Η πλύση εγκεφάλου δεκαετιών έπιασε τόπο. Το πολιτικό περιθώριο είναι πλέον κατεστημένη δύναμη του προσκηνίου
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Την Πέμπτη έγινε στο κέντρο της Αθήνας μαθητικό συλλαλητήριο. Η κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. ήταν μεγάλη. Δεν υπήρχε περίπτωση να βαδίζει κάποιος σε οποιοδήποτε σημείο του κέντρου της πόλης και να μη συναντήσει αστυνομικούς πεζούς ή εποχούμενους σε δίκυκλα, άνδρες των ΜΑΤ, κλούβες και περιπολικά, αλλά και με πολιτικά – που έκαναν… μπαμ από χιλιόμετρα, προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητοι. Τέτοια κινητοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας συνέβαινε παλαιότερα στα ντέρμπι και συχνά στις επετείους της 17ης Νοεμβρίου.
Αυτό, ωστόσο, που έχει μεγάλη κοινωνική και πολιτική σημασία από το γεγονός δεν ήταν η κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. αλλά η στάση πολλών πιτσιρικάδων διαδηλωτών αλλά και περαστικών, μόλις βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας από τους αστυνομικούς, που περνούσαν από μπροστά τους. Τα σχόλια και οι συζητήσεις που διεξάγονταν από τις παρέες παρέπεμπαν σε συσπειρώσεις των πιο έξαλλων αριστερίστικων και αναρχικών ομάδων. Τα ιδεολογήματα, τα «επιχειρήματα» και η κοσμοθέαση, που σε προηγούμενες δεκαετίες φάνταζαν ότι απευθύνονται σε ελαχίστους, τώρα αποτελούν, για σημαντική μερίδα των νεότερων ηλικιών, κοινό τόπο, μόδα, μπούσουλα για να ζουν και να σχετίζονται με άλλους.
Αρκούσε μια διαδρομή μερικών εκατοντάδων μέτρων στην καρδιά της πρωτεύουσας εκείνη την ημέρα και την ώρα για να αντιληφθεί κάποιος πόσο πολύ έχουν καρπίσει τα σαπρόφυτα του εθνομηδενισμού, τα οποία καλλιέργησε το ίδιο το κράτος επί δεκαετίες και συνεχίζει να καλλιεργεί.
Δεν προκαλεί πλέον απέχθεια σε μια ασήμαντη μειονότητα η θέα του εθνόσημου, της σημαίας, του σταυρού. Είναι πολλοί όσοι συμμερίζονται την ευθέως ανθελληνική ατζέντα που προμοτάρουν συστηματικά και με πολυδάπανες καμπάνιες δεκαετιών κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.
Πολλά από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στη δημόσια σφαίρα (πανεπιστήμια, πολιτική, ΜΜΕ, τέχνες και σε άλλους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας) συμπεριφέρονται προς την πατρίδα και τα συμφέροντά της με μεγαλύτερη εχθρότητα από εκείνην που επιδεικνύουν οι Τούρκοι, οι ανθέλληνες Σκοπιανοί που προωθούν τη «Μακεδονία του Αιγαίου», οι Αλβανοί «Τσάμηδες» και λοιποί αντίπαλοι που βρίσκονται εκτός συνόρων.
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Την Πέμπτη έγινε στο κέντρο της Αθήνας μαθητικό συλλαλητήριο. Η κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. ήταν μεγάλη. Δεν υπήρχε περίπτωση να βαδίζει κάποιος σε οποιοδήποτε σημείο του κέντρου της πόλης και να μη συναντήσει αστυνομικούς πεζούς ή εποχούμενους σε δίκυκλα, άνδρες των ΜΑΤ, κλούβες και περιπολικά, αλλά και με πολιτικά – που έκαναν… μπαμ από χιλιόμετρα, προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητοι. Τέτοια κινητοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας συνέβαινε παλαιότερα στα ντέρμπι και συχνά στις επετείους της 17ης Νοεμβρίου.
Αυτό, ωστόσο, που έχει μεγάλη κοινωνική και πολιτική σημασία από το γεγονός δεν ήταν η κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. αλλά η στάση πολλών πιτσιρικάδων διαδηλωτών αλλά και περαστικών, μόλις βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας από τους αστυνομικούς, που περνούσαν από μπροστά τους. Τα σχόλια και οι συζητήσεις που διεξάγονταν από τις παρέες παρέπεμπαν σε συσπειρώσεις των πιο έξαλλων αριστερίστικων και αναρχικών ομάδων. Τα ιδεολογήματα, τα «επιχειρήματα» και η κοσμοθέαση, που σε προηγούμενες δεκαετίες φάνταζαν ότι απευθύνονται σε ελαχίστους, τώρα αποτελούν, για σημαντική μερίδα των νεότερων ηλικιών, κοινό τόπο, μόδα, μπούσουλα για να ζουν και να σχετίζονται με άλλους.
Αρκούσε μια διαδρομή μερικών εκατοντάδων μέτρων στην καρδιά της πρωτεύουσας εκείνη την ημέρα και την ώρα για να αντιληφθεί κάποιος πόσο πολύ έχουν καρπίσει τα σαπρόφυτα του εθνομηδενισμού, τα οποία καλλιέργησε το ίδιο το κράτος επί δεκαετίες και συνεχίζει να καλλιεργεί.
Δεν προκαλεί πλέον απέχθεια σε μια ασήμαντη μειονότητα η θέα του εθνόσημου, της σημαίας, του σταυρού. Είναι πολλοί όσοι συμμερίζονται την ευθέως ανθελληνική ατζέντα που προμοτάρουν συστηματικά και με πολυδάπανες καμπάνιες δεκαετιών κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.
Πολλά από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στη δημόσια σφαίρα (πανεπιστήμια, πολιτική, ΜΜΕ, τέχνες και σε άλλους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας) συμπεριφέρονται προς την πατρίδα και τα συμφέροντά της με μεγαλύτερη εχθρότητα από εκείνην που επιδεικνύουν οι Τούρκοι, οι ανθέλληνες Σκοπιανοί που προωθούν τη «Μακεδονία του Αιγαίου», οι Αλβανοί «Τσάμηδες» και λοιποί αντίπαλοι που βρίσκονται εκτός συνόρων.
Το ισχυρότερο ανθελληνικό κίνημα βρίσκεται...
εντός και οι τάξεις του πληθαίνουν θεαματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου