Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Διαβάζεις κάποιον που γράφει ότι «η αγία οικογένεια αφού έκανε κατάληψη στη φάτνη πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς». Και θυμάσαι την περίφημη ιστορία με τον Μπιθικώτση ο οποίος, όταν είχε πάει να τραγουδήσει στο Ηρώδειο, κοίταξε γύρω του και ρώτησε: «Δηλαδή εδώ τα σκότωσε;».
Διαβάζεις κάποιον που γράφει ότι «η αγία οικογένεια αφού έκανε κατάληψη στη φάτνη πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς». Και θυμάσαι την περίφημη ιστορία με τον Μπιθικώτση ο οποίος, όταν είχε πάει να τραγουδήσει στο Ηρώδειο, κοίταξε γύρω του και ρώτησε: «Δηλαδή εδώ τα σκότωσε;».
Το προσπερνάς κατά συνέπεια ως συγγνωστή ευήθεια αφελούς. Ασχέτως αν αυτός που το έγραψε είναι ευρωβουλευτής, περιώνυμος, επώνυμος ή ό,τι άλλο. Πλην όμως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός που το έγραψε σοβαρολογούσε και κάποιοι το παίρνουν στα σοβαρά και το αναπαράγουν. Και το ανέκδοτο βρίσκει τη θέση που του ταιριάζει στον ιδεολογικό αγώνα, ο οποίος υποτίθεται ότι στόχο έχει να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο, να απελευθερώσει τη σκέψη από προκαταλήψεις, να δικαιώσει την αλληλεγγύη, ενδεχομένως δε να καταγγείλει την κλιματική αλλαγή – αναφορά στο «υπέρλαμπρο άστρο». Αναρωτιέσαι δε σε ποια ΜΚΟ ανήκουν οι Μάγοι και αν είναι σωστό που αντί να προσφέρουν ρουχαλάκια στους άστεγους καταληψίες έφεραν χρυσόν, λίβανον και σμύρναν. Και καλά το χρυσάφι. Τα άλλα τι να τα κάνουν οι πρόσφυγες καταληψίες;
Θα μου πείτε ότι το πράγμα δεν είναι σοβαρό και δεν υπάρχει κανείς λόγος να ασχολείσαι μ’ αυτό.
Θα μου πείτε ότι το πράγμα δεν είναι σοβαρό και δεν υπάρχει κανείς λόγος να ασχολείσαι μ’ αυτό.
Συμφωνώ. Απλώς είναι σύμπτωμα του επιπέδου στο οποίο διεξάγεται η υποτιθέμενη ιδεολογική αντιπαράθεση. Κυρίως δε, σύμπτωμα της προοδευτικής αμηχανίας η οποία, αφού αντελήφθη ότι αδυνατεί να αλλάξει το μέλλον, οργανώνει την αλλαγή του παρελθόντος. Ο πολιτισμικός σχετικισμός της μετανεωτερικότητας έχει ανάγκη απ’ τον ιστορικό σχετικισμό για να δικαιωθεί. Απ’ αυτήν την άποψη η επέμβαση της Δύσης στην Ανατολή εγκαινιάσθηκε με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παρεκτρέπομαι, το ξέρω. Το σοβαρεύω το πράγμα και χάνει την ευτράπελη γοητεία του.
Οταν χαθεί η δυνατότητα να ξεχωρίσεις το σοβαρό από το κωμικό, δεν χάνει μόνον η σοβαρότητα. Χάνει και το κωμικό, αφού το κωμικό υπάρχει μόνον ως αντίστιξη στο σοβαρό. Οταν κάποιοι καίνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Εξαρχείων και το θεωρούν επαναστατική πράξη, δεν προκύπτει μόνον ζήτημα αλητείας ή δημόσιας τάξης. Προκύπτει ζήτημα ψυχικής βλάβης. Το ίδιο και όταν κάποιοι παρομοιάζουν τη γέννηση του Χριστού και τη φυγή στην Αίγυπτο με τους καταληψίες και τους μετανάστες.
Οταν χαθεί η δυνατότητα να ξεχωρίσεις το σοβαρό από το κωμικό, δεν χάνει μόνον η σοβαρότητα. Χάνει και το κωμικό, αφού το κωμικό υπάρχει μόνον ως αντίστιξη στο σοβαρό. Οταν κάποιοι καίνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Εξαρχείων και το θεωρούν επαναστατική πράξη, δεν προκύπτει μόνον ζήτημα αλητείας ή δημόσιας τάξης. Προκύπτει ζήτημα ψυχικής βλάβης. Το ίδιο και όταν κάποιοι παρομοιάζουν τη γέννηση του Χριστού και τη φυγή στην Αίγυπτο με τους καταληψίες και τους μετανάστες.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι...
πώς αποκαθίσταται η ψυχική βλάβη και ποιοι είναι οι κατάλληλοι για να τη διαχειρισθούν;
Πώς δηλαδή μπορεί να αποκατασταθούν στοιχειωδώς οι όροι του δημόσιου διαλόγου;
Μεγάλη παγίδα η ιδεολογία. Σου φτιάχνει ένα σύστημα σκέψης που σε καθοδηγεί από το παρελθόν στο παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Ταλαιπώρησε κοινωνίες ολόκληρες, άφησε πίσω εξαθλιωμένους πληθυσμούς και νεκρούς. Και τώρα, έχοντας χάσει πολιτικά, στοχεύει στην απονέκρωση των νευρώνων του εγκεφάλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου