Να το διευκρινίσω εξ αρχής: κανέναν δεν έπεισαν οι 68 πανεπιστημιακοί που υπογράφουν κείμενο για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, πως ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τη νομιμότητα!
Όταν επί δεκαετίες υποθάλπουν κάθε κακοποιό στοιχείο, κάθε τραμπούκο που κάνει λαμπόγυαλο τις σχολές τους, όταν αρκετοί από δαύτους προπαγανδίζουν την ένοπλη επανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας και απεργάζονται την επιβολή στη χώρα σταλινικής δικτατορίας, είναι εξοργιστικά υποκριτικό να επικαλούνται ως αίτιο της συνυπογραφής αυτού του κειμένου την προσήλωσή τους στις αρχές του κράτους δικαίου! (Είναι επίσης εξοργιστικό ότι διδάσκουν τα παιδιά μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…)
Όμως, αυτό που επισημαίνουν είναι σωστό!
Η κυβέρνηση έφτιαξε πρόσφατα έναν νόμο (Ν. 4760/2020 - ΦΕΚ 247/Α/11-12-2020) που κάνει “κρα” ότι έγινε ειδικά για τον Κουφοντίνα.
Ο νόμος έχει μια σωστή διάταξη και μια βλακώδη.
Η σωστή είναι πως ένας τρομοκράτης δεν μπορεί να εκτίει την ποινή του στις αγροτοτουριστικές μονάδες που ονομάζονται αγροτικές φυλακές.
Η βλακώδης είναι πως αν κάποιος είναι ήδη σε αγροτικές φυλακές και πρέπει να φύγει από αυτές “…επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.”
Για ποιον λόγο μπήκε αυτή η διάταξη;
Το έχω πει πολλές φορές: διότι έχουμε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές μειωμένης νοημοσύνης, υπουργούς μειωμένης νοημοσύνης, βουλευτές μειωμένης νοημοσύνης. Κάποιος από δαύτους την έγραψε στο πόδι (ή με το πόδι) και κανένας από τους υπόλοιπους δεν ρώτησε: γιατί να γυρίσει ο κατάδικος στην αρχική του φυλακή;
Και πού να γυρίσει;
Όπου αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών! Τι την έχουμε; Όταν μάλιστα σκαρώνεις έναν νόμο έχοντας στο μυαλό σου τον Κουφοντίνα, και δεν θες να τον ξαναγυρίσεις στον Κορυδαλλό, δεν βάζεις αυτή τη διάταξη!
Όμως, καλώς ή κακώς, μπήκε. Τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση;
Να πάει τον Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό, για να είναι σύμφωνη με τον δικό της νόμο, του οποίου το μελάνι δεν έχει στεγνώσει ακόμα, και με επόμενη απόφαση της Επιτροπής Μεταγωγών να τον στείλει στον Δομοκό.
Θα μου πεις: βόλτες θα τον κάνουμε;
Ναι, αν θες να είσαι νόμιμος.
Και θα σου πω αυτό που λέω δέκα χρόνια τώρα: όταν ψηφίζεις άχρηστους, αυτό έχει κόστος. Μεγάλο κόστος, πάσης φύσεως. Το κόστος τού πήγαινε - έλα του Κουφοντίνα, με συνοδεία, είναι το λιγότερο. Θα το πληρώσεις όμως, αναγκαστικά, εξαιτίας του ανόητου που έγραψε για επαναμεταγωγή στο αρχικό κατάστημα κράτησης.
Η κυβέρνηση δεν το έκανε. Τον βούτηξε από τις αγροτικές φυλακές και τον έστειλε πακέτο στον Δομοκό. Κι έδωσε την ευκαιρία στους χειροκροτητές κάθε παρανομίας που έχει τη μορφή της επαναστατικής γυμναστικής να το παίξουν λάτρεις της ισονομίας και τοποτηρητές του κράτους δικαίου!
Όμως η ιστορία δεν σταματάει εδώ.
Ο Κουφοντίνας κάνει απεργία πείνας. Έχει δικαίωμα;
Βεβαίως. Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να εξουσιάζει το κορμί του δεν σταματάει στη φυλακή.
Τι πρέπει να συμβεί όταν η απεργία πείνας θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του;
Τίποτε απολύτως! Έχει κάθε δικαίωμα να φτάσει στα όρια της αντοχής του, αν νομίζει ότι κάτι θα καταφέρει μ’ αυτόν τον τρόπο. Και η κυβέρνηση έχει κάθε δικαίωμα να του πει “δεν θα διαλέγεις εσύ τη φυλακή που θα είσαι”.
Κι αν πεθάνει;
Έχει κάθε δικαίωμα να πεθάνει με όποιον τρόπο θέλει.
Τι κάνει όμως η τραβεστί νομοθεσία μας;
Προσέξετε την ανοησία του παλαιότερου νομοθέτη, του σωφρονιστικού κώδικα του 1999 (Ν. 2776/1999 - ΦΕΚ 291/Α/24-12-1999) που ισχύει γενικώς ακόμη. Άρθρο 29 παράγραφοι 2 & 3:
2. Κάθε είδους ιατρική εξέταση, ιατροχειρουργική επέμβαση ή θεραπευτική αγωγή σε κρατούμενο επιτρέπεται μόνο με συναίνεσή του.
3. Αν ο κρατούμενος δεν βρίσκεται σε κατάσταση να συναινέσει ή αρνείται τη συναίνεσή του σε ιατρική πράξη κατά την προηγούμενη παράγραφο, η οποία πράξη κρίνεται αναγκαία για την υγεία του, ο αρμόδιος δικαστικός λειτουργός διατάσσει τη λήψη των κατάλληλων κατά περίπτωση μέτρων.
Τι λέει η παράγραφος 2; Πως αν ο κρατούμενος δεν συναινέσει, δεν μπορείς ούτε θερμόμετρο να του βάλεις.
Τι λέει η παράγραφος 3; Πώς όταν ο κρατούμενος αρνείται τη συναίνεση, εξασκεί δηλαδή το δικαίωμα που του δίνει η προηγούμενη παράγραφος, ο δικαστής “διατάσσει τη λήψη των κατάλληλων κατά περίπτωση μέτρων”. Προσέξτε: ο βλαξ νομοθέτης δεν έγραψε “πράξη αναγκαία για τη ζωή του” αλλά για την υγεία του! Ξέρετε κάποια θεραπευτική αγωγή που να μην είναι αναγκαία για την υγεία;
Τι θα διατάξει λοιπόν ο δικαστής;
Στην περίπτωση που κάποιος δεν μπορεί να αποφασίσει, π.χ. λόγω άνοιας ή επειδή έπεσε σε κώμα, τα πράγματα είναι απλά: τον στέλνει ο δικαστής στο νοσκομείο κι αποφασίζουν οι γιατροί.
Αν όμως ο κρατούμενος έχει πλήρη συνείδηση και αρνείται να φάει;
“Βιαία σίτιση” το λεγαν κάποτε. Για να μην της πεθάνει δηλαδή της κυβέρνησης ένας απεργός πείνας αποφασίζει να τον ταΐζει με με το ζόρι, με έναν σωλήνα από τη μύτη. Ρινογαστρικός καθετήρας λέγεται και είναι μια συνηθισμένη ιατρική πράξη, που γίνεται στα νοσοκομεία προκειμένου να σιτίζονται ασθενείς που δεν μπορούν, για διαφόρους λόγους, να τραφούν κανονικά. Όμως όταν κάποιος αρνείται, δεν μπορείς να του το επιβάλεις. Θεωρείται, και ορθώς, βασανιστήριο.
Τι μπορείς να κάνεις;
Να σεβαστείς την επιλογή του να πεθάνει συνεχίζοντας την απεργία ή να ζήσει εγκαταλείποντάς την, επιλογή που, στην περίπτωση του Κουφοντίνα, δεν είχε κανένα από τα 11 θύματά του.
Ο νόμος όμως δεν μιλάει ούτε για βίαιη σίτιση. Εξουσιοδοτεί τον δικαστή να βγάλει το φίδι από την τρύπα, ώστε εκείνον να απειλούν, να τρομοκρατούν και να εκδικούνται οι συνοδοιπόροι του απεργού πείνας: αν διατάξει βίαιη σίτιση, διότι την διέταξε και βασάνισε και προσέβαλε τον “λαϊκό αγωνιστή”, αν δεν την διατάξει, διότι τον άφησε να πεθάνει. Σκέψου να είσαι δικαστής και να πρέπει να βγάλεις μια τέτοια απόφαση.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτά τα κενά, ο κατά συρροήν δολοφόνος εκβιάζει την Πολιτεία, διεκδικώντας το δικαίωμα να διαλέγει τη φυλακή της αρεσκείας του, να παίρνει άδειες και να σουλατσάρει εκεί που έχυνε αίμα αθώων και άφηνε ορφανές οικογένειες και μανάδες μαυροντυμένες.
Το χειρότερο είναι πως...
όσο σθεναρή κι αν είναι η στάση της κυβέρνησης, σε μερικά χρονάκια θα αποφυλακιστεί αμετανόητος, για να συνεχίσει τη θεάρεστη δράση του, καθώς το ανώτατο όριο φυλάκισης που μπορεί να εκτίσει κάποιος, ακόμα και καταδικασμένος 11 φορές σε ισόβια είναι 25 χρόνια. Αυτό λέει ο “φιλάνθρωπος” νόμος.
Πότε θα ξανακουστεί σ΄ αυτή τη χώρα η φράση “Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια!”;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου