Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Το κορίτσι ήταν γεμάτο τούρτα. Τα ρούχα της, το προσωπάκι της, τα παπούτσια της, όλα, όλα! Δεν ήταν λερωμένη. Ηταν αστείο παιδί! Της άξιζε κάποτε να ξεμυτίσει το παιδί από μέσα της, να κάνει τρέλες! Τρέλα, παιδικότητα, ξεγνοιασιά, ελαφράδα χρωστούσε η ζωή στο ιερό πλάσμα που γεννήθηκε σοβαρή ή εξαναγκάστηκε σε σοβαρότητα.
Ενα κορίτσι που είχε λάβει Νομπέλ Ειρήνης στα 17 της χρόνια, η μικρότερη στην ιστορία του θεσμού.
Ας θυμηθούμε την ιστορία της.
Το 2007 ένα πλάσμα, κορίτσι πράμα, στη χώρα που τα κορίτσια είναι πράγμα, ξεκινάει τον προσωπικό της αγώνα εναντίον των Ταλιμπάν που είχαν επιβάλει τον ισλαμικό νόμο στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν.
Μόλις 11 ετών, κόρη διευθυντή σχολείου, αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των μαθητριών και ενημέρωνε με το ψευδώνυμο «Γκουλ Μακάι» ένα blog του BBC στα ουρντού, τη μητρική της γλώσσα, περιγράφοντας τη ζωή υπό το απάνθρωπο καθεστώς.
Οι Ταλιμπάν την έστησαν εχθρό αποφασίζοντας να την εξολοθρεύσουν. Στα 15 της δέχτηκε σφαίρες στο κεφάλι έπειτα από επίθεση κατά του λεωφορείου που τη μετέφερε στο σχολείο της στη Μινγκόρα. Μετά την εκτεταμένη δημοσιότητα, μεταφέρθηκε το 2012 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας με την οικογένειά της, όπου θεραπεύτηκε και παρέμειναν ως πρόσφυγες. Αποφοίτησε από το εκεί λύκειο, στη συνέχεια έγινε δεκτή στο φημισμένο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από όπου, προ ημερών, αποφοίτησε με πτυχία Φιλοσοφίας, Πολιτικής και Οικονομίας. Η φωτογραφία «στολισμένη τούρτα» είναι από την αποφοίτησή της.
Παρατηρώ το πλάσμα, το συγκρατημένο χαμόγελο, τα βαθιά μάτια. Λες και ντύθηκε χαρά για όλους τους άλλους. Με συγκινεί βαθιά. Δεν της πάει το παιδί. Ούτε για τόσο δα δεν της πάει.
Προ ημερών παρατηρούσα έναν γόνο. Τον είχαν βγάλει περιφορά. Αν τα τσιγγανόπουλα τα τάζουν από τα δεκατρία, ετούτα, τα ευκατάστατα, τα τάζουν με τη γέννησή τους. Τόσο, που «διαβάζεις» επιδιώξεις γονέων… Ο γιος του τάδε – η κόρη του τάδε. Η κοινωνική τάξη. Τα υπούλως καταναγκαστικά συνταιριάσματα. Παρατηρώντας τον σκέφτηκα ότι λογικά, στην πίστα της ζωής έχει λάβει θέση λαγού, κατά το παραμύθι του Αισώπου. Σαν έτοιμος από καιρό, με κατάλληλες ζηλευτές σπουδές, ανεμπόδιστους ορίζοντες, βαρύ όνομα και γνωριμίες.
Ούριος ο άνεμος της αναρρίχησής του (κι άλλα τόσα βέβαια τα βαρίδια, αλλά ποιος βλέπει τη φάκα;). Ολα άψογα οργανωμένα αλλά…
Κοιτάζοντας σήμερα μια φωτογραφία… Η ζωή!.. Αχ η ζωή! Εξτρεμιστικά αναπάντεχη, σχεδόν αναρχική. Ασύλληπτα πλακατζού. Απαξιωτικά κουφή σε ανθρώπων μεθοδεύσεις και «βεβαιότητες». Η ζωή είναι όμορφα τρελή! Ανακατώνει τα νερά, φτύνει σειρές, ψοφάει για ανακατατάξεις. Πώς διάολο προκύπτουν από γενιά σε γενιά κάτι χελωνίτσες; Από «το πουθενά!». Χελώνες με φτερά. Όσο φτερά χαρίζουν οι αντιξοότητες, τα εμπόδια, η σπρωξιά ενός λαίμαργου «Θέλω κι εγώ!».
Είναι στη μοίρα των παιδιών… Κάθε παιδί! Κάθε κοινωνικής τάξης. Να παλεύει να αποδείξει τη δική του αξία.
Και, παράλληλα, ένας γονιός να νομίζει ότι μπορεί να του βοηθήσει το βήμα. Αν αντιληφθεί τη σοβαρότητα του ρόλου και όχι τη φαιδρότητα, μπορεί. (Σκέψου πόσο συνέβαλε ο μπαμπάς δάσκαλος στη ζωή της Μαλάλα!)
Η ζωή είναι γοητευτικά, λατρεμένα τρελή! Ατίθαση…
Η ζωή χορεύει άγρια. Στο ταψί.
Η ζωή...
δεν μασάει.
Ιερή, ευλογημένη, θλιμμένα χαρούμενη Μαλάλα… «Από το πουθενά» του κόσμου μας… Ας είχαν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου