Το 2013 σε ένα συνέδριο του ΟΑΣΕ στα Τίρανα είχε αρχίσει η κλασσική αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας.
Μία νεαρή ελληνίδα διπλωμάτις τοποθέτησε μπροστά της μία σειρά από καρτέλες, προκαλώντας την απορία της υπόλοιπης αντιπροσωπείας.
-Έχω καταγράψει, εξήγησε, τα επιχειρήματα των Τούρκων και τις απαντήσεις που δίνουμε κάθε φορά από νομικής και πολιτικής σκοπιάς.
Πράγματι, καθ’ όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, άκουγε τι πήγαινε να πει κάποιος από την τουρκική αντιπροσωπεία. Χωρίς δισταγμό διάλεγε μία από τις καρτέλες και προμήθευε με τα σωστά επιχειρήματα τον έλληνα που θα απαντούσε.
Με την Τουρκία συζητάμε επί 45 χρόνια.
Συζητάμε μέσω «διερευνητικών συνομιλιών», «διαπραγματεύσεων», «διαλόγου», «συνομιλιών», «ανταλλαγών απόψεων», «πολιτικών διαβουλεύσεων», «επαφών», «συνεννοήσεων» (η ελληνική γλώσσα προσφέρει στη διπλωματία απίστευτη ευελιξία λεκτικών επιλογών).
Το βέβαιον είναι ότι ύστερα από τόσα χρόνια οι δύο πλευρές (όπως είχε αποδείξει εμπράκτως η επιμελής ελληνίδα διπλωμάτις) γνωρίζουν άριστα όλα τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.
Επομένως, όσοι καλούν σε διάλογο εφ’ όλης της ύλης πρέπει να γνωρίζουν πως δεν υπάρχει κάτι καινούργιο που πρόκειται να ακουστεί.
Ακούγεται το δήθεν εύλογο ερώτημα: δεν χρειάζεται όμως να διερευνήσουμε τί σκέφτονται; ποιοι είναι οι τουρκικοί στόχοι;
Το ερώτημα θυμίζει το παλαιό ανέκδοτο με τον σύζυγο που αρνείται να πιστέψει ότι η γυναίκα του τον απατά.
Ο ντετέκτιβ που έχει προσλάβει, τον ενημερώνει ότι η σύζυγος είχε πάει με ένα τρίτο πρόσωπο σε κάποιο ξενοδοχείο ημιδιαμονής.
«Και τί έκαναν εκεί μέσα;» αναρωτιέται ο σύζυγος. «Αυτή η αγωνία θα με φάει!».
Έτσι κι εμάς θα μας φάει η αντίστοιχη αγωνία: πού το πάει η Τουρκία; Τί να θέλει άραγε;
Η χώρα που έχει παρανόμως στρατεύματά της σε τρεις γειτονικές της χώρες (Κύπρο, Συρία, Ιράκ)· που επενέβη στρατιωτικά εις βάρος ενός γειτονικού λαού που έναν αιώνα πριν οδήγησε σε γενοκτονία· τί να επιδιώκει άραγε ζητώντας την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου;
Κι εμείς πόσο αφελείς θα πρέπει να είμαστε για να συζητήσουμε αυτό το θέμα;
Αντίστοιχες είναι και οι σκέψεις για την πιθανότητα διαλόγου με αντικείμενο την ελληνική κυριαρχία σε κάποια από τα 18 νησιά που διεκδικεί τα τελευταία χρόνια η Τουρκία. Τα 13 από αυτά τα νησιά είναι κατοικημένα.
Τί θα πούμε στους κατοίκους των Φούρνων, των Οινουσσών, της Γαύδου, της Θύμαινας, της Ψερίμου ή των Αρκιών;
Συζητάμε με τους Τούρκους σε ένα πρώτο στάδιο να δούμε ποιες είναι οι προθέσεις τους αλλά δεν πρόκειται να συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση;
Ας μην εθελοτυφλούμε στο απλό γεγονός ότι η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο που διεκδικεί ευθέως χερσαία εδάφη!
Ο διάλογος με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσει. Η ιστορική εμπειρία (ιδίως της περιόδου 1981-87) δείχνει ότι η άλλη πλευρά μπορεί να μας σύρει σε διάλογο με την απειλή πολεμικού επεισοδίου.
Σε μία τέτοια περίπτωση ο διάλογος κινδυνεύει να είναι εφ’ όλης της ύλης, όπως συνέβη αμέσως μετά το Νταβός το 1988.
Επομένως...
μόλις η Τουρκία δείξει ότι σταματά τις ακρότητες εμπράκτως, μπορούμε να διαλεχθούμε μαζί της για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Αποκλειστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου