Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Πώς έγινε αυτό;
Ηταν ο πρώτος τόσο χαρισματικός;
Ή ήταν οι υπόλοιποι πολύ χλωμοί;
Εχει ο Κασσελάκης τέτοιο τάλαντο ώστε να μπορεί μέσα σε είκοσι ημέρες πολιτικής σταδιοδρομίας να εκλεγεί αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Ή είχε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισοπεδωθεί τόσο που αρκούσε κάποιος να το πατήσει σαν αφύλαχτο χωράφι;
Εγιναν από λίγο και τα δύο. Ο άγνωστος υποψήφιος φάνηκε από το πρώτο πλάνο πολύ επιδέξιος στον χειρισμό των νέων Μέσων – οι σκηνοθεσίες του παριστάνονταν σαν αυτοσχεδιασμοί. Το εγχείρημα διατήρησε έτσι τη σκανδαλιστική ορμή του αιφνιδιασμού, απορροφώντας όλη την προσοχή.
Αυτή η εικονική έφοδος επιχειρήθηκε σε ένα απολιθωμένο κομματικό τοπίο, όπου ακόμη και το φαβορί έμοιαζε να πλήττει περιμένοντας σιωπηλό την προδιαγεγραμμένη επικράτησή του. Δεν χρειαζόταν και πολλή προσπάθεια για να επιβάλει ο εισβολέας τους δικούς του όρους στην αναμέτρηση.
Τώρα δηλώνουν όλοι σοκαρισμένοι από την επικράτηση της «μεταπολιτικής» και της «εικόνας».
Εχουν και δίκιο και άδικο.
Δίκιο έχουν γιατί από το «προφίλ» του Κασσελάκη δεν ακούστηκε τίποτε πρωτότυπο. Η έκπληξη είναι το ίδιο το προφίλ, και όχι όσα δοκίμασε να αρθρώσει. Το προφίλ επαναλαμβάνει την αντισυστημική κοινοτοπία, λόγω της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ καθηλώθηκε πολιτικά –και συρρικνώθηκε εκλογικά– σε κόμμα διαμαρτυρίας.
Αδικο έχουν οι αποτροπιασμένοι γιατί στη φαντασμαγορική κοινοτοπία του Κασσελάκη είχαν να αντιτάξουν τη δική τους αστόλιστη, βαρετή κοινοτοπία. Τι ακούσαμε στους δύο μήνες εσωκομματικού ανταγωνισμού –προτού επιπέσει ο αλεξιπτωτιστής– που άξιζε να συγκρατήσουμε και να συζητήσουμε; Τι παρήγαγε ο ενδοσυριζαϊκός διάλογος για το μετά Τσίπρα κόμμα;
Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το πρόσωπό του, φάνηκε να χάνει και την πολιτική του υπόσταση. Το κόμμα, άλλωστε, ανέκαθεν ταυτιζόταν με τον αρχηγό του. Η αριστερή παράδοση των συνιστωσών είχε υποχωρήσει υπέρ του ανδρεϊκού υποδείγματος αρχηγισμού. Εκ των υστέρων, η επικράτηση του υποψηφίου που διαγωνίστηκε με όρους προσωπικότητας δεν είναι παράδοξη. Τσίπρα έχασαν. Τσίπρα έψαχναν. Και βρήκαν κάποιον που, παρά τις διαφορές του με το πρωτότυπο, θυμίζει τον πρώιμο Τσίπρα – το παιδί με το λευκό πουκάμισο που χαμογελούσε πλατιά, ενώ υποσχόταν ότι θα γκρεμίσει τον κόσμο «με ένα άρθρο».
Εκ των υστέρων, ναι. Είναι εύκολο να προσφέρεις ένα μεγάλο μενού εκλογικεύσεων για το αποτέλεσμα των εσωκομματικών. Θα λέει όμως ψέματα όποιος ισχυριστεί ότι...
περίμενε τη δραστικότητα του μιντιακού Blitz.
Η εικόνα μπορεί να είναι απατηλή. Μπορεί ο παλιός αριστερός συντηρητισμός απλώς να φοράει ψηφιακή φενάκη. Τα πολιτικά αποτελέσματα της «οφθαλμαπάτης» είναι, ωστόσο, πραγματικά. Και εκλογικώς νομιμοποιημένα.
Η εικόνα καταπίνει την πραγματικότητα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου