3/1/2020: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών, ο Γεώργιος Μουστάκας, Πρόεδρος και Ιδρυτής της ομώνυμης αλυσίδας καταστημάτων παιχνιδιών.Ο Γεώργιος Μουστάκας, υπήρξε είς εκ των πρώτων που ενεργοποιήθηκαν επαγγελματικά με την κατασκευή και εμπορία παιδικών παιχνιδιών στην Ελλάδα.
5/1/2020: Σε ηλικία 77 ετών άφησε την τελευταία της πνοή η χορεύτρια και τραγουδίστρια Έρρικα Μπρόγιερ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 από Έλληνα πατέρα και μητέρα με καταγωγή από την Αυστρία.
Ο πατέρας της ήταν ο ηθοποιός Τέλης Ανθίδης (σ.σ. Αριστοτέλης Μαστραπάς), ωστόσο τόσο η Έρρικα όσο και η αδελφή της Μαργαρίτα κράτησαν το επίθετο της μητέρας τους για να κάνουν καριέρα. Το 1961, οι δύο αδελφές έκαναν το ντεμπούτο τους ως δίδυμο στο τραγούδι και στον χορό, ενώ μόλις έναν χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στην ταινία «Όταν λείπει η γάτα» του Αλέκου Σακελλάριου.
Συμμετείχε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως: «Τα 201 καναρίνια» (1964), «Ο ανήφορος» (1964), «Ο ανεμοστρόβιλος» (1964), «Η Παριζιάνα» (1969), «Πίσω μου σ' έχω σατανά» (1971), «Αγάπησα μια πολυθρόνα» (1971), «17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου» (1981), «Οι απέναντι» (1981).
Στην ταινία «Τα 201 καναρίνια» γνωρίστηκε με τον ηθοποιό Κώστα Βουτσά. Έπειτα από δύο χρόνια παντρεύτηκαν και απέκτησαν την κόρη τους, Σάντρα. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε με τον Γιάννη Μαρινάκη.
10/1/2020 Χάνει τη ζωή του σε τροχαίο δυστυχημα ο επιχειρηματίας Θόδωρος Νιτσιάκος
21/1/2020 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Είναι πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της. Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποιήμα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση. Όπως αναφέρει και η ίδια ήταν μεγάλη η είσοδος της στην ποίηση. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες.
Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών). Το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της
28/1/2020 Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 74 ετών, άφησε ο Γιώργος Κοτανίδης.
Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις: «Το δείπνο» (2018), «Πρόβα νυφικού» (2014), «Δυτική αποβάθρα» (2014), «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (2013) και «Περικλής» (2011).
Ο Γιώργος Κοτανίδης φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία φοιτητικού θεάτρου και κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου», όπου έμεινε ως το 1975. Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη. Πολλούς ρόλους, επίσης είχε παίξει σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές.
29/1/2020: Πεθαίνει ο γνωστός Έλληνας σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης σε ηλικία 83 ετών. Για το έργο του είχε λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις ανάμεσα στις οποίες τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, το Χρυσό Μετάλλιο της Μόδας από το Ελληνικό Ινστιτούτο Μόδας, την Κόρη των Κυκλάδων από το Ελληνικό Κέντρο Μόδας και το βραβείο Δίολκος της Ελληνικής Ακαδημίας Marketing. Ήταν παντρεμένος με την Έφη Μελά και είχε ένα γιο τον Κωνσταντίνο, γνωστό εννοιολογικό καλλιτέχνη και κινηματογραφιστή.
20/2/2020 Πέθανε σε ηλικία 52 ετών το πρώην μοντέλο Μαρία Μαχαίρα, η οποία έκανε καριέρα τη δεκαετία του '80.
21/2/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών. ο ηθοποιός Θόδωρος Κατσαδράμης.
Ο Θόδωρος Κατσαδράμης έγινε ευρύτερα γνωστός και γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τη συμμετοχή του ως πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά "Ο Ταξιτζής", που προβλήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
22/2/2020 Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια, Κική Δημουλά, μετά από ημέρες νοσηλείας στην εντατική ιδιωτικού θεραπευτηρίου, όπου διακομίσθηκε μετά από ανακοπή καρδιάς.
Η Κική Δημουλά της γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα και αρχικά το όνομά της ήταν Βασιλική Ράδου. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Διετέλεσε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.
25/2/2020: Την τελευταία της πνοή άφησε στα 49 της χρόνια η Κατερίνα Ζιώγου.
Η αγαπημένη ηθοποιός έγινε ευρύτερα γνωστή από τη συμμετοχή της στην
τηλεοπτική σειρά του Mega «Ντόλτσε Βίτα», όπου υποδύθηκε τη «Ντορίτα»,
την κόρη της Χριστίνας (σ.σ. Άννα Παναγιωτοπούλου).
26/2/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 88 ετών ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς
Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1931. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από προσφυγική οικογένεια με καταγωγή από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης. Γοητευτικός, πληθωρικός, στόφα μεγάλου ηθοποιού, ο Κώστας Βουτσάς διέγραψε τεράστια, επιτυχημένη καριέρα 70 ετών. Ήταν από τους σταρ που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο.
Σπουδαίος κωμικός, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο ρόλο του αγαθού Κωνσταντινουπολίτη με «Το Ανθρωπάκι» (1969) ενώ το αυθόρμητο επιφώνημα του «Φσστ μποινγκ», στο μιούζικαλ «Κάτι να καίει» (1964), έγραψε ιστορία στον εγχώριο κινηματογράφο.
Σθεναρός υποστηρικτής του, εξαρχής, υπήρξε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία κι εκτίμηση.
Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνιση του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία 60 και 70. Κι ήταν το 1984 που ο νέος ελληνικός κινηματογράφος βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Βουτσά τον ιδανικό ερμηνευτή που θα ενσάρκωνε τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός καθημερινού ανθρώπου(«Ο έρωτας του Οδυσσέα», του Βασίλη Βαφέα ).
Tο οικογενειακό του όνομα ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα τα έλεγαν «βουτσιά». Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά αρνήθηκε. Ο πατέρας του εργάστηκε ως εργάτης οδοποιΐας κι ο μικρός Κώστας επινόησε διάφορες δουλειές του ποδαριού για επιβίωση. Στα χρόνια της Κατοχής μοίραζε προκηρύξεις στους κινηματογράφους μαζί με άλλα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ.
Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορες μορφές αθλητισμού, όπως στίβο, κωπηλασία, βόλεϊ και μπάσκετ. Η πρώτη του θεατρική εμπειρία, όπως έχει πει, ήταν στα σχολικά του χρόνια όταν ο προπονητής του τον είχε στείλει για προπόνηση στη Μηχανιώνα κι έλαβε μέρος στην παράσταση της καστασκήνωσης. Έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για το παιδί που υποδύονταν τον μεθυσμένο κι όταν ο υπεύθυνος του θεατρικού τον προκάλεσε αν μπορεί να το κάνει καλύτερα βρέθηκε τελικά με τον ρόλο.
Σε ηλικία 18 ετών σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κι αφού περιπλανήθηκε με τα μπουλούκια δύο χρόνια σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας « η Καλή Καλό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της θεατρίνας Καλλιόπης Δαμβέργη) τον κατέβασε Αθήνα» έχει πει ο ίδιος. Έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, την οποία τελικά του έδωσαν στην τρίτη προσπάθεια αφού η επιτροπή τον είχε απορρίψει δύο φορές, επειδή δεν «έκανε για ηθοποιός» όπως του είχαν πει.
Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, ως κομπάρσος, ήταν στην κωμωδία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» (1953, του Γιώργου Λαζαρίδη).Ακολούθησε η συμμετοχή του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμή» (1958) με την οποία μπήκε πρώτη φορά στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, «Για την αγάπη της βοσκοπούλας» του Φρίξου Ηλιάδη (1959), η «Αλίκη στο Ναυτικό»(1960, Αλέκος Σακελλάριος), «Κατήφορος» (1961, Γιάννης Δαλιανίδης), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1962, Αλέκος Σακελλάριος ) κ.ά. Συνολικά 70 ταινίες,
Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ« της τότε ΥΕΝΕΔ.Ε για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά.
Ο Κώστας Βουτσάς έχει τρεις κόρες- τη Σάντρα από τον γάμο του με την Έρρικα Μπρόγιερ, την ηθοποιό Θεοδώρα και τη Νικολέττα από τον γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου και έναν γιό, τον τετράχρονο Φοίβο, από τον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού.
Παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι τέλους, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου που παρέμεινε πιστό σε όλες του τις παραστάσεις, με πιο πρόσφατες την «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση έως την τελευταία, την παιδική «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, στο θέατρο Broadway.
28/2/2020 Πεθαίνει στα 97 της χρόνια η συγγραφέας Άλκη Ζέη. Η αγαπημένη και πολυμεταφρασμένη συγγραφέας άφησε παρακαταθήκη στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και στην παγκόσμια παιδική λογοτεχνία «Το καπλάνι της βιτρίνας» και «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου».
Η 'Αλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1923 και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ' όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.
Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Η συμμετοχή της σ' αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το '64 για να ξαναφύγουν το '67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.
Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της 'Αλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό.
Εκτός από την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες. Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.
Το «Καπλάνι της βιτρίνας», το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Τα βιβλία της «Σπανιόλικα παπούτσια και άλλες ιστορίες» και «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2» αποτελούν ιδιότητες αυτοβιογραφίες της συγγραφέα με πολιτικά και υπαρξιακά στοιχεία που διατρέχουν όλη της τη ζωή.
Η 'Αλκη Ζέη έγινε πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία έργα των Τζιάννι Ροντάρι και Βέρα Πανόβα.
6/3/2020: Εκοιμήθη σε ηλικία 89 ετών, ο πάτερ Γερβάσιος, γνωστός και ως ο «Άγιος των Φυλακών» Ο πάτερ Γερβάσιος, είχε βοήθησει χιλιάδες φυλακισμένους, ενώ είχε αποφυλακίσει περισσότερους από 16.000 κρατουμένους καταβάλλοντας περισσότερα 5.350.000 ευρώ (!), χρήματα που δόθηκαν ως δωρεά από τους πιστούς. Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση μέχρι πέντε χρόνια για αδικήματα όπως απλή απάτη, σωματική βλάβη, κατοχή όπλων, παράνομη υλοτομία και κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών.
Για το έργο του, βραβεύτηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών και προτάθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνική Δημοκρατίας για υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Φιλανθρωπίας.
Ο πατέρας Γερβάσιος (κατά κόσμον Γεώργιος Ραπτόπουλος) γεννήθηκε το 1931 στον Αιμιλιανό Γρεβενών. Το 1950 πέρασε στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ.
Έγινε κληρικός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης. Υπηρέτησε στις Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου Σερρών, Θεσσαλονίκης, Σερρών & Νιγρίτης και Κασσανδρείας.
Το 1966 ίδρυσε την Αδελφότητα «Η Οσία Ξένη» και το 1978 συστάθηκε η «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων».
13/3/2020 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Ο Φίλιππος Πετσάλνικος ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, βουλευτής Καστοριάς του ΠΑΣΟΚ (1985-2012), πολλές φορές υπουργός σε διάφορα υπουργεία και πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (2009-2012).
16/3/2020 Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 62 χρόνων, νικημένος από τον καρκίνο ο Γιώργος Κάτσαρης, που έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με το τραγούδι «Ο Μπαλαμός» Ακόμη και την δεκαετία του 1990 όταν τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονταν πάνω του, εκείνος απέφευγε τις συνεντεύξεις και μιλούσε σπάνια για την μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού. Παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας σεμνός και προσιτός άνθρωπος, χοροδιδάσκαλος και δάσκαλος μουσικής, που αγαπούσε την ελληνική παράδοση. Την αγάπη του αυτή εμφύσησε και στα δύο του παιδιά, μάλιστα η κόρη του Μαριάννα ασχολείται με την μουσική.Το τραγούδι «Μπαλαμός» σε στίχους του Διονύση Τσακνή, που έγινε γνωστό και ως «Το τραγούδι των γύφτων», τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στους Ρομά και εκείνος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του αναδείκνυε τα ήθη και τα έθιμά τους.
20/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών ο ηθοποιός Πάνος Χατζηκουτσέλης. Γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 στην Αθήνα και συγκερκιμένα στα Εξάρχεια όπου και μεγάλωσε σε μια φτωχή μεν αλλά αγαπημένη οικογένεια η οποία είχε πέντε παιδιά, τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι.
Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας γράφτηκε στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη όπου είχε την ευκαιρία να διδαχτεί την υποκριτική τέχνη στο πλευρό σπουδαίων ηθοποιών μεταξύ των οποίων η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Κώστας Κροντηράς κ.α.
Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1978, στην τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ «Αναδυομένη» , διασσκευή του ομώνυμου βιβλίου του Γρηγόριου Ξενόπουλου, για να συνεχίσει, τις επόμενες δεκαετίες ενσαρκώνοντας εξαιρετικά δημοφιλείς τηλεοπτικούς χαρακτήρες όπως ο αυτός του υπομονετικού υπηρέτη στην θρυλική «Μαντάμ Σουσού» αλλά του δικηγόρου κυρίου Παπαπέτρου στο «Εκείνες κι Εγώ», οπου πρωταγωνιστούσε ο Γιάννης Μπέζος. Η παρουσία του στην τηλεόραση ήταν αδιάκοπη μέσα από συμμετοχές σε δεκάδες σειρές μεταξύ των οποίων και οι «Το κανάλι της Βαγγελίτσας», «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», «Εμεις κι εμείς», «Ντόλτσε Βίτα», «Στο Παρά Πέντε» κ.α.
Παράλληλα, όμως, διέγραψε μια σημαντική διαδρομή στο θέατρο για περισσότρες απο τέσσερις δεκαετίες. Έγινε αρχικά γνωστός στους θεατρικούς κόλπους μέσα από τις συμμετοχές του στς θεατρικες παραστάσεις του Δημήτρη Ποταμίτη, με τον οποίο συνεργάστηκε επί μία ολόκληρη επταετία, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη μέχρι τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Κώστα Βουτσά. Αγαπημένο του είδος, βεβαίως, ήταν η επιθεώρηση την οποία υπηρέτησε τόσο ως ηθοποιός όσο και ως συγγραφέας γράφοντας ο ίδιος κάποια από τα κωμικά νούμερα. Η ενασχόλησή του με την συγγραφή θεατρικών έργων συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του .
26/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 64 ετών, από καρκίνο ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Αντώνης Παπαδόπουλος.
Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα, ο Αντώνη Παπαδόπουλος σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Ακαδημία του Κιέβου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, μάλιστα, σκηνοθέτησε θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε και ως ηθοποιός, ενώ έκανε, παράλληλα, έξι ταινίες μικρού μήκους.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στη σχολή κινηματογράφου Χατζίκου. Στενή υπήρξε και η συνεργασία του με τη δημόσια τηλεόραση, για την οποία γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ.
Από το 1985 συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία υποστήριξης του Φεστιβάλ Δράμας ως κύριου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, το οποίο κατάφερε να καθιερώσει ως σημαντικό κινηματογραφικό θεσμό και μάλιστα με διεθνή αναγνώριση. Ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση το 1999 και παρέμεινε στο τιμόνι του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Από το 2003 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του υπουργείου Πολιτισμού από το 1999 έως το 2009 και από το 2005 έως το 2006 συνεργάστηκε με το ΥΠΠΟΑ ως Ειδικός Σύμβουλος Κινηματογραφίας.
Στις 14 Ιανουαρίου, η Εταιρεία Ελλήνων σκηνοθετών βράβευσε τον Αντώνη Παπαδόπουλο για τη σημαντική προσφορά του στον κινηματογράφο και στον χώρο του πολιτισμού.
30/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών το σημαίνον στέλεχος της Αριστεράς και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Μανώλης Γλέζος.
Εμβληματική μορφή της Αριστεράς αλλά και της αντίστασης κατά των ναζί κατακτητών στη διάρκεια της κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο, το ορεινό χωριό της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, το οποίο και «προίκισε» με μια μοναδική συλλογή πετρωμάτων από όλον τον κόσμο (ήταν απαράμιλλη η αγάπη του για τη γεωλογία). Ένιωθε, από την άλλη, μισός Ναξιώτης και μισός Παριανός, με ιδιαίτερη αγάπη για την Πάρο, αφού από εκεί καταγόταν η μητέρα του, Ανδρομάχη Ναυπλιώτου. Στην Πάρο, άλλωστε, συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του τα τελευταία χρόνια. Ο πατέρας του, Νικόλαος Γλέζος ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος. Τα παιδικά του χρόνια ο Μ. Γλέζος τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 η οικογένειά του μεταναστεύει στην Αθήνα και το 1940 ο εκλιπών περνά στην ΑΣΟΕΕ. Ως μαθητής ακόμη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς αλλά κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής δίνει το «παρών» στην αντίσταση του λαού μας μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ, με αποτέλεσμα να υποστεί φυλακίσεις, βασανιστήρια και διώξεις. Όμως, η πλέον τολμηρή ενέργεια ήταν εκείνη της νύχτας της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, σκαρφάλωσαν στα βράχια της Ακρόπολης, κατέβασαν από εκεί το μισητό σύμβολο του κατακτητή, τη σβάστικα, με μοναδικά τους «όπλα», ένα φαναράκι και ένα σουγιά. Και οι δύο έφηβοι έχουν περιγράψει σε κατοπινές συνεντεύξεις τους πώς ανέβηκαν, πού κρύφτηκαν αμέσως μετά (στις σπηλιές του Βράχου που είναι ταυτισμένος με το ιδανικό της Δημοκρατίας), πώς έκρυψαν στον κόρφο τους ένα κομμάτι από τη σημαία… Η θέα της σημαίας που λείπει από τον ιστό, προκαλεί την επομένη εκνευρισμό στον κατακτητή, δίνει κουράγιο στον κατακτημένο αλλά αδούλωτο λαό της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Η ποινή, ερήμην σε θάνατο.
Ακολουθεί η Απελευθέρωση και η δραστηριοποίηση του Μανώλη Γλέζου, διαδοχικά μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, αλλά και η ενασχόλησή του με το δημοσιογραφικό επάγγελμα, σε διευθυντικές θέσεις πρώτα στο «Ριζοσπάστη» αμέσως μετά την απελευθέρωση, και μια δεκαετία αργότερα, στην «Αυγή».
Συνολικά παραπέμφθηκε σε 28 δίκες για αδικήματα Τύπου, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’40 καταδικάσθηκε δις εις θάνατον, καταδίκες που δεν εκτελέστηκαν μετά από ελληνική και διεθνή καμπάνια. Το 1950 οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε στις 16 Ιουλίου 1954. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, παρότι φυλακισμένος, εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ. Ξεκινά απεργία πείνας, με αίτημα την αποφυλάκιση των δέκα εξόριστων εκλεγμένων βουλευτών της ΕΔΑ. Σταμάτησε την απεργία πείνας τη 12η ημέρα, με την απελευθέρωση κάποιων από αυτούς. Ακολουθεί η δίκη για «εσχάτη προδοσία» το 1958, ενώ στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 εξελέγη και πάλι βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στη φυλακή.
Με την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, ο Μ. Γλέζος συλλαμβάνεται μαζί με άλλους πολιτικούς ηγέτες και ακολουθούν φυλακίσεις σε Γουδή, Πικέρμι, Γενική Ασφάλεια, Γυάρο, Παρθένι Λέρου, Ωρωπό, από όπου αποφυλακίζεται το 1971. Συνολικώς, 16 χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε εξορίες και φυλακές.
Μεταπολιτευτικά δραστηριοποιείται πολιτικά μέσα από τις τάξεις της ΕΔΑ και του ΠΑΣΟΚ -στα ψηφοδέλτια του οποίου εξελέγη, ως συνεργαζόμενος, βουλευτής και ευρωβουλευτής τη δεκαετία του ’80. Όμως, ο Μ. Γλέζος ποτέ δεν τα είχε καλά με θητείες και μονιμότητες, και στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1986 επιστρέφει στην αγαπημένη του Απείρανθο, όπου οι συγχωριανοί του τον εκλέγουν κοινοτάρχη και εκείνος, από τη δική του πλευρά, εισαγάγει το θεσμό της Aμεσης Δημοκρατίας. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2002 κατέρχεται επικεφαλής του συνδυασμού «Ενεργοί Πολίτες» για τη διευρυμένη Νομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, που υποστηρίχθηκε από το Συνασπισμό και εκλέγεται νομαρχιακός σύμβουλος. Επανέρχεται στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2012, όταν στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με το ΣΥΡΙΖΑ. Με το ίδιο κόμμα εξελέγη ευρωβουλευτής στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, κάνοντας ως κεντρικό θέμα της θητείας του τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα. Έγραψε, άλλωστε, και βιβλίο για το θέμα, υπό τον τίτλο, «Και ένα μάρκο να ήταν…» (Εκδόσεις Λιβάνη).
Χαρακτηριστική, ωστόσο, της προσωπικότητάς του, η κίνησή του το καλοκαίρι του 2017 να δώσει εκείνος το στεφάνι στο Γερμανό πρεσβευτή Γενς Πλέτνερ, στο μνημείο εκτελεσθέντων κατοίκων του Διστόμου. Τελευταία εμπλοκή του με την ενεργό πολιτική, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας, το Σεπτέμβριο του 2015.
Ο Μ. Γλέζος δεν ήθελε να τον αποκαλούν «ήρωα», για εκείνον ήρωας ήταν ο μικρότερος αδελφός του, Νίκος, που εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή το Μάιο του ’44, αφήνοντας πίσω του το εξής σημείωμα για τη μάνα τους: «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». Ήταν ένας καημός μέσα του ο πρόωρος χαμός του αγαπημένου του Νίκου, ένας καημός για τον οποίον σπάνια τον άκουγες να μιλά.
11/4/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών ο συγγραφέας ποιητής, ακτιβιστής και πολιτικός της αριστεράς Περικλής Κοροβέσης
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλονίας. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο κίνημα της αριστεράς και επί χούντας φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Το πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο είναι οι «Ανθρωποφύλακες» (1969), όπου περιγράφονται τα βασανιστήρια στα οποία προέβαινε η Χούντα των Συνταγματαρχών, αποτυπώνοντας και την προσωπική του εμπειρία.
Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έκτοτε, δημοσίευσε και άλλα βιβλία, όπως η Αριστερή Ανακύκλωση, οι Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, οι Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Στο κέντρο του περιθωρίου και άλλα. Εκτός από πεζά, συνέγραψε και θεατρικά έργα (π.χ Tango Bar), αλλά και παιδικά.
Ο Περικλής Κοροβέσης εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Η Εποχή και στην Εφημερίδα των Συντακτών, ενώ συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά, πολιτικά ή λογοτεχνικά, όπως η Γαλέρα.
Το 1998 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με τον συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ) και αργότερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημα του. Το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών και μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής που ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.
15/5/2020: Έφυγε από την ζωή ο φύλακας των Ελλήνων πεσόντων στους Βουλιαράτες Γεώργιος Μπάκος.
Γέννημα θρέμμα Βουλιαρατινός, γαλουχήθηκε με την αγάπη στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Αγωνίστηκε με ζήλο για το δίκαιο και βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του, κατάφερε να κρατήσει άσβεστη την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, προς όλους εκείνους τους Έλληνες Φαντάρους του Ελληνοϊταλικού Πολέμου κατά τα έτη 1940 – 41, βαστώντας ως άλλο επτασφράγιστο μυστικό μέσα στο στυγνό χοτζικό καθεστώς τα ονόματα και το σημείο όπου ενταφιάστηκαν, εντός του σημερινού κοιμητηρίου στους Βουλιαράτες της Δρόπολης οι ήρωες πεσόντες. Μια αγέρωχη μορφή, η οποία πάντοτε καλωσόριζε τους επισκέπτες – προσκυνητές αυτού του τόσο ιερού χώρου και με γλαφυρότητα διηγούνταν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο ύψωμα του «Αγίου Αθανασίου» Βουλιαρατών και όχι μόνο.
19/5/2020 Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 92 ετών, ο Ευγένιος Ρωσσίδης, ιδρυτής του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου (AHI) και ένας από τους πέντε πρωτεργάτες που έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού λόμπι στην Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του AHI, ο Ευγένιος Ρωσσίδης αποφάσισε να προχωρήσει στην ίδρυση του Ινστιτούτου μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία για να υποστηρίξει τα αμερικανικά συμφέροντα στις σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας-Κύπρου. Ο αγώνας και η προσφορά του για τη προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο έχουν αναγνωριστεί ευρέως. Έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως ο αρχιτέκτονας του εμπάργκο για τη μεταφορά αμερικανικών όπλων στη Τουρκία, το οποίο είχε υπερψηφιστεί από το Κογκρέσο με διακομματική στήριξη μετά την τουρκική εισβολή. Το εμπάργκο είχε τεθεί σε εφαρμογή στις 5 Φεβρουαρίου 1975 και παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1978, ενώ μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται ως η «πιο ουσιαστική πολιτική νίκη για το κράτος δικαίου στην Κύπρο».
Ο Ευγένιος Ρωσίδης είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 23 Οκτωβρίου το 1927. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, καθώς εργάστηκε για τη μεγάλη δικηγορική εταιρείας Rogers & Wells, ενώ υπήρξε και σπουδαίος αθλητής του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Το 1956 προσελήφθη από το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Νέας Υόρκης.
Συνέχισε τη καριέρα του ως σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, οπού προσελήφθη το 1959. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα επέστρεψε στο ίδιο υπουργείο ως υφυπουργός της κυβέρνησης του Ρίτσαρντ Νίξον. Αναλαμβάνοντας αυτή τη θέση, έγινε ο πρώτος Ελληνοαμερικανός του οποίου ο διορισμός επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε στην ίδρυση του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου (AHI).
Στο διάστημα 1976-1979 διετέλεσε εκδότης στην ιστορική ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 εργάστηκε στην προεκλογική επιτροπή των Ρόναλντ Ρίγκαν και Τζορτζ Μπους. Είχε δημοσιεύσει σειρά άρθρων και βιβλίων σχετικά με το Κυπριακό, τη σημασία της Ελλάδας για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και το ρυθμιστικό πλαίσιο για τις εισαγωγές προϊόντων στις ΗΠΑ. Το 2004 ο πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος είχε αναγνωρίσει τη προσφορά του, τιμώντας με το Βραβείο του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ακολούθησαν και άλλες διακρίσεις, καθώς το 2014 είχε τιμηθεί από τη κυπριακή βουλή των αντιπροσώπων και το 2016 από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη.
2/6/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 91 ετών η Αμαλία Μεγαπάνου γυναίκα που ταύτισε τη ζωή της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
Γεννημένη το 1929 ήταν μια πραγματική αστή. Κόρη του Αναστάσιου Κανελλόπουλου, αδελφού του πολιτικού και ιστορικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, μεγάλωσε με την παιδεία και την αστική ευγένεια των εύπορων κοριτσιών της εποχής. Η γνωριμία της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δημιουργήθηκε μέσω των πολιτικών σαλονιών και ο γάμος δεν άργησε να έρθει. Μια συμβίωση δύο διαφορετικών ανθρώπων αλλά κατά πολλούς και δύο διαφορετικών κόσμων. Η Αμαλία ήταν ευγενής και διακριτική, εκείνος νευρικός και ηγέτης.
Εκείνη ασχολείτο με την μελέτη των θρησκειών και την φιλοσοφία, εκείνος είχε πολιτικές φιλοδοξίες. Ωστόσο ήταν πάντα διακριτικά στην σκιά του. Μια θετική εικόνα για εκείνον. Η διαφωνία του Καραμανλή με το παλάτι, τον οδήγησε στο Παρίσι , το 1963. Εκείνη τον ακολούθησε στην εξορία. Όμως οι μεταξύ τους καυγάδες είχαν μείνει ιστορικοί. Πρωτοσέλιδο του περιοδικού «Οικογενειακός Θησαυρός» τα Χριστούγεννα του 1970, μιλά για πρώτη φορά ανοικτά για το διαζύγιό τους. Μετά από λίγους μήνες το περιοδικό επιβεβαιώνεται. Ο δυναμικός ηγέτης και η κομψή των Αθηνών χωρίζουν.
Διατηρούν όμως μέχρι το τέλος της ζωής του Καραμανλή πολύ καλές σχέσεις. Εχει μείνει αξέχαστη η εικόνα την ημέρα της κηδείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Αμαλία κρυμμένη πίσω από ένα παγωμένο βλέμμα, περπατά μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια και συνοδεύει τον πρώην σύζυγό της στην τελευταία του κατοικία συντετριμμένη. Για την ευγενική Αμαλία το κεφάλαιο Καραμανλή έκλεινε μόλις τότε.
Μετά το διαζύγιό της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η «ωραία των Αθηνών» θα παντρευτεί τον εφηβικό της έρωτα. Έναν εκ των ιδρυτών του Μαιευτηρίου «Μητέρα», τον γυναικολόγο Επαμεινώνδα Μεγαπάνο. Κράτησε το επώνυμό του μέχρι το τέλος. Στην συνέχεια της ζωής της που έγραφε βιβλία ως Αμαλία Μεγαπάνου υπέγραφε κι ας είχε χωρίσει και με τον Μεγαπάνο. Η ίδια είχε παραδεχτεί κατά το παρελθόν ότι η ζωή θέλει τσαγανό «Δεν μιλώ δημόσια είχε πει. Δεν είναι από έλλειψη αντίληψης, αλλά από επιλογή».
Η κυρία Αμαλία Κανελλοπούλου, μετέπειτα Καραμανλή και λίγο αργότερα Μεγαπάνου, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας με τα ωραία εκείνη κομψά φορεματάκια που αποδείκνυαν ότι αν οι Αμερικάνοι είχαν Τζάκι Κένεντι, εμείς είχαμε Αμαλία.
Αξιοπρεπής, «καλογερασμένη», μια χορτάτη αστή που δεν έκρυβε ούτε τις ρυτίδες, ούτε την ηλικία της. «Λέω τα χρόνια μου γιατί τα έχω περπατήσει» ήταν το moto της ζωής της. Ηταν επικοινωνιακή, μιλούσε κατ’ ιδίαν για όλα, έδωσε λίγες συνεντεύξεις που αφορούσαν αυστηρά και μόνο τα βιβλία της και αναφερόταν σε γεγονότα και πρόσωπα, εκτός από ένα. Γι’ αυτό και έμεινε μια Πρώτη Κυρία (με κεφαλαίο Κ) μέχρι το τέλος…
12/6/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 67 ετών μετά από 2ετή μάχη με τον καρκίνο , ο επιχειρηματίας Γιάννης Χόντος ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων Hondos Center
18/6/2020 Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Άννυ Πασπάτη. Η Άννυ Πασπάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη από όπου αποφοίτησε το 1966. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1963 στην ταινία «Αγάπησα και πόνεσα». Ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα στο θέατρο όπου συνεργάστηκε τόσο με το Εθνικό Θέατρο όσο και με ελεύθερους θιάσους. Αξιόλογη είναι και η πορεία της στην τηλεόραση. Από το 1965 έως το 1994 έλαβε μέρος σε 78 παραστάσεις
19/6/2020
Σε ηλικία 63 ετών άφησε την τελευταία του πνοή του ο Νίκος Σπυρόπουλος,
ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του θρυλικού ροκ συγκροτήματος
«Σπυριδούλα».
Ο Νίκος Σπυρόπουλος είχε ιδρύσει με τον αδελφό του Βασίλη το 1977 ένα από τα πουδαιότερα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα, τη «Σπυριδούλα», μέσω της οποίας συνεργάστηκαν με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, δημιουργώντας τον δίσκο «Φλου».
Στο συγκρότημα «Σπυριδούλα»οι Βασίλης και Νίκος Σπυρόπουλος έπαιζαν κιθάρα, πλαισιωμένοι από τους Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), το Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά.
Το όνομα της ροκ μπάντας το πρότεινε ο συνεργάτης τους Γιώργος Γαϊτάνος, εμπνευσμένος από την ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, θύματος ενός εγκλήματος που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη το 1956. Η 12χρονη οικιακή βοηθός είχε βασανιστεί επί 36 ώρες με ηλεκτρικό σίδερο από το ανδρόγυνο που την μεγάλωνε.
Οι «Σπυριδούλα» ξεκίνησαν συναυλίες όπου έπαιζαν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground καθώς και μπλουζ και γρήγορα τράβηξε το ενδιαφέρον του σχετικού κοινού Το 1978 είχαν ήδη αποχωρήσει οι Κουρεμένος, Κοτσμανίδης και Μπλαζής, με τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον Τόλη Μαστρόκαλο ενώ λίγο μετά ο Μουζακίτης αντικαταστάθηκε από τον Τάσο Φωτοδήμο.
23/6/2020 Σε ηλικία 84 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο ηθοποίος Κώστας Φυσσούν, ο μικρότερος αδελφός του επίσης ηθοποιού Πέτρου Φυσσούν, που πέθανε το 2016.
Ο Κώστας Φυσσούν γεννήθηκε το 1936, και ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη Ρωσική επανάσταση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή «Κωστή Μιχαηλίδη». Είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, σε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ είχε πάρει μέρος και σε γνωστές θεατρικές παραστάσεις.
23/6/2020: Πένθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Νίκος Αλέφαντος λόγω καρδιακής προσβολής
30/6/2020 Πέθανε ο ηθοποιός Διονύσης Μπουλάς. Ο Διονύσης Μπουλάς ήταν απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Βασίλη Διαμαντόπουλου.Κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε συνεργαστεί με τους Στάθη Λιβαθινό, Γιάννη Χουβαρδά, Άρη Τρουπάκη, Σοφία Βγενοπούλου, Κοραή Δαμάτη, Νικήτα Τσακίρογλου, Εύη Γαβριηλίδη, Κώστα Τσιάνο, Δημήτρη Τσιάμη και άλλους.Είχε εμφανιστεί και σε τηλεοπτικές σειρές όπως το «Είμαστε στον αέρα» και «Ένα λεπτό θέατρο». Στο θέατρο, είχε παίξει μεταξύ άλλων στις παραστάσεις Hotel Marina (2018), Ο γάμος του Φίγκαρο (2015), Τίμων ο Αθηναίος (2018), Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας (2016), Εδουάρδος ο Β' (2017).Τέλος είχε συμμετάσχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους: το Pessoas -εγώ ΕΙΝΑΙ ένας άλλος (σε σενάριο και σκηνοθεσία Κατερίνας Κωνσταντοπούλου) και το Adolescence Lost (σενάριο -σκηνοθεσία Χάρη Γιουλάτου). Ήταν καθηγητής αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο των Αλλαγών. Το μάθημά του ήταν ανοικτό σε όλους.
Ο πατέρας της ήταν ο ηθοποιός Τέλης Ανθίδης (σ.σ. Αριστοτέλης Μαστραπάς), ωστόσο τόσο η Έρρικα όσο και η αδελφή της Μαργαρίτα κράτησαν το επίθετο της μητέρας τους για να κάνουν καριέρα. Το 1961, οι δύο αδελφές έκαναν το ντεμπούτο τους ως δίδυμο στο τραγούδι και στον χορό, ενώ μόλις έναν χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στην ταινία «Όταν λείπει η γάτα» του Αλέκου Σακελλάριου.
Συμμετείχε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως: «Τα 201 καναρίνια» (1964), «Ο ανήφορος» (1964), «Ο ανεμοστρόβιλος» (1964), «Η Παριζιάνα» (1969), «Πίσω μου σ' έχω σατανά» (1971), «Αγάπησα μια πολυθρόνα» (1971), «17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου» (1981), «Οι απέναντι» (1981).
Στην ταινία «Τα 201 καναρίνια» γνωρίστηκε με τον ηθοποιό Κώστα Βουτσά. Έπειτα από δύο χρόνια παντρεύτηκαν και απέκτησαν την κόρη τους, Σάντρα. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε με τον Γιάννη Μαρινάκη.
Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες.
Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών). Το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της
Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις: «Το δείπνο» (2018), «Πρόβα νυφικού» (2014), «Δυτική αποβάθρα» (2014), «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (2013) και «Περικλής» (2011).
Ο Γιώργος Κοτανίδης φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία φοιτητικού θεάτρου και κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου», όπου έμεινε ως το 1975. Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη. Πολλούς ρόλους, επίσης είχε παίξει σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές.
21/2/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών. ο ηθοποιός Θόδωρος Κατσαδράμης.Ο Θόδωρος Κατσαδράμης έγινε ευρύτερα γνωστός και γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τη συμμετοχή του ως πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά "Ο Ταξιτζής", που προβλήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Η Κική Δημουλά της γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα και αρχικά το όνομά της ήταν Βασιλική Ράδου. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Διετέλεσε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.
Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1931. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από προσφυγική οικογένεια με καταγωγή από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης. Γοητευτικός, πληθωρικός, στόφα μεγάλου ηθοποιού, ο Κώστας Βουτσάς διέγραψε τεράστια, επιτυχημένη καριέρα 70 ετών. Ήταν από τους σταρ που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο.
Σπουδαίος κωμικός, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο ρόλο του αγαθού Κωνσταντινουπολίτη με «Το Ανθρωπάκι» (1969) ενώ το αυθόρμητο επιφώνημα του «Φσστ μποινγκ», στο μιούζικαλ «Κάτι να καίει» (1964), έγραψε ιστορία στον εγχώριο κινηματογράφο.
Σθεναρός υποστηρικτής του, εξαρχής, υπήρξε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία κι εκτίμηση.
Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνιση του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία 60 και 70. Κι ήταν το 1984 που ο νέος ελληνικός κινηματογράφος βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Βουτσά τον ιδανικό ερμηνευτή που θα ενσάρκωνε τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός καθημερινού ανθρώπου(«Ο έρωτας του Οδυσσέα», του Βασίλη Βαφέα ).
Tο οικογενειακό του όνομα ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα τα έλεγαν «βουτσιά». Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά αρνήθηκε. Ο πατέρας του εργάστηκε ως εργάτης οδοποιΐας κι ο μικρός Κώστας επινόησε διάφορες δουλειές του ποδαριού για επιβίωση. Στα χρόνια της Κατοχής μοίραζε προκηρύξεις στους κινηματογράφους μαζί με άλλα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ.
Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορες μορφές αθλητισμού, όπως στίβο, κωπηλασία, βόλεϊ και μπάσκετ. Η πρώτη του θεατρική εμπειρία, όπως έχει πει, ήταν στα σχολικά του χρόνια όταν ο προπονητής του τον είχε στείλει για προπόνηση στη Μηχανιώνα κι έλαβε μέρος στην παράσταση της καστασκήνωσης. Έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για το παιδί που υποδύονταν τον μεθυσμένο κι όταν ο υπεύθυνος του θεατρικού τον προκάλεσε αν μπορεί να το κάνει καλύτερα βρέθηκε τελικά με τον ρόλο.
Σε ηλικία 18 ετών σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κι αφού περιπλανήθηκε με τα μπουλούκια δύο χρόνια σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας « η Καλή Καλό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της θεατρίνας Καλλιόπης Δαμβέργη) τον κατέβασε Αθήνα» έχει πει ο ίδιος. Έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, την οποία τελικά του έδωσαν στην τρίτη προσπάθεια αφού η επιτροπή τον είχε απορρίψει δύο φορές, επειδή δεν «έκανε για ηθοποιός» όπως του είχαν πει.
Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, ως κομπάρσος, ήταν στην κωμωδία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» (1953, του Γιώργου Λαζαρίδη).Ακολούθησε η συμμετοχή του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμή» (1958) με την οποία μπήκε πρώτη φορά στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, «Για την αγάπη της βοσκοπούλας» του Φρίξου Ηλιάδη (1959), η «Αλίκη στο Ναυτικό»(1960, Αλέκος Σακελλάριος), «Κατήφορος» (1961, Γιάννης Δαλιανίδης), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1962, Αλέκος Σακελλάριος ) κ.ά. Συνολικά 70 ταινίες,
Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ« της τότε ΥΕΝΕΔ.Ε για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά.
Ο Κώστας Βουτσάς έχει τρεις κόρες- τη Σάντρα από τον γάμο του με την Έρρικα Μπρόγιερ, την ηθοποιό Θεοδώρα και τη Νικολέττα από τον γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου και έναν γιό, τον τετράχρονο Φοίβο, από τον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού.
Παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι τέλους, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου που παρέμεινε πιστό σε όλες του τις παραστάσεις, με πιο πρόσφατες την «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση έως την τελευταία, την παιδική «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, στο θέατρο Broadway.
Η 'Αλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1923 και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ' όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.
Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Η συμμετοχή της σ' αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το '64 για να ξαναφύγουν το '67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.
Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της 'Αλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό.
Εκτός από την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες. Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.
Το «Καπλάνι της βιτρίνας», το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Τα βιβλία της «Σπανιόλικα παπούτσια και άλλες ιστορίες» και «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2» αποτελούν ιδιότητες αυτοβιογραφίες της συγγραφέα με πολιτικά και υπαρξιακά στοιχεία που διατρέχουν όλη της τη ζωή.
Η 'Αλκη Ζέη έγινε πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία έργα των Τζιάννι Ροντάρι και Βέρα Πανόβα.
Για το έργο του, βραβεύτηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών και προτάθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνική Δημοκρατίας για υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Φιλανθρωπίας.
Ο πατέρας Γερβάσιος (κατά κόσμον Γεώργιος Ραπτόπουλος) γεννήθηκε το 1931 στον Αιμιλιανό Γρεβενών. Το 1950 πέρασε στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ.
Έγινε κληρικός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης. Υπηρέτησε στις Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου Σερρών, Θεσσαλονίκης, Σερρών & Νιγρίτης και Κασσανδρείας.
Το 1966 ίδρυσε την Αδελφότητα «Η Οσία Ξένη» και το 1978 συστάθηκε η «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων».
Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας γράφτηκε στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη όπου είχε την ευκαιρία να διδαχτεί την υποκριτική τέχνη στο πλευρό σπουδαίων ηθοποιών μεταξύ των οποίων η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Κώστας Κροντηράς κ.α.
Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1978, στην τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ «Αναδυομένη» , διασσκευή του ομώνυμου βιβλίου του Γρηγόριου Ξενόπουλου, για να συνεχίσει, τις επόμενες δεκαετίες ενσαρκώνοντας εξαιρετικά δημοφιλείς τηλεοπτικούς χαρακτήρες όπως ο αυτός του υπομονετικού υπηρέτη στην θρυλική «Μαντάμ Σουσού» αλλά του δικηγόρου κυρίου Παπαπέτρου στο «Εκείνες κι Εγώ», οπου πρωταγωνιστούσε ο Γιάννης Μπέζος. Η παρουσία του στην τηλεόραση ήταν αδιάκοπη μέσα από συμμετοχές σε δεκάδες σειρές μεταξύ των οποίων και οι «Το κανάλι της Βαγγελίτσας», «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», «Εμεις κι εμείς», «Ντόλτσε Βίτα», «Στο Παρά Πέντε» κ.α.
Παράλληλα, όμως, διέγραψε μια σημαντική διαδρομή στο θέατρο για περισσότρες απο τέσσερις δεκαετίες. Έγινε αρχικά γνωστός στους θεατρικούς κόλπους μέσα από τις συμμετοχές του στς θεατρικες παραστάσεις του Δημήτρη Ποταμίτη, με τον οποίο συνεργάστηκε επί μία ολόκληρη επταετία, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη μέχρι τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Κώστα Βουτσά. Αγαπημένο του είδος, βεβαίως, ήταν η επιθεώρηση την οποία υπηρέτησε τόσο ως ηθοποιός όσο και ως συγγραφέας γράφοντας ο ίδιος κάποια από τα κωμικά νούμερα. Η ενασχόλησή του με την συγγραφή θεατρικών έργων συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του .
Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα, ο Αντώνη Παπαδόπουλος σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Ακαδημία του Κιέβου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, μάλιστα, σκηνοθέτησε θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε και ως ηθοποιός, ενώ έκανε, παράλληλα, έξι ταινίες μικρού μήκους.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στη σχολή κινηματογράφου Χατζίκου. Στενή υπήρξε και η συνεργασία του με τη δημόσια τηλεόραση, για την οποία γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ.
Από το 1985 συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία υποστήριξης του Φεστιβάλ Δράμας ως κύριου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, το οποίο κατάφερε να καθιερώσει ως σημαντικό κινηματογραφικό θεσμό και μάλιστα με διεθνή αναγνώριση. Ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση το 1999 και παρέμεινε στο τιμόνι του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Από το 2003 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του υπουργείου Πολιτισμού από το 1999 έως το 2009 και από το 2005 έως το 2006 συνεργάστηκε με το ΥΠΠΟΑ ως Ειδικός Σύμβουλος Κινηματογραφίας.
Στις 14 Ιανουαρίου, η Εταιρεία Ελλήνων σκηνοθετών βράβευσε τον Αντώνη Παπαδόπουλο για τη σημαντική προσφορά του στον κινηματογράφο και στον χώρο του πολιτισμού.
Εμβληματική μορφή της Αριστεράς αλλά και της αντίστασης κατά των ναζί κατακτητών στη διάρκεια της κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο, το ορεινό χωριό της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, το οποίο και «προίκισε» με μια μοναδική συλλογή πετρωμάτων από όλον τον κόσμο (ήταν απαράμιλλη η αγάπη του για τη γεωλογία). Ένιωθε, από την άλλη, μισός Ναξιώτης και μισός Παριανός, με ιδιαίτερη αγάπη για την Πάρο, αφού από εκεί καταγόταν η μητέρα του, Ανδρομάχη Ναυπλιώτου. Στην Πάρο, άλλωστε, συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του τα τελευταία χρόνια. Ο πατέρας του, Νικόλαος Γλέζος ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος. Τα παιδικά του χρόνια ο Μ. Γλέζος τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 η οικογένειά του μεταναστεύει στην Αθήνα και το 1940 ο εκλιπών περνά στην ΑΣΟΕΕ. Ως μαθητής ακόμη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς αλλά κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής δίνει το «παρών» στην αντίσταση του λαού μας μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ, με αποτέλεσμα να υποστεί φυλακίσεις, βασανιστήρια και διώξεις. Όμως, η πλέον τολμηρή ενέργεια ήταν εκείνη της νύχτας της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, σκαρφάλωσαν στα βράχια της Ακρόπολης, κατέβασαν από εκεί το μισητό σύμβολο του κατακτητή, τη σβάστικα, με μοναδικά τους «όπλα», ένα φαναράκι και ένα σουγιά. Και οι δύο έφηβοι έχουν περιγράψει σε κατοπινές συνεντεύξεις τους πώς ανέβηκαν, πού κρύφτηκαν αμέσως μετά (στις σπηλιές του Βράχου που είναι ταυτισμένος με το ιδανικό της Δημοκρατίας), πώς έκρυψαν στον κόρφο τους ένα κομμάτι από τη σημαία… Η θέα της σημαίας που λείπει από τον ιστό, προκαλεί την επομένη εκνευρισμό στον κατακτητή, δίνει κουράγιο στον κατακτημένο αλλά αδούλωτο λαό της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Η ποινή, ερήμην σε θάνατο.
Ακολουθεί η Απελευθέρωση και η δραστηριοποίηση του Μανώλη Γλέζου, διαδοχικά μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, αλλά και η ενασχόλησή του με το δημοσιογραφικό επάγγελμα, σε διευθυντικές θέσεις πρώτα στο «Ριζοσπάστη» αμέσως μετά την απελευθέρωση, και μια δεκαετία αργότερα, στην «Αυγή».
Συνολικά παραπέμφθηκε σε 28 δίκες για αδικήματα Τύπου, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’40 καταδικάσθηκε δις εις θάνατον, καταδίκες που δεν εκτελέστηκαν μετά από ελληνική και διεθνή καμπάνια. Το 1950 οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε στις 16 Ιουλίου 1954. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, παρότι φυλακισμένος, εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ. Ξεκινά απεργία πείνας, με αίτημα την αποφυλάκιση των δέκα εξόριστων εκλεγμένων βουλευτών της ΕΔΑ. Σταμάτησε την απεργία πείνας τη 12η ημέρα, με την απελευθέρωση κάποιων από αυτούς. Ακολουθεί η δίκη για «εσχάτη προδοσία» το 1958, ενώ στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 εξελέγη και πάλι βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στη φυλακή.
Με την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, ο Μ. Γλέζος συλλαμβάνεται μαζί με άλλους πολιτικούς ηγέτες και ακολουθούν φυλακίσεις σε Γουδή, Πικέρμι, Γενική Ασφάλεια, Γυάρο, Παρθένι Λέρου, Ωρωπό, από όπου αποφυλακίζεται το 1971. Συνολικώς, 16 χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε εξορίες και φυλακές.
Μεταπολιτευτικά δραστηριοποιείται πολιτικά μέσα από τις τάξεις της ΕΔΑ και του ΠΑΣΟΚ -στα ψηφοδέλτια του οποίου εξελέγη, ως συνεργαζόμενος, βουλευτής και ευρωβουλευτής τη δεκαετία του ’80. Όμως, ο Μ. Γλέζος ποτέ δεν τα είχε καλά με θητείες και μονιμότητες, και στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1986 επιστρέφει στην αγαπημένη του Απείρανθο, όπου οι συγχωριανοί του τον εκλέγουν κοινοτάρχη και εκείνος, από τη δική του πλευρά, εισαγάγει το θεσμό της Aμεσης Δημοκρατίας. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2002 κατέρχεται επικεφαλής του συνδυασμού «Ενεργοί Πολίτες» για τη διευρυμένη Νομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, που υποστηρίχθηκε από το Συνασπισμό και εκλέγεται νομαρχιακός σύμβουλος. Επανέρχεται στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2012, όταν στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με το ΣΥΡΙΖΑ. Με το ίδιο κόμμα εξελέγη ευρωβουλευτής στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, κάνοντας ως κεντρικό θέμα της θητείας του τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα. Έγραψε, άλλωστε, και βιβλίο για το θέμα, υπό τον τίτλο, «Και ένα μάρκο να ήταν…» (Εκδόσεις Λιβάνη).
Χαρακτηριστική, ωστόσο, της προσωπικότητάς του, η κίνησή του το καλοκαίρι του 2017 να δώσει εκείνος το στεφάνι στο Γερμανό πρεσβευτή Γενς Πλέτνερ, στο μνημείο εκτελεσθέντων κατοίκων του Διστόμου. Τελευταία εμπλοκή του με την ενεργό πολιτική, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας, το Σεπτέμβριο του 2015.
Ο Μ. Γλέζος δεν ήθελε να τον αποκαλούν «ήρωα», για εκείνον ήρωας ήταν ο μικρότερος αδελφός του, Νίκος, που εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή το Μάιο του ’44, αφήνοντας πίσω του το εξής σημείωμα για τη μάνα τους: «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». Ήταν ένας καημός μέσα του ο πρόωρος χαμός του αγαπημένου του Νίκου, ένας καημός για τον οποίον σπάνια τον άκουγες να μιλά.
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλονίας. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο κίνημα της αριστεράς και επί χούντας φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Το πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο είναι οι «Ανθρωποφύλακες» (1969), όπου περιγράφονται τα βασανιστήρια στα οποία προέβαινε η Χούντα των Συνταγματαρχών, αποτυπώνοντας και την προσωπική του εμπειρία.
Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έκτοτε, δημοσίευσε και άλλα βιβλία, όπως η Αριστερή Ανακύκλωση, οι Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, οι Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Στο κέντρο του περιθωρίου και άλλα. Εκτός από πεζά, συνέγραψε και θεατρικά έργα (π.χ Tango Bar), αλλά και παιδικά.
Ο Περικλής Κοροβέσης εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Η Εποχή και στην Εφημερίδα των Συντακτών, ενώ συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά, πολιτικά ή λογοτεχνικά, όπως η Γαλέρα.
Το 1998 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με τον συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ) και αργότερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημα του. Το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών και μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής που ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.
Γέννημα θρέμμα Βουλιαρατινός, γαλουχήθηκε με την αγάπη στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Αγωνίστηκε με ζήλο για το δίκαιο και βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του, κατάφερε να κρατήσει άσβεστη την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, προς όλους εκείνους τους Έλληνες Φαντάρους του Ελληνοϊταλικού Πολέμου κατά τα έτη 1940 – 41, βαστώντας ως άλλο επτασφράγιστο μυστικό μέσα στο στυγνό χοτζικό καθεστώς τα ονόματα και το σημείο όπου ενταφιάστηκαν, εντός του σημερινού κοιμητηρίου στους Βουλιαράτες της Δρόπολης οι ήρωες πεσόντες. Μια αγέρωχη μορφή, η οποία πάντοτε καλωσόριζε τους επισκέπτες – προσκυνητές αυτού του τόσο ιερού χώρου και με γλαφυρότητα διηγούνταν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο ύψωμα του «Αγίου Αθανασίου» Βουλιαρατών και όχι μόνο.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του AHI, ο Ευγένιος Ρωσσίδης αποφάσισε να προχωρήσει στην ίδρυση του Ινστιτούτου μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία για να υποστηρίξει τα αμερικανικά συμφέροντα στις σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας-Κύπρου. Ο αγώνας και η προσφορά του για τη προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο έχουν αναγνωριστεί ευρέως. Έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως ο αρχιτέκτονας του εμπάργκο για τη μεταφορά αμερικανικών όπλων στη Τουρκία, το οποίο είχε υπερψηφιστεί από το Κογκρέσο με διακομματική στήριξη μετά την τουρκική εισβολή. Το εμπάργκο είχε τεθεί σε εφαρμογή στις 5 Φεβρουαρίου 1975 και παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1978, ενώ μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται ως η «πιο ουσιαστική πολιτική νίκη για το κράτος δικαίου στην Κύπρο».
Ο Ευγένιος Ρωσίδης είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 23 Οκτωβρίου το 1927. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, καθώς εργάστηκε για τη μεγάλη δικηγορική εταιρείας Rogers & Wells, ενώ υπήρξε και σπουδαίος αθλητής του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Το 1956 προσελήφθη από το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Νέας Υόρκης.
Συνέχισε τη καριέρα του ως σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, οπού προσελήφθη το 1959. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα επέστρεψε στο ίδιο υπουργείο ως υφυπουργός της κυβέρνησης του Ρίτσαρντ Νίξον. Αναλαμβάνοντας αυτή τη θέση, έγινε ο πρώτος Ελληνοαμερικανός του οποίου ο διορισμός επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε στην ίδρυση του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου (AHI).
Στο διάστημα 1976-1979 διετέλεσε εκδότης στην ιστορική ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 εργάστηκε στην προεκλογική επιτροπή των Ρόναλντ Ρίγκαν και Τζορτζ Μπους. Είχε δημοσιεύσει σειρά άρθρων και βιβλίων σχετικά με το Κυπριακό, τη σημασία της Ελλάδας για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και το ρυθμιστικό πλαίσιο για τις εισαγωγές προϊόντων στις ΗΠΑ. Το 2004 ο πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος είχε αναγνωρίσει τη προσφορά του, τιμώντας με το Βραβείο του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ακολούθησαν και άλλες διακρίσεις, καθώς το 2014 είχε τιμηθεί από τη κυπριακή βουλή των αντιπροσώπων και το 2016 από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη.
Γεννημένη το 1929 ήταν μια πραγματική αστή. Κόρη του Αναστάσιου Κανελλόπουλου, αδελφού του πολιτικού και ιστορικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, μεγάλωσε με την παιδεία και την αστική ευγένεια των εύπορων κοριτσιών της εποχής. Η γνωριμία της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δημιουργήθηκε μέσω των πολιτικών σαλονιών και ο γάμος δεν άργησε να έρθει. Μια συμβίωση δύο διαφορετικών ανθρώπων αλλά κατά πολλούς και δύο διαφορετικών κόσμων. Η Αμαλία ήταν ευγενής και διακριτική, εκείνος νευρικός και ηγέτης.
Εκείνη ασχολείτο με την μελέτη των θρησκειών και την φιλοσοφία, εκείνος είχε πολιτικές φιλοδοξίες. Ωστόσο ήταν πάντα διακριτικά στην σκιά του. Μια θετική εικόνα για εκείνον. Η διαφωνία του Καραμανλή με το παλάτι, τον οδήγησε στο Παρίσι , το 1963. Εκείνη τον ακολούθησε στην εξορία. Όμως οι μεταξύ τους καυγάδες είχαν μείνει ιστορικοί. Πρωτοσέλιδο του περιοδικού «Οικογενειακός Θησαυρός» τα Χριστούγεννα του 1970, μιλά για πρώτη φορά ανοικτά για το διαζύγιό τους. Μετά από λίγους μήνες το περιοδικό επιβεβαιώνεται. Ο δυναμικός ηγέτης και η κομψή των Αθηνών χωρίζουν.
Διατηρούν όμως μέχρι το τέλος της ζωής του Καραμανλή πολύ καλές σχέσεις. Εχει μείνει αξέχαστη η εικόνα την ημέρα της κηδείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Αμαλία κρυμμένη πίσω από ένα παγωμένο βλέμμα, περπατά μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια και συνοδεύει τον πρώην σύζυγό της στην τελευταία του κατοικία συντετριμμένη. Για την ευγενική Αμαλία το κεφάλαιο Καραμανλή έκλεινε μόλις τότε.
Μετά το διαζύγιό της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η «ωραία των Αθηνών» θα παντρευτεί τον εφηβικό της έρωτα. Έναν εκ των ιδρυτών του Μαιευτηρίου «Μητέρα», τον γυναικολόγο Επαμεινώνδα Μεγαπάνο. Κράτησε το επώνυμό του μέχρι το τέλος. Στην συνέχεια της ζωής της που έγραφε βιβλία ως Αμαλία Μεγαπάνου υπέγραφε κι ας είχε χωρίσει και με τον Μεγαπάνο. Η ίδια είχε παραδεχτεί κατά το παρελθόν ότι η ζωή θέλει τσαγανό «Δεν μιλώ δημόσια είχε πει. Δεν είναι από έλλειψη αντίληψης, αλλά από επιλογή».
Η κυρία Αμαλία Κανελλοπούλου, μετέπειτα Καραμανλή και λίγο αργότερα Μεγαπάνου, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας με τα ωραία εκείνη κομψά φορεματάκια που αποδείκνυαν ότι αν οι Αμερικάνοι είχαν Τζάκι Κένεντι, εμείς είχαμε Αμαλία.
Αξιοπρεπής, «καλογερασμένη», μια χορτάτη αστή που δεν έκρυβε ούτε τις ρυτίδες, ούτε την ηλικία της. «Λέω τα χρόνια μου γιατί τα έχω περπατήσει» ήταν το moto της ζωής της. Ηταν επικοινωνιακή, μιλούσε κατ’ ιδίαν για όλα, έδωσε λίγες συνεντεύξεις που αφορούσαν αυστηρά και μόνο τα βιβλία της και αναφερόταν σε γεγονότα και πρόσωπα, εκτός από ένα. Γι’ αυτό και έμεινε μια Πρώτη Κυρία (με κεφαλαίο Κ) μέχρι το τέλος…
Ο Νίκος Σπυρόπουλος είχε ιδρύσει με τον αδελφό του Βασίλη το 1977 ένα από τα πουδαιότερα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα, τη «Σπυριδούλα», μέσω της οποίας συνεργάστηκαν με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, δημιουργώντας τον δίσκο «Φλου».
Στο συγκρότημα «Σπυριδούλα»οι Βασίλης και Νίκος Σπυρόπουλος έπαιζαν κιθάρα, πλαισιωμένοι από τους Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), το Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά.
Το όνομα της ροκ μπάντας το πρότεινε ο συνεργάτης τους Γιώργος Γαϊτάνος, εμπνευσμένος από την ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, θύματος ενός εγκλήματος που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη το 1956. Η 12χρονη οικιακή βοηθός είχε βασανιστεί επί 36 ώρες με ηλεκτρικό σίδερο από το ανδρόγυνο που την μεγάλωνε.
Οι «Σπυριδούλα» ξεκίνησαν συναυλίες όπου έπαιζαν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground καθώς και μπλουζ και γρήγορα τράβηξε το ενδιαφέρον του σχετικού κοινού Το 1978 είχαν ήδη αποχωρήσει οι Κουρεμένος, Κοτσμανίδης και Μπλαζής, με τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον Τόλη Μαστρόκαλο ενώ λίγο μετά ο Μουζακίτης αντικαταστάθηκε από τον Τάσο Φωτοδήμο.
Ο Κώστας Φυσσούν γεννήθηκε το 1936, και ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη Ρωσική επανάσταση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή «Κωστή Μιχαηλίδη». Είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, σε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ είχε πάρει μέρος και σε γνωστές θεατρικές παραστάσεις.
23/6/2020: Πένθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Νίκος Αλέφαντος λόγω καρδιακής προσβολής 
Η Αφροδίτη Γρηγοριάδου για 50 χρόνια υπήρξε πρωταγωνίστρια στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από όπου αποφοίτησε το 1962. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο την ίδια χρονιά με το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1958 στην ταινία «Το εισπρακτοράκι», όπου ξεκίνησε και ο Νίκος Ξανθόπουλος, μαζί με τον οποίο έπαιξε σε άλλες 5 ταινίες. Συμμετείχε στο ραδιοφωνικό σίριαλ «Το σπίτι των ανέμων» μαζί με τον σύζυγό της, Βύρωνα Πάλλη, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Βραβεύτηκε με το Α’ Βραβείο Γυναικείου ρόλου για τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά «Η αγάπη άργησε μια μέρα» του Κώστα Κουτσομύτη. Ηταν μητέρα της ηθοποιού Κοραλίας Καράντη.
Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, που έγινε γνωστός μόνο με το μικρό του όνομα, γεννήθηκε στον Ευαγγελισμό του Λαγκαδά από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες, το 1955. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα προέρχονταν από τον κοινωνικό του περίγυρο και ήταν έντονα διαποτισμένα από τις μελωδίες της Μικράς Ασίας. Πιο συστηματικά άρχισε να ασχολείται με τη μουσική, σε ηλικία 16 ετών, οπότε έπιασε στα χέρια του μουσικά όργανα, όπως κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μαντόλα και μαντολίνο και να προσπαθεί να αποτυπώσει πάνω τους τα μουσικά του ακούσματα. Ό,τι έμαθε από μουσική, το έμαθε μόνος του.
Το επαγγελματικό του ξεκίνημα έγινε στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης, δυο χρόνια μετά, σε ηλικία 18 ετών. Σύντομα αντιλήφθηκε ότι αυτό που τον ενδιέφερε πραγματικά και ταίριαζε και στη φωνή του ήταν το ρεμπέτικο τραγούδι, στο οποίο και αφιερώθηκε έκτοτε αποκλειστικά. Το 1978 αποφάσισε να ιδρύσει το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης, με το οποίο ηχογράφησε δύο δίσκους, εμφανίστηκε σε διάφορα μαγαζιά και πραγματοποιεί πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Λίγα χρόνια μετά, παίρνει την απόφαση να κατέβει στην Αθήνα, όπου και συνεργάστηκε το 1981 με μουσικούς όπως ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κόρος, ο Βασίλης Σούκας, ο Λάζαρος Κουλαξίζης, ο Νίκος Φιλιππίδης, ο Νίκος Χατζόπουλος, ενώ είχε εμφανιστεί σε πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα και είχε προσκληθεί για προσωπικές συναυλίες, σχεδόν σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Το 2013, σε συνεργασία με το συγκρότημα «Κoza Mostra», εκπροσώπησε την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.
Στις αρχές Μαΐου, μεσούσης της Covid-19, ο Αγάθωνας, μαζί με συνεργάτες του και σε συνεργασία με τη διοίκηση του «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης είχε παίξει ρεμπέτικα τραγούδια στην είσοδο του νοσοκομείου σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά των επαγγελματιών υγείας στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης ήταν αφοσιωμένος στο ρεμπέτικο και δημοτικό τραγούδι. Τα υπηρέτησε από το 1973, αρνούμενος πεισματικά να μετακινηθεί σε άλλα δημοφιλέστερα είδη.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε και ιδρυτής πολιτικού κόμματος με τον τίτλο «Κέντρο: Δημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος», με το οποίο έλαβε μέρος και στις εκλογές του 1990 και πήρε 37 ψήφους. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με τον Βασίλη Λεβέντη στη δημιουργία της Ένωσης Κεντρώων. Σε συνέντευξή του στην «Espresso» λίγες μέρες μετά τον εγκλεισμό του σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, είχε υποστηρίξει ότι τον παγίδευσαν λέγοντάς του ότι τον μετέφεραν εκεί για απλές εξετάσεις και διαμαρτυρόταν έντονα που τον έβγαλαν άδικα -όπως έλεγε- από το σπίτι όπου έμενε τόσα χρόνια για να πεθάνει μόνος και έρημος σε ένα δωμάτιο οίκου ευγηρίας.
Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1931. Χρόνια μετά, η ημέρα της γέννησής του (Εαρινό ηλιοστάσιο- πρώτη μέρα της Άνοιξης), έμελλε να χρισθεί ως... «παγκόσμια μέρα της ποίησης».
«Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις...», έλεγε.
Στην εφηβεία αμφιταλαντευόταν για το εάν θα σπουδάσει Θεολογία (πήγαινε στο κατηχητικό και είχε αναφέρει πως είχε επηρεαστεί) ή να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τελικά αποφάσισε να γίνει φιλόλογος και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (αποφοίτησε στα 1954) αλλά δε θέλησε ποτέ να εξασκήσει τη φιλολογία ως επάγγελμα. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και ύστερα από οκτώμισι χρόνια παραιτήθηκε. Είχε δηλώσει εξάλλου ότι θεωρεί... «κατάρα» το να είναι κάποιος υπάλληλος...
Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949, με τη δημοσίευση του ποιήματος «Βιογραφία» στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Μορφές». Το 1950 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχή των ισχνών αγελάδων». Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε το περιοδικό «Διαγώνιος» που κυκλοφόρησε ως το 1983, και το 1962 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου», προτείνοντας και εκδίδοντας σημαντικούς λογοτέχνες. (Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Περικλής Σφυρίδης, Σάκης Παπαδημητρίου κ.ά).
Εκτός από ποιητής και εκδότης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος υπήρξε διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοκριτικός, συλλέκτης, μελετητής και ερμηνευτής ρεμπέτικων τραγουδιών. Είχε ασχοληθεί επισταμένα με το Διονύσιο Σολωμό, το Στρατή Δούκα, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το Νίκο Καββαδία, το Βασίλειο Λαούρδα, ενώ είχε εντρυφήσει στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη κι εξέδωσε μελέτες για το ρεμπέτικο τραγούδι.
Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για την προσφορά του τόσο στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα στα ελληνικά γράμματα. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον» από το 1979 όπου αναφέρει: «Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας».
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Πάντως, η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης», έλεγε .
Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια διέμενε μόνος του (μετά τα...«υπερήφανα χρόνια της Δημητρίου Πολιορκητού») σ' ένα ισόγειο διαμέρισμα των 40 Εκκλησιών, ενώ η υγεία του είχε επιδεινωθεί.
Η Ειρήνη Ιγγλέση είχε γνωριστεί με τον αγαπημένο συνθέτη στα τέλη του 1976 στο θέατρο.
Από τον γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες, την Σεσίλ και την Κωνσταντίνα. Μετά τον χωρισμό τους η Ειρήνη Ιγγλέση διατηρούσε άψογες σχέσεις με τον πρώην σύζυγός της και την τελευταία του σύζυγο Μαρία Παπαγιάννη.
Η ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, με πιο πρόσφατη την «Μητριαρχία» το 2014.
Η Ιγγλέση ήταν από τις αγαπημένες ηθοποιούς του Παντελή Βούλγαρη καθώς είχε παίξει και στα «Πέτρινα χρόνια» αλλά και στην «Μικρά Αγγλία».
Είχε παίξει, μεταξύ άλλων, στις ταινίες: «Ο Κύριος με τα γκρι», «Κυρία Κούλα», «Μαμά 2 u», «Έναστρος θόλος», «Οι σκλάβοι στα δεσμά τους».
17/8/2020: Αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών ο επίτιμος αντιπρόεδρος και παλαίμαχος άσος του Ολυμπιακού Σαββας Θεοδωρίδης. Φόρεσε τη φανέλα των ερυθρόλευκων σε ηλικία 18 ετών κι από τη στιγμή που κρέμασε τα γάντια του συνέχισε να υπηρετεί πιστά τον αγαπημένο του σύλλογο
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν ο ελληνικός κινηματογράφος είχε φωνή αυτή ήταν σίγουρα η δική του, η φωνή ενός παιδιού που γεννήθηκε στην Καρδαμύλη και έμελλε να μεγαλουργήσει.
Ήταν ένας καλλιτέχνης προικισμένος με μια φωνή που «σημάδευε» τα τραγούδια, προικισμένη με βαθιά συναισθηματικά ηχοχρώματα, που έμπαινε στο στούντιο και τα έλεγε με την μία.
Ο «Δρόμος» στον οποίο είπε τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου ηχογραφήθηκε όλος μέσα σε δέκα ώρες κι αυτό εν πολλοίς οφείλεται στον Πουλόπουλο.
Έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων που τα τελευταία χρόνια είχε αποτραβηχτεί από την δημοσιότητα-δεν ήταν και ποτέ φανατικός της οπαδός-και ζούσε μια ήσυχη ζωή μαζί με την σύζυγό του Μπέτυ και την κόρη του Άντα.
Μίλαγε σπάνια και όταν το έκανε τα έλεγε έξω από τα δόντια για την κατάσταση στον χώρο του τραγουδιού: «Δισκογραφικές εταιρείες δεν υπάρχουν, μαγαζιά δουλεύουν δύο φορές την εβδομάδα. Πως, λοιπόν, να αναδειχθούν οι νέοι καλλιτέχνες; Κατέστρεψαν το τραγούδι, όπως κατέστρεψαν και την Ελλάδα! Είναι δυνατόν να περνούν οι Έλληνες όλα αυτά τα δεινά; Τους έχουν εξοντώσει και δεν ντρέπομαι να το πω και το θέμα δεν είναι οι μεγάλοι, είναι τα νέα παιδιά που δεν τους δίνεται το δικαίωμα να κάνουν πολλά πράγματα για να καταξιωθούν επαγγελματικά!…»
Έχοντας διαπιστώσει ότι η δισκογραφία μεταλλάσσεται και ότι η νύχτα ευτελίζεται αποφασίζει το 1999 να σταματήσει την μουσική του διαδρομή.
Έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ πίσω, ασχολήθηκε με την οικογένειά του και μια ζωή μακριά από φλας και άσκοπες δημόσιες εμφανίσεις.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια από ένα τροχαίο ατύχημα και το γλαύκωμα στα μάτια του, αυτά τα μελαγχολικά μάτια που αποτύπωσε η κάμερα του Γιάννη Δαλιανίδη να ερμηνεύουν τραγούδια που έμειναν για πάντα.
Ο Γιώργος Βούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Είναι εγγονός των παλιών πρωταγωνιστών του Εθνικού Θεάτρου Νίκου και Μερόπης Ροζάν.
Φοίτησε στο Κολέγιο Αθηνών (1965-1973) και στο Λύκειο Σχολής Μωραΐτη (Τάξη Τάσου Λιγνάδη). Σπούδασε Φιλοσοφία και Αρχαία Ελληνικά και Αρχαία Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (King’s College), Υποκριτική και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Drama Centre του Λονδίνου. Παρακολούθησε θεατρικά σεμινάρια στην Αθήνα με τον Δημήτρη Ροντήρη και σεμινάρια Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.
Σαν ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε το 1976 στο θέατρο ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους στην Ελλάδα, στην Αγγλία και στην Αμερική. Μεταξύ άλλων, έχει ερμηνεύσει τους ρόλους του Ιάσονα, του Προμηθέα, του Μαλβόλιο, του Φάλσταφ.
Σαν σκηνοθέτης, μετά από τετραετείς σπουδές στο Λονδίνο, ξεκίνησε από το Εθνικό Θέατρο το 1979, εργαζόμενος σαν εισηγητής δραματολογίου και βοηθός σκηνοθέτης επί διευθύνσεως Αλέξη Μινωτή και Αλέξη Σολομού. Στο Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αλέξη Μινωτή, τον Αλέξη Σολομό, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Μίνωα Βολανάκη, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Κώστα Μπάκα και τον Γιώργο Μιχαηλίδη.
Μαθήτευσε κοντά στον Μίνωα Βολανάκη για μια δεκαπενταετία, πρώτα σαν βοηθός σκηνοθέτης και ηθοποιός και αργότερα σαν σκηνοθέτης. Υπήρξε στενός του συνεργάτης του από το 1979 έως το 1991 και σκηνοθέτησε μαζί του παραστάσεις σε κρατικά και ιδιωτικά θέατρα.
Το 1987, μαζί με τον Μ. Βολανάκη δημιούργησε την πρώτη επαγγελματική απόδοση αρχαίας τραγωδίας στην αγγλική γλώσσα (υπό την αιγίδα του ΕΟΤ). Το 1984 είχε συμμετάσχει σαν company manager και βοηθός σκηνοθέτης του Μ. Βολανάκη στο κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου που αντιπροσώπευσε την Ελλάδα με τον Οιδίποδα Τύραννο στο Φεστιβάλ Τεχνών των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες.
Το 1991 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες όπου συνεργάσθηκε με ηθοποιούς όπως η Γκλέντα Τζάκσον και η Έρθα Κιτ. Εκτός από κρατικά, δημοτικά και ιδιωτικά θέατρα έχει δουλέψει ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο και στην κρατική τηλεόραση.
Ασχολήθηκε με την μετάφραση θεατρικών έργων από τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ρώσικα. Μεταξύ των έργων που έχει μεταφράσει είναι: Το“Dinner Party” του Νιλ Σάιμον, το “Art” της Γιασμίνα Ρεζά, το “Hilda” της Marie N’Diaye, το “The Play’s the Thing” του Φέρεντς Μόλναρ, το ‘Έξυπνο Πουλί” του Οστρόφσκι, το “Shop around the Corner” του Μίκλος Λάζλο. Επίσης μετέφρασε (2007) το έργο της Γιασμίνα Ρεζά “Une Piece Espagnole”, μετά από απευθείας ανάθεση της συγγραφέως, καθώς και έργο της “Le Dieu du Carnage”. Επίσης το έργο της Theresa Rebeck “The Scene”.
Το 2003-2004 παρακολούθησε ένα μεταπτυχιακό Master στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με θέμα την Διδασκαλία Θεάτρου σε ενήλικες. Σαν καθηγητής Υποκριτικής, δίδαξε Υποκριτική Αρχαίου Δράματος στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου οργάνωσε πολλά masterclasses πάνω στην Αρχαία Τραγωδία.
Το 2006 επέστρεψε στην Αθήνα και δίδαξε υποκριτική στην Σχολή Βεάκη. Το 2006 σκηνοθέτησε το “Art” της Γιασμίνα Ρεζά που παίχθηκε στο θέατρο “Ακάδημος” με τον Σοφοκλή Πέππα, ο οποίος βραβεύτηκε με το Βραβείο Βεάκη για τον ρόλο του Μαρκ, και στο θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη την θεατρική περίοδο 2007-2008, όπου, εκτός από την σκηνοθεσία, ερμήνευσε και τον έναν από τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους (Μαρκ).
Το 2010 σκηνοθετεί το “Lovely Sunday for Creve Coeur” του Τεννεσή Γουίλλιαμς και ξανά-σκηνοθετεί το “Art”, παίζοντας αυτή τη φορά τον Σερζ στο θέατρο 'Βαφείο-Λάκης Καραλής' στην Αθήνα.
Το 2011 σκηνοθετεί τον “Πατέρα” του Στρίντμπεργκ και ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ίλαρχου στο θέατρο 'Βαφείο-Λάκης Καραλής'.
Το 2012 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ η μετάφρασή του στον “Θεό της Σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά από τα Γαλλικά.
Το 2014 σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον ρόλο του “Βασιλιά Ληρ” στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ στο θέατρο 'Βαφείο-Λάκης Καραλής', μεταφραζόμενο από τον ίδιο επίσης από την πρώτη έκδοση του 1608 (Quarto) και η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθώς ως τώρα το έργο έχει μεταφρασθεί και παρουσιασθεί μόνο στην έκδοση Folio που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1623, δηλ. επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ (1617). Η παράσταση παίζεται και για δεύτερη χρονιά το 2015.
Το 2016 μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην πολιτική κωμωδία του Ντάριο Φο “Κλάξον, Γιούχα και Παληάτσοι”. To 2017-2018 επαναλαμβάνει την παράσταση “Πατέρας” του Στρίντμπεργκ στην Αθήνα, Λάρισα, Βόλο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Το 2018 ανεβάζει τον “Ευτυχισμένο Πρίγκηπα” του Όσκαρ Ουάϊλντ στη Λάρισα. Το 2018 σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον Ρόλο του Φώντα στο “Τάβλι” του Δημήτρη Κεχαϊδη, και σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλλα στο “Ένας Ήρως με παντούφλες” των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου.
Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν “Ευτυχισμένο Πρίγκηπα”.
Η ηθοποιός, γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1942. Κόρη του ηθοποιού Ρολάνδου Χρέλια, που ήταν θρυλική “φιγούρα” των μπουλουκιών και ξαδέλφη του Κώστα Χρέλια. Η Γοργώ Χρέλια είχε συμμετάσχει σε γνωστές ταινίες όπως «Ο Θησαυρός Του Μακαρίτη», «Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο», «Ο Κλέαρχος», «Η Μαρίνα Και Ο Κοντός» και «Δουλειές Του Ποδαριού».
Ο Γιώργος Δελαστίκ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουλίου 1952. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.
Ξεκίνησε να δουλεύει στη δημοσιογραφία το 1979. Εργάστηκε στις εφημερίδες Ριζοσπάστης, Πρώτη, Το Παρόν, Καθημερινή, Ελευθερία Λάρισας και Έθνος (απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2015) και στο περιοδικό Επίκαιρα. Το 1989 ίδρυσε το μηνιαίο περιοδικό Πριν στο οποίο διετέλεσε διευθυντής και στη συνέχεια στην εφημερίδα Πριν. Εργάστηκε επίσης ως αναλυτής στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα: Δίαυλος 10, ΑΝΤ1 και MEGA.
Πραγματοποίησε δημοσιογραφικές αποστολές σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Έγραψε πέντε βιβλία (Το τέλος των Βαλκανίων, Αποκάλυψη Τώρα – Ο δρόμος προς τη μονοκρατορία, Η νέα Γιάλτα, Συνωμοσία στη Μεσόγειο, Αφγανιστάν) και συμμετείχε σε πολλά άλλα.
Από φοιτητής εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα κι έγινε μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Το 1989 αποχώρησε διαφωνώντας με την κυβέρνηση Τζαννετάκη και και πήρε ενεργά μέρος στη συγκρότηση του ΝΑΡ και των μετωπικών σχημάτων που εν συνεχεία δημιουργήθηκαν. Ήταν υποψήφιος βουλευτής σε πολλές αναμετρήσεις με τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Αντιπολίτευσης, του ΜΕΡΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα τελευταία χρόνια της ενεργού πολιτικής του δράσης συμμετείχε και συνέβαλε με τις ιδέες και τη γνώση του στις προσπάθειες και τις αναζητήσεις για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό σχέδιο.
Ο Γιώργος Δελαστίκ όλα τα χρόνια της ζωής του παρέμεινε σταθερός στην ιδεολογία του και εργάστηκε με αξιοπρέπεια. Μέσα από την αρθρογραφία του πάλεψε ενάντια στη φτώχεια και την αδικία, τίμησε τους λαϊκούς αγώνες και την Αριστερά.
«Έφυγα από το χωράφι του πατέρα μου κυριολεκτικά από τον Κόσμιο και βρέθηκα στην τότε ζούγκλα της Αθήνας το 1959 την οποία ούτε γνώριζα. Η δραστηριότητα μου ήταν μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Με χαιρέτησε η μάνα μου αφού με πήγαν με τον αραμπά στο σταθμό με μια βαλίτσα δεμένη με σπάγκο στα τέσσερα να μη με κλέψουν και με αποχαιρέτησαν με το μουτζούρη. Βρέθηκαν εκεί σ ένα κόσμο αλλιώτικο μιλούσα την διάλεκτο κι έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν. Γράφηκα στην σχολή Σταυράκου έκανα ορθοφωνία 8 ώρες την ημέρα κι επέμενα για να τα καταφέρω», έλεγε ο ίδιος.
Ο Χρήστος Ζορμπάς είχε στο ενεργητικό του πάνω από 50 ταινίες, οι περισσότερες βραβευμένες: “Οι σιλουέτες” του Κωστή Ζώη, “Ανοιχτή επιστολή” του Γιώργου Σταμπουλόττουλου, “Το κορίτσι του 17” του Πέτρου Λύκα, η “Ορέστεια” του Βασίλη Φωτόπουλου, “η Βυζαντινή Ραψωδία” του Γιώργου Σκαλενάκη, “Η Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού, η “Κάθοδος των 9” του Χρήστου Σιοπαχά βραβευμένη στο φεστιβάλ της Μόσχας.
Ο Χρήστος Ζορμπάς είχε συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις που άφησαν εποχή όπως «Άνθρωποι και ποντίκια», «Τσάι και συμπάθεια», «Οιδίποδας τύραννος», στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (περιοδεία στη νότιο Αφρική στο ρόλο του μάντη Τειρεσία) και συμμετοχή σε σίριαλ, τηλεοπτικές παραγωγές όπως “η Γειτονιά μας”, ο “Μεθοριακός σταθμός”, “Ανατολικός Άνεμος”, “Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα”...
Ο Χρήστος Ζορμπάς τα τελευταία χρόνια ζούσε στην γενέτειρα του ενώ έλεγε ότι η καλύτερη παράσταση που έχει παίξει είναι στην μεταπολίτευση σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν όταν ανέβηκε η “Όπερα της πεντάρας” του Μπρεχτ με την Μελίνα Μερκούρη και τον Νίκο Κούρκουλο.
Ο Χρήστος Αυλωνίτης γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΚΕΑ καθώς και από το Yale Drama School.
Θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
«Οι τρελοί της εποχής» του Δημήτρη Ψαθά, Μ. Μαραγκός, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γ. Σταύρου, Γ. Αντωνακάκης, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Η αυλή των θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη, Γ. Αντωνακάκης, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Το φιόρο του Λεβάντε» του Γ. Ξενόπουλου, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Ο απεργοσπάστης» του Γ. Σκούρτη, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Το πανηγύρι» του Δ. Κεχαϊδη, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ
«Εταιρία θαυμάτων» του Δ. Ψαθά, Ν. Βελετάκος, Δ.Π.Θ. ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
«Ο Επιθεωρητής» του Nikolay Gogol, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α
«Φλωρεντινή τραγωδία» του Oscar Wilde, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α
«Ο Γελωτοποιός βασιλιάς» του M. de Ghelderode, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α
«Βίος Αβίωτος» του Γ. Μπέλλου, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α
«Περάστε κόσμε» του Γ. Μπέλλου, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α
«Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Edmond Rostand, Γ. Κιμούλης, ΒΕΜΠΟ
«Η Στρίγκλα» του William Shakespeare, Γ. Κιμούλης, ΓΚΛΟΡΙΑ
«Το νου σου στην Αμέλια» του Ζ. Φεϊντό, Γ. Κιμούλης, ΜΟΥΣΟΥΡΗ
«Τα στηρίγματα της κοινωνίας» του Ερρίκου ΄Ιψεν, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ
«Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ
«Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί» του Ερρίκου Ιψεν, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ
«Tango bar» του Περικλή Κοροβέση, Σπ. Μιχαλόπουλος, ΑΒΑΤΟΝ
Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:
Σταύρωση χωρίς ανάσταση, ΕΤ1
Πατήρ υιός και πνεύμα, Mega
Οι αυθαίρετοι, Mega
Φόνος χωρίς ταυτότητα, Mega
Οι εντιμότατοι, ΕΤ1
Τζόνι και Ναντίν, ΕΤ2
Ο επισκέπτης της ομίχλης, Mega
Τα εφτά κακά της μοίρας μου, Mega
Το τίμημα, New Channel
Εμείς και οι άλλοι, ΕΤ2
Οι τρεις σωματοφύλακες, ΕΤ1
Ευτυχώς δυσάρεστα νέα, ΕΤ2
Τμήμα ηθών: Ο θάνατος φοράει μαύρα, ΑΝΤ1
Τμήμα ηθών: Μαύρα γυαλιά μέσα στη νύχτα, ΑΝΤ1
Τμήμα ηθών: Μεγάλη κάψα, ΑΝΤ1
Μαγική νύχτα: Χρυσός χορός, ΕΤ1
Οι εραστές των κυμάτων, ΡΙΚ
Φύρδην μίγδην, ΡΙΚ
Οι απέναντι, ΡΙΚ2
Χαραυγή, Mega
Η Επιστροφή, ΑΝΤ1
Έρωτας μετά, ALPHA
Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:
ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΧΕΣΗ Σκην. ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
ΛΟΥΝΑ ΜΠΑΡ Σκην. ΣΠΥΡΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΗΤΕΡΕΣ (μικρού μήκους)
Μεταγλωττισμένες παραγωγές στις οποίες συμμετείχε:
Thunderbirds, Επιστροφή στο Μέλλον
Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Tango Bar (2019), Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί (2017), Τα στηρίγματα της κοινωνίας (2016), Περλιμπλίν και Μπερλίσα (2017).
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία Luna Bar (2016).
Ο Δημήτρης Ψαριανός γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1948 στην Πρέβεζα. Σπούδασε τραγούδι και κιθάρα και το 1972 ερμήνευσε τα τραγούδια του «Μεγάλου Ερωτικού» του Μάνου Χατζιδάκι μαζί με τη Φλέρη Νταντωνάκη. Το 1980 ερμήνευσε τον κύκλο τραγουδιών «Τα ερωτικά» σε μουσική του Χρήστου Γκάρτζου και ποίηση Πάμπλο Νερούδα σε ελεύθερη απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου. Κυκλοφόρησε, επίσης, τον δίσκο «Τα τραγούδια που Αγαπώ», ενώ συμμετείχε και σε άλλες δισκογραφικές δουλειές γνωστών συνθετών και τραγουδοποιών, όπως ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Σάκης Τσιλίκης και άλλοι.
Η Σάσα Μανέττα γεννήθηκε στη Νίκαια Πειραιώς. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Τάκη Μανέττα και της Βαρβάρας Βιζυηνού, ανιψιάς του ποιητή Γεωργίου Βιζυηνού. Αφότου τελείωσε το Λύκειο, σπούδασε Σκηνογραφία στη Δραματική Σχολή Σταυράκου και Υποκριτική στη Σχολή Θεοδοσιάδη. Συμμετείχε, με πρωταγωνιστικό ρόλο, στη θεατρική παράσταση “Φωνάζει ο κλέφτης” του Δημήτρη Ψαθά, με τον Μίμη Φωτόπουλο.
Κατόπιν εξετάσεων προσλήφθηκε στην ΕΙΡ (Κρατική Τηλεόραση) ως παρουσιάστρια και αργότερα ανέλαβε και τη διεύθυνση πολιτιστικών εκπομπών. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη στιχουργική, γράφοντας περίπου 250 τραγούδια σε δίσκους, πολλά από τα οποία είναι γνωστές επιτυχίες. Βραβεύτηκε έξι φορές στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, τρεις παίρνοντας το Α’ Βραβείο.
Είχε εκδώσει ένα βιβλίο ποιημάτων με τίτλο «Ο άλλος δίδυμος» (Γραμμή, 1982), το οποίο βραβεύτηκε με έπαινο και χρηματικό ποσό από το ΥΠΠΟ, το «Μοναξιά είναι…», με σκίτσα και πεζό λόγο (εκδόσεις Όμβρος), τη νουβέλα «Ο πρίγκιπας με το σκισμένο τζιν» (εκδόσεις Ωκεανίδα), και το μυθιστόρημα «Με διαβατήριο το ψέμα» (εκδόσεις Εντύποις).
26/11/2020 Πέθανε σε ηλικία 84 ετών η ηθοποιός Εύα Κοταμανίδου, πρωταγωνίστρια σε πολλές ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
Γεννημένη το 1936 στη Νέα Φιλαδέλφεια η Εύα Κοταμανίδου σπούδασε στο θέατρο τέχνης Κάρολος Κουν και έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τις ερμηνείες της στις ταινίες Ο Θίασος, Μεγαλέξαντρος, Τοπίο στην ομίχλη και Το βλέμμα του Οδυσσέα.
Στην καριέρα της έκανε επίσης πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Το πανηγύρι» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν", 1964, «Το τέλος του παιχνιδιού» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν",1969), «Έστω» (Θεατρική Σκηνή, 1983), «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Λαϊκό Πειραματικός Θέατρο, 1984), «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Θεατρική Επιχείρηση Θάνος Μαρτίνος, 1985), «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» (ΚΘΒΕ,1986), «Φεγγαρόφωτο» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1995), «Παπαγάλος με πορτοκαλί φτερά» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1998), «Ο γυάλινος κόσμος» (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας, 1999, «Εφτά λογικές απαντήσεις» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 2006).
Το 1989 στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με την Δημοκρατική Αριστερά.
Κατόπιν εξετάσεων προσλήφθηκε στην ΕΙΡ (Κρατική Τηλεόραση) ως παρουσιάστρια και αργότερα ανέλαβε και τη διεύθυνση πολιτιστικών εκπομπών. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη στιχουργική, γράφοντας περίπου 250 τραγούδια σε δίσκους, πολλά από τα οποία είναι γνωστές επιτυχίες. Βραβεύτηκε έξι φορές στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, τρεις παίρνοντας το Α’ Βραβείο.
Είχε εκδώσει ένα βιβλίο ποιημάτων με τίτλο «Ο άλλος δίδυμος» (Γραμμή, 1982), το οποίο βραβεύτηκε με έπαινο και χρηματικό ποσό από το ΥΠΠΟ, το «Μοναξιά είναι…», με σκίτσα και πεζό λόγο (εκδόσεις Όμβρος), τη νουβέλα «Ο πρίγκιπας με το σκισμένο τζιν» (εκδόσεις Ωκεανίδα), και το μυθιστόρημα «Με διαβατήριο το ψέμα» (εκδόσεις Εντύποις).
Γεννημένη το 1936 στη Νέα Φιλαδέλφεια η Εύα Κοταμανίδου σπούδασε στο θέατρο τέχνης Κάρολος Κουν και έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τις ερμηνείες της στις ταινίες Ο Θίασος, Μεγαλέξαντρος, Τοπίο στην ομίχλη και Το βλέμμα του Οδυσσέα.
Στην καριέρα της έκανε επίσης πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Το πανηγύρι» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν", 1964, «Το τέλος του παιχνιδιού» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν",1969), «Έστω» (Θεατρική Σκηνή, 1983), «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Λαϊκό Πειραματικός Θέατρο, 1984), «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Θεατρική Επιχείρηση Θάνος Μαρτίνος, 1985), «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» (ΚΘΒΕ,1986), «Φεγγαρόφωτο» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1995), «Παπαγάλος με πορτοκαλί φτερά» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1998), «Ο γυάλινος κόσμος» (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας, 1999, «Εφτά λογικές απαντήσεις» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 2006).
Το 1989 στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με την Δημοκρατική Αριστερά.
Η πάντα κεφάτη, άκρως κοσμική και εξαιρετικά ευγενής Λήδα Κατακουζηνού- Βαρδινογιάννη, όπως μαρτυρούσε και το πατρικό της επώνυμο ήταν απόγονος της δυναστείας των Κατακουζηνών. Κόρη του μεγαλοεπιχειρηματία Ιωάννη Κατακουζηνού, μεγάλωσε κυριολεκτικά στα πούπουλα και έζησε από τα παιδικά της χρόνια μια μυθική ζωή.
Ο γέροντας Επιφάνιος, με καταγωγή από την Νικήσιανη Καβάλας, ήταν ιδιαίτερα γνωστός κι αγαπητός όχι μόνο στο Άγιο Όρος αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Είχε αναπτύξει ιδιαίτερα την αγιορείτικη μαγειρική και ήταν ένας από τους ανθρώπους που την έκαναν ευρέως γνωστή στο κοινό μέσα από τα βιβλία. Παράλληλα, έφτιαχνε κρασί και λάδι και προωθούσε τον αγιορείτικο τρόπο ζωής.
Ο Ανδρέας Φικιώρης, όπως έχει δηλώσει, είχε την ειδικότητα του αναισθησιολόγου, ωστόσο είχε “καταπιαστεί” με διάφορες θεραπείες και σκευάσματα που προωθούσε, μιας και είχε γίνει επιχειρηματίας του χώρου της υγείας.
Το πιο γνωστό από αυτά ήταν το νερό με όζον που έχει αφήσει “εποχή” στα τηλεοπτικά χρονικά, και του έδωσε το παρατσούκλι “Δρ Όζον”.
Οι εκπομπές του έγιναν επίσης γνωστές και για τον τρόπο του, το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε τα πράγματα και τις ατάκες που “πετούσε”.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα.
Ο Σπύρος Μισθός έγινε ιδιαίτερα γνωστός μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου, στην οποία υποδυόταν το ρόλο του αστυνόμου Βεργίτση.
Την είδηση του θανάτου του, έκανε γνωστή με ανάρτησή του στο facebook, ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Σπύρος Μπιμπίλας:
Μερικές από τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες είχε συμμετάσχει: «Ουράνιο τόξο», (1983-ΕΡΤ), «Καπνισμένος ουρανός» (1985-ΕΡΤ2), «Τρεις και ο Κούκος» (ΕΡΤ- 1986), «Απόδραση» (1987-ΕΡΤ), «Η Κυρία μας» (1987-ΕΡΤ), «Φάκελος Αμαζών» (1991- ΑΝΤ1), «Στη σκιά του χρήματος» (1990-ΑΝΤ1), «Καλημέρα Ζωή» (1993-ΑΝΤ1).
Γεννήθηκε στον Βόλο στις 22 Μαρτίου 1928 και σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης βυζαντινή και ευρωπαϊκή μουσική και ραδιοσκηνοθεσία.
Ως παιδί, συμμετείχε στην εκπομπή Η Ώρα του Παιδιού (Αντιγόνη Μεταξά) ενώ συμμετείχε και στο θέατρο της Αντιγόνης Μεταξά. Έλαβε μέρος σε ραδιοφωνικές εκπομπές και ανέπτυξε σκηνοθετική δραστηριότητα : σκηνοθέτησε θεατρικά έργα του ελληνικού και ξένου δραματολογίου, ιστορικά και λαογραφικά χρονικά, εκπομπές με θρησκευτικά θέματα κ.ά.
Το 1928 διασκεύασε διάφορα θεατρικά κείμενα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1948 και μέχρι το 1982 συμμετείχε σε 62 παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Έγινε γνωστός όταν ενσάρκωσε τον αδερφό της Μάρως Κοντού στην κινηματογραφική ταινία "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα".
Ήταν σύζυγος της ηθοποιού Λευκής Βεντουράτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου