Η Τουρκία είναι Τουρκία, όποιος κι αν είναι ο ηγέτης της, όποια κι αν είναι το πολίτευμα και το σύστημα αναπαραγωγής της εξουσίας.
Η νατοϊκή «σύμμαχός» μας κινείται όπως μας έχει συνηθίσει. Ακολουθεί τα βήματα της «χορογραφίας» που οδηγούν σε πόλεμο με την Ελλάδα. Σύναψε συμφωνία με την υπό κατάρρευση κυβέρνηση της Λιβύης, «γκριζάρει» σημεία του χάρτη που δεν της ανήκουν αλλά αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειας του ελληνικού κράτους καθώς και της Κυπριακής Δημοκρατίας, προβαίνει σε πολεμικές επιχειρήσεις επεκτατικού χαρακτήρα, τσαλαπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και αντιμετωπίζει το Διεθνές Δίκαιο σαν παλιόχαρτο.
Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται άριστα και τους σκοπούς και τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας, όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις βρίσκονται πολλά βήματα πίσω από τον λαό και από την ίδια την Ιστορία, η οποία πλέον κινείται με την ταχύτητα της ειδησεογραφίας.
Το πρόβλημά μας, ωστόσο, δεν είναι μόνο στον υλικό - εξοπλιστικό τομέα, όπου οι μνημονιακοί περιορισμοί έχουν αφήσει έντονο το αποτύπωμά τους, και στα ζητήματα της άμυνας, αλλά και στον ψυχολογικό. Πώς θα επιτευχθεί η εθνική ενότητα και θα δημιουργηθούν το απαραίτητο αίσθημα αισιοδοξίας, η ορμητικότητα και η πεποίθηση για την ιερότητα του αγώνα όταν επί δεκαετίες -ειδικά από την περίοδο της μαύρης οκταετίας του καθεστώτος Σημίτη- ο εθνομηδενισμός αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία του ελληνικού κράτους;
Πώς θα πολεμήσουν οι Ελληνες όταν η ίδια η εξουσία έχει δαιμονοποιήσει την έννοια του πατριωτισμού και μηρυκάζει αδιάκοπα το προδοτικό «δεν διεκδικούμε τίποτα»;
Για ποιον λόγο επιτρέπεται η ελληνική δημόσια σφαίρα να έχει καταντήσει ένα προπαγανδιστικό εργαλείο της Αγκυρας με τα τουρκοσίριαλ και την υπερπροβολή της ισχύος των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων;
Αν θέλουμε την ειρήνη, πρέπει...
να προετοιμαζόμαστε από... προχθές για πόλεμο και να συμμαχήσουμε με τη λογική.
Editorial της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου