Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
9/1/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών ο διάσημος λοιμωξιολόγος Φερντινάντο Αγιούτι, ο οποίος το 1991 είχε φιλήσει μία οροθετική γυναίκα στο στόμα για να ξορκίσει όλες τις κοινωνικές φοβίες μέσα από μία φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου.
Οπως είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του: «Η προκατάληψη ήταν πιο μεταδοτική από τον ίδιο τον ιό. Ηταν τρομακτικοί καιροί, μες στον φόβο και τον ρατσισμό. Οι οροθετικοί πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο πρώτος ασθενής ήρθε στο ιατρείο του το 1983. Εκτός από τον ιό, ήταν μολυσμένος και από ένα τεράστιο κοινωνικό στίγμα, ίσως αυτό ήταν ακόμη πιο επικίνδυνο. Γι’ αυτό φίλησα στο σώμα τη Ροζάρια. Οι οδοντίατροι αρνούνταν να την αναλάβουν, οι συνάδελφοί μου στο νοσοκομείο ζητούσαν να χειρουργούν σε διαφορετικά δωμάτια από εμένα, οι υπόλοιποι νοσηλευόμενοι ζητούσαν εξιτήριο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα, ήταν να βλέπεις μικρά παιδάκια να πεθαίνουν. Αν σκεφτούμε ότι πλέον δεν γεννιούνται οροθετικά μωρά και ότι έχω ακόμη ασθενείς οι οποίοι έμαθαν ότι είναι οροθετικοί το 1987, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη επανάσταση έφεραν σε αυτόν τον τομέα τα φάρμακα».
Επιστήμονας διεθνούς φήμης, γεννημένος στο Ουρμπίνο το 1935, συγγραφέας περίπου 600 ιατρικών συγγραμμάτων, ο Αγιούτι έγινε επικεφαλής λοιμωξιολογίας το 1985 στην πολυκλινική «Umberto I» στη Ρώμη. Αναλαμβάνοντας ασθενείς από όλη την Ιταλία και αργότερα, απ’ όλο τον κόσμο καθώς η φήμη του άρχισε να περνά εκτός συνόρων, ο Αγιούτι αφιέρωσε τη ζωή του όχι μόνο στην καταπολέμηση του ιού, αλλά και του «τρελού Απαρτχαϊντ» όπως ο ίδιος χαρακτήριζε, που βίωναν οι «μιαροί οροθετικοί, οι οποίοι τολμούσαν να ζουν και να υπάρχουν ανάμεσα στους «υγιείς»». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ίδρυσε το 1985 τον Anlaids, Εθνικό Οργανισμό για την Καταπολέμηση του Aids (National Association for Fight Against AIDS). Υπήρξε ένας «γιατρός ακτιβιστής», που παρακινούσε μέχρι το τέλος της ζωής του τους νέους να χρησιμοποιούν προφυλακτικό και να ενημερώνονται σωστά. «Οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν τίποτα για τον ιό. Ο ιός όμως, δεν έχει ηττηθεί, έχουμε 3.500 νέες λοιμώξεις τον χρόνο. Η πρόληψη είναι απαραίτητη, όλοι πρέπει να κάνουν πολύ τακτικά το τεστ». Το Aids λοιπόν, χάρη στην αφοσίωση γιατρών όπως ο Αγιούτι, μετατράπηκε θεαματικά από φονική λοίμωξη σε χρόνια νόσο. Οσο για τη Ροζάρια Ιαρντίνο, τη γυναίκα που έγινε διάσημη μέσα από τη φωτογραφία και το φιλί που της έδωσε ο Αγιούτι δίνοντας ταυτόχρονα το «φιλί της ζωής» σε όλους τους κοινωνικά κατατρεγμένους οροθετικούς, λέει χαρακτηριστικά: «Τότε νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε όλοι. Είμαστε όμως επιζώντες και έχουμε μία πλούσια και φυσιολογική ζωή, χάρη σε ανθρώπους όπως ο Αγιούτι που δεν φοβήθηκε να μας πλησιάσει».
20/1/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 113 ετών ο Ιάπωνας Μασάζο Νονάκα, που διατηρούσε τον τίτλο του γηραιότερου ανθρώπου στον κόσμο
Είχε γεννηθεί στις 25 Ιουλίου του 1905, μεγάλωσε σε μια μεγάλη οικογένεια και κληρονόμησε το πανδοχείο από τους γονείς του, το οποίο τώρα διαχειρίζεται η εγγονή του. Η σύζυγός του και τρία από τα πέντε παιδιά τους έχουν ήδη πεθάνει.
Ο Νονάκα είχε έξι αδελφούς και μια αδελφή και είχε παντρευτεί το 1931.
Μετά τη συνταξιοδότησή του απολάμβανε να παρακολουθεί σούμο στην τηλεόραση και να τρώει γλυκά, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Η Ιαπωνία έχει ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής παγκοσμίως.
Ο γηραιότερος επιβεβαιωμένα άνθρωπος μέχρι στιγμής ήταν η Γαλλίδα Ζαν Λουίς Καλμάν, η οποία το 1997 πέθανε σε ηλικία 122 ετών, σύμφωνα με το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες.
Το Γκίνες είχε επισήμως αναγνωρίσει τον Νονάκα ως τον γηραιότερο άνδρα εν ζωή μετά τον θάνατο του Ισπανού Φρανσίσκο Νούνες Ολιβέρα τον περασμένο χρόνο.
26/1/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο συνθέτης «θρύλος», δημιουργός μουσικών θεμάτων για ταινίες του Ζακ Ντεμί όπως «Οι Ομπρέλες του Χερβούργου» και «Τα κορίτσια του Ροσφόρ» Μισέλ Λεγκράν
Στη διάρκεια μιας σταδιοδρομίας 50 και πλέον χρόνων που του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και τρία βραβεία Όσκαρ, ο συνθέτης συνεργάστηκε με θρύλους όπως ο Ρέι Τσαρλς, ο Όρσον Ουέλς, ο Ζαν Κοκτό, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Σαρλ Τρενέ και η Εντίθ Πιάφ.
Ο Μισέλ Λεγκράν, ο οποίος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με διασκευές για τραγουδιστές, άρχισε να συνθέτει μουσική για τον κινηματογράφο στη δεκαετία του 1960 με την εμφάνιση της νουβέλ βαγκ και συνεργάστηκε με την Ανιές Βαρντά, τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ και, κυρίως, με τον Ζακ Ντεμί.
Εκτός από τη μουσική για τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» και τα «Κορίτσια του Ροσφόρ», που ήταν η αρχή του μιούζικαλ α λα γαλλικά, η Γαλλία του οφείλει επίσης τη μουσική για τη δραματική ταινία "Peau d'âne" (ελληνικός τίτλος: «Αυτός ο υπέροχος, παλιός, καλός κόσμος»).
Ο Μισέλ Λεγκράν κέρδισε τρία Όσκαρ, για το τραγούδι “Les moulins de mon coeur", που περιλαμβάνεται στη μουσική επένδυση της ταινίας «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1969), στη συνέχεια για το "Un été 42" (“Summer of '42”, 1972) και το «Γεντλ» (1984).
30/1/2019 Πεθαίνει από καρκίνο σε ηλικία 66 ετών ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες της R&B μουσικής τις δεκαετίες του 1980 και 1990, ο Τζέιμς Ίνγκραμ.
Η πρώτη του νούμερο 1 επιτυχία ήταν το «Baby, Come to Me» του 1982, ένα ντουέτο με την Πάτι Όστιν.
Ήταν γνωστός για τη δουλειά που έκανε σε soundtrack ταινιών, όπως το ντουέτο του με τη Λίντα Ρόντσταντ «Somewhere Out There» για την ταινία κινούμενων σχεδίων του 1986 «An American Tail». Το ντουέτο έφτασε στο νούμερο 2 και κέρδισε ένα Grammy.
Ο Ίνγκραμ ήταν υποψήφιος για 14 βραβεία Grammy από το 1982 μέχρι το 1996.
Κέρδισε Grammy στην κατηγορία Καλύτερη R&B Ανδρική Ερμηνεία για το «One Hundred Ways» και στην κατηγορία Καλύτερη R&B Ερμηνεία Ντουέτου ή Συγκροτήματος για τη συνεργασία με τον Μάικλ ΜακΝτόναλντ στο «Yah Mo B There».
Οι υποψηφιότητες του για βραβείο Oscar για το καλύτερο τραγούδι ήρθαν το 1994 και το 1995 για τα τραγούδια του «Beethoven’s 2nd» και «Junior», σύμφωνα με το Variety.
Μαζί με τον Κουίνσι Τζόουνς είχαν γράψει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μάικλ Τζάκσον, το «P.Y.T.» (Pretty Young Thing). Συναντήθηκε ξανά με τον Τζόουνς και τον Τζάκσον όταν τραγούδησε το «We Are the World», μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες.
Ο Τζέιμς Ίνγκραμ γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1952 και μεγάλωσε στο Άκρον του Οχάιο. Τραγουδούσε σε χορωδία εκκλησίας - ο πατέρας του ήταν ιερέας - και έμαθε να παίζει πιάνο. Μετά το γυμνάσιο σπούδασε μουσική και μετακόμισε στο Λος Άντζελες.
Φεβρουάριος 2019: Πεθαίνει σε ηλικία 44 ετών από καρκίνο χωρίς να έχει κανέναν κοντά της η Ρωσίδα Όλγα Παντιουσένκοβνα, τοπ μόντελ που μεσουράνησε τη δεκαετία του 1990
Το 1991 η Παντιουσένκοβα κατέλαβε την τρίτη θέση στον διαγωνισμό «Τοπ-Μόντελ της ΕΣΣΔ». Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της συνεργάσθηκε με τους διάσημους σχεδιαστές μόδας Καρλ Λάγκερφελντ και Τζον Γκαλιάνο, ενώ συμμετείχε σε επιδείξεις μόδας των οίκων Christian Lacroix, Christian Dior, Chanel, Kenzo, Cacharel, Valentino, Balenciaga, Thierry Mugler και άλλων διεθνώς γνωστών οίκων μόδας. Η Παντιουσένκοβα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα 15 διασημότερα μοντέλα παγκοσμίως. Ηταν το αγαπημένο μοντέλο πολλών οίκων μόδας και ιδιαίτερα των Gianni Versace και Tierry Mugler. «Στη ζωή της ξεχώριζε, ήταν ντροπαλή και ποιητική. Η καριέρα της άρχισε να δύει στη δεκαετία του 2000
8/2/2019 : Πέθανε σε ηλικία 82 ετών ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός Albert Finney . Βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα, με BAFTA, με Έμμυ και με SAG, ο διάσημος ηθοποιός ήταν 5 φορές υποψήφιος για Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου αλλά ποτέ δεν κέρδισε.
Ο Albert Finney έχτισε την καριέρα του ως ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του κινηματογράφου της δεκαετίας του '60 στη Βρετανία. Το 2011 αποκάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο των νεφρών.
Γεννήθηκε το 1936 και ήταν απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου. Ο λόγος μάλιστα ήταν ο διευθυντής του στο Salford Grammar School. Ήταν συμφοιτητής με τον Peter O'Toole και τον Alan Bates. Αφού καθιερώθηκε ως θεατρικός ηθοποιός, ο Finney βρήκε τον πρώτο ρόλο σε μια μικρή κινηματογραφική προσαρμογή του The Entertainer του John Osborne (στο Morecambe).
Ο Finney έγινε το πρόσωπο της διεθνούς έκρηξης του βρετανικού κινηματογράφου, μετά από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Tom Jones, σε σκηνοθεσία του Tony Richardson του The Entertainer. Ο Tom Jones, με το χυδαίο χιούμορ και τη ροή ατμόσφαιρα, ήταν ένα μεγάλο χτύπημα στις ΗΠΑ και κέρδισε τέσσερα Όσκαρ (συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας).
Ήταν υποψήφιος αλλά έχασε τόσε από τον Sidney Poitier για το Lilies of the Field.
Εμβληματική και η παρουσία του στο Miller's Crossing στη συνεργασία με τους αδερφούς Coen όπου υποδύθηκε τον Ιρλανδό-Αμερικανό γκάνγκστερ Leo O'Bannon.
Άρχισε να αποκτά τη δική του θέση στο παγκόσμιο σινεμά. Οι νεότεροι βέβαια τον θυμούνται από το Traffic και το Eric Brockovich του Sodenberg και τα Corpse Bride και Big Fish του Tim Burton
Η τελευταίa σημαντική του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 2012 στο Skyfall. Ήταν παντρεμένος τρεις φορές με τις ηθοποιούς Jane Wenham και Anouk Aimeé από το 1957-61 και 1970-78 αντίστοιχα και με την ταξιδιωτικό πράκτορα Pene Delmage το 2006.
10/2/2019: Σε ηλικία 73 χρόνων πέθανε από καρδιακή ανακοπή ο ηθοποιός Ζον-Μίχαελ Βίνσεντ (Jan-Michael Vincent) που μεσουράνησε τις δεκαετίας του 1970 και του 1980 παίζοντας σε πολλές τηλεοπτικές σειρές
Ο Jan-Michael Vincent έγινε ευρέως γνωστός από τον ρόλο του ως πιλότου στην τηλεοπτική σειρά δράσης Airwolf, η οποία ξεκίνησε το 1984 και κράτησε για πολλές τηλεοπτικές σεζόν.
Το 1978 έπαιξε μαζί με τον Μπαρτ Ρέινολντς στην ταινία Hooper, και πρωταγωνίστησε στην ταινία Big Wednesday το 1978, ενώ το 1981 πρωταγωνίστησε μαζί με την Κιμ Μπέισινγκερ στην ταινία «Σκληρή Ζωή». Ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο του στο Going Home (1971) και για τη συμμετοχή του στη μίνι-σειρά του 1983 The Winds of War.
Η καριέρα του όμως επισκιάστηκε από την ταραγμένη προσωπική του ζωή.
Το 1997 παραδέχτηκε ότι συνεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα καθώς οδηγούσε μεθυσμένος και καταδικάστηκε να παρακολουθήσει πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Επίσης κατηγορήθηκε για τη συμμετοχή του σε καυγάδες σε μπαρ, αλλά και για τον ξυλοδαρμό γυναικών. Μάλιστα το 1986 αθωώθηκε για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας. Το 2000 καταδικάστηκε σε δίμηνη φυλάκιση για την κακοποίηση της τότε συντρόφου του.
12/2/2019: Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο Γκόρντον Μπανκς, ένας από τους γνωστότερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. . O βρετανός Mπανκς κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 με την Εθνική Αγγλίας. Επίσης, είναι πρωταγωνιστής σε ένα από τα γνωστότερα στιγμιότυπα των Μουντιάλ, όταν απέκρουσε την κεφαλιά του Πελέ στον προημιτελικό Βραζιλία- Αγγλία στο Μουντιάλ του Μεξικού, το 1970. Μετά την απόκρουση ο Πελέ συνεχάρη τον Μπανκς λέγοντας του μάλιστα πως πίστευε πως είχε καταφέρει να σκοράρει. Η φάση έχει μείνει γνωστή διεθνώς ως «η απόκρουση του αιώνα». Συνολικά ο Μπάνκς έπαιξε 73 φορές για την Εθνική Αγγλίας και έκανε 628 εμφανίσεις στο αγγλικό πρωτάθλημα. Η καριέρα του σταμάτησε απότομα το 1972 ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα που του στέρησε την όραση στο ένα μάτι.
16/2/2019 Σε ηλικία 77 πέθανε στη Ζυρίχη από καρκίνο ο Μπρούνο Γκαντς, ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς στην Ευρώπη
Ο Γκαντς γεννήθηκε το 1941 στη Ζυρίχη, από Ελβετό πατέρα και μητέρα ιταλικής καταγωγής. Ως έφηβος παράτησε το σχολείο για να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής, ενώ εργαζόταν σε βιβλιοπωλείο. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε το 1960 με την ταινία «Der Herr mit der schwarzen Melone».
Ο Ελβετός καλλιτέχνης είχε συνεργαστεί με πολλούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κόσμου, όπως ο Βιμ Βέντερς, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Ερίκ Ρομέρ, ο Βέρνερ Χέρτζογκ και ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος. Είχε παίξει σε δύο ταινίες του Έλληνα δημιουργού, το περίφημο «Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998) και το τελευταίο του φιλμ «Η σκόνη του χρόνου».
Ο Γκαντς είχε ερμηνεύσει πλήθος ρόλων, από τον άγγελο στα «Φτερά του έρωτα» (1987) μέχρι τον Χίτλερ στην «Πτώση» (2004). Τον είχαμε απολαύσει επίσης -μεταξύ άλλων- στις ταινίες: «Ένας Αμερικανός Φίλος» (1977), «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο ηπείρους» (1978), «Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας» (1979) και «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» (2004).
Στη θεατρική σκηνή είχε παίξει σε πολλά έργα, όπως των Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Σον Ο'Κέισι, Ευρυπίδη και συγκεκριμένα τον Πενθέα στις «Βάκχες», ενώ ο ίδιος είχε ιδρύσει με τον Πέτερ Στάιν τη βερολινέζικη «Σάουμπινε».
16/2/2019: Eφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών o Τζορτζ Μεντόσα o ναύτης που αγκαλιάζει και φιλά με πάθος μια νεαρή γυναίκα στην Τάιμς Σκουέρ, μόλις ανακοινώθηκε η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945 –ένα φιλί που πέρασε στην αθανασία μέσα από μια φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου–
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, η γυναίκα που φίλησε μέσα στον ενθουσιασμό του ο Μεντόσα, πέθανε το 2016 σε ηλικία 92 ετών.
Όλος ο κόσμος χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2012, όταν κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Το φιλί του ναύτη: το μυστήριο πίσω από τη φωτογραφία-σύμβολο του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου», για να μάθει την ταυτότητα των δύο πρωταγωνιστών. Το φιλί αυτό, που αποθανάτισε ο φωτορεπόρτερ Άλφρεντ Άιζενστατ στις 14 Αυγούστου 1945, όταν ανακοινώθηκε η παράδοση της Ιαπωνίας, έγινε το σύμβολο της ειρήνης.
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, που τότε ήταν 21 ετών και εργαζόταν ως βοηθός οδοντιάτρου, εικονίζεται στη φωτογραφία στην αγκαλιά ενός ναύτη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, που, τρελός από χαρά, την φιλά με πάθος στο στόμα, μέσα στη μέση του δρόμου.
Σε αντίθεση με ό,τι θα πίστευαν οι περισσότεροι, οι δυο νέοι δεν γνωρίζονταν πριν από αυτή τη στιγμή που χαράχτηκε ανεξίτητλα στη μνήμη όλων χάρη στη φωτογραφία του Άιζενστατ.
«Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν πραγματικά ένα φιλί (…) ήταν απλώς κάποιος που γιόρταζε» το τέλος του πολέμου, είχε δηλώσει το 2005 η ίδια η Φρίντμαν σε μια συνέντευξη για το Ιστορικό Αρχείο των Βετεράνων. «Δεν ήταν μια ρομαντική στιγμή. Ήταν μόνο κάτι για να γιορτάσουμε το τέλος του πολέμου», εξήγησε, προσθέτοντας ότο ο Τζορτζ Μεντόσα δεν της είπε ούτε μια λέξη πριν να την σφίξει στην αγκαλιά του.
«Δεν επέλεξα να με φιλήσουν. Αυτός ο άνδρας ήρθε απλώς και με αγκάλιασε, με άρπαξε», είπε.
19/2/1019 Πεθαίνει στο Παρίσι σε ηλικία 85 ετών. διάσημος σχεδιαστής μόδας Καρλ Λάγκερφελντ. Διηύθυνε τον οίκο υψηλής ραπτικής Chanel από το 1983.
Γεννήθηκε το 1933 στην Γερμανία και ήταν γνωστός ως ένας εκκεντρικός σχεδιαστής μόδας και φωτογράφος. Γόνος ιδιαίτερα εύπορης οικογένειας βιομηχάνων, ανατράφηκε με πολλές ανέσεις, διαμορφώνοντας, παράλληλα, μια αντισυμβατική προσωπικότητα. Καυστικός, ενίοτε κυνικός, προσβλητικός και εξωστρεφής, προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις με τις εκάστοτε, ιστορικές ρήσεις του, που έχουν καταγραφεί στο συνεργατικό πόνημα «The World According to Karl». Το ξεκίνημά του στο χώρο της υψηλής ραπτικής καταγράφηκε στα 1963, όταν άρχισε να εργάζεται για λογαριασμό του Ιταλικού Οίκου «Tiziani», ενώ λίγους μήνες μετά συνεργάσθηκε με το αντίστοιχο, Γαλλικό στούντιο «Chloe».
Ακολούθησαν οι Οίκοι «Fendi» (1965) και «Curiel» (1970, Ιταλία) και ο Γαλλικός «Chanel» (από το 1983). Ο Λάγκερφελντ, που δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, διατήρησε προσωπικό, πολυετή δεσμό με τον Ζακ ντε Μπασιέ, έως το θάνατό του τελευταίου, στα 1989.
22/2/2019 Εντοπίζεται απαγχονισμένος στο σπίτι του στο Λος Άντζελες σε ηλικία 48 ετών πέθανε ο κωμικός ηθοποιός Μπρόντι Στίβενς Ο Μπρόντι πάλευε με την κατάθλιψη και το άγχος. Στον κύκλο των κωμικών ήταν γνωστή η μάχη του με την ψυχολογική πίεση που αντιμετώπιζε.
23/2/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 94 ετών ο Αμερικανός σκηνοθέτης - δημιουργός του υπέροχου μιούζικαλ «Τραγουδώντας στη βροχή» (Singing in the Rain), Στάνλεϊ Ντόνεν
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1924 στην Κολούμπια της νότιας Καρολίνας και ξεκίνησε να χορεύει στην ηλικία των 10 ετών ενώ εμφανίστηκε σε τοπικά θέατρα. Μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησε τα μιούζικαλ «On the Town», το «Επτά νύφες για επτά αδέλφια» (1954) και το «Αστείο μουτράκι» με πρωταγωνιστές τους Φρεντ Αστέρ και Όντρεϊ Χέπμπορν. Η τελευταία του ταινία ήταν το «Blame it on the Rio» το 1984 με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν η οποία όμως ήταν εισπρακτική αποτυχία.
Το 1997 η Ακαδημία του απένειμε τιμητικό Όσκαρ για την καριέρα του, το μοναδικό που έλαβε ποτέ ενώ σε όλη την καριέρα του δεν έλαβε ούτε μια υποψηφιότητα. Η διάσημη σκηνή από το «Χορεύοντας στη βροχή», στην οποία ο Τζιν Κέλι χορεύει στο δρόμο με την ομπρέλα του, χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας. «Χόρεψε σε λακκούβες, που έπρεπε να είναι στο ακριβές σημείο την κατάλληλη στιγμή», είχε αποκαλύψει ο Ντόνεν το 2012. « Χρειάστηκε να σκάψουμε το τσιμέντο και να το αλλάξουμε έτσι ώστε να πηδά στο κατάλληλο σημείο. Αυτό απαιτούσε πολλές πρόβες».
4/3/2019 Απεβίωσε σε ηλικία 52 ετών από επιπλοκές «σοβαρού εγκεφαλικού» ο Λουκ Πέρι, ο ηθοποιός που όλα τα κορίτσια θα θυμούνται ως ο μοναχικός και ρομαντικός «Ντίλαν» της τηλεοπτικής επιτυχίας «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς».
O Ντίλαν του Μπεβέρλι ένας τύπος Τζέιμς Ντιν της δεκαετίας του '90 ήταν ο ρόλος που τον έκανε διάσημο. Ο Λουκ Πέρι προσπάθησε πολύ κατά τη διάρκεια της καριέρας του να μην τυποποιηθεί από τον ρόλο του Ντίλαν. Για αυτό και κυνήγησε πολλούς διαφορετικούς ρόλους είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη.
Τη σεζόν 2001 και 2002 ο Λουκ Πέρι υποδύθηκε τον ιερέα στην τηλεοπτική σειρά «Oz» και το 2016 υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία παραγωγής της σειράς «Riverdale» που βασίζεται σε κόμικς.
Ο Λουκ Πέρι γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966 στην πόλη Φρένρικταουν του Οχάιο.
4/3/2019 Αυτοκτόνησε σε ηλικία 49 ετών o frontman των Prodigy Keith Flint
Γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1969 στο Ρέντμπριντζ, στο ανατολικό Λονδίνο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Σπρίνγκφιλντ του Έσεξ, όταν η οικογένειά του πήρε την απόφαση να μετακομίσει. Μετά το σχολείο, θα μετακομίσει στο Μπρέιντρι και τις νύχτες που θα ξενυχτά στο rave club «Barn» θα γνωριστεί, λίγο πριν τα 80s φύγουν, με τον Liam Howlett, τον εγκέφαλο, μουσικό παραγωγό και DJ των Prodigy. Παίζουν ναρκωτικά, παίζουν ουσίες, παίζει θαυμασμός για το mixtape που του στέλνει ο Howlett. Ο Keith Flint ρίχνει την ιδέα. Ο Liam Howlett να παίζει τα κομμάτια του πάνω στη σκηνή κι εκείνος μαζί με τον φίλο του Leeroy Thornhill να χορεύουν με αυτά. Τελικά θα κουβαλήσει και μια φίλη, τη Sharky, και λίγο μετά θα δώσουν την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στο «The Labyrinth. Η παρέα που ξεκίνησε να παίζει σε 250 άτομα και βρέθηκε να ξεσηκώνει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
12/4/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών μετά από μακροχρόνια περιπέτεια και ταλαιπωρία με την υγεία του, ο ποδοσφαιριστής Τόμι Σμιθ, που συνέδεσε το όνομα του με την «χρυσή εποχή» της Λίβερπουλ, την δεκαετία του 1960, αλλά και του 1970
Στην 18χρονη καριέρα του στην Λίβερπουλ, έπαιξε σε 638 παιχνίδια και κέρδισε 4 πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα Πρωταθλητριών, δύο ΟΥΕΦΑ, αλλά και τον τίτλο του ευρωπαϊκού Super Cup.
O Tόμι Σμιθ ήταν ο άνθρωπος που έδωσε το προβάδισμα στον τελικό της Ρώμης του 1977 με 2-1, απέναντι στην Γκλάντμπαχ στο δεύτερο μέρος, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος της τελικής επικράτησης με 3-1, για την κατάκτηση της πρώτης από τις πέντε κατακτήσεις της Λίβερπουλ για την κορυφαία διοργάνωση.
25/4/2019 Πέθανε σε ηλικία 83ων ετών ο ηθοποιός Ken Kercheval, ο οποίος υποδύθηκε τον μεγιστάνα του πετρελαίου Cliff Barnes, στην τηλεοπτική σειρά «Dallas» Ο Kercheval και ο τηλεοπτιός του αντίπαλος, που υποδύθηκε ο Larry Hagman ήταν οι μόνοι δύο πρωταγωνιστές της σειράς, εμφανίστηκαν και στις 14 σεζόν της σαπουνόπερας του CBS μεταξύ 1978 και 1991 Μάλιστα, ο Kercheval είχε σκηνοθετήσει και δύο επεισόδια της 13ης και 14ης σεζόν.
Πριν την εμφάνισή του στο «Dallas», τη δεκαετία του 1960, ο Kercheval εμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ στο "The Apple Tree" του Mike Nichols και στο "Cabaret" του Harold Prince. Είχε επίσης ρόλους σε ταινίες όπως το «Pretty Poison», το «Run Rabbit» και το «Network» του Sidney Lumet και το FIST.
Η καριέρα του στη μικρή οθόνη ξεκίνησε με εμφανίσεις στο "Search for Tomorrow" στη δεκαετία του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70, στα "CHiPs", "The Love Boat", "Murder, She Wrote", "ER" και πολλά άλλα.
Ο Kercheval γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1935 στο Wolcottville της Ινδιανάπολις και μεγάλωσε κοντά στην πόλη Κλίντον. Σπούδασε μουσική και θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και συνέχεισε στο New York Playhouse στη Νέα Υόρκη με τον Sanford Meisner.
Ήταν δεινός καπνιστής και το 1994 του αφαιρέθηκε μέρος του πνεύμονά του, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα.
30/4/2019 Πέθανε σε ηλικία 74 ετών στο σπίτι του στο Τέξας ο Πίτερ Μέιχιου, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Τσουμπάκα στις ταινίες Star Wars
Γεννημένος τον Μάιο του 1944 στο Λονδίνο ο Μέιχιου είχε ύψος 2,21 μέτρα γεγονός που του επέτρεψε να κερδίσει τον ρόλο του Μινώταυρου στην ταινία «Ο Σεβάχ και το μάτι της τίγρης» το 1976.
Την επόμενη χρονιά ο Τζορτζ Λούκας τον επέλεξε για να ενσαρκώσει τον Τσουμπάκα στην πρώτη ταινία της σειράς Star Wars, έναν ρόλο που συνέχισε ως το 2015, οπότε χρειάστηκε να αποσυρθεί για λόγους υγείας. Ο Μέιχιου επιλέχθηκε κυρίως για το ύψος του, ενώ το πρόσωπό του δεν εμφανίστηκε ποτέ στις ταινίες Star Wars.
Επίσης εργάστηκε ως σύμβουλος στην ταινία «Ο τελευταίος Τζεντάι» του 2017, προσπαθώντας να μυήσει στα μυστικά του ρόλου τον νέο Τσουμπάκα, τον Φινλανδό Γιούνας Σουοτάμο.
«Είχε βάλει την καρδιά και την ψυχή του στον ρόλο του Τσουμπάκα και φαινόταν σε κάθε πλάνο», επεσήμανε η οικογένειά του στην ανακοίνωση. «Η οικογένεια του Star Wars σήμαινε για εκείνον πολύ περισσότερα από ένας ρόλος σε μια ταινία», τόνισε.
Ο Μαρκ Χάμιλ, που ενσάρκωνε τον Λουκ Σκαϊγουόκερ, αποχαιρέτισε τον φίλο του επισημαίνοντας σε ανάρτησή του στο Twitter ότι ήταν «ένας μεγάλος άνδρας με μια ακόμη μεγαλύτερη καρδιά που πάντα κατάφερνε να με κάνει να χαμογελάω και ένας πιστός φίλος τον οποίο αγαπούσα πολύ».
Είχε γεννηθεί στις 25 Ιουλίου του 1905, μεγάλωσε σε μια μεγάλη οικογένεια και κληρονόμησε το πανδοχείο από τους γονείς του, το οποίο τώρα διαχειρίζεται η εγγονή του. Η σύζυγός του και τρία από τα πέντε παιδιά τους έχουν ήδη πεθάνει.
Ο Νονάκα είχε έξι αδελφούς και μια αδελφή και είχε παντρευτεί το 1931.
Μετά τη συνταξιοδότησή του απολάμβανε να παρακολουθεί σούμο στην τηλεόραση και να τρώει γλυκά, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Η Ιαπωνία έχει ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής παγκοσμίως.
Ο γηραιότερος επιβεβαιωμένα άνθρωπος μέχρι στιγμής ήταν η Γαλλίδα Ζαν Λουίς Καλμάν, η οποία το 1997 πέθανε σε ηλικία 122 ετών, σύμφωνα με το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες.
Το Γκίνες είχε επισήμως αναγνωρίσει τον Νονάκα ως τον γηραιότερο άνδρα εν ζωή μετά τον θάνατο του Ισπανού Φρανσίσκο Νούνες Ολιβέρα τον περασμένο χρόνο.
Στη διάρκεια μιας σταδιοδρομίας 50 και πλέον χρόνων που του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και τρία βραβεία Όσκαρ, ο συνθέτης συνεργάστηκε με θρύλους όπως ο Ρέι Τσαρλς, ο Όρσον Ουέλς, ο Ζαν Κοκτό, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Σαρλ Τρενέ και η Εντίθ Πιάφ.
Ο Μισέλ Λεγκράν, ο οποίος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με διασκευές για τραγουδιστές, άρχισε να συνθέτει μουσική για τον κινηματογράφο στη δεκαετία του 1960 με την εμφάνιση της νουβέλ βαγκ και συνεργάστηκε με την Ανιές Βαρντά, τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ και, κυρίως, με τον Ζακ Ντεμί.
Εκτός από τη μουσική για τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» και τα «Κορίτσια του Ροσφόρ», που ήταν η αρχή του μιούζικαλ α λα γαλλικά, η Γαλλία του οφείλει επίσης τη μουσική για τη δραματική ταινία "Peau d'âne" (ελληνικός τίτλος: «Αυτός ο υπέροχος, παλιός, καλός κόσμος»).
Ο Μισέλ Λεγκράν κέρδισε τρία Όσκαρ, για το τραγούδι “Les moulins de mon coeur", που περιλαμβάνεται στη μουσική επένδυση της ταινίας «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1969), στη συνέχεια για το "Un été 42" (“Summer of '42”, 1972) και το «Γεντλ» (1984).
Η πρώτη του νούμερο 1 επιτυχία ήταν το «Baby, Come to Me» του 1982, ένα ντουέτο με την Πάτι Όστιν.
Ήταν γνωστός για τη δουλειά που έκανε σε soundtrack ταινιών, όπως το ντουέτο του με τη Λίντα Ρόντσταντ «Somewhere Out There» για την ταινία κινούμενων σχεδίων του 1986 «An American Tail». Το ντουέτο έφτασε στο νούμερο 2 και κέρδισε ένα Grammy.
Ο Ίνγκραμ ήταν υποψήφιος για 14 βραβεία Grammy από το 1982 μέχρι το 1996.
Κέρδισε Grammy στην κατηγορία Καλύτερη R&B Ανδρική Ερμηνεία για το «One Hundred Ways» και στην κατηγορία Καλύτερη R&B Ερμηνεία Ντουέτου ή Συγκροτήματος για τη συνεργασία με τον Μάικλ ΜακΝτόναλντ στο «Yah Mo B There».
Οι υποψηφιότητες του για βραβείο Oscar για το καλύτερο τραγούδι ήρθαν το 1994 και το 1995 για τα τραγούδια του «Beethoven’s 2nd» και «Junior», σύμφωνα με το Variety.
Μαζί με τον Κουίνσι Τζόουνς είχαν γράψει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μάικλ Τζάκσον, το «P.Y.T.» (Pretty Young Thing). Συναντήθηκε ξανά με τον Τζόουνς και τον Τζάκσον όταν τραγούδησε το «We Are the World», μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες.
Ο Τζέιμς Ίνγκραμ γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1952 και μεγάλωσε στο Άκρον του Οχάιο. Τραγουδούσε σε χορωδία εκκλησίας - ο πατέρας του ήταν ιερέας - και έμαθε να παίζει πιάνο. Μετά το γυμνάσιο σπούδασε μουσική και μετακόμισε στο Λος Άντζελες.
Το 1991 η Παντιουσένκοβα κατέλαβε την τρίτη θέση στον διαγωνισμό «Τοπ-Μόντελ της ΕΣΣΔ». Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της συνεργάσθηκε με τους διάσημους σχεδιαστές μόδας Καρλ Λάγκερφελντ και Τζον Γκαλιάνο, ενώ συμμετείχε σε επιδείξεις μόδας των οίκων Christian Lacroix, Christian Dior, Chanel, Kenzo, Cacharel, Valentino, Balenciaga, Thierry Mugler και άλλων διεθνώς γνωστών οίκων μόδας. Η Παντιουσένκοβα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα 15 διασημότερα μοντέλα παγκοσμίως. Ηταν το αγαπημένο μοντέλο πολλών οίκων μόδας και ιδιαίτερα των Gianni Versace και Tierry Mugler. «Στη ζωή της ξεχώριζε, ήταν ντροπαλή και ποιητική. Η καριέρα της άρχισε να δύει στη δεκαετία του 2000
Ο Albert Finney έχτισε την καριέρα του ως ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του κινηματογράφου της δεκαετίας του '60 στη Βρετανία. Το 2011 αποκάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο των νεφρών.
Γεννήθηκε το 1936 και ήταν απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου. Ο λόγος μάλιστα ήταν ο διευθυντής του στο Salford Grammar School. Ήταν συμφοιτητής με τον Peter O'Toole και τον Alan Bates. Αφού καθιερώθηκε ως θεατρικός ηθοποιός, ο Finney βρήκε τον πρώτο ρόλο σε μια μικρή κινηματογραφική προσαρμογή του The Entertainer του John Osborne (στο Morecambe).
Ο Finney έγινε το πρόσωπο της διεθνούς έκρηξης του βρετανικού κινηματογράφου, μετά από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Tom Jones, σε σκηνοθεσία του Tony Richardson του The Entertainer. Ο Tom Jones, με το χυδαίο χιούμορ και τη ροή ατμόσφαιρα, ήταν ένα μεγάλο χτύπημα στις ΗΠΑ και κέρδισε τέσσερα Όσκαρ (συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας).
Ήταν υποψήφιος αλλά έχασε τόσε από τον Sidney Poitier για το Lilies of the Field.
Εμβληματική και η παρουσία του στο Miller's Crossing στη συνεργασία με τους αδερφούς Coen όπου υποδύθηκε τον Ιρλανδό-Αμερικανό γκάνγκστερ Leo O'Bannon.
Άρχισε να αποκτά τη δική του θέση στο παγκόσμιο σινεμά. Οι νεότεροι βέβαια τον θυμούνται από το Traffic και το Eric Brockovich του Sodenberg και τα Corpse Bride και Big Fish του Tim Burton
Η τελευταίa σημαντική του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 2012 στο Skyfall. Ήταν παντρεμένος τρεις φορές με τις ηθοποιούς Jane Wenham και Anouk Aimeé από το 1957-61 και 1970-78 αντίστοιχα και με την ταξιδιωτικό πράκτορα Pene Delmage το 2006.
Ο Jan-Michael Vincent έγινε ευρέως γνωστός από τον ρόλο του ως πιλότου στην τηλεοπτική σειρά δράσης Airwolf, η οποία ξεκίνησε το 1984 και κράτησε για πολλές τηλεοπτικές σεζόν.
Το 1978 έπαιξε μαζί με τον Μπαρτ Ρέινολντς στην ταινία Hooper, και πρωταγωνίστησε στην ταινία Big Wednesday το 1978, ενώ το 1981 πρωταγωνίστησε μαζί με την Κιμ Μπέισινγκερ στην ταινία «Σκληρή Ζωή». Ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο του στο Going Home (1971) και για τη συμμετοχή του στη μίνι-σειρά του 1983 The Winds of War.
Η καριέρα του όμως επισκιάστηκε από την ταραγμένη προσωπική του ζωή.
Το 1997 παραδέχτηκε ότι συνεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα καθώς οδηγούσε μεθυσμένος και καταδικάστηκε να παρακολουθήσει πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Επίσης κατηγορήθηκε για τη συμμετοχή του σε καυγάδες σε μπαρ, αλλά και για τον ξυλοδαρμό γυναικών. Μάλιστα το 1986 αθωώθηκε για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας. Το 2000 καταδικάστηκε σε δίμηνη φυλάκιση για την κακοποίηση της τότε συντρόφου του.
Ο Γκαντς γεννήθηκε το 1941 στη Ζυρίχη, από Ελβετό πατέρα και μητέρα ιταλικής καταγωγής. Ως έφηβος παράτησε το σχολείο για να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής, ενώ εργαζόταν σε βιβλιοπωλείο. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε το 1960 με την ταινία «Der Herr mit der schwarzen Melone».
Ο Ελβετός καλλιτέχνης είχε συνεργαστεί με πολλούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κόσμου, όπως ο Βιμ Βέντερς, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Ερίκ Ρομέρ, ο Βέρνερ Χέρτζογκ και ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος. Είχε παίξει σε δύο ταινίες του Έλληνα δημιουργού, το περίφημο «Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998) και το τελευταίο του φιλμ «Η σκόνη του χρόνου».
Ο Γκαντς είχε ερμηνεύσει πλήθος ρόλων, από τον άγγελο στα «Φτερά του έρωτα» (1987) μέχρι τον Χίτλερ στην «Πτώση» (2004). Τον είχαμε απολαύσει επίσης -μεταξύ άλλων- στις ταινίες: «Ένας Αμερικανός Φίλος» (1977), «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο ηπείρους» (1978), «Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας» (1979) και «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» (2004).
Στη θεατρική σκηνή είχε παίξει σε πολλά έργα, όπως των Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Σον Ο'Κέισι, Ευρυπίδη και συγκεκριμένα τον Πενθέα στις «Βάκχες», ενώ ο ίδιος είχε ιδρύσει με τον Πέτερ Στάιν τη βερολινέζικη «Σάουμπινε».
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, η γυναίκα που φίλησε μέσα στον ενθουσιασμό του ο Μεντόσα, πέθανε το 2016 σε ηλικία 92 ετών.
Όλος ο κόσμος χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2012, όταν κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Το φιλί του ναύτη: το μυστήριο πίσω από τη φωτογραφία-σύμβολο του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου», για να μάθει την ταυτότητα των δύο πρωταγωνιστών. Το φιλί αυτό, που αποθανάτισε ο φωτορεπόρτερ Άλφρεντ Άιζενστατ στις 14 Αυγούστου 1945, όταν ανακοινώθηκε η παράδοση της Ιαπωνίας, έγινε το σύμβολο της ειρήνης.
Η Γκρέτα Ζίμερ Φρίντμαν, που τότε ήταν 21 ετών και εργαζόταν ως βοηθός οδοντιάτρου, εικονίζεται στη φωτογραφία στην αγκαλιά ενός ναύτη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, που, τρελός από χαρά, την φιλά με πάθος στο στόμα, μέσα στη μέση του δρόμου.
Σε αντίθεση με ό,τι θα πίστευαν οι περισσότεροι, οι δυο νέοι δεν γνωρίζονταν πριν από αυτή τη στιγμή που χαράχτηκε ανεξίτητλα στη μνήμη όλων χάρη στη φωτογραφία του Άιζενστατ.
«Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν πραγματικά ένα φιλί (…) ήταν απλώς κάποιος που γιόρταζε» το τέλος του πολέμου, είχε δηλώσει το 2005 η ίδια η Φρίντμαν σε μια συνέντευξη για το Ιστορικό Αρχείο των Βετεράνων. «Δεν ήταν μια ρομαντική στιγμή. Ήταν μόνο κάτι για να γιορτάσουμε το τέλος του πολέμου», εξήγησε, προσθέτοντας ότο ο Τζορτζ Μεντόσα δεν της είπε ούτε μια λέξη πριν να την σφίξει στην αγκαλιά του.
«Δεν επέλεξα να με φιλήσουν. Αυτός ο άνδρας ήρθε απλώς και με αγκάλιασε, με άρπαξε», είπε.
Γεννήθηκε το 1933 στην Γερμανία και ήταν γνωστός ως ένας εκκεντρικός σχεδιαστής μόδας και φωτογράφος. Γόνος ιδιαίτερα εύπορης οικογένειας βιομηχάνων, ανατράφηκε με πολλές ανέσεις, διαμορφώνοντας, παράλληλα, μια αντισυμβατική προσωπικότητα. Καυστικός, ενίοτε κυνικός, προσβλητικός και εξωστρεφής, προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις με τις εκάστοτε, ιστορικές ρήσεις του, που έχουν καταγραφεί στο συνεργατικό πόνημα «The World According to Karl». Το ξεκίνημά του στο χώρο της υψηλής ραπτικής καταγράφηκε στα 1963, όταν άρχισε να εργάζεται για λογαριασμό του Ιταλικού Οίκου «Tiziani», ενώ λίγους μήνες μετά συνεργάσθηκε με το αντίστοιχο, Γαλλικό στούντιο «Chloe».
Ακολούθησαν οι Οίκοι «Fendi» (1965) και «Curiel» (1970, Ιταλία) και ο Γαλλικός «Chanel» (από το 1983). Ο Λάγκερφελντ, που δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, διατήρησε προσωπικό, πολυετή δεσμό με τον Ζακ ντε Μπασιέ, έως το θάνατό του τελευταίου, στα 1989.
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1924 στην Κολούμπια της νότιας Καρολίνας και ξεκίνησε να χορεύει στην ηλικία των 10 ετών ενώ εμφανίστηκε σε τοπικά θέατρα. Μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησε τα μιούζικαλ «On the Town», το «Επτά νύφες για επτά αδέλφια» (1954) και το «Αστείο μουτράκι» με πρωταγωνιστές τους Φρεντ Αστέρ και Όντρεϊ Χέπμπορν. Η τελευταία του ταινία ήταν το «Blame it on the Rio» το 1984 με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν η οποία όμως ήταν εισπρακτική αποτυχία.
Το 1997 η Ακαδημία του απένειμε τιμητικό Όσκαρ για την καριέρα του, το μοναδικό που έλαβε ποτέ ενώ σε όλη την καριέρα του δεν έλαβε ούτε μια υποψηφιότητα. Η διάσημη σκηνή από το «Χορεύοντας στη βροχή», στην οποία ο Τζιν Κέλι χορεύει στο δρόμο με την ομπρέλα του, χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας. «Χόρεψε σε λακκούβες, που έπρεπε να είναι στο ακριβές σημείο την κατάλληλη στιγμή», είχε αποκαλύψει ο Ντόνεν το 2012. « Χρειάστηκε να σκάψουμε το τσιμέντο και να το αλλάξουμε έτσι ώστε να πηδά στο κατάλληλο σημείο. Αυτό απαιτούσε πολλές πρόβες».
O Ντίλαν του Μπεβέρλι ένας τύπος Τζέιμς Ντιν της δεκαετίας του '90 ήταν ο ρόλος που τον έκανε διάσημο. Ο Λουκ Πέρι προσπάθησε πολύ κατά τη διάρκεια της καριέρας του να μην τυποποιηθεί από τον ρόλο του Ντίλαν. Για αυτό και κυνήγησε πολλούς διαφορετικούς ρόλους είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη.
Τη σεζόν 2001 και 2002 ο Λουκ Πέρι υποδύθηκε τον ιερέα στην τηλεοπτική σειρά «Oz» και το 2016 υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία παραγωγής της σειράς «Riverdale» που βασίζεται σε κόμικς.
Ο Λουκ Πέρι γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966 στην πόλη Φρένρικταουν του Οχάιο.
Γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1969 στο Ρέντμπριντζ, στο ανατολικό Λονδίνο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Σπρίνγκφιλντ του Έσεξ, όταν η οικογένειά του πήρε την απόφαση να μετακομίσει. Μετά το σχολείο, θα μετακομίσει στο Μπρέιντρι και τις νύχτες που θα ξενυχτά στο rave club «Barn» θα γνωριστεί, λίγο πριν τα 80s φύγουν, με τον Liam Howlett, τον εγκέφαλο, μουσικό παραγωγό και DJ των Prodigy. Παίζουν ναρκωτικά, παίζουν ουσίες, παίζει θαυμασμός για το mixtape που του στέλνει ο Howlett. Ο Keith Flint ρίχνει την ιδέα. Ο Liam Howlett να παίζει τα κομμάτια του πάνω στη σκηνή κι εκείνος μαζί με τον φίλο του Leeroy Thornhill να χορεύουν με αυτά. Τελικά θα κουβαλήσει και μια φίλη, τη Sharky, και λίγο μετά θα δώσουν την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στο «The Labyrinth. Η παρέα που ξεκίνησε να παίζει σε 250 άτομα και βρέθηκε να ξεσηκώνει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Στην 18χρονη καριέρα του στην Λίβερπουλ, έπαιξε σε 638 παιχνίδια και κέρδισε 4 πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα Πρωταθλητριών, δύο ΟΥΕΦΑ, αλλά και τον τίτλο του ευρωπαϊκού Super Cup.
O Tόμι Σμιθ ήταν ο άνθρωπος που έδωσε το προβάδισμα στον τελικό της Ρώμης του 1977 με 2-1, απέναντι στην Γκλάντμπαχ στο δεύτερο μέρος, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος της τελικής επικράτησης με 3-1, για την κατάκτηση της πρώτης από τις πέντε κατακτήσεις της Λίβερπουλ για την κορυφαία διοργάνωση.
Πριν την εμφάνισή του στο «Dallas», τη δεκαετία του 1960, ο Kercheval εμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ στο "The Apple Tree" του Mike Nichols και στο "Cabaret" του Harold Prince. Είχε επίσης ρόλους σε ταινίες όπως το «Pretty Poison», το «Run Rabbit» και το «Network» του Sidney Lumet και το FIST.
Η καριέρα του στη μικρή οθόνη ξεκίνησε με εμφανίσεις στο "Search for Tomorrow" στη δεκαετία του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70, στα "CHiPs", "The Love Boat", "Murder, She Wrote", "ER" και πολλά άλλα.
Ο Kercheval γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1935 στο Wolcottville της Ινδιανάπολις και μεγάλωσε κοντά στην πόλη Κλίντον. Σπούδασε μουσική και θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και συνέχεισε στο New York Playhouse στη Νέα Υόρκη με τον Sanford Meisner.
Ήταν δεινός καπνιστής και το 1994 του αφαιρέθηκε μέρος του πνεύμονά του, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα.
Γεννημένος τον Μάιο του 1944 στο Λονδίνο ο Μέιχιου είχε ύψος 2,21 μέτρα γεγονός που του επέτρεψε να κερδίσει τον ρόλο του Μινώταυρου στην ταινία «Ο Σεβάχ και το μάτι της τίγρης» το 1976.
Την επόμενη χρονιά ο Τζορτζ Λούκας τον επέλεξε για να ενσαρκώσει τον Τσουμπάκα στην πρώτη ταινία της σειράς Star Wars, έναν ρόλο που συνέχισε ως το 2015, οπότε χρειάστηκε να αποσυρθεί για λόγους υγείας. Ο Μέιχιου επιλέχθηκε κυρίως για το ύψος του, ενώ το πρόσωπό του δεν εμφανίστηκε ποτέ στις ταινίες Star Wars.
Επίσης εργάστηκε ως σύμβουλος στην ταινία «Ο τελευταίος Τζεντάι» του 2017, προσπαθώντας να μυήσει στα μυστικά του ρόλου τον νέο Τσουμπάκα, τον Φινλανδό Γιούνας Σουοτάμο.
«Είχε βάλει την καρδιά και την ψυχή του στον ρόλο του Τσουμπάκα και φαινόταν σε κάθε πλάνο», επεσήμανε η οικογένειά του στην ανακοίνωση. «Η οικογένεια του Star Wars σήμαινε για εκείνον πολύ περισσότερα από ένας ρόλος σε μια ταινία», τόνισε.
Ο Μαρκ Χάμιλ, που ενσάρκωνε τον Λουκ Σκαϊγουόκερ, αποχαιρέτισε τον φίλο του επισημαίνοντας σε ανάρτησή του στο Twitter ότι ήταν «ένας μεγάλος άνδρας με μια ακόμη μεγαλύτερη καρδιά που πάντα κατάφερνε να με κάνει να χαμογελάω και ένας πιστός φίλος τον οποίο αγαπούσα πολύ».
12/5/2019: Aπεβίωσε
χτυπημένη από τον καρκίνο στα 72 της χρόνια η Πέγκι Λίπτον, η αμερικανίδα ηθοποιός που είχε βραβευτεί με Χρυσή
Σφαίρα και έγινε γνωστή από τις τηλεοπτικές επιτυχίες «The Mod Squad»
την δεκαετία του '60 και «Twin Peaks» την δεκαετία του '90,
Η Λίπτον
υποδύθηκε την μυστική αστυνομικό Τζούλι Μπαρνς στο "Mod Squad", την
σειρά που προβαλλόταν από το ABC από το 1968 ως το 1973, ένας ρόλος που
της χάρισε τέσσερις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και μια Χρυσή Σφαίρα
για Καλύτερη Τηλεοπτική Ηθοποιό σε δραματική σειρά.
Υπήρξε
παντρεμένη με τον μουσικό παραγωγό Κουίνσι Τζόουνς από το 1974 ως το
1990 με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Κιντάντα και την Ρασίντα
Τζόουνς.
Τη δεκαετία του 1990 έπαιξε τον ρόλο της Νόρμα Τζένινγκς,
της ιδιοκτήτριας του Double R Diner, στην τηλεοπτική σειρά «Twin Peaks»
του Ντέιβιντ Λιντς και 25 χρόνια μετά το πρώτο «Twin Peaks» εμφανίστηκε
στην αναβίωση της σειράς το 2017.
13/5/2019: Πέθανε, σε ηλικία 97 ετών, η θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, Ντόρις Ντέι Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1922 στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών και διέγραψε μια λαμπρή καριέρα στο χώρο του θεάματος και του ακτιβισμού, που κράτησε επτά δεκαετίες.
Γύρισε 39 ταινίες στον κινηματογράφο. Πολλές από αυτές θεωρούνται σήμερα κλασικά αριστουργήματα, όπως «Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Θα σε συναντήσω στα όνειρα μου», «Καλάμιτι Τζέιν» και «Τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας» με τον Ροκ Χάντσον, όπου απέσπασε τη μοναδική υποψηφιότητα της για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Ηχογράφησε 31 άλμπουμς και τα τραγούδια της βρέθηκαν συνολικά 460 εβδομάδες στο top-40 των charts, ανάμεσα τους και το θρυλικό «Que Sera, Sera» («Whatever Will Be, Will Be»).
Στην προσωπική της ζωή παντρεύτηκε 4 φορές και απέκτησε μια κόρη.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην παραθαλάσσια πόλη Κάρμελ στην Καλιφόρνια, 190 χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο. Ήταν ιδιοκτήτρια ενός πολυτελέστατου ξενοδοχείου με θέα τη θάλασσα που έχει την ονομασία Cypress Inn.
Μοναδική της συντροφιά στο ειδικά διαμορφωμένο ράντσο της που βρίσκεται μέσα στην έκταση του ξενοδοχείου, ήταν πλέον οι δεκάδες «φίλοι της» γάτες και σκύλοι που λάτρευε. Άλλωστε, εδώ και αρκετές δεκαετίες ήταν πολύ ενεργή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων.
20/5/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 70 ετών ο αυστριακός θρυλικός οδηγός αγώνων F1 Νίκι Λάουντα , οκτώ μήνες μετά τη μεταμόσχευση πνεύμονα στην οποία είχε υποβληθεί (οι πνεύμονες είχαν καταστραφεί μετά από ατύχημα το 1976, όταν είχε εισπνεύσει φλόγες και απίστευτη ποσότητα τοξικού καπνού που έβγαινε από το φλεγόμενο μονοθέσιό του.
Το 1976, όντας ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής (1975) ενεπλάκη σε φοβερό ατύχημα όταν, κατά τη διάρκεια του αγώνα, το μονοθέσιό του ξέφυγε από την πορεία του, χτύπησε σε ανάχωμα της πίστας και πήρε φωτιά. Οταν διεκομίσθη στο νοσοκομείο, εκλήθη ένας ιερωμένος για να του προσφέρει τη Θεία Κοινωνία και να τον παραδώσει στον Δημιουργό —σε αντίθεση με τους άλλους οδηγούς της εποχής, ο Λάουντα ήταν μάλλον ένας μονόχνωτος και σεμνότυφος τύπος και σίγουρα ένας θρησκευόμενος ρωμαιοκαθολικός. Αλλά ο ιερωμένος έκανε λάθος, όπως και οι γιατροί. Ο Νίκι Λάουντα επέζησε! Και με μια απίστευτη προσπάθεια —βλέποντας τους γιατρούς να του βγάζουν επί ημέρες και με σωλήνες (!) τον καπνό από τα πνευμόνια του— επέστρεψε στους αγώνες λίγες εβδομάδες μετά το ατύχημα. Το ότι το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τη φωτιά δεν τον ένοιαζε. Ηθελε να τρέξει. Είδε τον Τζέιμς Χαντ να του παίρνει το πρωτάθλημα του ’76 (σε μια από τις πιο θεαματικές αντιπαραθέσεις στην ιστορία των μηχανοκίνητων σπορ και όχι μόνο), αλλά πήρε την εκδίκησή του το 1977 θριαμβεύοντας με τη Ferrari. Ενα τρίτο πρωτάθλημα στην F1 ήρθε το 1984 με τη McLaren. Αργότερα ασχολήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία με τις επιχειρήσεις, ιδρύοντας τη δική του αεροπορική εταιρεία.
11/6/2019 Πεθαίνει μετά από 10 χρόνια σκληρής μάχης με τον καρκίνο η Αμερικανίδα δρομέας Γκάμπριελ Γκρούνγουολντ
Ολο αυτό το διάστημα όμως, με μικρές ανάπαυλες κατά τις θεραπείες, η Γκρούνγουολντ συνέχιζε να κάνει αυτό που αγαπούσε: έτρεχε, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Το 2012 έχασε για μία θέση το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την επόμενη χρονιά, με επίδοση 4.01.48, έγινε μία από τις ταχύτερες Αμερικανίδες στα 1.500 μ. στην ιστορία του αγωνίσματος. Το 2014 κέρδισε στα 3.000 μ. στο αμερικανικό πρωτάθλημα κλειστού στίβου και δύο χρόνια αργότερα διεκδίκησε ξανά την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Παράλληλα, με τα σημάδια των χειρουργικών επεμβάσεων ορατά σε κάθε αγώνα της, μιλούσε δημοσίως για την ασθένειά της, τον πόνο και τα όνειρά της. Προέτρεπε τον κόσμο να δωρίσει χρήματα σε ιατρικές έρευνες κατά της νόσου. «Είμαι μια νεαρή με καρκίνο. Δεν μου αρέσει να μιλάω πάντα γι’ αυτό. Δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο τηλεοπτικής σειράς. Είναι αληθινό. Είναι τρομακτικό», είχε δηλώσει παλιότερα σε συνέντευξή της στους New York Times. «Οι ουλές μου είναι σημάδια επιβίωσης», είχε γράψει η ίδια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Με έχουν διδάξει να αποδέχομαι το σώμα μου και να τιμώ τη δύναμή του. Οι ουλές μου είναι τα απτά σημάδια μιας ασθένειας που συχνά μοιάζει να είναι αόρατη. Διηγούνται την ιστορία της ζωής μου».
Ηταν 32 ετών. Ονειρευόταν ακόμη την πρόκρισή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και προετοιμαζόταν για να το πετύχει.
Ενέπνευσε πολλούς. Την αποκάλεσαν «γενναία». «Γενναιότητα σημαίνει, για εμένα να συνεχίζω να κάνω πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανή», είχε γράψει. Το τρέξιμο ήταν ένα από αυτά. Της έδινε μια αίσθηση ελευθερίας, μέχρι το τέλος.
15/6/2019 Eφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών ο μεγάλος σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι.
O Φράνκο Τζεφιρέλι ήταν γνωστός για αρκετές από τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει, ιδιαίτερα η ταινία Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1968), για την οποία έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ. Η ταινία του The Taming of the Shrew (1967) με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον παραμένει η καλύτερη κινηματογραφική διασκευή της ομώνυμης παράστασης. Η μίνι σειρά του Ιησούς από την Ναζαρέτ (1977) κέρδισε αναγνωρισιμότητα και προβάλλεται ακόμα και σήμερα κατά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα σε πολλές χώρες.
Αξιωματικός της ιταλικής κυβέρνησης από το 1977, ο Τζεφιρέλι έλαβε την διάκριση του ιππότη από την βρετανική κυβέρνηση το 2004 όταν έγινε Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 2009 βραβεύτηκε με το Premio Colosseo.
Σύμφωνα με το wikipedia γεννήθηκε στα περίχωρα της Φλωρεντίας ως Τζιανφράνκο Κόρσι (Gianfranco Corsi). Μητέρα του είναι η Alaide Garosi, σχεδιάστρια μόδας, και πατέρας του ο Ottorino Corsi, έμπορος μαλλιού και μεταξιού. Οι δυο γονείς του ξαναπαντρεύτηκαν και η Alaide δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικό της επίθετο ή του Corsi για το παιδί της. Επέλεξε το επίθετο «Zeffiretti», λέξη που αναφέρεται στην όπερα του Μότσαρτ Idomeneo. Ωστόσο, το όνομα αυτό γράφτηκε λάθος στο δημοτολόγιο και έγινε Τζεφιρέλι. Όταν ήταν 6 ετών, η μητέρα του πέθανε και ο ίδιος μεγάλωσε υπό την φροντίδα της αγγλικής κοινότητας μεταναστών.
Ιταλοί ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι ο Τζεφιρέλι αποτελεί μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που είναι συγγενείς με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο Τζεφιρέλι είναι απόγονος ενός από τα αδέρφια του ντα Βίντσι.
Ο Τζεφιρέλι αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών το 1941 και, ακολουθώντας την συμβουλή του πατέρα του, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας όπου σπούδασε αρχιτεκτονική και τέχνη. Μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολέμησε ως αντάρτης προτού συναντηθεί με τους Βρετανούς στρατιώτες και γίνει ο διερμηνέας τους. Μετά τον πόλεμο, ξαναπήγε στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας για να συνεχίσει τις σπουδές του αλλά όταν είδε τον Λόρενς Ολίβιε στον Ερρίκο Δ΄ το 1945, αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Ενώ εργαζόταν ως ζωγράφος τοπίου στην Φλωρεντία, προσλήφθηκε από τον Λουκίνο Βισκόντι και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία La Terra trema, που κυκλοφόρησε το 1948. Με τον Βισκόντι συνεργάστηκε και στις ταινίες : Λεωφορείο ο πόθος (Ρώμη, 1949) του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, Τρωίλος και Χρυσηίδα (Φλωρεντία, 1949) του Σαίξπηρ και οι τρεις αδελφές (Ρώμη, 1951), κοστούμια Μαρσέλ Εσκοφιέ) του Τσέχωφ. Οι μέθοδοι του Βισκόντι είχαν μια βαθιά επιρροή στο μετέπειτα έργο του Τζεφιρέλι. Εργάστηκε και με άλλους σκηνοθέτες όπως ο Αντονιόνι και ο Ροσελίνι. Την δεκαετία του 1960, ο Τζεφιρέλι ξεκίνησε να γράφει και να σκηνοθετεί τις δικές του παραστάσεις στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη και σύντομα μετέφερε τις ιδέες του στον κινηματογράφο.
Τον Νοέμβριο του 2004, ο Τζεφιρέλι βραβεύτηκε με το αξίωμα του Ταξιάρχη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 1996, για τις υπηρεσίες του στις τέχνες, έγινε επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ σε μια τελετή που έγινε στο Canterbury Cathedral. Το 1999 έλαβε το βραβείο Crystal Globe για την εκπληκτική καλλιτεχνική συνεισφορά του στον παγκόσμιο κινηματογράφο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary.
17/6/2019: Πεθαίνει μέσα στην δικαστική αίθουσα όπου εκδικαζόταν μία από τις πολυάριθμες υποθέσεις εναντίον του ο πρώην πρόεδρος της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι. Σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση της Αιγύπτου, ο 67χρονος Μόρσι λιποθύμησε κατά τη διάρκεια της δίκης και στη συνέχεια διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο Μόρσι, στέλεχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ανατράπηκε από τον στρατό το 2013, μετά από μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του. Το 2015, ο ισλαμιστής πρώην πρόεδρος της Αιγύπτου καταδικάστηκε σε θάνατο από δικαστήριο του Καΐρου για συνωμοσία με ξένες, ένοπλες οργανώσεις εναντίον της Αιγύπτου και για τον ρόλο του σε μαζικές αποδράσεις από φυλακές της χώρας το 2011.
Ο Μόρσι βρισκόταν στο δικαστήριο για μια ακροαματική διαδικασία με την κατηγορία της κατασκοπίας, έπειτα από ύποπτες επαφές που είχε με την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς. Εξέτιε ποινή φυλάκισης 20 ετών μετά την καταδίκη του για τον θάνατο διαδηλωτών κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του 2012 και ποινή ισόβιας κάθειρξης για κατασκοπία σε μια υπόθεση που σχετιζόταν με το Κατάρ.
26/6/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, η Γαλλίδα ηθοποιός, Εντίθ Σκομπ η οποία έγινε διάσημη από τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο ανατριχιαστικό θρίλερ του 1960, σε σκηνοθεσία Georges Franju, «Μάτια χωρίς πρόσωπο» (Les Yeux Sans Visage).
Ο ρόλος της στα «Μάτια χωρίς Πρόσωπο» αποτέλεσε μία από τις πιο σπουδαίες ερμηνείες του γαλλικού σινεμά. Υποδύθηκε την κόρη ενός χειρουργού που υποβάλλεται σε εκτεταμένα δερματικά μοσχεύματα, και το πρόσωπό της παραμορφώνεται. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μάλιστα η Σκομπ φορά επιδέσμους ή μάσκα και μόνο τα μάτια της είναι ορατά.
Η ερμηνεία της υπήρξε καθηλωτική και η ταινία λατρεύτηκε από το κοινό.
Ωστόσο, οι νεότεροι μάλλον την γνωρίζουν από τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις της, όπως στην ταινία του Λεός Καράξ «Holy Motors» του 2012, όπου έπαιξε έναν οδηγό λιμουζίνας. Στο τέλος της ταινίας μάλιστα δένει μια μάσκα για να τιμήσει τον εικονικό της ρόλο.
Η Εντίθ Σκομπ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1937 από οικογένεια Ρώσων μεταναστών. Σπούδασε στη Σορβόννη και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Μετά την θρυλική της ερμηνεία στην ταινία του Georges Franju συνέχισε με τρία ακόμη κινηματογραφικά του έργα, συμπεριλαμβανομένου του θρίλερ Judex του 1963.
Στην οθόνη, η Σκομπ εργάστηκε και δίπλα στον Λούις Μπουγιούλ το 1969, στο The Milky Way ενώ η καριέρα της αναγεννήθηκε τη δεκαετία του 1990. Έχει βραβευτεί με βραβεία César για την ερμηνεία της στην ταινία του Olivier Assayas «Summer Hours» το 2008 (Β' γυναικείου ρόλου) και για το «Holy Motors» το 2012.
17/7/2019 Σε ηλικία 94 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ένας από τους σημαντικότερους και πολυγραφότατους συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας της Ιταλίας, ο Αντρέα Καμιλλέρι.
Είναι ο συγγραφέας που έδωσε ζωή στον «Επιθεωρητή Μονταλμπάνο» και στον πολύχρωμο από προσωπικότητες και χαρακτήρες ήρωες της φανταστικής πόλης Βιγκάτα στη Σικελία. Ο Καμιλλέρι, εκτός από το συγγραφικό του έργο είχε εργαστεί ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και καθηγητής Σκηνοθεσίας στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.
Επέλεξε να βαφτίσει τον Επιθεωρητή του Μονταλμπάνοπρος τιμήν του Ισπανού συγγραφέα Μανουέλ Βαθκεθ Μονταλμπάν.
19/7/2019 Την τελευταία του πνοή σε ηλίκια 75 ετών άφησε ο Ρούτγκερ Χάουερ. Ο σπουδαίος Ολλανδός ηθοποιός απέκτησε παγκόσμια φήμη μετά την ερμηνεία του ως Roy Batty στην ταινία επιστημονικής φαντασίας «Blade Runner» (1982), σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ, με συμπρωταγωνιστή τον Χάρισον Φορντ.
Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1944 στο Μπρόκελεν της Ολλανδίας, μεγάλωσε στο Άμστερνταμ. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, βγήκε στη θάλασσα και ξόδεψε έναν χρόνο, τρίβοντας τα καταστρώματα ενός φορτηγού πλοίου. Επιστρέφοντας σπίτι, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος και ξυλουργός για τρία χρόνια, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής σε νυχτερινό σχολείο.
Η καριέρα του ξεκίνησε το 1969 στην ολλανδική τηλεοπτική σειρά «Floris», όπου ανέλαβε τον ομώνυμο ρόλο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Πολ Βερχόφεν (σ.σ. Ρόμποκοπ, Ολική Επαναφορά, Βασικό Ένστιτκο), ενώ το 1977 συνεργάστηκε εκ νέου με τον Ολλανδό σκηνοθέτη στην ταινία «Πορτοκαλί Στρατιώτης», η οποία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το 1981 βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Σιλβέστερ Σταλόνε, υποδυόμενος έναν σκληρό, ψυχοπαθή τρομοκρατή στο «Nighthawks». Η σκηνή μέσα στο club θεωρείται από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίας.
Έναν χρόνο αργότερα ήρθε η πρόταση να παίξει στο «Blade Runner». Η εντυπωσιακή του ερμηνεία εκτόξευσε τη φήμη του. Το διαπεραστικό του βλέμμα, ο τρόπος ομιλίας και οι εκφράσεις του προσώπου του τον ανέδειξαν σε μια από τις χαρακτηριστικότερες φιγούρες «κακών» στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
Άλλες σημαντικές ερμηνείες του ήταν στις ταινίες Flesh+Blood, Blind Fury, The Hitcher, Escape from Sobibor (σ.σ. κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου), Wedlock, Sin City, Confessions of a Dangerous Mind, Ladyhawke, The Osterman Weekend, The Blood of Heroes, Batman Begins, Hobo with a Shotgun, και The Rite.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ανέπτυξε έντονη περιβαλλοντική δράση, ενώ ίδρυσε το Rutger Hauer Starfish Association, έναν οργανισμό ευαισθητοποίησης για το AIDS.
19/7/2019 Πέθανε σε ηλικία 90 ετών η Ουγγαρέζα φιλόσοφος Άγκνες Χέλερ, μαθήτρια του Γκέοργκ Λούκατς, η οποία δίδαξε για 25 χρόνια στη Νέα Σχολή Κοινωνικής Έρευνας της Νέας Υόρκης
Γεννημένη το 1929 στη Βουδαπέστη, η Χέλερ επέζησε του Ολοκαυτώματος, αλλά έχασε τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς της στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ήταν μαθήτρια του Λούκατς από το 1947, κατόπιν βοηθός καθηγήτρια στο τμήμα του. Διώχθηκε από τη θέση της στο πανεπιστήμιο, μαζί με τον Λούκατς, για πολιτικούς λόγους μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 1956 στην Ουγγαρία εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Υπήρξε ένα από τα κυριότερα μέλη της Σχολής της Βουδαπέστης.
Μετά τον θάνατο του Λούκατς, το 1971, τα μέλη της Σχολής έγιναν στόχος πολιτικού διωγμού κι εξαναγκάστηκαν να μείνουν άεργοι.
Η Χέλερ, μαζί με τον σύζυγό της Φέρεντς Φέχιρ και αρκετά ακόμη μέλη της Σχολής της Βουδαπέστης, επέλεξαν την εξορία στην Αυστραλία το 1977.
Επέστρεψε στην Ουγγαρία μετά το 1989 και την κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ, ενώ διατήρησε παράλληλα την έδρα της στη Νέα Υόρκη.
Η Χέλερ ασχολήθηκε εκτενώς στα γραπτά της με τη φιλοσοφία της ιστορίας και της ηθικής και τη θεωρία της νεωτερικότητας.
Τα τελευταία χρόνια η φιλόσοφος, υπέρμαχος της φιλελεύθερης δημοκρατίας (της Μεγάλης δημοκρατίας, κατά τον τίτλο ενός από τα βιβλία της, γραμμένου το 1985, το οποίο εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2007 από τις εκδόσεις Έρασμος), ασκούσε σκληρή κριτική στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, που θεωρούσε ότι υπονομεύει το δημοκρατικό πολίτευμα.
«Ο κ. Όρμπαν αποκαλεί την Ουγγαρία “ανελεύθερη δημοκρατία”. Κατά κάποιον τρόπο, λέει την αλήθεια. Αλλά αυτό σημαίνει πως τα παραδοσιακά μέσα ελέγχου της εξουσίας έχουν πλέον διαβρωθεί», τόνιζε σε άρθρο της που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The New York Times τον Σεπτέμβριο του 2018.
Παρέμεινε ενεργή ως το τέλος. Σύμφωνα με ουγγρικά ΜΜΕ, πέθανε καθώς πήγαινε να κολυμπήσει στη λίμνη Μπάλατον
1/8/2019 Σε ηλικία 94 ετών έφυγε από τη ζωή στην κατοικία του στο Λονγκ Άιλαντ των ΗΠΑ ο Ντ. Α. Πενεμπέικερ, ένας μεγάλος σκηνοθέτης, που υπέγραψε ορισμένα από τα πιο εμβληματικά ντοκιμαντέρ στην ιστορία του Ροκ. Μεταξύ αυτών το κορυφαίο Don’t Look Back του 1967 για την περιοδεία του Μπόμπ Ντύλαν και το Ziggy Stardust and the Spiders from Mars του 1973 του Ντέιβιντ Μπόουϊ. Μάλιστα το 2007 κυκλοφόρησε το 65 Revisited, όπου περιέλαβε και υλικό που δεν είχε περιληφθεί στο πρώτο ντοκιμαντέρ για τον Ντίλαν.
Γεννημένος το 1925 στο Ίβανστον του Ιλινόις, ο Πενεμπέικερ, γιός ενός φωτογράφου, ήταν ο πρωτεργάτης σε μία ολάκερη γενιά κινηματογραφιστών στη δεκαετία του ’60 που έφεραν κι επέβαλλαν σημαντικές καινοτομίες στις τεχνικές λήψης --ο ίδιος ήταν πρωτοπόρος στη χρήση φορητής κάμερας-- και υιοθέτησαν ένα προσωπικό ύφος, του κινηματογράφος-αλήθεια (cinema-verite’). Ο ίδιος μάλιστα ήταν ο «εφευρέτης» του μοντέρνου πολιτικού ντοκιμαντέρ με το Primacy, που αφορούσε τη νίκη του Τζ.Φ.Κένεντι στις εκλογές των Δημοκρατικών για το χρίσμα της προεδρίας των ΗΠΑ στο Ουϊσκόνσιν.
Ο Πενεμπέικερ αποφοίτησε το 1947 από το Παν/μιο Γειλ με πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού και δούλεψε στις πρώτες πειραματικές απόπειρας χρήσης των υπολογιστών , δημιουργώντας τη δική του εταιρεία που επεξεργάσθηκε ένα καινοτόμο πρόγραμμα αεροπορικών κρατήσεων. Πούλησε την εταιρεία του και προσπάθησε να κάνει τα δικά του βήματα στην συγγραφή και την ζωγραφική, ενώ στην κινηματογραφική τέχνη μυήθηκε από τον Φράνσις Τόμσον. Το πρωτόλειό του ντοκιμαντέρ Daybreak Express κυκλοφόρησε το 1953 και συνιστά μία πρωτότυπη ματιά στην πόλη της Νέας Υόρκης σε μία διαδρομή από τον υπέργειο σιδηρόδρομο υπό την υπόκρουση της μουσικής του Ντιούκ Έλιγκτον.Α
Παρ' οτι διακρίθηκε στα ντοκιμαντέρ για τη μουσική (μεταξύ των οποίων υπέγραψε—ακόμη κι ως παραγωγός—εκείνα για τον Τζίμι Χέντριξ, το Φεστιβάλ του Γούντστοκ και το Μοντερέι, Depeche Mode, ή τον σαξοφωνίστα της τζαζ Μπράντφορντ Μαρσάλις), ο Πενεμπέικερ ήταν εξίσου παθιασμένος με την πολιτική. Είχε πραγματοποιήσει ένα ντοκιμαντέρ (The War Room) για την προεκλογική εκστρατεία της νίκης των Μπιλ Κλίντον και Αλ Γκορ το 1993. Η ταινία του αυτή είχε προταθεί για Όσκαρ και είχε λάβει το βραβείο του National Board of Review για το καλλίτερο ντοκιμαντέρ. Το 2012 ο Πενεμπέικερ τιμήθηκε με Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
4/8/2019: Πέθανε στα 93 του ο Νουόν Τσέα, ο δογματικός ιδεολόγος των Κόκκινων Χμερ
Πριν από 40 χρόνια όλοι στη χώρα έτρεμαν μόνο στο άκουσμα του ονόματός του - Είχε καταδικαστεί δις σε ισόβια «για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»
Μαζί με τον πρώην πρόεδρο Χιέου Σαμπχάν, ο οποίος στα 88 του είναι ακόμη εν ζωή, ο Τσέα ήταν ένας από τους δύο τελευταίους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της «Δημοκρατικής Καμπουτσέα» που ακόμη επιζούσαν για να υπενθυμίζουν στην ανθρωπότητα τη φρικαλεότητα ενός καθεστώτος που ευθύνεται για τη μεγαλύτερη γενοκτονία στη σύγχρονη Ιστορία. Σε λιγότερο από μία πενταετία (1975-1979) σφαγιάσθηκε το ένα τέταρτο του πληθυσμού των Χμερ, περίπου δύο με τρία εκατ. άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Ο Τσέα, που γεννήθηκε ως Λάου Κιμ Λορν στις 7 Ιουλίου 1926 από ευκατάστατους Σινο-Χμερ γονείς, και ήταν επίσης γνωστός με τα προσωνύμια Λονγκ Μπουνρουότ και Ρουνγκλοέτ Λαοντί, συνελήφθη μόλις το 2007 και καταδικάστηκε δις σε ισόβια το 2014 και μετά το 2018 από το Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ στην Πνομ Πενχ. Ο ίδιος είχε εκφράσει «οδύνη», αλλά ποτέ όμως μεταμέλεια, για τα εγκλήματα που, όπως τόνισε, διαπράχθηκαν «σκόπιμα ή χωρίς πρόθεση, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το γνώριζε ή όχι». Εντούτοις, ήταν ο ίδιος, σύμφωνα με τους καμποτζιανούς δικαστές, ένας από τους κύριους υπευθύνους για τη γενοκτονία των Βιετναμέζων και των πληθυσμών Χαμ, που σφαγιάσθηκαν πριν από την άφιξη των βορειοβιετναμικών δυνάμεων, που χάρις στην εισβολή τους απελευθέρωσαν τη χώρα από το καθεστώς του Λον Νολ. Σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, εκείνος που κάλεσε τους Βορειοβιετναμέζους να εισβάλουν δεν ήταν ο Πολ Ποτ, αλλά ο συνεργάτης του Νουόν Τσέα . Μάλιστα, οι Βιετναμέζοι εμπιστεύονταν περισσότερο τον Τσέα έναντι του Πολ Ποτ και ήλπιζαν πως θα πρωτοστατούσε στην ανατροπή του. Οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν και όταν οι Βιετναμέζοι κατέλαβαν την Πνομ Πενχ το 1979 ο Τσέου εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής του Κόμματος και κατέφυγε στο Παϊλίν, ένα από τα τελευταία προπύργια των Κόκκινων Χμερ, όπου ζούσε και ο Πολ Ποτ μέχρι τον θάνατό του το 1998 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Απέναντι στον Πολ Ποτ ο Τσέου διατηρούσε πάντοτε τη φήμη του πιο ευγενικού και μετριοπαθούς πολιτικού. Ο ίδιος πάντοτε θέλησε να υπερασπιστεί τον ρόλο των Κόκκινων Χμερ στην ιστορία της χώρας του. «Δεν θέλω οι επόμενες γενιές να παρερμηνεύσουν την Ιστορία. Δεν θέλω να πιστεύουν πως οι Κόκκινοι Χμερ ήσαν κακοί κι εγκληματίες», είχε δηλώσει το 2011. Για τον ίδιο ούτε και οι ομαδικοί τάφοι ήταν έργο των Χμερ, αλλά των βιετναμικών δυνάμεων.
Ο Νουόν Τσέα παραδόθηκε με τους τελευταίους πιστούς άνδρες του το 1998, αφού εξασφάλισε από τον πρόεδρο Χουν Σεν την υπόσχεση πως δεν επρόκειτο να δικασθεί. Μία υπόσχεση που τηρήθηκε για εννέα χρόνια, έως την παρέμβαση του ΟΗΕ και τη σύσταση του Ειδικού Δικαστηρίου.
5/8/2019 Πέθανε ο σκηνοθέτης Αλμπέρτο Σιρόνι, τηλεοπτικός «πατέρας» της σειρά «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» του Αντρέα Καμιλλέρι
Γεννημένος στη Λομβαρδία, στο Μπούστο Αρζίτσιο του Βαρέζε, ο Σιρόνι δεν έκρυβε τη γοητεία που του ασκούσαν τα χρώματα και το φως της Σικελίας, αλλά και τη γοητεία που ασκεί το μπαρόκ σκηνικό που εκτείνεται από τις Συρακούσες έως τη Μόντικα, τη Ραγκούζα, το Σίκλι, τον Νότο και κυρίως τη Ντοναλουκάτα -τη λογοτεχνική και τηλεοπτική Βιγκάτα- που τα τελευταία χρόνια αποτελούσε τον χώρο όπου ζούσε και δρούσε ο ήρωας της σειράς Σάλβο Μονταλμπάνο.
Ο Σιρόνι ξεκίνησε από το θέατρο. Φοίτησε στην Σχολή του Πίκολο Τεάτρο, των Τζόρτζο Στρέλερ και του Πάολο Γκράσι, στο Μιλάνο. Όμως, η συνάντησή του με τα πλατό της RAI άλλαξε τα πάντα. Για λογαριασμό της κρατικής τηλεόρασης σκηνοθέτησε έρευνες στο εξωτερικό και στην Ιταλία, έκανε μέχρι και τηλεοπτικά σποτ. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του άλλαξε κατεύθυνση. Το 1978 σκηνοθετεί τα επεισόδια της σειράς που άντλησαν έμπνευση από τα διηγήματα «Ο Εκατοέγκλημας» (Il Centodelitti) του Τζόρτζο Σερμπανένκο, ενώ το 1987-1990 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε τα πρώτα επεισόδια της σειράς Eurocop. Ακολούθησαν άλλες δουλειές και σκηνοθεσίες σε τηλεπαιχνίδια, ενώ έγραψε και σκηνοθέτησε και ραδιοφωνικές σειρές.
Το 1999 ξεκινάει τον Μονταλμπάνο, τη σειρά που θα αποθεώσει την σκηνοθετική καριέρα του, όχι μόνο σε τηλεοπτικά νούμερα, αλλά κυρίως σε συναισθηματική αποδοχή από το κοινό. Ολόκληρη η Ιταλία θα παραμένει καρφωμένη στους δέκτες τις ημέρες της προβολής της για να παρακολουθήσει, παθιασμένα και πιστά, τις περιπέτειες του επιθεωρητή, που τουλάχιστον στο μυαλό του δημιουργού του είχε άλλη όψη. «Έχει μία σειρά από αρετές και μειονεκτήματα που είναι τυπικά όλων των Ιταλών», δήλωνε ο Σιρόνι. «Είναι ένας αναρχικός ατομιστής. Κάνει ό,τι θέλει εκείνος, του αρέσει να τρώει καλά, και τον έλκουν οι ωραίες γυναίκες», συμπλήρωνε.
6/8/2019: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών η βραβευμένη με νόμπελ και πούλιτζερ συγγραφέας Τόνι Μόρρισον.
Η Τόνι Μόρρισον γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου το 1931 στο Λορέιν του Οχάιο και βαφτίστηκε Chloe Anthony Wofford. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας της. Οι γονείς της, Ράμα Γούφορντ και Τζωρτζ Γούφορντ, ήταν μετανάστες από τον αγροτικό νότο (Αλαμπάμα). Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον απο νωρίς για την λογοτεχνία, και σπούδασε ανθρωπολογία στα πανεπιστήμια Howard και Cornell από το οποίο έλαβε το μεταπτυχιακό της με θέμα την αυτοκτονία στα έργα των Γουίλιαμ Φώκνερ και Βιρτζίνια Γουλφ, τα οποία ακολούθησε μια ακαδημαϊκή καριέρα στα Texas Southern University ως καθηγήτριας αγγλικών, στο Howard University διδάσκουσα αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία, Yale, και απο το 1989 στο Princeton University, όπου διδάσκει Αφροαμερικανικές σπουδές και δημιουργική γραφή.
Έχει δουλέψει σαν κριτικός, έχει δώσει πολυάριθμες διαλέξεις με ειδικότητα στην Αφρο-αμερικάνικη κουλτούρα. Ξεκίνησε την καριέρα της ως συγγραφέας το 1970 όπου κέρδισε πολύ καλές κριτικές και την αγάπη του κοινού για την επική της δύναμη, τους διαλόγους και την ποιητική και εκφραστική της απεικόνιση της Μαύρης Αμερικής. Για πολλά χρόνια δούλεψε σαν στέλεχος του εκδοτικού οίκου Random House. Ηταν μέλος απο το 1981 του American Academy of Arts and Letters, και έχει πάρει πολλές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το βραβείο Πούλιτζερ το 1988 για το αριστούργημά της Η αγαπημένη (Beloved) και το Νόμπελ το 1993.
16/8/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών, ο αμερικανός ηθοποιός Πίτερ Φόντα, γιος του θρύλου του αμερικανικού κινηματογράφου Χένρι Φόντα και μικρός αδελφός της Τζέιν Φόντα, που έγινε διάσημος χάρη στον ρόλο του στην καλτ ταινία Easy Rider (1969, σε σκηνοθεσία Ντένις Χόπερ) Ο θάνατός του οφειλόταν σε αναπνευστική ανεπάρκεια εξαιτίας του καρκίνου των πνευμόνων από τον οποίο έπασχε, εξήγησε εκπρόσωπος της οικογένειας Φόντα σε ανακοίνωση που δημοσιοποίησε.
Ο Πίτερ Φόντα ήταν μέλος μιας οικογένειας βετεράνων του Χόλιγουντ. Ήταν ο γιος του Χένρι Φόντα, ο αδελφός της Τζέιν, αλλά και ο ίδιος ήταν ο πατέρας της ηθοποιού Μπρίτζετ Φόντα.
Στο Easy Rider έπαιξε δίπλα στον Ντένις Χόπερ και στον νέο τότε Τζακ Νίκολσον. Ο ρόλος του ελεύθερου μηχανόβιου τον καθιέρωσε και τον επανέλαβε σε πολλές στιγμές της καριέρας του.
Τριάντα χρόνια μετά το Easy Rider προτάθηκε για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου στην ταινία του 1997 «Ulee's Gold».
Αφιέρωσε τη ζωή σε αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος και το 2012 ήταν συμπαραγωγός στην ταινία «Big Fix» για την έκρηξη σε εξέδρα της Deepwater Horizon και την τεράστια πετρελαιοκηλίδα που προκάλεσε στον Κόλπο του Μεξικού.
26/8/2019 Πέθανε σε ηλικία 82 ετών ο Φέρντιναντ Πιέχ, πατριάρχης της Volkswagen
Γεννημένος στις 17 Απριλίου του 1937 ο Πιέχ θεωρείται πατριάρχης της Volkswagen, την οποία μετέτρεψε από το 1993 σε έναν κολοσσό που περιελάμβανε πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες, προτού αποχωρήσει από τη διεύθυνσή της το 2002. Αυτός ήταν που συγκέντρωσε τις μάρκες VW, Audi, Seat, Bugatti, Lamborghini Porsche στον όμιλο Volkswagen.
Η Bild τον χαρακτήρισε «θρύλος της αυτοκινητοβιομηχανίας» καθώς ήταν μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της γερμανικής βιομηχανίας και εγγονός του Φέρντιναντ Πόρσε, ιδρυτή της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος, έπειτα από αίτημα των ναζί, δημιούργησε το διάσημο «Κατσαριδάκι».
Ο Φέρντιναντ Πιέχ αποχώρησε από επικεφαλής του ισχυρού συμβουλίου εποπτείας το 2015 αφού ήρθε σε αντιπαράθεση με τον τότε επικεφαλής της Volkswagen, τον Μάρτιν Βίντερκορν, ο οποίος ενεπλάκη στο σκάνδαλο με τους κινητήρες ντίζελ, το λογισμικό των οποίων είχε τροποποιηθεί για να φαίνεται ότι έχουν μειωμένες εκπομπές ρύπων, το οποίο έπληξε την εικόνα της εταιρείες και της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ο Πιέχ πούλησε το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του στην Porsche SE, βασικό μέτοχο της Volkswagen, το 2017 για σχεδόν 1 δισεκ. ευρώ, σηματοδοτώντας το τέλος της βασιλείας του στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
18/9/2019 Την τελευταία πνοή του σε ηλικία 43 ετών άφησε ο άλλοτε παίκτης της Ρέιντζερς και της εθνικής Ολλανδίας, Φερνάντο Ρίκσεν
Ο εκλιπών έδινε τα τελευταία χρόνια «μάχη» με τη νόσο κινητικού νευρώνα (MND), την οποία γνωστοποίησε το 2013.
Ο Ρίκσεν, ο οποίος είχε 12 συμμετοχές στην εθνική Ολλανδίας, ενημέρωνε τον κόσμο για τη νόσο του κινητικού νευρώνα και συγκέντρωνε χρήματα για την αντιμετώπισή της μέσω του ιδρύματος που έφερε το όνομά του. Στη διάρκεια της επαγγελματικής καριέρας του ο εκλιπών αγωνίστηκε στις Φορτούνα Σιτάρντ, Αλκμάαρ, Ρέιντζερς και Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης…
26/9/2019: Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ
Ο Ζακ Σιράκ διετέλεσε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας για δώδεκα συνεχόμενα έτη (1995-2007), δύο φορές πρωθυπουργός (1974-76 και 1986-1988) και δήμαρχος Παρισίου από το 1977 μέχρι το 1995.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του η Γαλλία εισήλθε στην Ευρωζώνη και η θητεία στο προεδρικό αξίωμα μειώθηκε από τα επτά στα πέντε έτη.
Ωστόσο, τα τελευταία έτη της θητείας του στο κορυφαίο αξίωμα του γαλλικού κράτους αμαυρώθηκαν από σειρά σκανδάλων διαφθοράς.
Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 29 Νοεμβρίου 1932, φοίτησε στην «Εθνική Σχολή Διοίκησης» (École nationale d'administration - ENA) και ξεκίνησε την καριέρα του ως υπάλληλος στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
Ο Ζακ Σιράκ εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα UDR για πρώτη φορά το 1967, έγινε γραμματέας του κράτους το 1968, υπουργός για τις Επαφές με τη Βουλή το 1971, της Γεωργίας το 1972, των Εσωτερικών το 1974. Την ίδια εποχή στις προεδρικές εκλογές έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, στον οποίο εξασφάλισε ένα στήριγμα ενός σταθερού μέρους του κόμματος του Σαρλ ντε Γκωλ. Αυτό τον ανακήρυξε πρωθυπουργό. Ερχόμενος σε ρήξη με τον πρόεδρο, ο Σιράκ άφησε την κυβέρνηση το 1976.
Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να σταθεροποιήσει τις θέσεις του κόμματος του Ντε Γκωλ προχώρησε στην επανίδρυση μετατρέποντας το παλιό UDR του Ντε Γκωλ σε Rassemblement pour La republique, του οποίου έγινε πρόεδρος. Στις εθνικές εκλογές του 1978 το κόμμα του εμφανίστηκε το πιο ισχυροποιημένο στη χώρα. Έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας το 1981, δεν έφτασε όμως στην τελική ψηφοφορία.
Το 1986, με τη νίκη του επί του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έγινε πρωθυπουργός για δεύτερη φορά. Δύο χρόνια αργότερα, έβαλε και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας μαζί με το σοσιαλιστή πρόεδρο Μιτεράν, ηττήθηκε και παραιτήθηκε και από το αξίωμα του πρωθυπουργού. Εκλέχθηκε δήμαρχος του Παρισιού το 1977 και οδήγησε το κόμμα του σε μια νίκη στις πολιτικές εκλογές το 1993. Στις προεδρικές εκλογές το 1995, ο Σιράκ νίκησε στην τελική ψηφοφορία τον σοσιαλιστή υποψήφιο, Λιονέλ Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας για τη χώρα μια δεξιά κυβέρνηση. Μια από τις πρώτες πράξεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήταν η επανάληψη των πυρηνικών πειραμάτων στον Ειρηνικό.
Στην εξωτερική πολιτική, ο Σιράκ ακολούθησε την προηγούμενη πολιτική γραμμή της Γαλλίας, διατηρώντας σταθερό τον προνομιούχο άξονα με τη Γερμανία. Επανεξελέγη το 2002 με συντριπτική πλειοψηφία, έχοντας απέναντί του τον ακροδεξιό υποψήφιο, Ζαν-Μαρί Λεπέν.
Το 2005 αντιμετώπισε τις ταραχές με τους νεαρούς μετανάστες, που πήραν χαρακτήρα εξέγερσης και ανάγκασαν την κυβέρνησή του να κηρύξει ξανά το νόμο που ίσχυε την περίοδο του Πολέμου στην Αλγερία. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 αποσύρθηκε από την πολιτική.
Το Δεκέμβριο του 2011 κρίθηκε ένοχος για τις κατηγορίες: Υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, κατάχρηση εμπιστοσύνης, παράνομη οικοιοποίηση συμφερόντων, πράξεις οι οποίες διαπράχθηκαν, κατά τη γαλλική δικαιοσύνη, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δήμαρχος του Παρισιού την περίοδο 1990 - 95 και ενώ κατείχε τη θέση του ηγέτη του κόμματος RPR.
30/9/2019: Πέθανε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 74 ετών, (εξαιτίας πολυοργανικής
ανεπάρκειας και σηψαιμικού σοκ, επιπλοκών του τραυματισμού της στη
σπονδυλική στήλη που είχε υποστεί πριν από τέσσερα χρόνια) η θρυλική αμερικανίδα ερμηνεύτρια της όπερας Τζέσι Νόρμαν
Η σοπράνο, γεννημένη στην Τζόρτζια, άρχισε την καριέρα της τη δεκαετία του 1960 στην Ευρώπη. Ήταν ήδη παγκοσμίως διάσημη πολύ πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, το 1983. Υπήρξε μια από τις δημοφιλέστερες και διαπρεπέστερες οπερικές ερμηνεύτριες των δεκαετιών του 1980 και του 1990, τραγούδησε στις τελετές ορκωμοσίας των προέδρων Ρόναλντ Ρίγκαν και Μπιλ Κλίντον, στη Μασσαλία το 1989 για τα 200 χρόνια από τη γαλλική επανάσταση, αλλά και στα 60ά γενέθλια της Ελισάβετ, της βασίλισσας της Βρετανίας.
«Η ομορφιά, η δύναμη, η μοναδικότητα της φωνής της» ήταν κάτι που «δεν είχε όμοιό του», θα δήλωνε το 2014 η Τόνι Μόρισον, η βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας αφροαμερικανίδα συγγραφέας — έφυγε κι εκείνη το καλοκαίρι — σε μια βραδιά για την απότιση φόρου τιμής στην αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια που σφράγισε μια εποχή.
Όταν ήταν ακόμη παιδί, η Νόρμαν άρχισε να τραγουδάει τα «σπιρίτσουαλς», τα θρησκευτικά τραγούδια της αφροαμερικανικής κοινότητας στην Ογκάστα, όπου μεγάλωσε και όπου οι γονείς της ήταν αγωνιστές στις τάξεις της οργάνωσης NAACP εναντίον του φυλετικού διαχωρισμού και υπέρ της αναγνώρισης ίσων δικαιωμάτων των αφροαμερικανών.
Από το 1968 — δεν ήταν ακόμη παρά 23 ετών — στην Deutsche Oper του Βερολίνου, θα έκανε το ντεμπούτο της στη Γαλλία πέντε χρόνια αργότερα, με την Αΐντα του Βέρντι. Τα χρόνια που ακολούθησαν, έκανε σειρά εμφανίσεων σε όλη την Ευρώπη, επιβλήθηκε ως μια από τις πιο διαπρεπείς δραματικές σοπράνο, ιδίως με τις ερμηνείες της σε έργα του Βάγκνερ.
Γυναίκα με ισχυρές πεποιθήσεις, η Νόρμαν ίδρυσε στη γενέτειρά της το Jessye Norman School of the Arts για να υποστηρίζονται κοινωνικά αποκλεισμένοι και μη προνομιούχοι νέοι καλλιτέχνες.
22/10/2019 Τερματίζει τη ζωή της με ευθανασία στην ηλικία των 40 ετών η παραολυμπιονίκης Marieke Vervoort
Η Vervoort, η οποία κέρδισε χρυσό και ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 και δύο ακόμα μετάλλια στη διοργάνωση του Ρίο 2016, είχε διαγνωστεί με ανίατη εκφυλιστική μυϊκή νόσο. Η ευθανασία είναι νόμιμη υπό αυστηρούς όρους στο Βέλγιο και το 2008 η Vervoort υπέγραψε έγγραφα που θα της επέτρεπαν μία μέρα να τερματίσει τη ζωή της. Η νόσος, από την οποία υπέφερε η Vervoort, της προκαλούσε χρόνιους, δυνατούς πόνους, κρίσεις, παράλυση στα κάτω άκρα και δεν της επέτρεπε να κοιμηθεί. Σε μια συνέντευξη στο BBC Radio το 2016, είχε πει: «Μπορεί να αισθάνομαι πολύ, πολύ άσχημα, παθαίνω επιληψία, φωνάζω από τον πόνο, χρειάζομαι πολλά παυσίπονα όπως βάλιουμ και μορφίνη». «Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν πώς είναι δυνατόν να έχω τόσο καλές επιδόσεις και να χαμογελάω με όλο τον πόνο που αντιμετωπίζω και το φάρμακα που παίρνω. Για μένα, οι αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο είναι ένα είδος φαρμάκου», είχε πει η Vervoot. Όταν ρωτήθηκε για το γεγονός ότι είχε υπογράψει έγγραφα για ευθανασία, είπε: «Δίνει μια αίσθηση ανακούφισης στους ανθρώπους. Θα ξέρω πότε δεν αντέχω άλλο. Θα το γνωρίζω όταν έρθει η μέρα και θα είμαι έτοιμη».
25/11/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών η σοβιετική κατάσκοπος Γκοάρ Βαρτανιάν, η οποία μαζί με τον σύζυγό της είχε αποτρέψει απόπειρα των Ναζί να δολοφονήσουν τον Στάλιν, τον Τσώρτσιλ και τον Ρούζβελτ
Κατάσκοπος όπως και ο σύζυγός της, η Γκοάρ Βαρτανιάν τον βοήθησε να αποτρέψει τη ναζιστική επιχείρηση «Μεγάλο Άλμα» που είχε στόχο την ταυτόχρονη δολοφονία των τριών ηγετών των Συμμάχων, του Σοβιετικού Ιωσήφ Στάλιν, του Βρετανού Ουίνστον Τσώρτσιλ και του Αμερικανού Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούζβελτ κατά τη διάρκεια της διάσκεψης της Τεχεράνης το 1943. Τιμημένος με τον τίτλο του ήρωα της ΕΣΣΔ, ο Γκεβόρκ Βαρτανιάν δεν σταματούσε να λέει ότι στη σύζυγό του «ανήκαν τουλάχιστον δύο από τις πέντε ακτίνες του άστρου του ως ήρωα», σύμφωνα με τη SVR.
Η Γκοάρ γεννήθηκε το 1926 στη σοβιετική Αρμενία και μετανάστευσε με την οικογένειά της στο Ιράν τη δεκαετία του '30. Ήδη, από τα 16 της εντάχθηκε σε μια αντιφασιστική ομάδα και εργάσθηκε στη συνέχεια μαζί με τον σύζυγό της για να αποκαλύπτει Γερμανούς πράκτορες.
Σύμφωνα με την SVR, η «Ανίτα» και ο «Χένρι», δύο από τα ψευδώνυμά τους, είχαν συμμετάσχει σε μια δουλειά που διεξήχθη «σε ακραίες συνθήκες και σε πολλές χώρες». Πρόκειται κυρίως για τη Γαλλία, την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ινδία ή ακόμη την Κίνα, σύμφωνα με τον ρωσικό Τύπο.
Τον Ιούνιο 2017, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, που είναι και ο ίδιος πρώην πράκτορας της σοβιετικής KGB, επισκέφθηκε την έδρα της SVR και επαίνεσε τη δουλειά των πρακτόρων, μεταξύ των οποίων και του ζεύγους Βαρτανιάν
Σύμφωνα με τον πρώην μυστικό πράκτορα των Σοβιετικών Μιχαήλ Λιουμπίμοφ, «η συγκεκριμένη δουλειά των Βαρτανιάν δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ, προκειμένου να μην αποφευχθούν πολιτικά σκάνδαλα στις χώρες στις οποίες έδρασε το ζευγάρι».
9/12/2019 Την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 61 ετών, άφησε η Μαρί Φρέντρικσον, η τραγουδίστρια των Roxette. Η τραγουδίστρια των Roxette -με τη χαρακτηριστική φωνή, το ξεχωριστό look και τη δυναμική της παρουσία στη σκηνή- είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο το 2002. Το πρόβλημα υγείας της είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, ωστόσο στη συνέχεια επέστρεψε δυναμικά, με το σουηδικό συγκρότημα να περνά και από την Ελλάδα, παίζοντας στο Terra Vibe, το 2011 -σε μια συναυλία που άφησε ιστορία και πλημμύρισε νοσταλγία όσους βρέθηκαν στη Μαλακάσα για να απολαύσουν το θρυλικό ντουέτο.
Οι Roxette, μια μπάντα - ντουέτο που δημιουργήθηκε το 1986 από τη Φρέντρισκεν και τον Περ Γκέσλε, γνώρισε τεράστια επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του '80 αλλά και στα 90's. «Fading like a flower», «Joyride», «Listen to your Heart», «It must have been love», «Real Sugar», «The Look», ορισμένες μόνο από τις hits του συγκροτήματος. Οι Roxette έχουν πουλήσει περισσότερα από 75 εκατομμύρια δίσκους διεθνώς και έκαναν τέσσερα Νο1 single στο «Billboard» των Η.Π.Α. Θεωρούνται το δεύτερο πιο επιτυχημένο μουσικό σχήμα από τη Σουηδία μετά τους ABBA.
23/12/2019 Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών ο Γάλλος μόδιστρος Εμανουέλ Ουνγκαρό.
Γεννήθηκε στη νότια Γαλλία το 1933, από Ιταλούς γονείς. Τη δεκαετία του 1950 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εκπαιδεύτηκε από τον Μπαλενσιάγκα. Ξεκίνησε τη δική του μάρκα το 1965 και δύο χρόνια αργότερα μετέφερε τον οίκο του στην καρδιά της παριζιάνικης μόδας, στη Λεωφόρο Μοντέν. Τα γυναικεία ενδύματά του, τόσο εκείνα της υψηλής ραπτικής όσο και τα πρετ-α-πορτέ, ξεχώριζαν για τα εντυπωσιακά χρώματά τους και τις κομψές σιλουέτες τους.
Το στυλ του γοήτευσε πολλές διάσημες γυναίκες της εποχής, όπως τη στενή φίλη του, Ανούκ Εμέ. Είχε ντύσει με δημιουργίες του, μεταξύ άλλων, την Τζίνα Ρόουλαντς, την Κατρίν Ντενέβ και την Ιζαμπέλ Ατζανί.
Γύρισε 39 ταινίες στον κινηματογράφο. Πολλές από αυτές θεωρούνται σήμερα κλασικά αριστουργήματα, όπως «Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Θα σε συναντήσω στα όνειρα μου», «Καλάμιτι Τζέιν» και «Τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας» με τον Ροκ Χάντσον, όπου απέσπασε τη μοναδική υποψηφιότητα της για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Ηχογράφησε 31 άλμπουμς και τα τραγούδια της βρέθηκαν συνολικά 460 εβδομάδες στο top-40 των charts, ανάμεσα τους και το θρυλικό «Que Sera, Sera» («Whatever Will Be, Will Be»).
Στην προσωπική της ζωή παντρεύτηκε 4 φορές και απέκτησε μια κόρη.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην παραθαλάσσια πόλη Κάρμελ στην Καλιφόρνια, 190 χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο. Ήταν ιδιοκτήτρια ενός πολυτελέστατου ξενοδοχείου με θέα τη θάλασσα που έχει την ονομασία Cypress Inn.
Μοναδική της συντροφιά στο ειδικά διαμορφωμένο ράντσο της που βρίσκεται μέσα στην έκταση του ξενοδοχείου, ήταν πλέον οι δεκάδες «φίλοι της» γάτες και σκύλοι που λάτρευε. Άλλωστε, εδώ και αρκετές δεκαετίες ήταν πολύ ενεργή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων.
Το 1976, όντας ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής (1975) ενεπλάκη σε φοβερό ατύχημα όταν, κατά τη διάρκεια του αγώνα, το μονοθέσιό του ξέφυγε από την πορεία του, χτύπησε σε ανάχωμα της πίστας και πήρε φωτιά. Οταν διεκομίσθη στο νοσοκομείο, εκλήθη ένας ιερωμένος για να του προσφέρει τη Θεία Κοινωνία και να τον παραδώσει στον Δημιουργό —σε αντίθεση με τους άλλους οδηγούς της εποχής, ο Λάουντα ήταν μάλλον ένας μονόχνωτος και σεμνότυφος τύπος και σίγουρα ένας θρησκευόμενος ρωμαιοκαθολικός. Αλλά ο ιερωμένος έκανε λάθος, όπως και οι γιατροί. Ο Νίκι Λάουντα επέζησε! Και με μια απίστευτη προσπάθεια —βλέποντας τους γιατρούς να του βγάζουν επί ημέρες και με σωλήνες (!) τον καπνό από τα πνευμόνια του— επέστρεψε στους αγώνες λίγες εβδομάδες μετά το ατύχημα. Το ότι το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τη φωτιά δεν τον ένοιαζε. Ηθελε να τρέξει. Είδε τον Τζέιμς Χαντ να του παίρνει το πρωτάθλημα του ’76 (σε μια από τις πιο θεαματικές αντιπαραθέσεις στην ιστορία των μηχανοκίνητων σπορ και όχι μόνο), αλλά πήρε την εκδίκησή του το 1977 θριαμβεύοντας με τη Ferrari. Ενα τρίτο πρωτάθλημα στην F1 ήρθε το 1984 με τη McLaren. Αργότερα ασχολήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία με τις επιχειρήσεις, ιδρύοντας τη δική του αεροπορική εταιρεία.
Ολο αυτό το διάστημα όμως, με μικρές ανάπαυλες κατά τις θεραπείες, η Γκρούνγουολντ συνέχιζε να κάνει αυτό που αγαπούσε: έτρεχε, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Το 2012 έχασε για μία θέση το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την επόμενη χρονιά, με επίδοση 4.01.48, έγινε μία από τις ταχύτερες Αμερικανίδες στα 1.500 μ. στην ιστορία του αγωνίσματος. Το 2014 κέρδισε στα 3.000 μ. στο αμερικανικό πρωτάθλημα κλειστού στίβου και δύο χρόνια αργότερα διεκδίκησε ξανά την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Παράλληλα, με τα σημάδια των χειρουργικών επεμβάσεων ορατά σε κάθε αγώνα της, μιλούσε δημοσίως για την ασθένειά της, τον πόνο και τα όνειρά της. Προέτρεπε τον κόσμο να δωρίσει χρήματα σε ιατρικές έρευνες κατά της νόσου. «Είμαι μια νεαρή με καρκίνο. Δεν μου αρέσει να μιλάω πάντα γι’ αυτό. Δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο τηλεοπτικής σειράς. Είναι αληθινό. Είναι τρομακτικό», είχε δηλώσει παλιότερα σε συνέντευξή της στους New York Times. «Οι ουλές μου είναι σημάδια επιβίωσης», είχε γράψει η ίδια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Με έχουν διδάξει να αποδέχομαι το σώμα μου και να τιμώ τη δύναμή του. Οι ουλές μου είναι τα απτά σημάδια μιας ασθένειας που συχνά μοιάζει να είναι αόρατη. Διηγούνται την ιστορία της ζωής μου».
Ηταν 32 ετών. Ονειρευόταν ακόμη την πρόκρισή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και προετοιμαζόταν για να το πετύχει.
Ενέπνευσε πολλούς. Την αποκάλεσαν «γενναία». «Γενναιότητα σημαίνει, για εμένα να συνεχίζω να κάνω πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανή», είχε γράψει. Το τρέξιμο ήταν ένα από αυτά. Της έδινε μια αίσθηση ελευθερίας, μέχρι το τέλος.
O Φράνκο Τζεφιρέλι ήταν γνωστός για αρκετές από τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει, ιδιαίτερα η ταινία Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1968), για την οποία έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ. Η ταινία του The Taming of the Shrew (1967) με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον παραμένει η καλύτερη κινηματογραφική διασκευή της ομώνυμης παράστασης. Η μίνι σειρά του Ιησούς από την Ναζαρέτ (1977) κέρδισε αναγνωρισιμότητα και προβάλλεται ακόμα και σήμερα κατά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα σε πολλές χώρες.
Αξιωματικός της ιταλικής κυβέρνησης από το 1977, ο Τζεφιρέλι έλαβε την διάκριση του ιππότη από την βρετανική κυβέρνηση το 2004 όταν έγινε Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 2009 βραβεύτηκε με το Premio Colosseo.
Σύμφωνα με το wikipedia γεννήθηκε στα περίχωρα της Φλωρεντίας ως Τζιανφράνκο Κόρσι (Gianfranco Corsi). Μητέρα του είναι η Alaide Garosi, σχεδιάστρια μόδας, και πατέρας του ο Ottorino Corsi, έμπορος μαλλιού και μεταξιού. Οι δυο γονείς του ξαναπαντρεύτηκαν και η Alaide δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικό της επίθετο ή του Corsi για το παιδί της. Επέλεξε το επίθετο «Zeffiretti», λέξη που αναφέρεται στην όπερα του Μότσαρτ Idomeneo. Ωστόσο, το όνομα αυτό γράφτηκε λάθος στο δημοτολόγιο και έγινε Τζεφιρέλι. Όταν ήταν 6 ετών, η μητέρα του πέθανε και ο ίδιος μεγάλωσε υπό την φροντίδα της αγγλικής κοινότητας μεταναστών.
Ιταλοί ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι ο Τζεφιρέλι αποτελεί μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που είναι συγγενείς με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο Τζεφιρέλι είναι απόγονος ενός από τα αδέρφια του ντα Βίντσι.
Ο Τζεφιρέλι αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών το 1941 και, ακολουθώντας την συμβουλή του πατέρα του, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας όπου σπούδασε αρχιτεκτονική και τέχνη. Μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολέμησε ως αντάρτης προτού συναντηθεί με τους Βρετανούς στρατιώτες και γίνει ο διερμηνέας τους. Μετά τον πόλεμο, ξαναπήγε στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας για να συνεχίσει τις σπουδές του αλλά όταν είδε τον Λόρενς Ολίβιε στον Ερρίκο Δ΄ το 1945, αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Ενώ εργαζόταν ως ζωγράφος τοπίου στην Φλωρεντία, προσλήφθηκε από τον Λουκίνο Βισκόντι και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία La Terra trema, που κυκλοφόρησε το 1948. Με τον Βισκόντι συνεργάστηκε και στις ταινίες : Λεωφορείο ο πόθος (Ρώμη, 1949) του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, Τρωίλος και Χρυσηίδα (Φλωρεντία, 1949) του Σαίξπηρ και οι τρεις αδελφές (Ρώμη, 1951), κοστούμια Μαρσέλ Εσκοφιέ) του Τσέχωφ. Οι μέθοδοι του Βισκόντι είχαν μια βαθιά επιρροή στο μετέπειτα έργο του Τζεφιρέλι. Εργάστηκε και με άλλους σκηνοθέτες όπως ο Αντονιόνι και ο Ροσελίνι. Την δεκαετία του 1960, ο Τζεφιρέλι ξεκίνησε να γράφει και να σκηνοθετεί τις δικές του παραστάσεις στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη και σύντομα μετέφερε τις ιδέες του στον κινηματογράφο.
Τον Νοέμβριο του 2004, ο Τζεφιρέλι βραβεύτηκε με το αξίωμα του Ταξιάρχη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 1996, για τις υπηρεσίες του στις τέχνες, έγινε επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ σε μια τελετή που έγινε στο Canterbury Cathedral. Το 1999 έλαβε το βραβείο Crystal Globe για την εκπληκτική καλλιτεχνική συνεισφορά του στον παγκόσμιο κινηματογράφο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary.
Ο Μόρσι βρισκόταν στο δικαστήριο για μια ακροαματική διαδικασία με την κατηγορία της κατασκοπίας, έπειτα από ύποπτες επαφές που είχε με την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς. Εξέτιε ποινή φυλάκισης 20 ετών μετά την καταδίκη του για τον θάνατο διαδηλωτών κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του 2012 και ποινή ισόβιας κάθειρξης για κατασκοπία σε μια υπόθεση που σχετιζόταν με το Κατάρ.
Ο ρόλος της στα «Μάτια χωρίς Πρόσωπο» αποτέλεσε μία από τις πιο σπουδαίες ερμηνείες του γαλλικού σινεμά. Υποδύθηκε την κόρη ενός χειρουργού που υποβάλλεται σε εκτεταμένα δερματικά μοσχεύματα, και το πρόσωπό της παραμορφώνεται. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μάλιστα η Σκομπ φορά επιδέσμους ή μάσκα και μόνο τα μάτια της είναι ορατά.
Η ερμηνεία της υπήρξε καθηλωτική και η ταινία λατρεύτηκε από το κοινό.
Ωστόσο, οι νεότεροι μάλλον την γνωρίζουν από τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις της, όπως στην ταινία του Λεός Καράξ «Holy Motors» του 2012, όπου έπαιξε έναν οδηγό λιμουζίνας. Στο τέλος της ταινίας μάλιστα δένει μια μάσκα για να τιμήσει τον εικονικό της ρόλο.
Η Εντίθ Σκομπ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1937 από οικογένεια Ρώσων μεταναστών. Σπούδασε στη Σορβόννη και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Μετά την θρυλική της ερμηνεία στην ταινία του Georges Franju συνέχισε με τρία ακόμη κινηματογραφικά του έργα, συμπεριλαμβανομένου του θρίλερ Judex του 1963.
Στην οθόνη, η Σκομπ εργάστηκε και δίπλα στον Λούις Μπουγιούλ το 1969, στο The Milky Way ενώ η καριέρα της αναγεννήθηκε τη δεκαετία του 1990. Έχει βραβευτεί με βραβεία César για την ερμηνεία της στην ταινία του Olivier Assayas «Summer Hours» το 2008 (Β' γυναικείου ρόλου) και για το «Holy Motors» το 2012.
Είναι ο συγγραφέας που έδωσε ζωή στον «Επιθεωρητή Μονταλμπάνο» και στον πολύχρωμο από προσωπικότητες και χαρακτήρες ήρωες της φανταστικής πόλης Βιγκάτα στη Σικελία. Ο Καμιλλέρι, εκτός από το συγγραφικό του έργο είχε εργαστεί ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και καθηγητής Σκηνοθεσίας στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.
Επέλεξε να βαφτίσει τον Επιθεωρητή του Μονταλμπάνοπρος τιμήν του Ισπανού συγγραφέα Μανουέλ Βαθκεθ Μονταλμπάν.
Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1944 στο Μπρόκελεν της Ολλανδίας, μεγάλωσε στο Άμστερνταμ. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, βγήκε στη θάλασσα και ξόδεψε έναν χρόνο, τρίβοντας τα καταστρώματα ενός φορτηγού πλοίου. Επιστρέφοντας σπίτι, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος και ξυλουργός για τρία χρόνια, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής σε νυχτερινό σχολείο.
Η καριέρα του ξεκίνησε το 1969 στην ολλανδική τηλεοπτική σειρά «Floris», όπου ανέλαβε τον ομώνυμο ρόλο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Πολ Βερχόφεν (σ.σ. Ρόμποκοπ, Ολική Επαναφορά, Βασικό Ένστιτκο), ενώ το 1977 συνεργάστηκε εκ νέου με τον Ολλανδό σκηνοθέτη στην ταινία «Πορτοκαλί Στρατιώτης», η οποία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το 1981 βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Σιλβέστερ Σταλόνε, υποδυόμενος έναν σκληρό, ψυχοπαθή τρομοκρατή στο «Nighthawks». Η σκηνή μέσα στο club θεωρείται από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίας.
Έναν χρόνο αργότερα ήρθε η πρόταση να παίξει στο «Blade Runner». Η εντυπωσιακή του ερμηνεία εκτόξευσε τη φήμη του. Το διαπεραστικό του βλέμμα, ο τρόπος ομιλίας και οι εκφράσεις του προσώπου του τον ανέδειξαν σε μια από τις χαρακτηριστικότερες φιγούρες «κακών» στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
Άλλες σημαντικές ερμηνείες του ήταν στις ταινίες Flesh+Blood, Blind Fury, The Hitcher, Escape from Sobibor (σ.σ. κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου), Wedlock, Sin City, Confessions of a Dangerous Mind, Ladyhawke, The Osterman Weekend, The Blood of Heroes, Batman Begins, Hobo with a Shotgun, και The Rite.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ανέπτυξε έντονη περιβαλλοντική δράση, ενώ ίδρυσε το Rutger Hauer Starfish Association, έναν οργανισμό ευαισθητοποίησης για το AIDS.
Γεννημένη το 1929 στη Βουδαπέστη, η Χέλερ επέζησε του Ολοκαυτώματος, αλλά έχασε τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς της στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ήταν μαθήτρια του Λούκατς από το 1947, κατόπιν βοηθός καθηγήτρια στο τμήμα του. Διώχθηκε από τη θέση της στο πανεπιστήμιο, μαζί με τον Λούκατς, για πολιτικούς λόγους μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 1956 στην Ουγγαρία εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Υπήρξε ένα από τα κυριότερα μέλη της Σχολής της Βουδαπέστης.
Μετά τον θάνατο του Λούκατς, το 1971, τα μέλη της Σχολής έγιναν στόχος πολιτικού διωγμού κι εξαναγκάστηκαν να μείνουν άεργοι.
Η Χέλερ, μαζί με τον σύζυγό της Φέρεντς Φέχιρ και αρκετά ακόμη μέλη της Σχολής της Βουδαπέστης, επέλεξαν την εξορία στην Αυστραλία το 1977.
Επέστρεψε στην Ουγγαρία μετά το 1989 και την κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ, ενώ διατήρησε παράλληλα την έδρα της στη Νέα Υόρκη.
Η Χέλερ ασχολήθηκε εκτενώς στα γραπτά της με τη φιλοσοφία της ιστορίας και της ηθικής και τη θεωρία της νεωτερικότητας.
Τα τελευταία χρόνια η φιλόσοφος, υπέρμαχος της φιλελεύθερης δημοκρατίας (της Μεγάλης δημοκρατίας, κατά τον τίτλο ενός από τα βιβλία της, γραμμένου το 1985, το οποίο εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2007 από τις εκδόσεις Έρασμος), ασκούσε σκληρή κριτική στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, που θεωρούσε ότι υπονομεύει το δημοκρατικό πολίτευμα.
«Ο κ. Όρμπαν αποκαλεί την Ουγγαρία “ανελεύθερη δημοκρατία”. Κατά κάποιον τρόπο, λέει την αλήθεια. Αλλά αυτό σημαίνει πως τα παραδοσιακά μέσα ελέγχου της εξουσίας έχουν πλέον διαβρωθεί», τόνιζε σε άρθρο της που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The New York Times τον Σεπτέμβριο του 2018.
Παρέμεινε ενεργή ως το τέλος. Σύμφωνα με ουγγρικά ΜΜΕ, πέθανε καθώς πήγαινε να κολυμπήσει στη λίμνη Μπάλατον
Γεννημένος το 1925 στο Ίβανστον του Ιλινόις, ο Πενεμπέικερ, γιός ενός φωτογράφου, ήταν ο πρωτεργάτης σε μία ολάκερη γενιά κινηματογραφιστών στη δεκαετία του ’60 που έφεραν κι επέβαλλαν σημαντικές καινοτομίες στις τεχνικές λήψης --ο ίδιος ήταν πρωτοπόρος στη χρήση φορητής κάμερας-- και υιοθέτησαν ένα προσωπικό ύφος, του κινηματογράφος-αλήθεια (cinema-verite’). Ο ίδιος μάλιστα ήταν ο «εφευρέτης» του μοντέρνου πολιτικού ντοκιμαντέρ με το Primacy, που αφορούσε τη νίκη του Τζ.Φ.Κένεντι στις εκλογές των Δημοκρατικών για το χρίσμα της προεδρίας των ΗΠΑ στο Ουϊσκόνσιν.
Ο Πενεμπέικερ αποφοίτησε το 1947 από το Παν/μιο Γειλ με πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού και δούλεψε στις πρώτες πειραματικές απόπειρας χρήσης των υπολογιστών , δημιουργώντας τη δική του εταιρεία που επεξεργάσθηκε ένα καινοτόμο πρόγραμμα αεροπορικών κρατήσεων. Πούλησε την εταιρεία του και προσπάθησε να κάνει τα δικά του βήματα στην συγγραφή και την ζωγραφική, ενώ στην κινηματογραφική τέχνη μυήθηκε από τον Φράνσις Τόμσον. Το πρωτόλειό του ντοκιμαντέρ Daybreak Express κυκλοφόρησε το 1953 και συνιστά μία πρωτότυπη ματιά στην πόλη της Νέας Υόρκης σε μία διαδρομή από τον υπέργειο σιδηρόδρομο υπό την υπόκρουση της μουσικής του Ντιούκ Έλιγκτον.Α
Παρ' οτι διακρίθηκε στα ντοκιμαντέρ για τη μουσική (μεταξύ των οποίων υπέγραψε—ακόμη κι ως παραγωγός—εκείνα για τον Τζίμι Χέντριξ, το Φεστιβάλ του Γούντστοκ και το Μοντερέι, Depeche Mode, ή τον σαξοφωνίστα της τζαζ Μπράντφορντ Μαρσάλις), ο Πενεμπέικερ ήταν εξίσου παθιασμένος με την πολιτική. Είχε πραγματοποιήσει ένα ντοκιμαντέρ (The War Room) για την προεκλογική εκστρατεία της νίκης των Μπιλ Κλίντον και Αλ Γκορ το 1993. Η ταινία του αυτή είχε προταθεί για Όσκαρ και είχε λάβει το βραβείο του National Board of Review για το καλλίτερο ντοκιμαντέρ. Το 2012 ο Πενεμπέικερ τιμήθηκε με Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Πριν από 40 χρόνια όλοι στη χώρα έτρεμαν μόνο στο άκουσμα του ονόματός του - Είχε καταδικαστεί δις σε ισόβια «για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»
Μαζί με τον πρώην πρόεδρο Χιέου Σαμπχάν, ο οποίος στα 88 του είναι ακόμη εν ζωή, ο Τσέα ήταν ένας από τους δύο τελευταίους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της «Δημοκρατικής Καμπουτσέα» που ακόμη επιζούσαν για να υπενθυμίζουν στην ανθρωπότητα τη φρικαλεότητα ενός καθεστώτος που ευθύνεται για τη μεγαλύτερη γενοκτονία στη σύγχρονη Ιστορία. Σε λιγότερο από μία πενταετία (1975-1979) σφαγιάσθηκε το ένα τέταρτο του πληθυσμού των Χμερ, περίπου δύο με τρία εκατ. άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Ο Τσέα, που γεννήθηκε ως Λάου Κιμ Λορν στις 7 Ιουλίου 1926 από ευκατάστατους Σινο-Χμερ γονείς, και ήταν επίσης γνωστός με τα προσωνύμια Λονγκ Μπουνρουότ και Ρουνγκλοέτ Λαοντί, συνελήφθη μόλις το 2007 και καταδικάστηκε δις σε ισόβια το 2014 και μετά το 2018 από το Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ στην Πνομ Πενχ. Ο ίδιος είχε εκφράσει «οδύνη», αλλά ποτέ όμως μεταμέλεια, για τα εγκλήματα που, όπως τόνισε, διαπράχθηκαν «σκόπιμα ή χωρίς πρόθεση, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το γνώριζε ή όχι». Εντούτοις, ήταν ο ίδιος, σύμφωνα με τους καμποτζιανούς δικαστές, ένας από τους κύριους υπευθύνους για τη γενοκτονία των Βιετναμέζων και των πληθυσμών Χαμ, που σφαγιάσθηκαν πριν από την άφιξη των βορειοβιετναμικών δυνάμεων, που χάρις στην εισβολή τους απελευθέρωσαν τη χώρα από το καθεστώς του Λον Νολ. Σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, εκείνος που κάλεσε τους Βορειοβιετναμέζους να εισβάλουν δεν ήταν ο Πολ Ποτ, αλλά ο συνεργάτης του Νουόν Τσέα . Μάλιστα, οι Βιετναμέζοι εμπιστεύονταν περισσότερο τον Τσέα έναντι του Πολ Ποτ και ήλπιζαν πως θα πρωτοστατούσε στην ανατροπή του. Οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν και όταν οι Βιετναμέζοι κατέλαβαν την Πνομ Πενχ το 1979 ο Τσέου εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής του Κόμματος και κατέφυγε στο Παϊλίν, ένα από τα τελευταία προπύργια των Κόκκινων Χμερ, όπου ζούσε και ο Πολ Ποτ μέχρι τον θάνατό του το 1998 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Απέναντι στον Πολ Ποτ ο Τσέου διατηρούσε πάντοτε τη φήμη του πιο ευγενικού και μετριοπαθούς πολιτικού. Ο ίδιος πάντοτε θέλησε να υπερασπιστεί τον ρόλο των Κόκκινων Χμερ στην ιστορία της χώρας του. «Δεν θέλω οι επόμενες γενιές να παρερμηνεύσουν την Ιστορία. Δεν θέλω να πιστεύουν πως οι Κόκκινοι Χμερ ήσαν κακοί κι εγκληματίες», είχε δηλώσει το 2011. Για τον ίδιο ούτε και οι ομαδικοί τάφοι ήταν έργο των Χμερ, αλλά των βιετναμικών δυνάμεων.
Ο Νουόν Τσέα παραδόθηκε με τους τελευταίους πιστούς άνδρες του το 1998, αφού εξασφάλισε από τον πρόεδρο Χουν Σεν την υπόσχεση πως δεν επρόκειτο να δικασθεί. Μία υπόσχεση που τηρήθηκε για εννέα χρόνια, έως την παρέμβαση του ΟΗΕ και τη σύσταση του Ειδικού Δικαστηρίου.
Γεννημένος στη Λομβαρδία, στο Μπούστο Αρζίτσιο του Βαρέζε, ο Σιρόνι δεν έκρυβε τη γοητεία που του ασκούσαν τα χρώματα και το φως της Σικελίας, αλλά και τη γοητεία που ασκεί το μπαρόκ σκηνικό που εκτείνεται από τις Συρακούσες έως τη Μόντικα, τη Ραγκούζα, το Σίκλι, τον Νότο και κυρίως τη Ντοναλουκάτα -τη λογοτεχνική και τηλεοπτική Βιγκάτα- που τα τελευταία χρόνια αποτελούσε τον χώρο όπου ζούσε και δρούσε ο ήρωας της σειράς Σάλβο Μονταλμπάνο.
Ο Σιρόνι ξεκίνησε από το θέατρο. Φοίτησε στην Σχολή του Πίκολο Τεάτρο, των Τζόρτζο Στρέλερ και του Πάολο Γκράσι, στο Μιλάνο. Όμως, η συνάντησή του με τα πλατό της RAI άλλαξε τα πάντα. Για λογαριασμό της κρατικής τηλεόρασης σκηνοθέτησε έρευνες στο εξωτερικό και στην Ιταλία, έκανε μέχρι και τηλεοπτικά σποτ. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του άλλαξε κατεύθυνση. Το 1978 σκηνοθετεί τα επεισόδια της σειράς που άντλησαν έμπνευση από τα διηγήματα «Ο Εκατοέγκλημας» (Il Centodelitti) του Τζόρτζο Σερμπανένκο, ενώ το 1987-1990 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε τα πρώτα επεισόδια της σειράς Eurocop. Ακολούθησαν άλλες δουλειές και σκηνοθεσίες σε τηλεπαιχνίδια, ενώ έγραψε και σκηνοθέτησε και ραδιοφωνικές σειρές.
Το 1999 ξεκινάει τον Μονταλμπάνο, τη σειρά που θα αποθεώσει την σκηνοθετική καριέρα του, όχι μόνο σε τηλεοπτικά νούμερα, αλλά κυρίως σε συναισθηματική αποδοχή από το κοινό. Ολόκληρη η Ιταλία θα παραμένει καρφωμένη στους δέκτες τις ημέρες της προβολής της για να παρακολουθήσει, παθιασμένα και πιστά, τις περιπέτειες του επιθεωρητή, που τουλάχιστον στο μυαλό του δημιουργού του είχε άλλη όψη. «Έχει μία σειρά από αρετές και μειονεκτήματα που είναι τυπικά όλων των Ιταλών», δήλωνε ο Σιρόνι. «Είναι ένας αναρχικός ατομιστής. Κάνει ό,τι θέλει εκείνος, του αρέσει να τρώει καλά, και τον έλκουν οι ωραίες γυναίκες», συμπλήρωνε.
Η Τόνι Μόρρισον γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου το 1931 στο Λορέιν του Οχάιο και βαφτίστηκε Chloe Anthony Wofford. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας της. Οι γονείς της, Ράμα Γούφορντ και Τζωρτζ Γούφορντ, ήταν μετανάστες από τον αγροτικό νότο (Αλαμπάμα). Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον απο νωρίς για την λογοτεχνία, και σπούδασε ανθρωπολογία στα πανεπιστήμια Howard και Cornell από το οποίο έλαβε το μεταπτυχιακό της με θέμα την αυτοκτονία στα έργα των Γουίλιαμ Φώκνερ και Βιρτζίνια Γουλφ, τα οποία ακολούθησε μια ακαδημαϊκή καριέρα στα Texas Southern University ως καθηγήτριας αγγλικών, στο Howard University διδάσκουσα αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία, Yale, και απο το 1989 στο Princeton University, όπου διδάσκει Αφροαμερικανικές σπουδές και δημιουργική γραφή.
Έχει δουλέψει σαν κριτικός, έχει δώσει πολυάριθμες διαλέξεις με ειδικότητα στην Αφρο-αμερικάνικη κουλτούρα. Ξεκίνησε την καριέρα της ως συγγραφέας το 1970 όπου κέρδισε πολύ καλές κριτικές και την αγάπη του κοινού για την επική της δύναμη, τους διαλόγους και την ποιητική και εκφραστική της απεικόνιση της Μαύρης Αμερικής. Για πολλά χρόνια δούλεψε σαν στέλεχος του εκδοτικού οίκου Random House. Ηταν μέλος απο το 1981 του American Academy of Arts and Letters, και έχει πάρει πολλές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το βραβείο Πούλιτζερ το 1988 για το αριστούργημά της Η αγαπημένη (Beloved) και το Νόμπελ το 1993.
Ο Πίτερ Φόντα ήταν μέλος μιας οικογένειας βετεράνων του Χόλιγουντ. Ήταν ο γιος του Χένρι Φόντα, ο αδελφός της Τζέιν, αλλά και ο ίδιος ήταν ο πατέρας της ηθοποιού Μπρίτζετ Φόντα.
Στο Easy Rider έπαιξε δίπλα στον Ντένις Χόπερ και στον νέο τότε Τζακ Νίκολσον. Ο ρόλος του ελεύθερου μηχανόβιου τον καθιέρωσε και τον επανέλαβε σε πολλές στιγμές της καριέρας του.
Τριάντα χρόνια μετά το Easy Rider προτάθηκε για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου στην ταινία του 1997 «Ulee's Gold».
Αφιέρωσε τη ζωή σε αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος και το 2012 ήταν συμπαραγωγός στην ταινία «Big Fix» για την έκρηξη σε εξέδρα της Deepwater Horizon και την τεράστια πετρελαιοκηλίδα που προκάλεσε στον Κόλπο του Μεξικού.
Γεννημένος στις 17 Απριλίου του 1937 ο Πιέχ θεωρείται πατριάρχης της Volkswagen, την οποία μετέτρεψε από το 1993 σε έναν κολοσσό που περιελάμβανε πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες, προτού αποχωρήσει από τη διεύθυνσή της το 2002. Αυτός ήταν που συγκέντρωσε τις μάρκες VW, Audi, Seat, Bugatti, Lamborghini Porsche στον όμιλο Volkswagen.
Η Bild τον χαρακτήρισε «θρύλος της αυτοκινητοβιομηχανίας» καθώς ήταν μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της γερμανικής βιομηχανίας και εγγονός του Φέρντιναντ Πόρσε, ιδρυτή της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος, έπειτα από αίτημα των ναζί, δημιούργησε το διάσημο «Κατσαριδάκι».
Ο Φέρντιναντ Πιέχ αποχώρησε από επικεφαλής του ισχυρού συμβουλίου εποπτείας το 2015 αφού ήρθε σε αντιπαράθεση με τον τότε επικεφαλής της Volkswagen, τον Μάρτιν Βίντερκορν, ο οποίος ενεπλάκη στο σκάνδαλο με τους κινητήρες ντίζελ, το λογισμικό των οποίων είχε τροποποιηθεί για να φαίνεται ότι έχουν μειωμένες εκπομπές ρύπων, το οποίο έπληξε την εικόνα της εταιρείες και της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ο Πιέχ πούλησε το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του στην Porsche SE, βασικό μέτοχο της Volkswagen, το 2017 για σχεδόν 1 δισεκ. ευρώ, σηματοδοτώντας το τέλος της βασιλείας του στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Ο εκλιπών έδινε τα τελευταία χρόνια «μάχη» με τη νόσο κινητικού νευρώνα (MND), την οποία γνωστοποίησε το 2013.
Ο Ρίκσεν, ο οποίος είχε 12 συμμετοχές στην εθνική Ολλανδίας, ενημέρωνε τον κόσμο για τη νόσο του κινητικού νευρώνα και συγκέντρωνε χρήματα για την αντιμετώπισή της μέσω του ιδρύματος που έφερε το όνομά του. Στη διάρκεια της επαγγελματικής καριέρας του ο εκλιπών αγωνίστηκε στις Φορτούνα Σιτάρντ, Αλκμάαρ, Ρέιντζερς και Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης…
Ο Ζακ Σιράκ διετέλεσε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας για δώδεκα συνεχόμενα έτη (1995-2007), δύο φορές πρωθυπουργός (1974-76 και 1986-1988) και δήμαρχος Παρισίου από το 1977 μέχρι το 1995.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του η Γαλλία εισήλθε στην Ευρωζώνη και η θητεία στο προεδρικό αξίωμα μειώθηκε από τα επτά στα πέντε έτη.
Ωστόσο, τα τελευταία έτη της θητείας του στο κορυφαίο αξίωμα του γαλλικού κράτους αμαυρώθηκαν από σειρά σκανδάλων διαφθοράς.
Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 29 Νοεμβρίου 1932, φοίτησε στην «Εθνική Σχολή Διοίκησης» (École nationale d'administration - ENA) και ξεκίνησε την καριέρα του ως υπάλληλος στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
Ο Ζακ Σιράκ εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα UDR για πρώτη φορά το 1967, έγινε γραμματέας του κράτους το 1968, υπουργός για τις Επαφές με τη Βουλή το 1971, της Γεωργίας το 1972, των Εσωτερικών το 1974. Την ίδια εποχή στις προεδρικές εκλογές έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, στον οποίο εξασφάλισε ένα στήριγμα ενός σταθερού μέρους του κόμματος του Σαρλ ντε Γκωλ. Αυτό τον ανακήρυξε πρωθυπουργό. Ερχόμενος σε ρήξη με τον πρόεδρο, ο Σιράκ άφησε την κυβέρνηση το 1976.
Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να σταθεροποιήσει τις θέσεις του κόμματος του Ντε Γκωλ προχώρησε στην επανίδρυση μετατρέποντας το παλιό UDR του Ντε Γκωλ σε Rassemblement pour La republique, του οποίου έγινε πρόεδρος. Στις εθνικές εκλογές του 1978 το κόμμα του εμφανίστηκε το πιο ισχυροποιημένο στη χώρα. Έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας το 1981, δεν έφτασε όμως στην τελική ψηφοφορία.
Το 1986, με τη νίκη του επί του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έγινε πρωθυπουργός για δεύτερη φορά. Δύο χρόνια αργότερα, έβαλε και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας μαζί με το σοσιαλιστή πρόεδρο Μιτεράν, ηττήθηκε και παραιτήθηκε και από το αξίωμα του πρωθυπουργού. Εκλέχθηκε δήμαρχος του Παρισιού το 1977 και οδήγησε το κόμμα του σε μια νίκη στις πολιτικές εκλογές το 1993. Στις προεδρικές εκλογές το 1995, ο Σιράκ νίκησε στην τελική ψηφοφορία τον σοσιαλιστή υποψήφιο, Λιονέλ Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας για τη χώρα μια δεξιά κυβέρνηση. Μια από τις πρώτες πράξεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήταν η επανάληψη των πυρηνικών πειραμάτων στον Ειρηνικό.
Στην εξωτερική πολιτική, ο Σιράκ ακολούθησε την προηγούμενη πολιτική γραμμή της Γαλλίας, διατηρώντας σταθερό τον προνομιούχο άξονα με τη Γερμανία. Επανεξελέγη το 2002 με συντριπτική πλειοψηφία, έχοντας απέναντί του τον ακροδεξιό υποψήφιο, Ζαν-Μαρί Λεπέν.
Το 2005 αντιμετώπισε τις ταραχές με τους νεαρούς μετανάστες, που πήραν χαρακτήρα εξέγερσης και ανάγκασαν την κυβέρνησή του να κηρύξει ξανά το νόμο που ίσχυε την περίοδο του Πολέμου στην Αλγερία. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 αποσύρθηκε από την πολιτική.
Το Δεκέμβριο του 2011 κρίθηκε ένοχος για τις κατηγορίες: Υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, κατάχρηση εμπιστοσύνης, παράνομη οικοιοποίηση συμφερόντων, πράξεις οι οποίες διαπράχθηκαν, κατά τη γαλλική δικαιοσύνη, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δήμαρχος του Παρισιού την περίοδο 1990 - 95 και ενώ κατείχε τη θέση του ηγέτη του κόμματος RPR.
Η σοπράνο, γεννημένη στην Τζόρτζια, άρχισε την καριέρα της τη δεκαετία του 1960 στην Ευρώπη. Ήταν ήδη παγκοσμίως διάσημη πολύ πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, το 1983. Υπήρξε μια από τις δημοφιλέστερες και διαπρεπέστερες οπερικές ερμηνεύτριες των δεκαετιών του 1980 και του 1990, τραγούδησε στις τελετές ορκωμοσίας των προέδρων Ρόναλντ Ρίγκαν και Μπιλ Κλίντον, στη Μασσαλία το 1989 για τα 200 χρόνια από τη γαλλική επανάσταση, αλλά και στα 60ά γενέθλια της Ελισάβετ, της βασίλισσας της Βρετανίας.
«Η ομορφιά, η δύναμη, η μοναδικότητα της φωνής της» ήταν κάτι που «δεν είχε όμοιό του», θα δήλωνε το 2014 η Τόνι Μόρισον, η βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας αφροαμερικανίδα συγγραφέας — έφυγε κι εκείνη το καλοκαίρι — σε μια βραδιά για την απότιση φόρου τιμής στην αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια που σφράγισε μια εποχή.
Όταν ήταν ακόμη παιδί, η Νόρμαν άρχισε να τραγουδάει τα «σπιρίτσουαλς», τα θρησκευτικά τραγούδια της αφροαμερικανικής κοινότητας στην Ογκάστα, όπου μεγάλωσε και όπου οι γονείς της ήταν αγωνιστές στις τάξεις της οργάνωσης NAACP εναντίον του φυλετικού διαχωρισμού και υπέρ της αναγνώρισης ίσων δικαιωμάτων των αφροαμερικανών.
Από το 1968 — δεν ήταν ακόμη παρά 23 ετών — στην Deutsche Oper του Βερολίνου, θα έκανε το ντεμπούτο της στη Γαλλία πέντε χρόνια αργότερα, με την Αΐντα του Βέρντι. Τα χρόνια που ακολούθησαν, έκανε σειρά εμφανίσεων σε όλη την Ευρώπη, επιβλήθηκε ως μια από τις πιο διαπρεπείς δραματικές σοπράνο, ιδίως με τις ερμηνείες της σε έργα του Βάγκνερ.
Γυναίκα με ισχυρές πεποιθήσεις, η Νόρμαν ίδρυσε στη γενέτειρά της το Jessye Norman School of the Arts για να υποστηρίζονται κοινωνικά αποκλεισμένοι και μη προνομιούχοι νέοι καλλιτέχνες.
Η Vervoort, η οποία κέρδισε χρυσό και ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 και δύο ακόμα μετάλλια στη διοργάνωση του Ρίο 2016, είχε διαγνωστεί με ανίατη εκφυλιστική μυϊκή νόσο. Η ευθανασία είναι νόμιμη υπό αυστηρούς όρους στο Βέλγιο και το 2008 η Vervoort υπέγραψε έγγραφα που θα της επέτρεπαν μία μέρα να τερματίσει τη ζωή της. Η νόσος, από την οποία υπέφερε η Vervoort, της προκαλούσε χρόνιους, δυνατούς πόνους, κρίσεις, παράλυση στα κάτω άκρα και δεν της επέτρεπε να κοιμηθεί. Σε μια συνέντευξη στο BBC Radio το 2016, είχε πει: «Μπορεί να αισθάνομαι πολύ, πολύ άσχημα, παθαίνω επιληψία, φωνάζω από τον πόνο, χρειάζομαι πολλά παυσίπονα όπως βάλιουμ και μορφίνη». «Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν πώς είναι δυνατόν να έχω τόσο καλές επιδόσεις και να χαμογελάω με όλο τον πόνο που αντιμετωπίζω και το φάρμακα που παίρνω. Για μένα, οι αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο είναι ένα είδος φαρμάκου», είχε πει η Vervoot. Όταν ρωτήθηκε για το γεγονός ότι είχε υπογράψει έγγραφα για ευθανασία, είπε: «Δίνει μια αίσθηση ανακούφισης στους ανθρώπους. Θα ξέρω πότε δεν αντέχω άλλο. Θα το γνωρίζω όταν έρθει η μέρα και θα είμαι έτοιμη».
Κατάσκοπος όπως και ο σύζυγός της, η Γκοάρ Βαρτανιάν τον βοήθησε να αποτρέψει τη ναζιστική επιχείρηση «Μεγάλο Άλμα» που είχε στόχο την ταυτόχρονη δολοφονία των τριών ηγετών των Συμμάχων, του Σοβιετικού Ιωσήφ Στάλιν, του Βρετανού Ουίνστον Τσώρτσιλ και του Αμερικανού Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούζβελτ κατά τη διάρκεια της διάσκεψης της Τεχεράνης το 1943. Τιμημένος με τον τίτλο του ήρωα της ΕΣΣΔ, ο Γκεβόρκ Βαρτανιάν δεν σταματούσε να λέει ότι στη σύζυγό του «ανήκαν τουλάχιστον δύο από τις πέντε ακτίνες του άστρου του ως ήρωα», σύμφωνα με τη SVR.
Η Γκοάρ γεννήθηκε το 1926 στη σοβιετική Αρμενία και μετανάστευσε με την οικογένειά της στο Ιράν τη δεκαετία του '30. Ήδη, από τα 16 της εντάχθηκε σε μια αντιφασιστική ομάδα και εργάσθηκε στη συνέχεια μαζί με τον σύζυγό της για να αποκαλύπτει Γερμανούς πράκτορες.
Σύμφωνα με την SVR, η «Ανίτα» και ο «Χένρι», δύο από τα ψευδώνυμά τους, είχαν συμμετάσχει σε μια δουλειά που διεξήχθη «σε ακραίες συνθήκες και σε πολλές χώρες». Πρόκειται κυρίως για τη Γαλλία, την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ινδία ή ακόμη την Κίνα, σύμφωνα με τον ρωσικό Τύπο.
Τον Ιούνιο 2017, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, που είναι και ο ίδιος πρώην πράκτορας της σοβιετικής KGB, επισκέφθηκε την έδρα της SVR και επαίνεσε τη δουλειά των πρακτόρων, μεταξύ των οποίων και του ζεύγους Βαρτανιάν
Σύμφωνα με τον πρώην μυστικό πράκτορα των Σοβιετικών Μιχαήλ Λιουμπίμοφ, «η συγκεκριμένη δουλειά των Βαρτανιάν δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ, προκειμένου να μην αποφευχθούν πολιτικά σκάνδαλα στις χώρες στις οποίες έδρασε το ζευγάρι».
Οι Roxette, μια μπάντα - ντουέτο που δημιουργήθηκε το 1986 από τη Φρέντρισκεν και τον Περ Γκέσλε, γνώρισε τεράστια επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του '80 αλλά και στα 90's. «Fading like a flower», «Joyride», «Listen to your Heart», «It must have been love», «Real Sugar», «The Look», ορισμένες μόνο από τις hits του συγκροτήματος. Οι Roxette έχουν πουλήσει περισσότερα από 75 εκατομμύρια δίσκους διεθνώς και έκαναν τέσσερα Νο1 single στο «Billboard» των Η.Π.Α. Θεωρούνται το δεύτερο πιο επιτυχημένο μουσικό σχήμα από τη Σουηδία μετά τους ABBA.
Γεννήθηκε στη νότια Γαλλία το 1933, από Ιταλούς γονείς. Τη δεκαετία του 1950 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εκπαιδεύτηκε από τον Μπαλενσιάγκα. Ξεκίνησε τη δική του μάρκα το 1965 και δύο χρόνια αργότερα μετέφερε τον οίκο του στην καρδιά της παριζιάνικης μόδας, στη Λεωφόρο Μοντέν. Τα γυναικεία ενδύματά του, τόσο εκείνα της υψηλής ραπτικής όσο και τα πρετ-α-πορτέ, ξεχώριζαν για τα εντυπωσιακά χρώματά τους και τις κομψές σιλουέτες τους.
Το στυλ του γοήτευσε πολλές διάσημες γυναίκες της εποχής, όπως τη στενή φίλη του, Ανούκ Εμέ. Είχε ντύσει με δημιουργίες του, μεταξύ άλλων, την Τζίνα Ρόουλαντς, την Κατρίν Ντενέβ και την Ιζαμπέλ Ατζανί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου