«Νοσταλγώ το αγαπημένο μου μαγαζί. Να το δω ανοιχτό, γεμάτο από πελάτες και ζωή. Δίχως μάσκες και αποστάσεις, να χαιρόμαστε όλοι μαζί όπως παλιά.
Μα, πιο πολύ νοσταλγώ να ξαναμπούν χρήματα από τη δουλειά μου στο σπίτι και όχι να περιμένω την “επαιτεία” των 800 ευρώ της κυβέρνησης».
«Νοσταλγώ να ξαναπάω στη δουλειά μου. Να δω τους συναδέλφους μου. Να μοιραστούμε μαζί τα νέα για τα παιδιά και τις οικογένειές μας. Να τους καλέσω και να με καλέσουν στο σπίτι. Μα, πιο πολύ νοσταλγώ να επιστρέψει η ζωή μου στην κανονικότητά της. Να πιούμε ένα κρασί όλοι μαζί, να χορέψουμε, να ταξιδέψουμε, αλλά και να ξαναφέρουμε στο σπίτι τα χρήματα που βγάζουμε από τον κόπο μας, από τη δουλειά μας, όχι να περιμένουμε πότε το κράτος θα μας πετάξει ένα 800άρι για να μην ψοφήσουμε της πείνας».
Αυτές, αγαπητέ αναγνώστη, θα μπορούσαν να είναι δύο κανονικές αναρτήσεις στα social media από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, η οποία υποφέρει από τις συνέπειες του κορονοϊού, ματώνει –επί της ουσίας έχει γονατίσει- οικονομικά, προσπαθεί να σταθεί σε ψυχολογική ισορροπία, βιώνοντας ήδη την τέταρτη εβδομάδα καραντίνας μέσα στο σπίτι και τρελαίνεται κάθε φορά που ακούει στα δελτία ειδήσεων ότι ο αριθμός των κρουσμάτων δεν πέφτει, ότι οι διασωληνωμένοι παραμένουν πολλές εκατοντάδες, ότι το Σύστημα Υγείας βρίσκεται στα όριά του, ότι, ότι…
Να σας πω και ακόμα μία ανάρτηση με ακόμη πιο σημαντικό περιεχόμενο;
«Νοσταλγώ τη στιγμή που θα βγω από το νοσοκομείο όρθιος και υγιής. Την ώρα που θα ξαναπάρω αγκαλιά τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τη μάνα και τον πατέρα μου. Μα, πιο πολύ νοσταλγώ τη στιγμή που θα πετάξω από τα στήθια μου τούτο το κακό που με βασανίζει μέρες ολόκληρες. Τον ιό που με έχει εξαντλήσει, με έχει φοβίσει και παλεύω για να μη με λυγίσει».
Ξέρετε, δυστυχώς, πόσοι συνάνθρωποί μας μπορούν να κάνουν -ή έχουν κάνει- αναρτήσεις με αυτό το περιεχόμενο;
Πόσοι πάλεψαν με το θεριό και το νίκησαν, πόσοι φοβήθηκαν μέχρι να βγουν από το νοσοκομείο, σε πόσους πέρασε η ζωή σαν φιλμ από το μυαλό και το δάκρυ υπήρξε μοναδικός σύντροφος;
Το μίνιμουμ, λοιπόν, που θα έπρεπε να κάνει ένας δημόσιος άνδρας είναι να σέβεται όλους αυτούς. Τους Ελληνες που βασανίζονται από την πανδημία, τους πολίτες που έχουν διαλυθεί οικονομικά και ψυχολογικά, μα πάνω απ’ όλα τη μνήμη των νεκρών που έφυγαν χτυπημένοι από τον κορονοϊό, αλλά και τη μάχη εκείνων που βρίσκονται τούτες τις ώρες στις ΜΕΘ.
Αντιλαμβάνομαι ότι για τον αντιδήμαρχο Αθηναίων, τον Νικόλαο Μακρόπουλο, όλα τα παραπάνω είναι μια… παρωνυχίδα της εύπορης καθημερινότητάς του. Καταλαβαίνω τον… πόνο του επειδή δεν μπορεί να βρεθεί στο πολυτελές σπίτι του στο Μπάντεν Μπάντεν και δεν δύναται να οδηγήσει την αγαπημένη του Αστον Μάρτιν.
Η ζωή φαίνεται ότι του έπαιξε… σκληρό παιχνίδι.
Πρέπει, όμως, να κάνει υπομονή! Αναγκάστηκε να μοιραστεί με ανάρτησή του στα social media όλη αυτή την… οδύνη. Δεν συμφωνώ με τη δημόσια κατακραυγή που τον «υποχρέωσε» να την κατεβάσει άρον άρον.
Κάτι τύπους, κάτι πολιτικούς σαν τον Μακρόπουλο πρέπει να τους λέμε «άι στο… Μπάντεν Μπάντεν σου με εισιτήριο άνευ επιστροφής”.
Προτού, μάλιστα, του το πουν οι πολίτες της Αθήνας, καλό θα ήταν...
να του ψιθυρίσει ο δήμαρχος Αθηναίων, ο Κώστας Μπακογιάννης: «Ευχαριστούμε πολύ, κύριε, δεν θα χρειαστούμε άλλο τις υπηρεσίες σας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου