Γράφει ο Απόστολος Κρητικόπουλος
Tην 26η Οκτωβρίου 1947 ο μαχαραγιάς Χάρι Σινγκ υπέγραψε συνθήκη με την οποία παραχώρησε την επαρχία του Κασμίρ στην Ινδία.
Ημέρα χαράς για τους Ινδούς, ημέρα λύπης για τους ισλαμιστές Πακιστανούς, οι οποίοι δεν δέχονται αυτήν την παραχώρηση και παλεύουν να προσαρτήσουν με άμεσο ή de facto τρόπο το Κασμίρ, όπου το 97,16% του πληθυσμού είναι ισλαμιστές.
Γιατί, όμως, μας ενδιαφέρει αυτό, σήμερα 28η Οκτωβρίου;
Επειδή οι Πακιστανοί που ζουν στην Ελλάδα οργανώνουν πορεία στις 28 Οκτωβρίου με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για το Κασμίρ, την ημέρα δηλαδή εθνικής εορτής της Ελλάδας.
Η ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω πανδημίας και τη στιγμή που η Αττική έχει κριθεί ότι είναι σε κατάσταση υψηλής επικινδυνότητας για τη διάδοση του κορονοϊού, αποφάσισε να απαγορεύσει παρελάσεις, θρησκευτικές εορτές απόδοσης τιμής και τον εορτασμό της επετείου μας από τους γηγενείς Ελληνες, τους απευθείας εξ αίματος απογόνους δηλαδή των ηρώων που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου εναντίον των Ιταλών κατακτητών.
Ισχύει ότι συνεχίζεται ο «εορτασμός της μιζέριας», όπως εξαναγκαστικά κάναμε Πάσχα στα μπαλκόνια μας λόγω «ατομικής ευθύνης» τον Απρίλιο, παρελάσεις στις βεράντες μας την 25η Μαρτίου λόγω του απόλυτου lockdown και προβλέπεται να κάνουμε και ρεβεγιόν με τις πιτζάμες μακριά από τους γονείς μας την Πρωτοχρονιά, ελπίζοντας η κυβέρνηση μέχρι τότε να μην έχει επιβάλει τις μάσκες και εντός της οικίας μας ώστε να μπορέσουμε να ασπαστούμε μεταξύ μας για την αλλαγή του έτους.
Μέσα στην τραγελαφική περίοδο εξαναγκαστικής μιζέριας και περιορισμού που ζούμε, παρατηρούμε με οργή το κράτος να επιτρέπει στο ΚΚΕ να μαζεύεται στο Σύνταγμα και να πραγματοποιεί πορείες με χιλιάδες συμμετέχοντες, την Αριστερά να καλεί δημόσια για συγκέντρωση 10.000 ανθρώπων έξω από το Εφετείο για την πολύκροτη δίκη της Χ.Α. με καταστροφική συνέπεια στη μετάδοση του κορονοϊού (ο Άδωνις Γεωργιάδης παραδέχτηκε ότι γνώριζε η κυβέρνηση πως θα προκληθεί τσουνάμι μετάδοσης λόγω της συγκέντρωσης και την επέτρεψαν), και τώρα με μεγάλη απογοήτευση παρακολουθούμε εθνικές ομάδες πολιτικής πίεσης από τα πέρατα της Γης να διοργανώνουν παρελάσεις διαμαρτυρίας πάνω στην εθνική μας εορτή.
Δεν έχω κάτι εναντίον του αγώνα των Πακιστανών για τις πατρίδες που ονειρεύονται (παρόλο που είμαι επιφυλακτικός επειδή αντιστοιχίζω στο μυαλό μου το θέμα της Θράκης και τους ισλαμιστές με το Κασμίρ).
Είμαι, όμως, οργισμένος με...
την υποκρισία του κράτους και τη στρεβλή αναλογικότητα που εφαρμόζει στους περιορισμούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου