Η κακοποίηση στο θέατρο, και όχι μόνο, είναι τρόπος έκφρασης. Η ταπείνωση, ακόμη και του κοινού, είναι ο οφειλόμενος φόρος τιμής στην αυθεντία του σκηνοθέτη ή του αστέρα πρωταγωνιστή. Πιάνει στα χέρια του κείμενα και τα κόβει και τα ράβει στα μέτρα της έκφρασής του. Τι σόι καλλιτέχνης θα ήταν αν δεν τον έπνιγε η έκφραση;
Στην είσοδο έγραφε «Αγαμέμνων» και μέσα στην αίθουσα μια ροκ μπάντα της κακιάς ώρας προκαλούσε υστερικούς σπασμούς στους ηθοποιούς. Εκστατικοί οι θαυμαστές. Τόλμησε να βάλει ροκ στον Αισχύλο. Ο τραγικός περιπλανώμενος στα πέριξ.
Είναι και αυτή η ελληνική σκηνή που σου δίνει ευκαιρίες. Διαβάζεις βιογραφικά όπου διαπιστώνεις ότι ο ίδιος έχει παίξει στη διάρκεια μιας σεζόν Αμλετ, Μακμπέθ και κάνει πρόβες για Αίαντα στην Επίδαυρο το καλοκαίρι. Εριξε και έναν Μπόρκμαν για να μη μείνει κλειστό το θέατρο μετά το Πάσχα. Τι να πει και ο κακομοίρης ο σερ Λόρενς Ολίβιε ή ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, ο εκπληκτικός κινηματογραφικός Αμλετ; Οταν η έκφρασή σου έχει τσαλακώσει τέτοια μεγέθη, πώς να μην μπει στον πειρασμό να τσαλακώσει την αξιοπρέπεια της συμπρωταγωνίστριάς σου;
«Α, ρε Τάκη (Χορν)», που έλεγε ο Φωκίων του Βασίλη Παπαβασιλείου. Από τότε που το θέατρο έγινε εργαλείο για να «εκφράζονται» διάφοροι, έπαψε να είναι θέατρο. Εγινε το επιδοτούμενο «θεατρικό δρώμενο» που κυριαρχεί σήμερα.
Μια ολόκληρη γενιά «θεατρανθρώπων» έχει μεγαλώσει με τον μύθο του τυραννικού Καρόλου Κουν. Κρίνοντας από τις αφηγήσεις φίλων και γνωστών, το υπόγειο της Σταδίου θύμιζε στρατόπεδο εργασίας. Ο Κουν ήταν ιδιοφυής. Επηρέασε την ελληνική θεατρική σκηνή όσο κανένας άλλος. Ο φίλος Ηλίας Λογοθέτης θυμάται την οδηγία που είχε δώσει στον χορό στους «Ορνιθες». «Θα πηδήξετε και μετά θα πέσετε αργά». Εκτοτε εμφανίστηκαν διάφοροι που θέλησαν να τον μιμηθούν. Και μιμήθηκαν το τυραννικό του ύφος. Αυτός είχε πετάξει ένα τασάκι σε μια ηθοποιό. Αν και εγώ συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να με παραδεχθούν και εμένα ως μεγαλοφυΐα. Στο κάτω κάτω γιατί κάνω θέατρο; Για να εκφραστώ.
Οσα κατήγγειλε η κ. Ζέτα Δούκα έχουν τη νομική τους πλευρά. Δεν με ενδιαφέρει.
Εχουν και την ηθική τους πλευρά.
Σιγά την είδηση. Η συμπεριφορά του κ. Κιμούλη, αν αληθεύουν όσα του καταμαρτυρεί, δεν είναι μοναδική. Εχω ακούσει δεκάδες τέτοιες ιστορίες με πρωταγωνιστές που εκτιμώ πολύ περισσότερο από τον κ. Κιμούλη.
Ας μείνει ο Κιμούλης με τον Κραουνάκη που έσπευσε να τον υπερασπιστεί.
Αρκεί...
να αφήσουν το θέατρο στην τέχνη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου