Στα πρώτα χρόνια της πτώχευσης παρατηρήθηκε ένα φαινόμενο πρωτοφανές για την ελληνική κοινωνία: τα αιτήματα για πρόωρη στράτευση είχαν αυξηθεί κατακόρυφα.Σε τέτοιον βαθμό που, κάποια στιγμή, δεν έμοιαζε εφικτό να απορροφηθούν από τις τότε ΕΣΣΟ.
Αυτή η εξέλιξη ήταν στον αντίποδα της πρακτικής μιας κοινωνίας, που ενίοτε πάλευε με νύχια και με δόντια για να αποφύγει τη στράτευση.
Τι είχε συμβεί;
Πλήθος οικογένειες ένιωθαν ότι η στράτευση ενός παιδιού θα βοηθούσε οικονομικά να τα βγάλουν πέρα, έστω και για περιορισμένο διάστημα.
Τότε μια αύξηση θητείας πολλοί θα την άκουγαν θετικά. Ομως ήδη η θητεία είχε ήδη γίνει πολύ πιο μικρή από όσο λ.χ. υπηρέτησαν η πρώτη και η δεύτερη γενιά της Μεταπολίτευσης. Για όσους είχαν υπηρετήσει 24μηνο, οι κάποιοι μήνες φαίνονταν αστεία υπόθεση. Και ήταν.
Τώρα, έχουμε μία ακόμα αντιστροφή: εν τω μεταξύ η θητεία έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο και, σήμερα, με την ένταση στα ελληνοτουρκικά να αυξάνεται κατακόρυφα, η επαναφορά στους δώδεκα μήνες ξενίζει αρκετούς. Ομως δεν θα έπρεπε.
Η Ελλάδα χρειάζεται την (ελάχιστη) δωδεκάμηνη θητεία. Οπως έχει ανάγκη και την κατάργηση των αναβολών. Αυτά αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: αδυνατίζουν πάρα πολύ τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας, αποστερώντας τους το δυναμικό που είναι απαραίτητο για να λειτουργήσουν και να μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους.
Το ανθρώπινο δυναμικό δεν μπορεί να είναι μόνον κληρωτό. Ασφαλώς και απαιτείται να είναι και επαγγελματικό. Ομως, χωρίς το επαρκές στρατεύσιμο δυναμικό, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ο αμυντικός βραχίονας, πολύ απλά, θα καταρρεύσει.
Βέβαια, η σημασία όλων αυτών γίνεται αμέσως κατανοητή σε όποιον μπει στον κόπο να δει το ζήτημα από την πρωταρχική του σκοπιά: τις αμυντικές ανάγκες. Οχι μέσα από ιδεολογικές τοποθετήσεις ή, επίσης, μέσα από τον φόβο του προσωπικού ξεβολέματος για 12 αντί για 9 μήνες. Που άλλωστε, στην πραγματικότητα, με τις άδειες, λέγονται 12 αλλά δεν είναι.
Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη να ενισχύσει τα ανατολικά της σύνορα. Αυτά, ηπειρωτικά και νησιωτικά, έχουν πολύ μεγάλη έκταση και αντίστοιχες απαιτήσεις σε ανθρώπινο δυναμικό που με το υπάρχον σύστημα είναι πλέον αδύνατον να συγκεντρωθεί. Ομως πρέπει. Δεν είναι μυστικό, το βλέπει ο καθένας. Και δεν είναι μόνον οι μονάδες των συνόρων, μα και πλήθος άλλες που απαιτούνται για να έχουμε επαρκή άμυνα. Το πρόβλημα της απόκλισης ανάμεσα στην προβλεπόμενη και την πραγματική κάλυψη των αναγκών είναι από τα κυριότερα στις ΕΔ.
Το νυν σύστημα δεν αντέχει. Ταυτόχρονα, οι προβολές στο μέλλον είναι δραματικές λόγω της υπογεννητικότητας.
Αν λοιπόν θέλουμε να έχουμε στράτευμα στα ελληνικά σύνορα, απέναντι μάλιστα σε δυσανάλογα πολυπληθή επιθετικό εχθρό...
μοναδική λύση είναι να συνδυαστούν η αύξηση της θητείας και η στράτευση στα 18.
Επιπλέον, έτσι θα βελτιωθεί και η εκπαίδευση και θα ενισχυθεί το αμυντικά κρίσιμο σύστημα επιστράτευσης. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Και μακάρι να βγουν και με τους 12 μήνες.
Αν πάλι δεν μας ενδιαφέρει, μπορούμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα. Να καταργήσουμε εντελώς τη στράτευση.
Οχι όμως και τον εχθρό, που κάθε μέρα γίνεται επιθετικότερος.
Το προσωπικό κόστος λίγων εβδομάδων μεγαλύτερης θητείας δεν θα έπρεπε να απασχολεί σήμερα κανέναν. Πρακτικά, σε ατομικό επίπεδο, είναι ελάχιστο. Αλλά αθροιστικά, σε αμυντικό, το αποτέλεσμα είναι απαραίτητο. Η διαφύλαξη της ακεραιότητας της χώρας και της ελευθερίας είναι ύψιστα αγαθά. Και σίγουρα δεν μπαίνουν σε ζυγαριά με τις λίγες εβδομάδες περισσότερη θητεία. Γιατί, δυστυχώς, δεν συνορεύουμε με την Ελβετία (που έχει διαρκή υποχρέωση στράτευσης!) ή με άλλη πολιτισμένη ειρηνική χώρα. Αλλά με την Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου