Επειδή είναι εμφανής όσο και βλακώδης η τάση να πολιτικοποιηθεί η παιδεραστία, να υπενθυμίσω και εγώ μία παράμετρο του θέματος.
Είναι η υπόθεση της καταδίκης τριών ανδρών στη Γαλλία, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1970, για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας παιδιών. Τους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης που θεωρήθηκαν υπερβολικές από τους προοδευτικούς κύκλους για «απλές θωπείες και φιλήματα», όπως γράφτηκε, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει το 1977 ένα κείμενο που ζητούσε κατάργηση της απαγόρευσης των ερωτικών σχέσεων με ανηλίκους κάτω των 15 ετών, όπως και της απαγόρευσης ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων 15-18 ετών.
Το υπέγραφαν οι αστέρες της γαλλικής Αριστεράς: Ζαν Πολ Σαρτρ (ο οποίος έσπαζε βιτρίνες τον Μάη του 1968, ελπίζοντας ότι θα τον συλλάβουν, αλλά ο Ντε Γκoλ είχε ζητήσει ρητώς να μην του κάνουν τη χάρη), η αναπόφευκτη Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο ποιητής Λουίς Αραγκόν (και θαυμαστής του Στάλιν), ο Μπερνάρ Κουσνέρ (του οποίου τον γιο βίαζε ο πατριός του, όπως μάθαμε από το βιβλίο της κόρης του Κουσνέρ, που έχει κάνει πάταγο στη Γαλλία) και ο δικός μας ο Tζακ Λανγκ, σοβαρός μελετητής του ωραίου και σκληρού Ελληνισμού, όπως θα έλεγε ο καβαφικός Ιάνθης Αντωνίου.
Εν ολίγοις, είναι ηλίθιο να αναζητούμε το πολιτικό πρόσημο της παιδεραστίας.
Καλύτερα να ασχοληθούμε με...
κάτι που βρίσκεται μέσα στη σφαίρα του εφικτού, π.χ. να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφική λίθο, το ελιξήριο της νεότητας και τόσες άλλες δημιουργικές δραστηριότητες που μπορεί να είναι χρήσιμες για την ανθρωπότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου