Πάντα
έχουν κάποιον λόγο να θυμώσουν.
Το 2012 τους θύμωναν τα μνημόνια. Αν δεν ήσουν θυμωμένος στην καλύτερη περίπτωση δεν ήσουν Eλληνας. Στη χειρότερη ήσουν γερμανοτσολιάς. Ο αριστεροδέξιος εσμός της πλατείας ονειρευόταν κρεμάλες, έριχνε μούντζες στη Βουλή και κράδαινε το ελληνόμετρο.
Το 2015 όφειλαν να είναι θυμωμένοι για να τηρήσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει στους ψηφοφόρους τους. Κυβέρνησαν ως θυμωμένοι μέχρι το δημοψήφισμα κι όταν ξεθύμανε ο θυμός τους άρχισαν να ξεφουσκώνουν και οι ίδιοι.
Η Αριστερά χωρίς εχθρό χάνει το αζιμούθιό της. Και ο Τσίπρας μετά την κωλοτούμπα έχασε το αζιμούθιό του.
Τους δόθηκε η ευκαιρία να θυμώσουν ξανά όταν έχασαν τις εκλογές το 2019. Τρεις απανωτές, η μία μετά την άλλη. Μόνον που τώρα ήταν αναγκασμένοι να διαπιστώσουν πως ο θυμός τους είχε πάψει να εμπνέει τα πλήθη. Στην καλύτερη περίπτωση τον μοιράζονταν με όσους δήλωναν στις δημοσκοπήσεις πως θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Ομως πόσοι απ’ αυτούς καταλάβαιναν τον θυμό του Τσίπρα;
Οι περισσότεροι απλώς δεν γουστάρουν τον Μητσοτάκη επειδή τον λένε Μητσοτάκη, επειδή είναι δεξιός, επειδή είναι κεντρώος. Ομως δεν είναι θυμωμένοι. Είναι η απόσταση του 2021 από το 2015.
Οταν ο θυμός σου δεν βρίσκει ανταπόκριση φουντώνει. Πεισμώνεις, φωνάζεις, βρίζεις, βγάζεις τα σώψυχά σου. Θυμώνεις με τα μέτρα για τον κορωνοϊό, όμως όσο κι αν τα νεύρα του πληθυσμού είναι σπασμένα, η πλειονότητα αντί να θυμώσει δείχνει κατανόηση. Θυμώνεις με τον Λιγνάδη, όμως, όση φασαρία κι αν ξεσηκώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξέρεις ότι αυτή εξαντλείται στην οχλοβοή των λέξεων. Πας να τον χρεώσεις στον Μητσοτάκη κι εντέλει σου μένει η Μενδώνη και ο χορός των υποκριτών που ζητούν την παραίτησή της. Παριστάνεις ότι θυμώνεις με τον Κουφοντίνα και βρίσκεσαι με τους αλλοπαρμένους που τον υπερασπίζονται. Θυμώνεις με το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια και σε αγκαλιάζουν οι καταληψίες του ΑΠΘ.
Ο «κοινωνικός θυμός», που επικαλείται ο Τσίπρας, είναι είδος υπό εξαφάνιση. Αν θέλουμε να σώσουμε κάτι από τη γραφικότητά μας, θα πρέπει να τον κηρύξουμε είδος υπό προστασία.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Και βέβαια υπάρχει ένας «κοινωνικός θυμός», ο οποίος κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια. Ο θυμός όσων...
την επομένη θα έχουν χάσει τη δουλειά τους, τις επιχειρήσεις τους, και θα ψάχνουν τρόπο για να ζήσουν. Αυτοί θα στραφούν σε όποια πολιτική δύναμη τους πείσει ότι μπορεί να θεραπεύσει την αδυναμία τους. Κι όταν ο θυμός σου εξαντλείται στον Λιγνάδη, στον Κουφοντίνα και στην ασφάλεια στα πανεπιστήμια, ομολογείς ότι ο δικός τους θυμός δεν σε αφορά. Εχεις τα δικά σου προβλήματα. Και επειδή το ξέρεις θυμώνεις ακόμη περισσότερο. Και θυμώνεις με τον εαυτό σου. Γιατί τι σόι πολιτικός είσαι; Ε ναι, είσαι ο Τσίπρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου