τον παρομοίασε με τον… Μακρόν. Οχι ως πρόσωπο αλλά ως περίπτωση αρχηγού ανεξάρτητου από κόμμα. Και αν ο Μακρόν αποτελεί θετική περίπτωση με την έννοια ότι έχει στρατηγική σκέψη, ένας άλλος στη θέση του θα ήταν ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος.
Φυσικά μακριά το πήγαμε. Απλώς αναφερόμαστε σε προβληματισμούς που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μεριά μας θεωρούμε ότι η υποψηφιότητά του είναι ήττα για το πρώην κυβερνητικό κόμμα. Για ένα κόμμα που όποια κριτική και αν του ασκούμε, δεν παύει να είναι ένα κόμμα με πολιτικό προφίλ και με στελέχη που έχουν κάποια ιστορία.
Και έρχεται ένας άσχετος θεσιθήρας προσπαθώντας να το αλώσει. Και αντί να αποθαρρυνθεί, γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό από ένα τμήμα του, όταν παλιότερα ούτε απέξω δε θα περνούσε.
Η ιδεολογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι...
ακριβώς αυτό:
Η ενθουσιώδης υποδοχή Κασσελάκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου