Η συζήτηση είναι τόσο παλιά όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πιο πρόχειρος ισχυρισμός όσων, εθελοτυφλώντας, πάσχιζαν να υποτιμήσουν την αντιμνημονιακή εκτόξευση του κόμματος ήταν ότι τάχα δεν μπορούσε ποτέ να πάρει τα ηνία της χώρας μια ομπρέλα συνιστωσών που καλύπτει μέχρι και τρομοκράτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους διέψευσε με τον επίμονο εκπασοκισμό του και, βεβαίως, την εκλογική του άγρα. Διέψευσε εκείνους που νόμιζαν ότι μπορούσαν να τον αποδομήσουν μόνο με αφορισμούς που τον κατέτασσαν στα άκρα.
Οσο σχηματική ήταν εκείνη η αντισυριζαϊκή φιλολογία, τόσο εξωπραγματική ήταν και η αντίκρουσή της: H Αριστερά απαντούσε σαν να μην υπήρχε δεύτερο άκρο· σαν να ήταν η βία μόνον ακροδεξιά.
Αυτός, ο δικός της παρωπιδισμός, δεν απωθούσε μόνο τις εγκληματικές οργανώσεις αριστερού δογματικού μανδύα, όπως η 17Ν· απωθεί ακόμη και τη συνειδητή συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην αντισυστημική πολιορκία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία ο πρόεδρος του κόμματος επιχείρησε προχθές να χρεώσει –πού αλλού;– στην Ακροδεξιά.
Η αναμενόμενη έως μπανάλ προκήρυξη των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του πολυϊσοβίτη serial killer δεν θα συνιστούσε από μόνη της πολιτικό πρόβλημα για το κόμμα, αν δεν ερχόταν ως συνέχεια της διαχρονικής αδυναμίας της Αριστεράς να δει και να κρίνει τη δική της βία. Η δικαιωματική ευαισθησία υπέρ ενός κρατουμένου που θέλει ο ίδιος να επιλέγει σε ποιο σωφρονιστικό κατάστημα θα κρατείται, θα μπορούσε να προβληθεί ως θεσμικά αμερόληπτη, αν ο ίδιος χώρος δεν είχε ράψει πολιτικά γαλόνια στον κρατούμενο.
Ο Κουφοντίνας αντιμετωπίζεται περίπου σαν αρχηγός εξωκοινοβουλευτικού κόμματος. Του παίρνουν συνεντεύξεις, του δημοσιεύουν άρθρα, του γράφουν περισπούδαστες «κριτικές» για τα βιβλία του. Μέχρι πρότινος έστηναν και κλάκες οπαδών για να πανηγυρίσουν τις εξόδους του. Για τους απολογητές και τους υποστηρικτές του δεν είναι ποτέ ένας απλός κρατούμενος· εκτός από τις φορές που ο ίδιος αποφασίζει να κάνει συνδικαλισμό. Εκτός από τις φορές που, όπως τώρα, η τακτική του υπαγορεύει την επίκληση του απροσωπόληπτου κράτους δικαίου.
Η λακωνική ανακοίνωση με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι απαντούσε στην κατηγορία περί συνάφειας στελεχών του με τους τρομοκράτες ήταν πιο ενοποιητική από τη σιωπή. Ψάχνοντας να βρει την ισορροπία μεταξύ της διαδικαστικής καταδίκης της τρομοκρατίας και της τελετουργικής επίκλησης του «νόμου που ισχύει για όλους», το κόμμα κατάφερε να αποδείξει μόνο την αμηχανία του.
Σύμφωνα με την επιεικέστερη εκδοχή, κατάφερε να δείξει ότι...
δεν ξέρει τι να κάνει με τις απολήξεις του, που τον εκθέτουν στη δυνητική εκλογική του πελατεία και τον επανατοποθετούν στον εξώστη.
Οι συριζομάχοι έχουν άδικο.
Αυτή η αναζήτηση –πώς θα είμαστε και κόμμα εξουσίας και λιγάκι κουφοντινόφιλοι;– δεν είναι ένα αριστερό ταυτοτικό δίλημμα. Είναι αρχαιοπασοκική παλάντζα, ξεχαρβαλωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου