Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό (δεν εννοώ μέρες εννοώ χρόνια) διεξάγεται ένας άτυπος αλλά πολύ σκληρός διαγωνισμός φαιδρότητας ανάμεσα στους ανθρώπους που ο σοφός λαός έχει αποφασίσει ότι θέλει να τον εκπροσωπούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι παλιότερα οι πολιτικοί ήταν φάροι σοβαρότητας (άλλωστε είναι εκπρόσωποι μας, εμείς τους διαλέγουμε) αλλά ακόμα και οι λιγότερο σοβαροί έκαναν μια κάποια προσπάθεια να κρύψουν το ασόβαρο της προσωπικότητάς τους πίσω από την (κατασυκοφαντημένη κι αδικημένη) σοβαροφάνεια.
Η σοβαροφάνεια μπορεί συχνά να καταντά κωμική, αλλά υπενθυμίζει ότι το να αποφασίζεις για το μέλλον μιας χώρας (γιατί αυτό κάνουν οι βουλευτές με την ψήφο τους καθημερινά) είναι μια μάλλον σοβαρή υπόθεση. Τόσο σοβαρή, ώστε ακόμα και οι ασόβαροι να προσπαθούν να πείσουν για τη σοβαρότητά τους. Η σοβαροφάνεια είναι η απόδειξη ότι έχεις καταλάβει πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες που έχεις αναλάβει ως βουλευτής ακόμα κι αν είσαι κατώτερός τους. Η πλήρης έλλειψη σοβαρότητας ή έστω (όταν η σοβαρότητα είναι αδύνατη) σοβαροφάνειας από την άλλη είναι η απόδειξη ότι είτε δεν έχεις πάρει χαμπάρι για το μέγεθος των ευθυνών είτε δεν σε νοιάζει καθόλου.
Με λίγα λόγια είναι προτιμότερο να είσαι σοβαρός από σοβαροφανής, αλλά και ο σοβαροφανής είναι πολύ προτιμότερος από τον αστείο. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για την πολτική.
Με τα παραπάνω φαίνεται να διαφωνούν όλο και περισσότεροι βουλευτές (άρα και ψηφοφόροι) οι οποίοι κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «απενοχοποίηση» ή «ακομπλεξάριστος» και άλλες κενές περιεχομένου εκφράσεις (που ήρθαν στη μόδα τον προηγούμενο αιώνα, μας ξεβλάχεψαν και βόλεψαν όλους αυτούς που διαφορετικά θα έπρεπε να προσπαθήσουν για να κρύψουν την φαιδρότητά τους). Εκεί κρυμμένοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι δεν έχουν καμία επίγνωση της σοβαρότητας και της ευθύνης που έχει η δουλειά τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονται τους ευατούς τους οι σελέμπριτιζ που γεμίζουν τον χρόνο των πρωινάδικων και τις σελίδες των κουτσομπολίστικων περιοδικών.
Αναγνωρίζω πως σήμερα, χάρη στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης, είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να παρασυρθεί και να αποκαλύψει την έλλειψη σοβαρότητας του σε όλο της το μεγαλείο, αλλά πια νομίζω πως το πρόβλημα δεν είναι η αποκάλυψη.
Είναι η επίμονη προσπάθεια των εκλεκτών του πιο σοφού λαού του κόσμου, όχι απλώς να μην κρύψουν το πόσο ασόβαροι είναι αλλά να το διαφημίσουν κιόλας.
Είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι καταλαβαίνετε πως καθόλου δεν υπερβάλλω. Εσείς οι, υποθέτω, λίγοι που νομίζετε πως τα πραγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, θέλω να δείτε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Όμορφη μου Κατερίνα» το οποίο έχει γραφτεί για την βουλευτή της Νέας της Δημοκρατίας, Κατερίνα Μονογυιού και στο οποίο πρωταγωνιστεί η ίδια.
Το αξιοσημείωτο, πέρα από την αμηχανία που πάντα προκαλούν οι σκηνοθετημένες «ανθρώπινες στιγμές», είναι πως στο τραγούδι το οποίο έχει γραφτεί για μια πολιτικό (και το οποίο με την παρουσία της υιοθετεί και η ίδια) δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική.
Δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στις απόψεις ή το έργο της συναγωνίστριας Μονογυιού πράγμα που σημαίνει ή ότι α) δεν έχει έργο και απόψεις ή/και β) ούτε η ίδια δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά.
Όπως άλλωστε φαίνεται (και όπως και ο τίτλος υποδηλώνει) η βουλευτής δέχεται ότι, για μια γυναίκα πολιτικό, το βασικό είναι να είναι όμορφη.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα της πολιτικής είναι αυτό το βίντεο ή ότι η συναγωνίστρια Μονογυιού είναι η βασική υπεύθυνη γαι την παρακμή της πολιτικής. Κάθε άλλο (άλλωστε θα ήταν, έτσι κι αλλιώς, αδύνατον κάποιος που εκλέγεται να είναι περισσότερο υπεύθυνος από αυτούς που τον εκλέγουν). Η βουλευτής Κυκλάδων είναι απλώς ένας φορέας της παρακμής.
Αλλά από εκείνους τους σπάνιους φορείς της παρακμής που...
όχι μόνο δεν προσπαθούν να την κρύψουν, όχι μόνο την αποδέχονται, αλλά τη γιορτάζουν κιόλας. Και υπό αυτή την έννοια το τραγούδι της Μονογυιού και το βίντεο που τη συνοδεύει μπορεί να είναι αστείο αλλά κυρίως είναι τρομακτικό. Και μπράβο του.
ΥΓ. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε από πού θυμάστε τη Μονογυιού θα σας πω οτι ίσως να την θυμάστε από την λειτουργία των Θεοφανείων στην οποία παρέστη παίρνοντας σαφώς το μέρος της Ιεραρχίας στη «σύγκρουση» της με την κυβέρνηση. Όπως άλλωστε λέει και η ίδια «Πήρα ευλογία για να κατέβω στην πολιτική» και όπως όλοι ξέρουμε όταν κάποιος σου δίνει κάτι, συχνά θέλει και αντάλλαγμα.
ΥΓ2. Οι συντελεστές του τραγουδιού λένε ότι τραγουδούν για το Πτωχοκομείο της Σαντορίνης (εκτός αν το «Φτωχοκομείο» είναι κάτι άλλο) αλλά ο καλός τους σκοπός δεν αλλάζει την ουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου