Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Γιατί η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι, μπαίνει όποιος θέλει, κάνει ό,τι θέλει, οι έποικοι επιδοτούνται για να αλλάξουν την πληθυσμιακή σύνθεση της Ελλάδας, η Τουρκία φτιάχνει στρατιωτικά drones κι εμείς όχι, το «Oruc Reis» κοντεύει να φτάσει στην Ομόνοια κι η κυβέρνηση φοβάται και τον ίσκιο όποιου αντιπάλου θεωρεί ισχυρό;
Την απάντηση δίνει ο Ηράκλειτος: «Μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος». Δηλαδή, ο λαός να υπερασπίζεται τον νόμο σαν τα τείχη της πόλεως.
Ακριβώς εκεί βρίσκεται το τρωτό σημείο του έθνους και εκεί ξεκινάει ο φαύλος κύκλος της παρακμής, που ήδη οδηγεί στην εξαφάνισή μας.
Η ξενοκρατία που παρέλαβε την καθημαγμένη χώρα μετά την περιπέτεια του 1940-1949 δεν ήθελε να απoλέσει τον έλεγχο ούτε του τόπου ούτε του λαού ούτε όποιων υλικών και άυλων πόρων του. Ο ιδανικός τρόπος για να ελεγχθεί ένα κράτος από ξένους είναι να τοποθετηθούν (με έμμεσο ή ευθύ, άμεσο τρόπο) πρόσωπα που θα εξαρτώνται απόλυτα από τον ξένο παράγοντα.
Οι φιλήκοοι των ξένων (που, όπως ορθά επισήμανε ο Καποδίστριας, είναι προδότες) για να παραμένουν φιλήκοοι πρέπει να οφείλουν «γραμμάτια» στο εξωτερικό.
Τα γραμμάτια είτε είναι υλικές παροχές είτε ένοχα μυστικά, τα οποία θα αποδεικνύονταν ολέθρια αν αποκαλύπτονταν. Γι’ αυτό είναι εν τοις πράγμασι ανέφικτο για μια ελεγχόμενη και εκβιαζόμενη ηγεσία να έχει… αρμονικές σχέσεις με τον νόμο. Χρησιμοποιεί τον νόμο επιλεκτικά, μόνο σε περιπτώσεις που αυτός δεν θίγει τα άμεσα συμφέροντά της και δεν απειλεί την επιβίωσή της.
Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων είναι η καλύτερη συνταγή για να μετατρέψεις χώρα σε μπανανία και για να εκφυλίσεις τη δημοκρατία σε τυραννία.
Πώς, στην ευχή, να υπερασπιστεί ο λαός τον νόμο σαν τα τείχη της πόλεως, όταν ...
εκπαιδεύεται επί δεκαετίες από τους κυβερνώντες να εχθρεύεται και να φοβάται όχι μόνο συγκεκριμένες νομοθεσίες, αλλά και την ιδέα της εφαρμογής των νόμων;
Τα (πολύ, μα πάρα πολύ) ένοχα μυστικά των ηγεσιών είναι η φανερή μας πληγή.
Αυτά γκρέμισαν τα τείχη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου