Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
ΑΥΤΗ τη φορά το δάχτυλο δεν έδειχνε το φεγγάρι. Εδειχνε τον Α. Τσίπρα. Κι όσοι κοιτούσαν το δάκτυλο και όχι τον τέως πρωθυπουργό δεν ήταν «ηλίθιοι». Απλώς δεν άντεχαν τον ολοκληρωτικό διασυρμό της έννοιας «ηθικό πλεονέκτημα». Ετσι όπως αποτυπώνεται στο e-mail της 9ης Μαΐου 2018 του Ν.Σ. προς τον Τζώρτζη Κουτσολιούτσο: «Κύριε Τζώρτζη, θα ήθελα να σας ενημερώσω (…) Η οδηγία από ψηλά είναι να συνδράμουνε τον όμιλο. Αυτή είναι η θέση του Μαξίμου. Ενημερώθηκε και ο Πρωθυπουργός».
ΑΣΧΕΤΟΙ μεταξύ τους άνθρωποι, σε άσχετες μεταξύ τους υποθέσεις, καταλήγουν να δείχνουν όλοι το ίδιο σύστημα εξουσίας-«μαγαζί». Ολοι καταλήγουν στον White House και στον White Porscha.
Η υπόθεση της Folli Follie είναι το μέχρι στιγμής (;) κερασάκι στην τούρτα των 4,5 αδιαφανών χρόνων, εκείνων που ήρθαν κρατώντας τη ρομφαία της κάθαρσης και έφυγαν αφήνοντας πίσω τους πλήθος υποθέσεων προς δικαστική διερεύνηση. Εκείνων που ήρθαν κουνώντας το δάχτυλο στο «σύστημα» και στη διαπλοκή και φεύγουν αγκαλιά με τους νέους «φίλους» που απέκτησαν, διαχειριζόμενοι επί 4,5 χρόνια το «μαγαζί».
Ο ΑΛΛΟΤΕ «δικός» τους Χρ. Καλογρίτσας μίλησε για τον White House και για τον White Porscha.
Ο παλαιότερα συνεργαζόμενος επιχειρηματίας Σ. Μιωνή μίλησε για το κεντρικό «μαγαζί» και το «outsourcing». Ο Β. Βενιζέλος μίλησε για τον «ηθικό αυτουργό του ηθικού αυτουργού» στη σκευωρία Novartis. Και ο Α. Σαμαράς με την προχθεσινή κατάθεσή του φέρεται να «έδειξε» τον ίδιο βασικό υπεύθυνο για την άθλια σκευωρία.
Το ίδιο πρόσωπο «συνελήφθη» στο ντεκ της θαλαμηγού της ελίτ να απολαμβάνει κουβανέζικα πούρα και την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας.
Ο ίδιος είναι ο τυχερός «ενοικιαστής» της κρυφής -μέχρι να γίνει γνωστή- «βίλας του Σουνίου», που είναι η παγκόσμια ευκαιρία του παγκόσμιου real estate.
ΤΟΣΟ η Novartis και η μήνυση Καλογρίτσα, όσο και η μήνυση Μιωνή και η έρευνα της Δικαιοσύνης για τη Folli Follie μετά την έκθεση της PwC είναι σε εξέλιξη. Και προφανώς θα ολοκληρωθούν. Τότε θα ξέρουμε αν υπάρχουν ποινικά αδικήματα και για ποιους ακριβώς. Μέχρι τότε όμως η κοινή γνώμη, μεταξύ αυτών και όσοι πίστεψαν το «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους», έχει μάθει πολλά.
ΕΜΑΘΕ π.χ. ότι το ηθικό πλεονέκτημα ήταν το πρόσχημα. Το άλλοθι. Η κουκούλα. Για να ικανοποιηθούν τα οικονομικά και κοινωνικά απωθημένα μιας ζωής.
Εμαθε ότι ο «πλούσιος αριστερός είναι κοινωνικά ευαίσθητος», σε αντίθεση με τον «φτωχό δεξιό, που είναι ηλίθιος».
Εμαθε ότι...
η «αγνή Αριστερά» συναντήθηκε στα σκοτεινά με τη σκοτεινή επιχειρηματικότητα.
Εμαθε ότι πίσω από το αδιαπραγμάτευτο αίτημα για κάθαρση χωράει άνετα το απροκάλυπτο φλερτ με τον νεοπλουτισμό.
Εμαθε, τέλος, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, καθώς και ότι η υποκρισία δεν είναι ηθικό πλεονέκτημα.
Κατάλαβε ότι αυτό που έχει αξία δεν είναι να μη βάζεις το χέρι στο μέλι επειδή το βάζο είναι πολύ μακριά σου και δεν μπορείς να το φτάσεις. Αξία έχει να μη βάζεις το χέρι στο μέλι όταν κρατάς το βάζο στα χέρια σου.
Και στα χέρια τους, όπως φαίνεται, το βάζο «έτρεχε» από παντού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου