Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
1/1/2019 Αφήνει την τελευταία του πνοή ο ηθοποιός Γιάννης Ευδαίμων ο οποίος τη δεκαετία του ’80 συμμετείχε σε αρκετές βιντεοκασέτες με ταινίες της εποχής
10/1/2019 Έφυγε από τη ζωή ο άλλοτε πρωταθλητής του ακοντισμού Χρήστος Πιερράκος έχοντας νωρίτερα διαγράψει λαμπρή διαδρομή στον ελληνικό αθλητισμό. Πρόκειται άλλωστε για έναν από τους αθλητές, που άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία του 1960 και ξεχώρισαν σε διοργανώσεις εντός και εκτός συνόρων.
Γεννήθηκε στη Σκάλα Λακωνίας στις 25 Ιανουαρίου του 1940 και ξεκίνησε την ενασχόληση του με τον αθλητισμό το 1958 αρχικά με το ύψος κι έπειτα με τον ακοντισμό, ως αθλητής της Εθνικού ΓΣ.
Αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στον ακοντισμό έξι φορές (1962, 19963, 1964, 1965, 1966 και 1968) και βελτίωσε τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ Ανδρών με αποκορύφωμα το 77,30 μ., που ήταν το ατομικό του ρεκόρ. Το 1964 μετά τη νίκη του στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου ήταν 10ος στον τελικό.
Από το 1972 μέχρι το 1989 ασχολήθηκε με την προπονητική, ενώ από το 1986 επέστρεψε στα στάδια και ως αθλητής, αφού συμμετείχε σε αγώνες Βετεράνων κατακτώντας μάλιστα ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
11/1/2019: Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Σιούφας, παλιό και ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε διατελέσει υπουργός και πρόεδρος της Βουλής.
Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1944 στον Ελληνόπυργο Καρδίτσας και σπούδασε Πολιτικές Eπιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπως επίσης και νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην Καρδίτσα το 1981 με τη Νέα Δημοκρατία και από τότε εκλέγεται συνεχώς. Από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το Δεκέμβριο του 1992 χρημάτισε Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων και από το 1992 μέχρι το 1993 Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, ο Δημήτρης Σιούφας ανέλαβε Υπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
Έπειτα από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Καραμανλή, στις 19 Σεπτεμβρίου 2007 έλαβε το χρίσμα για την προεδρία της Βουλής. Εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων στις 27 Σεπτεμβρίου 2007 με 158 ψήφους (από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ). Διαδέχθηκε στη θέση αυτή την Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα.
Ο Δημήτρης Σιούφας είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ από το 1997 και πριν, ήταν στην ίδια θέση το 1979 – 1985 και το 1994 – 1997. Ήταν επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος (1997-2001) και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου (2001-04). Από τον Απρίλιο του 2000 ως το Μάρτιο του 2004, ήταν Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.
14/1/2019: Σε ηλικία 82 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο ιστορικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος Σαράντος Καργάκος.
Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας. Έχει δημοσιεύσει 75 βιβλία με περιεχόμενο κυρίως ιστορικό αλλά και γλωσσικές μελέτες. Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα σε διάφορα περιοδικά.
Το βιογραφικό του σημαντικού φιλόλογου των ελληνικών γραμμάτων όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα sarantoskargakos.gr:
«Ὁ ἱστορικός, φιλόλογος καί δοκιμιογράφος κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος, γεννήθηκε τό 1937 στό Γύθειο Λακωνίας. Στή διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα. Σπούδασε, ἐργαζόμενος ἀπό μαθητής, Κλασσική Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε τρίτος εἰσαχθεῖ χωρίς νά τοῦ δοθεῖ ὑποτροφία. Πρωταγωνίστησε στό φοιτητικό κίνημα τῶν ἐτῶν 1961-1963 καί ὑπῆρξε εἰσηγητής τοῦ 15% γιά τήν παιδεία. Ἐργάστηκε ἐπί 35 ἔτη στά μεγαλύτερα ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἀθηνῶν καί στούς μεγαλύτερους φροντιστηριακούς ὀργανισμούς, στούς ὁποίους πάντα ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος», «Ἀριστοτέλης»).
Στίς 19 Μαρτίου 1969 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Λύκειο Μπαρμπίκα), ἀρνούμενος νά εκφωνήσει τόν «προκατασκευασμένο» λόγο γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Δύο φορές τό στρατιωτικό καθεστώς ἔβαλε λουκέτο στόν φροντιστηριακό ὀργανισμό στόν ὁποῖο ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος»). Ἐπανῆλθε γιά μερικά χρόνια στήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «ἀναγνώριση» γιά τά ἔτη τῆς ἀναγκαστικῆς ἀπουσίας του, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε λόγῳ τῆς κατιούσας πορείας πού ἔλαβε ἡ ἑλληνική παιδεία μετά τή μεταπολίτευση. Πρόλο πού τό στρατιωτικό καθεστώς τοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ ἔκδοση διαβατηρίου, ὁ κ. Σ. Ἰ. Καργάκος δέν ἐδίστασε μετά τό 1991 νά διδάξει στή Σχολή Πολέμου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, στή Σχολή Ἐθνικής Ἀμύνης (ΣΕΘΑ) καί στή Διακλαδική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν βαρύνεται μέ καμμιά ἐπίσημη (κρατική) τιμητική διάκριση.
Ἀπό τά φοιτητικά χρόνια του ἄρχισε νά ἀρθρογραφεῖ σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Ὑπήρξε συνεργάτης τῶν περιοδικῶν «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οἰκονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Ἐκκλησία», «Ἐρυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ἰχνευτής», «Ἑλλοπία», «Ἀρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Ἐξακολουθεῖ νά συνεργάζεται μέ τά περιοδικά «Εὐθύνη» καί «Νέμεσις» καί τίς ἐφημερίδες «Ἑστία» καί ἡ «Σφήνα». Ἐπί τετραετία ὑπῆρξε ἀρθρογράφος καί λογοτεχνικός κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» καί «Τύπος τῆς Κυριακῆς». Ὑπῆρξε ἐπίσης ἀρθρογράφος καί κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Ἀπόφαση» καί παλαιότερα συνεργάτης τῆς «Καθημερινῆς» καί τῆς «Ἀπογευματινῆς».
Ἔχει δημοσιεύσει 75 βιβλία. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουν οἱ γλωσσικές μελέτες «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (Gutenberg1986) και «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» (Gutenberg1993) καί οί συλλογές δοκιμίων «Προβληματισμοί, ἕνας διάλογος μέ τούς νέους» (6 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1977-2000 κυκλφορήθηκαν τά βιβλία του: «Ἡ πολιτιστική συνεισφορά τοῦ ἀρχαίου καί μεσαιωνικοῦ κόσμου» (2 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg), «Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης, ὁ δάσκαλος τῆς κλεφτουριᾶς» (ἐκδ. Σιδέρη), «Συντακτικό τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς» (συνεργασία Χρήστου Λεμπέση, ἐκδόσεις Πατάκη), «Λυκούργου, κατά Λεωκράτους Λόγος» (ἐκδ. Κάκτος), «Κινούμενη Ἄμμος» (κείμενα πολιτικά και κοινωνικά, ἐκδόσεις Ἁρμός), «Ἡ Στρατηγική τοῦ Λόγου» (ἐκδ. Gutenberg), ἡ ἱστορική μελέτη «Ἀλβανοί-‘Αρβανίτες-Ἕλληνες» (ἐκδ. Σιδέρη) καί ἡ ὀγκώδης μονογραφία «Ἀλεξανδρούπολη: μιά νέα πόλη μέ παλιά ἱστορία» (αὐτοέκδοση).
Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2000-2002 κυκλοφορήθηκαν: «Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου καί τοῦ Μείζονος χώρου» (Ἑλληνική καί Παγκόσμια Ἱστορία σέ δύο τόμους ἀπό τίς ἐκδόσεις Gutenberg), ἡ πολιτική μελέτη «Γιά μιά δημοκρατία ευθύνης» (ἐκδόσεις Καστανιώτη), «Παγκοσμιοποίηση: γιά ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας» (ἐκδόσεις Κάκτος), «Ὀλυμπία καί Ὀλυμπιακοί Ἀγώνες» (ἐκδ. Σιδέρη).
Τό 2003 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: τά «Μικρά Γλωσσικά» (Ἀστρολάβος/Εὐθύνη) καί «Ἡ πολιτική σκέψη τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἁρμός). Στίς 2 Δεκεμβρίου 2004 κυκλοφορήθηκε ἡ τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἕνα ὀγκώδες ἔργο 2.000 σελίδων (ἐκδόσεις Gutenberg). Ἕνα ἔργο μοναδικό στήν ἑλληνική καί διεθνῆ βιβλιογραφία, πού ἐντός δεκαμήνου ἔκανε τρεῖς ἐπανεκδόσεις.
Τό 2006 κυκλοφορήθηκαν «Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (ἐκδ. Gutenberg) καί «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδόσεις Γεωργιάδη). Τό 2007 ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἰ. Σιδέρη ἐκδόθηκαν τἀ ἀκόλουθα ἔργα τοῦ κ. Σ. Ἰ. Καργάκου: «Τό Βυζαντινό Ναυτικό» , «Ἡ ἱστορία ἀπό τἠ σκοπιά τῶν Τούρκων» καί «Μεσόγειος: ἡ ὑγρή μοῖρα τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης», καί ἀπό τίς ἐκδόσεις Γεωργιάδη τα «Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας (Τοῦρκοι καί Βυζάντιο – Τό Ὀθωμανικό imperium–Τουρκοκρατία» (τ. Α’). Τά «Μαθήματα» συνεχίσθηκαν μέ τήν ἔκδοση ἄλλων δύο τόμων (Β1 καί Β2) κατά τά ἔτη 2008-2010 ὑπό τόν τίτλο «Μεγάλες μορφές καί μεγάλες στιγμές τοῦ ‘21». Ἐπίσης σέ μικρό σχῆμα ἡ μελέτη «Ἡ παιδεία σήμερα, ἡ παιδεία αὕριο» (ἐκδόσεις Ἀστρολάβος/Εὐθύνη).
Τό 2008 κυκλοφορήθηκαν τά ἀκόλουθα ἔργα του: «Τά Σατιρικά τοῦ Κώστα Καρυωτάκη» (ἐκδ. Ἁρμός), τό ἱστορικό καί ταξιδιωτικό ὁδοιπορικό «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς» (ἐκδ. Σιδέρη), ἡ συλλογή δοκιμίων «Ἑλληνική Παιδεία. ἕνας νεκρός μέ… μέλλον!» (Ἁρμός). Τό 2009 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: «Λιβύη: ἀναζητώντας τό χαμένο «σίλφιο» στήν ἑλληνική Κυρήνη» (Ἰ. Σιδέρης) καί «Κ.Π. Καβάφης: ἡ νεώτερη αἰγυπτιακή Σφίγγα» (Ἁρμός). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2009-2010 ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκτύπωση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία - Ἀπό τό ἔπος στήν τραγωδία» (αὐτοέκδοση) καί παράλληλα ἑτοιμάζεται γιά ἐκτύπωση μιά ὀγκώδης μονογραφία περί Ἀλεξάνδρου μέ τίτλο: «Μέγας Ἀλέξανδρος: ὁ ἀνθρωπος φαινόμενο». Ἔχει ἐπίσης ὁλοκληρώσει καί μιά τρίτομη ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
Παρά τίς δελεαστικές προτάσεις πού τοῦ ἔγιναν ἀπό πολιτικούς ἀρχηγούς νά πολιτευθεῖ, ἀρνήθηκε τήν "ἀρένα" τῆς πολιτικῆς καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς Μεγάλης Πολιτικῆς, πού γι' αὐτόν εἶναι ἡ Διδασκαλία. Τήν ὁποία προσφέρει ἀκόμη, τώρα ἀμισθί.
Ἀποσύρθηκε ἀπό τή φροντιστηριακή δραστηριότητα τό 1983 καί ἔκτοτε ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση τοῦ συγγραφικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ ἔργου, χωρίς νά ζητήσει ποτέ νά γίνει μέλος τῆς ΕΣΗΕΑ. Οὐδεμία σχέση ἔχει μέ φροντιστηριακούς ἤ σχολικούς ὀργανισμούς. Τό λεγόμενο ὅτι εἶναι ἰδιοκτήτης γνωστοῦ ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν εὐσταθεῖ.
Ὁ κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος ἔχει νυμφευθεῖ τήν Ἰωάννα Δ. Κώττα, δικηγόρο καί ἐκπαιδευτικό, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν δύο τέκνα: τόν Γιάννη, ἱστορικό καί φιλόλογο, μέ σπουδές στρατιωτικῆς κοινωνιολογίας στό «Κίνγκς Κόλλετζ» τοῦ Λονδίνου, καί τήν Ρωξάνη, καθηγήτρια γερμανικῆς φιλολογίας, μέ σπουδές βιβλιολογίας στο 'London University'».
15/1/2019: «Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 81 χρονών ο ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης
Γεννημένος στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1938 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1960 και στον κινηματογράφο το 1961. Την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποίησε με το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου, στο έργο του Αλ. Κασσόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», για να ακολουθήσουν συμμετοχές σε πολλούς άλλους θιάσους, με πιο μακροχρόνια αυτήν στο θίασο Δημήτρη Μυράτ -Βούλας Ζουμπουλάκη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 δημιούργησε δικό του θίασο με την τότε σύζυγό του -και μητέρα της κόρης του Ευγενίας- Τόνια Καζιάνη, ανεβάζοντας σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στον «Άγνωστο πόλεμο», αργότερα στη «Λάμψη»,του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας για να κλείσει τον τηλεοπτικό του κύκλο με τις «Μάγισσες της Σμύρνης» και με τα «Ματωμένα Χώματα» (2008), συμπρωταγωνιστώντας με την Άννα Συνοδινού.
Έχει παίξει και στην τηλεόραση με πιο γνωστή του στη σειρά «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας.
22/1/2019 Εφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 61 ετών, ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Θέμος Αναστασιάδης, μετά από μακρά ασθένεια.
Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια εργάστηκε ως πολιτικός - οικονομικός συντάκτης σε εφημερίδες.
Εργάστηκε στην ΕΡΤ και στον ΣΚΑΪ ενώ μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία υπήρξε η εκπομπή ΟΛΑ στον ALPHA, η οποία προβαλλόταν από τα μέσα του 2006 από τον ΑΝΤ1 και στην οποία παρουσιάζονταν, μεταξύ άλλων, βίντεο με συρραφή αποσπασμάτων από τηλεοπτικές εκπομπές
23/1/2019 Πέθανε ο πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπύρος Παπασπύρος σε ηλικία 58 ετών.
Ο Σπύρος Παπασπύρος γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1961.
Καταγόταν από το Καρπενήσι Ευρυτανίας και σπούδασε Δημόσιο Managment στο Middlesex University της Αγγλίας. Ακόμη, υπήρξε, συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα». Ο Σπύρος Παπασπύρος, διετέλεσε πρόεδρος στον οργανισμό για 11 χρόνια και αποχώρησε οικειοθελώς το 2011.
25/1/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο η δημοσιογράφος Μένυα Παπαδοπούλου - Ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ελληνική Τηλεόραση πού ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και τελείωσε το 16ο Γυμνάσιο Θηλέων στην Κυψέλη.
Παρακολούθησε μαθήματα Δημοσιογραφίας στη Σχολή του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου με καθηγητή το Σπύρο Μελά και αργότερα μαθήματα Δημοσίων Σχέσεων στο WEST LONDON COLLEGE.
Ηταν πτυχιούχος-αριστούχος της LONDON SCHOOL OF DRAMATIC ART. Έζησε στο Λονδίνο το 1965-66, στα 1967-1974, όταν και εργάστηκε σε μεγάλη Διαφημιστική Εταιρεία – καθώς και την περίοδο 2005-2010 ως Σύμβουλος Τύπου της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας.
Ξεκίνησε την καριέρα της στη Δημοσιογραφία το 1975, συντάσσοντας και εκφωνώντας Δελτία Ειδήσεων στην Αγγλική, για τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»στα Βραχέα Κύματα της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.
Από το 1976, εργάστηκε στις Εξωτερικές Ειδήσεις της Τηλεόρασης της τότε ΥΕΝΕΔ και, παράλληλα, συντάσσει και εκφωνεί αγγλόφωνο Δελτίο Ειδήσεων στην Τηλεόραση.
Το 1977 εκφωνεί για πρώτη φορά Δελτίο Ειδήσεων στην Ελληνική στην τότεΥΕΝΕΔ.
Από το 1978 έως το 1989 εργάζεται στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», αρχικά στο Εξωτερικό Δελτίο και αργότερα ως αρθρογράφος Διεθνών Θεμάτων. Η πρώτη της αποστολή στο Εξωτερικό για την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ήταν το 1982, για την κάλυψη της επίσκεψης του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Καναδά. Ακολούθησαν συνεντεύξεις με πολλούς ξένους ηγέτες και αποστολές για την κάλυψη Συνόδων Κορυφής της ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) και του ΝΑΤΟ, τόσο για την Τηλεόραση όσο και για την Εφημερίδα.
Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 150 αποστολές στο Εξωτερικό, καλύπτοντας Συνόδους Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και άλλων Διεθνών και Περιφερειακών Οργανισμών και έχει «καλύψει» δημοσιογραφικά, ταξίδια στο Εξωτερικό.
Το 1982 γίνεται η πρώτη γυναίκα Διπλωματικός συντάκτης στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ-2 και ΕΤ-1) πού καλύπτει τα μείζονα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής (Ελληνοαμερικανικά, Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό), ενώ ακολουθεί τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών στις περισσότερες Επίσημες Επισκέψεις τους στο Εξωτερικό. Παράλληλα, όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, εκφωνεί το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων.
Το Δεκέμβριο του 1993, ορίζεται Διευθύντρια Ειδήσεων και Ενημέρωσης της ΕΤ-1, η πρώτη γυναίκα στην Ελληνική Τηλεόραση πού ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων. Παρέμεινε στη θέση έως τον Απρίλιο του 1996.
Την τριετία 1996-1999 εργάστηκε στο MEGA CHANNEL, ως Διευθύντρια Συντάξεως του Πρωϊνού Ενημερωτικού Προγράμματος με παρουσιάστρια τη Λιάνα Κανέλλη.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά και έχει συνεργασθεί επί 12 χρόνια με το Ραδιοφωνικό Σταθμό ΑΘΗΝΑ 9,84, παρουσιάζοντας Πολιτικές εκπομπές και σχολιάζοντας ή αναλύοντας Διεθνή και Διπλωματικά Θέματα.
5/2/2019: Στα 83 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο εφοπλιστής Περικλής Παναγόπουλος, ο θεμελιωτής της σύγχρονης ελληνικής ακτοπλοΐας.
Γεννήθηκε στη Σκάλα Λακωνίας στις 25 Ιανουαρίου του 1940 και ξεκίνησε την ενασχόληση του με τον αθλητισμό το 1958 αρχικά με το ύψος κι έπειτα με τον ακοντισμό, ως αθλητής της Εθνικού ΓΣ.
Αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στον ακοντισμό έξι φορές (1962, 19963, 1964, 1965, 1966 και 1968) και βελτίωσε τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ Ανδρών με αποκορύφωμα το 77,30 μ., που ήταν το ατομικό του ρεκόρ. Το 1964 μετά τη νίκη του στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου ήταν 10ος στον τελικό.
Από το 1972 μέχρι το 1989 ασχολήθηκε με την προπονητική, ενώ από το 1986 επέστρεψε στα στάδια και ως αθλητής, αφού συμμετείχε σε αγώνες Βετεράνων κατακτώντας μάλιστα ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1944 στον Ελληνόπυργο Καρδίτσας και σπούδασε Πολιτικές Eπιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπως επίσης και νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην Καρδίτσα το 1981 με τη Νέα Δημοκρατία και από τότε εκλέγεται συνεχώς. Από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το Δεκέμβριο του 1992 χρημάτισε Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων και από το 1992 μέχρι το 1993 Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, ο Δημήτρης Σιούφας ανέλαβε Υπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
Έπειτα από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Καραμανλή, στις 19 Σεπτεμβρίου 2007 έλαβε το χρίσμα για την προεδρία της Βουλής. Εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων στις 27 Σεπτεμβρίου 2007 με 158 ψήφους (από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ). Διαδέχθηκε στη θέση αυτή την Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα.
Ο Δημήτρης Σιούφας είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ από το 1997 και πριν, ήταν στην ίδια θέση το 1979 – 1985 και το 1994 – 1997. Ήταν επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος (1997-2001) και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου (2001-04). Από τον Απρίλιο του 2000 ως το Μάρτιο του 2004, ήταν Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.
Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας. Έχει δημοσιεύσει 75 βιβλία με περιεχόμενο κυρίως ιστορικό αλλά και γλωσσικές μελέτες. Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα σε διάφορα περιοδικά.
Το βιογραφικό του σημαντικού φιλόλογου των ελληνικών γραμμάτων όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα sarantoskargakos.gr:
«Ὁ ἱστορικός, φιλόλογος καί δοκιμιογράφος κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος, γεννήθηκε τό 1937 στό Γύθειο Λακωνίας. Στή διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα. Σπούδασε, ἐργαζόμενος ἀπό μαθητής, Κλασσική Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε τρίτος εἰσαχθεῖ χωρίς νά τοῦ δοθεῖ ὑποτροφία. Πρωταγωνίστησε στό φοιτητικό κίνημα τῶν ἐτῶν 1961-1963 καί ὑπῆρξε εἰσηγητής τοῦ 15% γιά τήν παιδεία. Ἐργάστηκε ἐπί 35 ἔτη στά μεγαλύτερα ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἀθηνῶν καί στούς μεγαλύτερους φροντιστηριακούς ὀργανισμούς, στούς ὁποίους πάντα ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος», «Ἀριστοτέλης»).
Στίς 19 Μαρτίου 1969 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Λύκειο Μπαρμπίκα), ἀρνούμενος νά εκφωνήσει τόν «προκατασκευασμένο» λόγο γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Δύο φορές τό στρατιωτικό καθεστώς ἔβαλε λουκέτο στόν φροντιστηριακό ὀργανισμό στόν ὁποῖο ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος»). Ἐπανῆλθε γιά μερικά χρόνια στήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «ἀναγνώριση» γιά τά ἔτη τῆς ἀναγκαστικῆς ἀπουσίας του, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε λόγῳ τῆς κατιούσας πορείας πού ἔλαβε ἡ ἑλληνική παιδεία μετά τή μεταπολίτευση. Πρόλο πού τό στρατιωτικό καθεστώς τοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ ἔκδοση διαβατηρίου, ὁ κ. Σ. Ἰ. Καργάκος δέν ἐδίστασε μετά τό 1991 νά διδάξει στή Σχολή Πολέμου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, στή Σχολή Ἐθνικής Ἀμύνης (ΣΕΘΑ) καί στή Διακλαδική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν βαρύνεται μέ καμμιά ἐπίσημη (κρατική) τιμητική διάκριση.
Ἀπό τά φοιτητικά χρόνια του ἄρχισε νά ἀρθρογραφεῖ σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Ὑπήρξε συνεργάτης τῶν περιοδικῶν «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οἰκονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Ἐκκλησία», «Ἐρυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ἰχνευτής», «Ἑλλοπία», «Ἀρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Ἐξακολουθεῖ νά συνεργάζεται μέ τά περιοδικά «Εὐθύνη» καί «Νέμεσις» καί τίς ἐφημερίδες «Ἑστία» καί ἡ «Σφήνα». Ἐπί τετραετία ὑπῆρξε ἀρθρογράφος καί λογοτεχνικός κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» καί «Τύπος τῆς Κυριακῆς». Ὑπῆρξε ἐπίσης ἀρθρογράφος καί κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Ἀπόφαση» καί παλαιότερα συνεργάτης τῆς «Καθημερινῆς» καί τῆς «Ἀπογευματινῆς».
Ἔχει δημοσιεύσει 75 βιβλία. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουν οἱ γλωσσικές μελέτες «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (Gutenberg1986) και «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» (Gutenberg1993) καί οί συλλογές δοκιμίων «Προβληματισμοί, ἕνας διάλογος μέ τούς νέους» (6 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1977-2000 κυκλφορήθηκαν τά βιβλία του: «Ἡ πολιτιστική συνεισφορά τοῦ ἀρχαίου καί μεσαιωνικοῦ κόσμου» (2 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg), «Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης, ὁ δάσκαλος τῆς κλεφτουριᾶς» (ἐκδ. Σιδέρη), «Συντακτικό τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς» (συνεργασία Χρήστου Λεμπέση, ἐκδόσεις Πατάκη), «Λυκούργου, κατά Λεωκράτους Λόγος» (ἐκδ. Κάκτος), «Κινούμενη Ἄμμος» (κείμενα πολιτικά και κοινωνικά, ἐκδόσεις Ἁρμός), «Ἡ Στρατηγική τοῦ Λόγου» (ἐκδ. Gutenberg), ἡ ἱστορική μελέτη «Ἀλβανοί-‘Αρβανίτες-Ἕλληνες» (ἐκδ. Σιδέρη) καί ἡ ὀγκώδης μονογραφία «Ἀλεξανδρούπολη: μιά νέα πόλη μέ παλιά ἱστορία» (αὐτοέκδοση).
Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2000-2002 κυκλοφορήθηκαν: «Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου καί τοῦ Μείζονος χώρου» (Ἑλληνική καί Παγκόσμια Ἱστορία σέ δύο τόμους ἀπό τίς ἐκδόσεις Gutenberg), ἡ πολιτική μελέτη «Γιά μιά δημοκρατία ευθύνης» (ἐκδόσεις Καστανιώτη), «Παγκοσμιοποίηση: γιά ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας» (ἐκδόσεις Κάκτος), «Ὀλυμπία καί Ὀλυμπιακοί Ἀγώνες» (ἐκδ. Σιδέρη).
Τό 2003 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: τά «Μικρά Γλωσσικά» (Ἀστρολάβος/Εὐθύνη) καί «Ἡ πολιτική σκέψη τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἁρμός). Στίς 2 Δεκεμβρίου 2004 κυκλοφορήθηκε ἡ τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἕνα ὀγκώδες ἔργο 2.000 σελίδων (ἐκδόσεις Gutenberg). Ἕνα ἔργο μοναδικό στήν ἑλληνική καί διεθνῆ βιβλιογραφία, πού ἐντός δεκαμήνου ἔκανε τρεῖς ἐπανεκδόσεις.
Τό 2006 κυκλοφορήθηκαν «Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (ἐκδ. Gutenberg) καί «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδόσεις Γεωργιάδη). Τό 2007 ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἰ. Σιδέρη ἐκδόθηκαν τἀ ἀκόλουθα ἔργα τοῦ κ. Σ. Ἰ. Καργάκου: «Τό Βυζαντινό Ναυτικό» , «Ἡ ἱστορία ἀπό τἠ σκοπιά τῶν Τούρκων» καί «Μεσόγειος: ἡ ὑγρή μοῖρα τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης», καί ἀπό τίς ἐκδόσεις Γεωργιάδη τα «Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας (Τοῦρκοι καί Βυζάντιο – Τό Ὀθωμανικό imperium–Τουρκοκρατία» (τ. Α’). Τά «Μαθήματα» συνεχίσθηκαν μέ τήν ἔκδοση ἄλλων δύο τόμων (Β1 καί Β2) κατά τά ἔτη 2008-2010 ὑπό τόν τίτλο «Μεγάλες μορφές καί μεγάλες στιγμές τοῦ ‘21». Ἐπίσης σέ μικρό σχῆμα ἡ μελέτη «Ἡ παιδεία σήμερα, ἡ παιδεία αὕριο» (ἐκδόσεις Ἀστρολάβος/Εὐθύνη).
Τό 2008 κυκλοφορήθηκαν τά ἀκόλουθα ἔργα του: «Τά Σατιρικά τοῦ Κώστα Καρυωτάκη» (ἐκδ. Ἁρμός), τό ἱστορικό καί ταξιδιωτικό ὁδοιπορικό «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς» (ἐκδ. Σιδέρη), ἡ συλλογή δοκιμίων «Ἑλληνική Παιδεία. ἕνας νεκρός μέ… μέλλον!» (Ἁρμός). Τό 2009 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: «Λιβύη: ἀναζητώντας τό χαμένο «σίλφιο» στήν ἑλληνική Κυρήνη» (Ἰ. Σιδέρης) καί «Κ.Π. Καβάφης: ἡ νεώτερη αἰγυπτιακή Σφίγγα» (Ἁρμός). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2009-2010 ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκτύπωση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία - Ἀπό τό ἔπος στήν τραγωδία» (αὐτοέκδοση) καί παράλληλα ἑτοιμάζεται γιά ἐκτύπωση μιά ὀγκώδης μονογραφία περί Ἀλεξάνδρου μέ τίτλο: «Μέγας Ἀλέξανδρος: ὁ ἀνθρωπος φαινόμενο». Ἔχει ἐπίσης ὁλοκληρώσει καί μιά τρίτομη ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
Παρά τίς δελεαστικές προτάσεις πού τοῦ ἔγιναν ἀπό πολιτικούς ἀρχηγούς νά πολιτευθεῖ, ἀρνήθηκε τήν "ἀρένα" τῆς πολιτικῆς καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς Μεγάλης Πολιτικῆς, πού γι' αὐτόν εἶναι ἡ Διδασκαλία. Τήν ὁποία προσφέρει ἀκόμη, τώρα ἀμισθί.
Ἀποσύρθηκε ἀπό τή φροντιστηριακή δραστηριότητα τό 1983 καί ἔκτοτε ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση τοῦ συγγραφικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ ἔργου, χωρίς νά ζητήσει ποτέ νά γίνει μέλος τῆς ΕΣΗΕΑ. Οὐδεμία σχέση ἔχει μέ φροντιστηριακούς ἤ σχολικούς ὀργανισμούς. Τό λεγόμενο ὅτι εἶναι ἰδιοκτήτης γνωστοῦ ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν εὐσταθεῖ.
Ὁ κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος ἔχει νυμφευθεῖ τήν Ἰωάννα Δ. Κώττα, δικηγόρο καί ἐκπαιδευτικό, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν δύο τέκνα: τόν Γιάννη, ἱστορικό καί φιλόλογο, μέ σπουδές στρατιωτικῆς κοινωνιολογίας στό «Κίνγκς Κόλλετζ» τοῦ Λονδίνου, καί τήν Ρωξάνη, καθηγήτρια γερμανικῆς φιλολογίας, μέ σπουδές βιβλιολογίας στο 'London University'».
Γεννημένος στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1938 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1960 και στον κινηματογράφο το 1961. Την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποίησε με το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου, στο έργο του Αλ. Κασσόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», για να ακολουθήσουν συμμετοχές σε πολλούς άλλους θιάσους, με πιο μακροχρόνια αυτήν στο θίασο Δημήτρη Μυράτ -Βούλας Ζουμπουλάκη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 δημιούργησε δικό του θίασο με την τότε σύζυγό του -και μητέρα της κόρης του Ευγενίας- Τόνια Καζιάνη, ανεβάζοντας σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στον «Άγνωστο πόλεμο», αργότερα στη «Λάμψη»,του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας για να κλείσει τον τηλεοπτικό του κύκλο με τις «Μάγισσες της Σμύρνης» και με τα «Ματωμένα Χώματα» (2008), συμπρωταγωνιστώντας με την Άννα Συνοδινού.
Έχει παίξει και στην τηλεόραση με πιο γνωστή του στη σειρά «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας.
Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια εργάστηκε ως πολιτικός - οικονομικός συντάκτης σε εφημερίδες.
Εργάστηκε στην ΕΡΤ και στον ΣΚΑΪ ενώ μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία υπήρξε η εκπομπή ΟΛΑ στον ALPHA, η οποία προβαλλόταν από τα μέσα του 2006 από τον ΑΝΤ1 και στην οποία παρουσιάζονταν, μεταξύ άλλων, βίντεο με συρραφή αποσπασμάτων από τηλεοπτικές εκπομπές
Ο Σπύρος Παπασπύρος γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1961.
Καταγόταν από το Καρπενήσι Ευρυτανίας και σπούδασε Δημόσιο Managment στο Middlesex University της Αγγλίας. Ακόμη, υπήρξε, συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα». Ο Σπύρος Παπασπύρος, διετέλεσε πρόεδρος στον οργανισμό για 11 χρόνια και αποχώρησε οικειοθελώς το 2011.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και τελείωσε το 16ο Γυμνάσιο Θηλέων στην Κυψέλη.
Παρακολούθησε μαθήματα Δημοσιογραφίας στη Σχολή του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου με καθηγητή το Σπύρο Μελά και αργότερα μαθήματα Δημοσίων Σχέσεων στο WEST LONDON COLLEGE.
Ηταν πτυχιούχος-αριστούχος της LONDON SCHOOL OF DRAMATIC ART. Έζησε στο Λονδίνο το 1965-66, στα 1967-1974, όταν και εργάστηκε σε μεγάλη Διαφημιστική Εταιρεία – καθώς και την περίοδο 2005-2010 ως Σύμβουλος Τύπου της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας.
Ξεκίνησε την καριέρα της στη Δημοσιογραφία το 1975, συντάσσοντας και εκφωνώντας Δελτία Ειδήσεων στην Αγγλική, για τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»στα Βραχέα Κύματα της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.
Από το 1976, εργάστηκε στις Εξωτερικές Ειδήσεις της Τηλεόρασης της τότε ΥΕΝΕΔ και, παράλληλα, συντάσσει και εκφωνεί αγγλόφωνο Δελτίο Ειδήσεων στην Τηλεόραση.
Το 1977 εκφωνεί για πρώτη φορά Δελτίο Ειδήσεων στην Ελληνική στην τότεΥΕΝΕΔ.
Από το 1978 έως το 1989 εργάζεται στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», αρχικά στο Εξωτερικό Δελτίο και αργότερα ως αρθρογράφος Διεθνών Θεμάτων. Η πρώτη της αποστολή στο Εξωτερικό για την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ήταν το 1982, για την κάλυψη της επίσκεψης του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Καναδά. Ακολούθησαν συνεντεύξεις με πολλούς ξένους ηγέτες και αποστολές για την κάλυψη Συνόδων Κορυφής της ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) και του ΝΑΤΟ, τόσο για την Τηλεόραση όσο και για την Εφημερίδα.
Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 150 αποστολές στο Εξωτερικό, καλύπτοντας Συνόδους Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και άλλων Διεθνών και Περιφερειακών Οργανισμών και έχει «καλύψει» δημοσιογραφικά, ταξίδια στο Εξωτερικό.
Το 1982 γίνεται η πρώτη γυναίκα Διπλωματικός συντάκτης στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ-2 και ΕΤ-1) πού καλύπτει τα μείζονα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής (Ελληνοαμερικανικά, Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό), ενώ ακολουθεί τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών στις περισσότερες Επίσημες Επισκέψεις τους στο Εξωτερικό. Παράλληλα, όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, εκφωνεί το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων.
Το Δεκέμβριο του 1993, ορίζεται Διευθύντρια Ειδήσεων και Ενημέρωσης της ΕΤ-1, η πρώτη γυναίκα στην Ελληνική Τηλεόραση πού ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων. Παρέμεινε στη θέση έως τον Απρίλιο του 1996.
Την τριετία 1996-1999 εργάστηκε στο MEGA CHANNEL, ως Διευθύντρια Συντάξεως του Πρωϊνού Ενημερωτικού Προγράμματος με παρουσιάστρια τη Λιάνα Κανέλλη.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά και έχει συνεργασθεί επί 12 χρόνια με το Ραδιοφωνικό Σταθμό ΑΘΗΝΑ 9,84, παρουσιάζοντας Πολιτικές εκπομπές και σχολιάζοντας ή αναλύοντας Διεθνή και Διπλωματικά Θέματα.
Θεωρείται από όλους ο «πατριάρχης» της ελληνικής επιβατηγού ναυτιλίας. Η
ζωή του θυμίζει σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Ανθρωπος απλός, πολύ
σοβαρός, δίκαιος και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, άνοιξε τον
θαλάσσιο δρόμο της Ελλάδας προς την Ευρώπη.
9/2/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών, η ζωγράφος και ευεργέτιδα Νίκη Γουλανδρή, η οποία μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσε το μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Η Νίκη Γουλανδρή ήταν Ελληνίδα ευεργέτιδα και επιτυχημένη βοτανική ζωγράφος Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W.T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.
Ήταν αντιπρόεδρος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή και του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή. Στο παρελθόν διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974), Γενική Γραμματέας Υγείας (1974), επίτιμη αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (1975–80), και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO. Ήταν νικήτρια του βραβείου Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990, ενώ το 1991 ονοματίστηκε Γυναίκα της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κίνημα.
Ήταν παντρεμένη με τον Άγγελο Γουλανδρή, της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών, με τον οποίον ίδρυσαν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή το 1965.
Αφού αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η Νίκη Γουλανδρή σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη και τη Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ. Ηταν επίτιμη διδάκτωρ φιλοσοφίας στην επιστήμη του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στη Σουηδία.
Η Νίκη Γουλανδρή ήταν Ελληνίδα ευεργέτιδα και επιτυχημένη βοτανική ζωγράφος Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W.T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.
Ήταν αντιπρόεδρος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή και του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή. Στο παρελθόν διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974), Γενική Γραμματέας Υγείας (1974), επίτιμη αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (1975–80), και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO. Ήταν νικήτρια του βραβείου Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990, ενώ το 1991 ονοματίστηκε Γυναίκα της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κίνημα.
Ήταν παντρεμένη με τον Άγγελο Γουλανδρή, της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών, με τον οποίον ίδρυσαν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή το 1965.
Αφού αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η Νίκη Γουλανδρή σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη και τη Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ. Ηταν επίτιμη διδάκτωρ φιλοσοφίας στην επιστήμη του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στη Σουηδία.
19/2/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών, ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου στην περίοδο του Ειδικού Δικαστηρίου Βασίλης Κόκκινος.
O Βασίλης Κόκκινος Γεννήθηκε το 1929
στην Αταλάντη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και
εισήλθε στον δικαστικό κλάδο το 1956 με διαγωνισμό. Προηγουμένως,
υπηρέτησε τη θητεία του στη Διεύθυνση Ναυτικής Δικαιοσύνης του Γενικού
Επιτελείου Ναυτικού από τον Οκτώβριο του 1952 ως τον Ιανουάριο του 1956.
Προήχθη το 1969 στο βαθμό του προέδρου
Πρωτοδικών, το 1973 στον βαθμό του εφέτη, και το 1979 στο βαθμό του
αρεοπαγίτη. Η προαγωγή του από εφέτη σε αρεοπαγίτη έγινε κατ' απόλυτη
εκλογή, δηλαδή χωρίς να περάσει πρώτα από το βαθμό του προέδρου Εφετών.
Από το 1977 ως το 1979, ως εφέτης, διετέλεσε προϊστάμενος του
Πρωτοδικείου Αθηνών.
Παράλληλα με τα δικαστικά του καθήκοντα,
από τον Ιούλιο του 1974 ως τον Μάιο του 1975 διετέλεσε δήμαρχος της
πόλης του Ναυπλίου, διορισμένος από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μετά
την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974 και μέχρι τη διεξαγωγή των
πρώτων ελεύθερων δημοτικών εκλογών τον Απρίλιο του 1975.
Τον Ιούλιο του 1990, το Υπουργικό
Συμβούλιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επέλεξε τον Κόκκινο ως πρόεδρο του
Αρείου Πάγου, παρακάμπτοντας όλους τους αντιπροέδρους και πολλούς
αρεοπαγίτες της επετηρίδας, κίνηση που χαρακτηρίστηκε ατυχής και
αντιδεοντολογική. Ο Κόκκινος παρέμεινε πρόεδρος του Αρείου Πάγου ως το
1996, ενώ ήταν και πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου κατά την εκδίκαση
της υπόθεσης της Τράπεζας Κρήτης το 1991. Στους στενότερους συνεργάτες
του ως προέδρου του Αρείου Πάγου συγκαταλεγόταν ο αντιπρόεδρος (και
προϊστάμενος Επιθεώρησης) Σωκράτης Σωκρατείδης, γνωστός για τις διαμάχες
του με τον Ανδρέα Παπανδρέου ήδη από την δεκαετία του 1960 και την
υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.
Στο Ειδικό Δικαστήριο ο Κόκκινος ψήφισε
υπέρ της ενοχής του Ανδρέα Παπανδρέου και για τις τρεις κατηγορίες που
αντιμετώπιζε, τελικά όμως ο Παπανδρέου αθωώθηκε και για τις τρεις (για
την μία με ψήφους 7-6). Ο Κόκκινος μάλιστα ήταν αυτός που συνέταξε το
σκεπτικό της μειοψηφίας, που ζητούσε καταδίκη του τέως πρωθυπουργού. Το
σκεπτικό της πλειοψηφίας, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου αθωώθηκε,
συνέταξαν οι αρεοπαγίτες Πρόδρομος Ασημιάδης και Βασίλειος Λαμπρίδης.
Γνωστές ήταν οι διαμάχες του Κόκκινου με
τον βουλευτή και υπουργό του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Η κόντρα τους
ξεκίνησε την περίοδο 1977—1979, όταν ο Κόκκινος, ως εφέτης, ήταν
προϊστάμενος του Πρωτοδικείου Αθηνών και ο Γιαννόπουλος πρόεδρος του
Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Η κορύφωση της διαμάχης ήλθε την περίοδο
1991—1992, όταν ο Γιαννόπουλος μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές του στο
Κανάλι 29 ασκούσε δριμεία κριτική στους χειρισμούς του Κόκκινου στο
Ειδικό Δικαστήριο. Την περίοδο 1996—2000 η διαμάχη συνεχίστηκε, όταν ο
συνταξιούχος πια Κόκκινος με άρθρα του στον Τύπο ασκούσε κριτική στην
πολιτική που εφάρμοζε ο Γιαννόπουλος ως υπουργός Δικαιοσύνης. Ο
Γιαννόπουλος ανταπέδιδε με δικά του άρθρα για την πολιτεία του Κόκκινου
στον χώρο της Δικαιοσύνης.
Εκτός από τον Γιαννόπουλο, ο Κόκκινος
ήρθε σε δημόσια αντιπαράθεση και με τον συνάδελφό του δικαστή Στέφανο
Ματθία, που ήταν ο διάδοχός του στην προεδρία του Αρείου Πάγου. Ο
Ματθίας σε άρθρο του υποστήριξε ότι "είναι απαράδεκτο τον 21ο αιώνα η
ελληνική Δικαιοσύνη να βρίσκεται υπό εκκλησιαστική κηδεμονία" και
στηλίτευσε πρακτικές όπως το να γίνεται αγιασμός κατά την έναρξη του
δικαστικού έτους ή να συμμετέχουν ιερείς σε εκδηλώσεις του δικαστικού
σώματος. Ο Κόκκινος κατηγόρησε τον Ματθία για αυτές του τις απόψεις και
υποστήριξε ότι είναι επίορκος.
1/3/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 80 ετών έπειτα από μάχη με τον καρκίνο ο ηθοποιός Φαίδων Γεωργίτσης
Γεννημένος το 1939 στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Σμύρνης, ο Φαίδων Γεωργίτσης ήταν γιος αξιωματικού του Ναυτικού. Στα 10 του χρόνια έχασε τη μικρή του αδερφή Καίτη, μια απώλεια την οποία δεν ξεπέρασε ποτέ. Η εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνισή του -ήταν χαρακτηριστικά τα γαλάζια μάτια του- έκανε τον νεαρό Φαίδωνα Γεωργίτση να μην είναι αδιάφορος στο γυναικείο φύλο. Ασχολήθηκε με το μπάσκετ στην ομάδα του Πανιωνίου, ενώ το 1956, ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του, μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, την οποία και εγκατέλειψε, διότι δεν άντεχε. Μάλιστα, ο πατέρας του για να τον μεταπείσει απειλούσε να αυτοκτονήσει!
Ο Γεωργίτσης μαγεύτηκε από τον χώρο του θεάτρου τυχαία, όταν, βρίσκοντας μια πρόσκληση για μια παράσταση του Λόρκα, συγκινήθηκε τόσο από την τέχνη της υποκριτικής που αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι, όταν τον αντίκρισε ο Κάρολος Κουν (ήταν καθηγητής στη σχολή) στο σανίδι να ερμηνεύει έναν μονόλογο, του ανακοίνωσε αυτοστιγμεί ότι τον ήθελε μαζί του.
Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε στην ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» το 1960, ενώ ακολούθησαν η ταινία «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου (1962), «Τα Κόκκινα φανάρια» (1963), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), αλλά και τα φιλμ «Φαίδρα» και «Ερόικα». Το 1966 άρχισε τη μεγάλη συνεργασία του με τον Γιάννη Δαλιανίδη, αναλαμβάνοντας χαρακτηριστικούς ρόλους σε ιδιαίτερα εμπορικές ταινίες που άφησαν εποχή, όπως οι «Θαλασσιές οι χάντρες» με τη Ζωή Λάσκαρη και τη Μαίρη Χρονοπούλου, από την οποία έμεινε και η θρυλική ατάκα «αυτή μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις», αλλά και τα φιλμ «Ολγα, αγάπη μου», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες», «Ενας ιππότης για τη Βασούλα», «Οταν η πόλις πεθαίνει», «Ιλιγγος», «Νύχτα γάμου». Τη δεκαετία του '80 έπαιξε στον «Σεξοκυνηγό» και στην «Κατάσκοπο Νέλλη», στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Φαίδωνα Γιωργίτση ήταν στην ταινία του Κάρολου Ζωναρά «Ο γιος του Τσάρλυ» το 2008.
Ιδιαίτερα πλούσια ήταν η παρουσία του και στο θέατρο. Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε παίξει σε μια σειρά από αξιόλογες παραστάσεις ρεπερτορίου, μεταξύ αυτών οι «Μήδεια», «Ιούλιος Καίσαρ», «Ευρυδίκη», «Λεωφορείον ο πόθος». Ακόμη, είχε συμμετάσχει σε εμβληματικές σειρές της μικρής οθόνης, όπως ο «Γιούγκερμαν», οι «Πανθέοι» αλλά και στα σίριαλ του Νίκου Φώσκολου «Λάμψη» και «Καλημέρα ζωή».
Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε ασχοληθεί με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει μαζί με τη σύζυγό του Μπέτσι τον δικό του θεατρικό θίασο στο Κορωπί.
2/3/2019 Χάνει τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 59 ετών ο πολυβραβευμένος Έλληνας φωτορεπόρτερ του Reuters Γιάννης Μπεχράκης
Ο Γιάννης Μπεχράκης, ήταν ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ των τελευταίων ετών και το 2016 είχε κερδίσει το Πούλιτζερ για τον τρόπο με τον οποίο κάλυψε την προσφυγική κρίση.
Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1960 και είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως φωτογράφος το 1986 ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Reuters.
Μεταξύ άλλων στην πολυετή καριέρα του είχε καλύψει τους πολέμους στα Βαλκάνια, στην Τσετσενία, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τον Περσικό Κόλπο, τη Λιβύη, την «αραβική άνοιξη» κ.α.
2/3/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 89 ετών, η ηθοποιός Πόπη Παπαδάκη.
Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Σε νεαρή ηλικία υπήρξε μέλος του Ναυτικού Oμίλου Θεσσαλονίκης και έλαβε μέρος στους κωπηλατικούς αγώνες «Ελευθερία» το 1945 και στους Πανελλήνιους Κωπηλατικούς Αγώνες το 1946. Τιμήθηκε με μετάλλια και κύπελλα.
Από το 1955 έως το 1985, έλαβε μέρος σε 72 παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, παίζοντας δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως Παξινού, Μινωτής, Βαλάκου, Παπαμιχαήλ, Φυσσούν, Αρώνη, Καρέζη. Συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του θεάτρου. Ξεχωριστή ήταν η ερμηνεία της στη «Λυσιστράτη» στον ρόλο της Μυρρίνης, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού στην Επίδαυρο.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στο «Γραφείο Συνοικεσίων» (1956) και στο «Ακροπόλ» (1995), ενώ στην τηλεόραση πήρε μέρος στις σειρές «Οι Τελευταίοι Εγγονοί», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Φρουροί της Αχαΐας».
Υπήρξε καθηγήτρια στη Δραματική Σχολή του Φωτιάδη, μεταδίδοντας στους μαθητές της όλες τις γνώσεις για την υποκριτική τέχνη. Τεράστιο υπήρξε το φιλανθρωπικό της έργο, στηρίζοντας ιδρύματα για ορφανά και κακοποιημένα παιδιά.
3/3/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 χρόνων ο οικονομολόγος, Δημήτρης Κουλουριάνος. Ο Δημήτρης Κουλουριάνος διετέλεσε υπουργός Οικονομικών (1982 - 1983) στην πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς και ευρωβουλευτής (1999 - 2004) με το ΔΗΚΚΙ του Δημήτρη Τσοβόλα.
Υπήρξε στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και αναπληρωτής διευθυντής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD).
Γεννήθηκε στην Κορώνη Μεσσηνίας το Δεκέμβριο του 1930. Σπούδασε οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή του εντάχθηκε στο δυναμικό της Τράπεζας της Ελλάδος και συγκεκριμένα στην Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών[3] μαζί με τους Γιάγκο Πεσμαζόγλου, Ξενοφώντα Ζολώτα, Απόστολο Λάζαρη και Σάκη Καράγιωργα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ), στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα Educational Planning for Economic Growth.
Εκεί συνδέθηκε στενά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε καθηγητή. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αποσπάστηκε στο υπουργείο Συντονισμού ως σύμβουλος του Παπανδρέου. Το 1967 η Χούντα των Συνταγματαρχών τον απέλυσε από την Τράπεζα της Ελλάδος με αποτέλεσμα να δραπετεύσει με σκάφος στην Ιταλία. Μετά την φυγή του εργάστηκε, έως και το 1981, στην Παγκόσμια Τράπεζα των Ηνωμένων Εθνών.
Το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Ανδρέα Παπανδρέου και εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, θέση από την οποία παραιτήθηκε σύντομα για αναλάβει την διοίκηση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).
Στις 5 Ιουλίου 1982 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, παραιτήθηκε όμως στις 9 Σεπτεμβρίου 1983 καθώς διαφωνούσε με τον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική χρημάτισε πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986 - 1990) καθώς και αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) κατά την περίοδο 1991 - 1993. Διετέλεσε ευρωβουλευτής με το ΔΗΚΚΙ την περίοδο 1999 - 2004.
9/3/2019 Πέθανε η Ρένα Βουτσινά – Ηθοποιός και σύζυγος του Βάσου Ανδριανού
19/3/2019: Σε ηλικία 88 ετών και έχοντας χτυπηθεί από βαρύ εγκεφαλικό, έφυγε από τη ζωή ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ένας από τους μεγάλους της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και εκ των αναμορφωτών, μαζί με τον αείμνηστο αδελφό του, Παύλο, του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο τελευταίος εναπομείνας από την τριάδα των αδελφών που έφτιαξε τη ΒΙΑΝΕΞ και άλλαξε το τοπίο στην βιομηχανία φαρμάκων της χώρας. Μαζί άλλαξε και το τοπίο του ελληνικού αθλητισμού, λόγω της εμπλοκής της οικογένειας στον ερασιτέχνη (και βεβαίως στον μπασκετικό) Παναθηναϊκό. Ο μικρότερος αδελφός του, Κώστας, είχε πεθάνει τον Απρίλιο του 2018 και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Παύλος, ηγέτης της δυναστείας, τον Ιούνιο του 2018
29/3/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο διακεκριμένος δικηγόρος Αντώνης Βγόντζας.
Ο Αντώνης Βγόντζας διετέλεσε διευθυντής του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στην τελευταία κυβέρνησή του (1993 - 1996), γενικός γραμματέας στα υπουργεία Υγείας και ΠΕΧΩΔΕ καθώς και νομικός σύμβουλος στα υπουργεία Δικαιοσύνης, Παιδείας και Προεδρίας της Κυβέρνησης.
Με καταγωγή από την Ιεράπετρα, ο Αντ. Βγόντζας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε νομικά, οικονομικά και οικονομικά μαθηματικά στην Αθήνα, την (τότε) Δυτική Γερμανία και τη Φινλανδία και ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία το 1971.
Κατά τη διάρκεια της επταετίας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, υπερασπιζόμενος ως νέος δικηγόρος φοιτητές και νέους ενώπιον στρατιωτικών και πολιτικών δικαστηρίων. Η δράση του αυτή υπήρξε αφορμή για να συλληφθεί, να κακοποιηθεί και τελικώς να φυλακιστεί από το χουντικό καθεστώς. Παρέμεινε πέντε μήνες στο ΕΑΤ- ΕΣΑ ως «πρωτεργάτης της φοιτητικής αναταραχής». Μετά την πτώση της χούντας υπήρξε συνήγορος θυμάτων στις δίκες κατά των βασανιστών του καθεστώτος.
Συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο στην υπόθεση Κοσκωτά και συνήγορός του μαζί με τον Χρήστο Ροκόφυλλο ενώπιον των αγγλικών δικαστηρίων στη δίκη κατά του περιοδικού TIME.
2/4/2019 Πεθαίνει χτυπημένος από καρκίνο σε ηλικία 62 ετών ο δημοσιογράφος Βασίλης Λυριτζής
14/4/2019: Έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής Κώστας Σγόντζος. Είχε γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό από την παρουσίαση της δημοφιλούς εκπομπής «Παιχνίδια χωρίς Σύνορα», ενώ είχε συνεργαστεί και με πολλά άλλα δίκτυα.
14/4/2019: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών η γλύπτρια Ναταλία Μελά, με δεκαετίες δημιουργικής πορείας στην τέχνη και εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γεννήθηκε το 1923 με ρίζες από οικογένειες που σφράγισαν την ελληνική ιστορία στος τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, συνιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας. Πρόγονοί της από την μεριά της μητέρας της ήταν η οικογένεια Μιαούλη και από την πλευρά του πατέρα η οικογένεια Δραγούμη. Ηταν ακόμη εγγονή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και σύζυγος του αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1952. Πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση το 1963 ενώ δύο χρόνια αργότερα εξέθεσε τα έργα της στη Βραζιλία. Τελευταία της έκθεση στην Ελλάδα ήταν το 2012. Το Μουσείο Μπενάκη της είχε αφιερώσει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση το 2008. Το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της με το Αριστείον Καλών Τεχνών. Εργα της σε δημόσιο χώρο υπάρχουν μεταξύ άλλων στο Ζάππειο, η προτομή του Στέφανου Δραγούμη, στη Θεσσαλονίκη η προτομή του Παύλου Μελά και στις Σπέτσες η προτομή της Μπουμπουλίνας.
29/4/2019 Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, μετα απο 3μηνη μαχη για τη ζωή του σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας λόγω διπλού εγκεφαλικού επεισδιου
Ο Τάκης Μόσχος έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τον ρόλο του «Αργύρη» στη «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη, που θεωρείται από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας του 1980.
Γεννημένος στη Χαλκίδα από πατέρα αστυνομικό, πέρασε από τους πρώτους στη Νομική Θεσσαλονίκης, όπου και σπούδασε. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία και τις Καλές Τέχνες στη Γερμανία. Σε συνέντευξή του χαρακτήρισε εκρηκτικά τα φοιτητικά του χρόνια.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα έγινε, όπως είπε, μετά από ερωτική απογοήτευση. Λόγω του παρουσιαστικού του, εργάστηκε ως μοντέλο για λίγο.
Κι ενώ ασχολήθηκε με διαφημιστικά, ο Τάκης Μόσχος περνούσε από ένα γραφείο για να αφήσει φωτογραφίες του. Τον πήραν τηλέφωνο και ήθελαν να του δώσουν έναν ρόλο σε ταινία του Κατακουζηνού, τον «Άγγελο» (1982), που είναι και η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με την ομοφυλοφιλία. Ο Τάκης Μόσχος υποδύθηκε τον ρόλο μίας τραβεστί.
Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1982 και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη.
Στη συνέχεια, ο Τάκης Μόσχος έπαιξε στη «Γλυκιά Συμμορία», μια εμβληματική ταινία, που αντικατόπτριζε κάποιες από τις εμπειρίες του στην Γερμανία, που γυρίστηκε το 1983 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη.
Η «Γλυκιά Συμμορία» το 2006 ψηφίστηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως μια από τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες, κατακτώντας την 9η θέση. Το 1984 κυκλοφόρησε και σαν μυθιστόρημα του δημιουργού της, Νίκου Νικολαΐδη. Ο Τάκης Μόσχος βραβεύτηκε για την ερμηνεία του, καθώς και δύο χρόνια μετά, για τον ρόλο του ως Λαπαθιώτης στο «Μετέωρο και σκιά» (1985). Η ταινία ήταν βασισμένη στη βιογραφία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που έζησε σε μια περίοδο γεμάτη από γεγονότα για την ιστορία της Ελλάδας.
Είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο
Τα τελευταία 18 χρόνια, ο ηθοποιός είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο. Εκεί, είχε δημιουργήσει Ερασιτεχνική Θεατρική Οµάδα Σκοπέλου (ΕΘΟΣ), με την οποία έκανε παραστάσεις. Παράλληλα, έκανε μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου, αξιοποιώντας στις σπουδές του.
5/5/2019 Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός με πολύχρονη θητεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, Τάσος Πεζιρκιανίδης, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο.
Ο Τάσος Πεζιρκιανίδης ήταν επί χρόνια στέλεχος του Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ είχε συνεργαστεί και με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Στην τηλεόραση, ο κόσμος τον είχε αγαπήσει μέσα από το σίριαλ του MEGA «Εμείς κι εμείς».
9/5/2019: Πεθαίνει Γιάνης Ιωάννου ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς γελοιογράφους της Μεταπολίτευσης. Ο Ιωάννου γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη, έκανε σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και απόκτησε πτυχίο Αρχιτεκτονικής το ’68. Φοίτησε στην E.U.P. στο Παρίσι και απόκτησε πτυχίο πολεοδομίας το 1972. Εργάστηκε σε διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία έως το 1975. Και κάπου εκεί τον συνάντησε το πολιτικό σκίτσο, βγαλμένο από τη θαυματουργή μητρα της Μεταπολίτευσης. Τις πρώτες του γελοιογραφίες τις δημοσίευσε —πού αλλού;— στο ιστορικό πολιτικό περιοδικό «Αντί». Δούλεψε σαν γελοιογράφος, πρώτα στο ημερήσιο «Βήμα», με το ψευδώνυμο «ΙΩΑΝΝΟΥ» (1976). Στη συνέχεια, δημοσίευσε στο σατιρικό «Ποντίκι», και έπειτα έκανε το εμβληματικό πολιτικό κόμικ «Ο Τρίτος Δρόμος» (1982) και ακολούθησαν «Το Θαύμα», «Ο Ευρωπαίος» παράλληλα με σκίτσα στον «Ταχυδρόμο», στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο «Εθνος» και τελευταία στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Οι περισσότεροι στέκονταν στο εικαστικό του, στο γεμάτο υπέροχες λεπτομέρειες σκίτσο του. Ωστόσο ήταν το χιούμορ του, βιτριολικό, αυτοσαρκαστικό, μελαγχολικό, που τον έκανε μοναδικό.
25/5/2019: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών ο παλαιστής Γιάννης Κεσκελίδης, που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Σαμψών».
Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης προέρχονταν από οικογένεια ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Όταν ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα όπου ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στο δυναμικό του Πειραϊκού Συνδέσμου, ως αθλητής ελευθέρας πάλης.
Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, ενώ από τη δεκαετία του '50 ασχολήθηκε με αγώνες επιδείξεως της τεράστιας δύναμής του σε ανοικτούς χώρους (πλατείες, πάρκα κλπ) δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν «λαϊκός ήρωας».
28/5/2019 Έφυγε από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο η γνωστή ηθοποιός Τζούλια Μπάρκα
Η Γιούλη (Τζούλια) Μπάρκα ξεκίνησε την καριέρα της σαν ηθοποιός τη δεκαετία του 1980. Συμμετείχε σε πολλές σειρές καθώς και αρκετές Βιντεοταινίες της εποχής.Τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η καριέρα της διεκόπη για ένα διάστημα μέχρι που ξαναήρθε στην επικαιρότητα εξαιτίας ενός σκανδάλου.
Η Τζούλια Μπάρκα έλαμψε στο θέατρο αλλά και προκάλεσε θύελλα σχολίων με την πολυτάραχη ζωή της και την ανάμειξή της σε σκάνδαλα και «ροζ» ιστορίες, ενώ τελικά αποθεώθηκε ως σύμβολο του σεξ.
28/5/2019 Σε ηλικία 62 ετών, «έφυγε» από την ζωή ο δημοσιογράφος, αλλά και γνωστός φίλαθλος των «ερυθρολεύκων», Νίκος Μορτάκης. Ένας άνθρωπος αγνός, αξιοπρεπής, ευγενικός και χαμηλών τόνων, του οποίου όλη η ζωή ήταν ο Ολυμπιακός. Αυτό ήταν το μεγάλο πάθος του.
Διευθυντής για τέσσερα χρόνια στο περιοδικό «Θύρα 7», ταυτίστηκε με την παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές που ήταν αφιερωμένες στον Ολυμπιακό, σε κανάλια όπως το TV-Magic, AΡΤ και Τηλετώρα. Δούλεψε επίσης και στο Action 24.
Παράλληλα ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο, ως παραγωγός στο Κανάλι Ένα του Πειραιά, κάνοντας συχνά μεταδόσεις αγώνων του Ολυμπιακού, τόσο από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» όσο κι από το ΣΕΦ.
Ο Ολυμπιακός ήταν αναμφίβολα η μεγάλη και παθιασμένη αγάπη του Νίκου Μορτάκη. Ουσιαστικά όλη η ζωή του αλλά το έκανε με τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν, δηλαδή αγνός, αυθεντικός, ευγενής, χαμηλών τόνων και πάντα βάζοντας πρώτα και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια. Ήταν ένας καλός δημοσιογράφος αλλά και καλός άνθρωπος, για αυτό και η δυσάρεστη είδηση του θανάτου προκάλεσε θλίψη σε όλους που τον γνώριζαν.
30/5/2019 Αφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 56 ετών ο Κώστας Ευριπιώτης
Ο Κώστας Ευριπιώτης γεννήθηκε το 1963 και ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Θεοδοσιάδης.
Έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του σε δεκάδες τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές όπως τις: «Τα λιονταράκια του κυρ Ηλία», «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Οι επικίνδυνοι» (μια διαμαρτυρία), «Μπαμ μπαμπάς και μπέμπα», «Μια γυναικάρα στα μπουζούκια», «Μπίζνες στα βαλκάνια», «SafeSex», «Εργαζόμενη γυναίκα», «Σεσουάρ για δολοφόνους», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο1», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες», «Έλα να… γυμνωθούμε ντάρλινγκ», «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», «Μαζί τα φάγαμε» και άλλες.
Στη συνείδηση του κοινού έμεινε για τον τηλεοπτικό του ρόλο ως ο «παλιός »σμηνίτης «Γεώργιος Βλάχος» στην επιτυχημένη κωμική σειρά του ANT1 «Της Ελλάδος τα παιδιά»
30/5/2019 Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 86 ετών, άφησε ο σπουδαίος τραγουδιστής και συνθέτης Αντώνης Ρεπάνης.
Ο Αντώνης Ρεπάνης είχε γεννηθεί στην Αθήνα και ξεκίνησε το τραγούδι, όταν ήταν 25 ετών. Συνέθεσε και ερμήνευσε για πρώτη φορά πολλά γνωστά τραγούδια, όπως:
Αγάπη μου επικίνδυνη
Γιατί κοντά μου κάθεσαι ακόμα
Δυο γυναίκες, δυο αγάπες
Παλιατζής
Χτες το βράδυ στην ταβέρνα
Πού να γυρνάς
Μα τι λέω
Θυσιάστηκα
Γιατί γλυκιά μου κλαις
Στο σταυροδρόμι
Είναι η σκέψη μου η τρελή.
Στην δεκαετία του '60 καθιερώθηκε σαν δεξιοτέχνης κιθαρίστας και ερμηνευτής, τραγουδώντας σε πρώτη εκτέλεση συνθέσεις των Τσιτσάνη, Καλδάρα και Χιώτη.
7/6/2019 Αιφνίδιος θάνατος για τον πρώην βουλευτή της ΝΔ στην Αργολίδα και συνδικαλιστή της ΓΣΕΕ, Γιάννη Μανώλη Ο πρώην βουλευτής είχε πάει για μπάνιο με φίλους του στη θάλασσα στα Λιμενάκια Βουλιαγμένης, όταν ξαφνικά λίγο μετά το κολύμπι ένιωσε αδιαθεσία και θέλησε να φύγει με το αμάξι του. Λίγη ώρα αργότερα, ο άτυχος πρώην βουλευτής βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του.
Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1950 στο Αραχναίο. Σπούδασε τεχνολόγος-μηχανικός. Από το γάμο του με την Γεωργία Μανώλη-Κοντογεωργίου απέκτησαν μια κόρη και έναν γιό.
Το 1986 ήταν Ιδρυτικό Μέλος της ΚΙΠΑΕΑ (Κίνηση Ειρήνης) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Το 1995-1997 αντιπρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών Ελλάδας. Το 1998–2004 μέλος της Οικονομικής και Κοινωνικής Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Από το 1998 έως το 2004 Γενικός Γραμματέας Γ.Σ.Ε.Ε.
Το 2004 εκλέγεται πρώτος Βουλευτής στο Νομό Αργολίδας με τη Ν.Δ., το ίδιο και το 2007. Το 2012 αποχώρησε από την Νέα Δημοκρατία όπου διετέλεσε και επικεφαλής της γραμματείας Συνδικαλιστικού του κόμματος. Για λίγους μήνες συνεργάστηκε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες από όπου επίσης αποχώρησε. Το 2014 ήταν υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου.
17/6/2019: Πέθανε σε ηλικία 72 ετών, ο συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, Στέλιος Βαμβακάρης, γιος του πατριάρχη του ρεμπέτικου, Μάρκου Βαμβακάρη.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Ηταν επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν και ξεκίνησε στο πλευρό του πατέρα του, Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.
Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των Αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα ντουζένια (καραντουζένι, ντουζένι της ψυχής, ντουζένι του σολ κ.α.) έγραψε και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues.
Στις 24 Σεπτέμβρίου του 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δισκο/CD «Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο» (εταιρία: «Εβδομη Διάσταση»), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες – Η Φαντασία στην Εξουσία ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.
Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesaria Evora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.
Ταξίδεψε σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα. Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.
20/6/2019: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών ο Δημήτρης Μαυρίκης ένας από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές στην ποδοσφαιρική οικογένεια του Πανιωνίου.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1954 στον Μελιγαλά εκεί μάλιστα έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Στην Αθήνα ήρθε στην ηλικία των 18, το 1972, για σπουδές στη Νομική σχολή ενώ παράλληλα ξεκίνησε να αγωνίζεται για τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Στην ομάδα έγινε «σημαία» καθώς αγωνίστηκε για 15 συναπτά έτη μετρώντας 352 συμμετοχές και 58 γκολ.
Εκ των κορυφαίων του στιγμών με την φανέλα του Πανιωνίου ήταν η πρώτη κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας το 1979 στην οποία η συμμετοχή του είχε καθοριστικό ρόλο. Επίσης και στο δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ το 1998 βρισκόταν στο πόστο του Γενικού Αρχηγού. Καταλυτική ήταν επίσης η προσφορά του στα μπαράζ παραμονής στην Ά Εθνική κατηγορία που έδωσε η ομάδα το 1983 και το 1984.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα τη σεζόν 1987-1988 στην ομάδα του Φωστήρα.
20/6/2019 Σε ηλικία 80 ετών έφυγε από την ζωή η Τζίνα Βούλγαρη, που έπαιξε σε αρκετές ελληνικές ταινίες τη δεκαετία του ΄60.
Η Τζίνα Βούλγαρη γεννήθηκε στην Αθήνα 1939. Ηθοποιός του μουσικού θεάτρου εμφανίστηκε αρχικά ως τραγουδίστρια στην Αίγλη Ζαππείου, στο Γκριν Παρκ της οδού Μαυρομματαίων και στο Άλσος του Πεδίου Άρεως με τον κονφερανσιέ-ηθοποιό Γιώργο Οικονομίδη.
Συνεργάστηκε με πολλούς πρωταγωνιστές της μουσικής σκηνής (Ορέστη Μαρκή, Σπεράντζα Βρανά, Βέμπο κ. ά.). Τα τελευταία χρόνια της σταδιοδρομίας της εργάστηκε κυρίως ως τραγουδίστρια σε πολλά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας. Διέκοψε τις εμφανίσεις της περί το 1985. Ήταν παντρεμένη για λίγο καιρό με τον Πέτρο Πανταζή.
21/6/2019 Πεθαίνει στην εντατική του νοσοκομείου της Λευκωσίας σε ηλικία 73 ετών ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας γεννήθηκε στο Κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας στις 29 του Αυγούστου 1946 από εργατική οικογένεια.
Με το Λαϊκό Κίνημα ήρθε σε επαφή από πολύ μικρός. Ο πατέρας του ήταν δραστήριο μέλος της Συντεχνίας Οικοδόμων ΠΕΟ και δίπλα του έζησε τη δύσκολη περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ1955-’59. Από πολύ μικρός εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ και πουλούσε την εφημερίδα «Χαραυγή», όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, από το 1957 ως το 1963. Το 1964 αποφοίτησε από το Εμπορικό Λύκειο Νεοκλέους στη Λευκωσία.
Σε ηλικία 14 χρόνων έγινε μέλος της Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Μαθητών (Π.Ε.Ο.Μ.), της οποίας υπήρξε δραστήριο στέλεχος.
Το καλοκαίρι του 1964 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (Π.Ε.Ο.), της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (Ε.Δ.Ο.Ν.) και του τοπικού Αθλητικού και Καλλιτεχνικού Συλλόγου «ΑΧΙΛΛΕΑΣ» Δικώμου και το 1966 εκλέγεται Γραμματέας του ίδιου Συλλόγου και το 1967 Γραμματέας της ΕΔΟΝ Δικώμου. Το Μάη του 1969 στο Ε΄ Συνέδριο της ΕΔΟΝ εκλέγηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης.
Το καλοκαίρι του 1969, με απόφαση του Κόμματος, πήγε στη Μόσχα για σπουδές. Αφού ολοκλήρωσε τη διετή φοίτηση του στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών, μεταπήδησε στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης από την οποία αποφοίτησε ως διδάκτωρ (PhD) ιστορικών επιστημών.
Στη Μόσχα γνωρίστηκε με την Έλση Χηράτου, την οποία παντρεύτηκε το καλοκαίρι του 1972. Μαζί απόκτησαν δύο θυγατέρες, τη Μαριάννα και τη Χριστίνα και ένα γιο το Χρίστο.
Στην Κύπρο επέστρεψε τον Απρίλη του 1974. Μέχρι τον Ιούλη του 1974 ζούσε με την οικογένεια του στο Κάτω Δίκωμο.
Στις 26 του Μάη 1974 εκλέγηκε Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ και στις 18 του Σεπτέμβρη του 1977 Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης, θέση που κατείχε μέχρι το 1987. Στην ΕΔΟΝ απόκτησε πλούσιες εμπειρίες στους τομείς της οργάνωσης και της καθοδήγησης.
Τον Μάη του 1976 εκλέγηκε μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας-Κερύνειας. Το Μάη του 1978 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και το 1982 στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται τακτικό μέλος της Κ.Ε. Τον Ιούλη του 1986 εκλέγηκε αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. και μετά το 16ο Συνέδριο του Κόμματος πλήρες μέλος του Π.Γ. Από τις αρχές του 1987 παρακολουθούσε τις συνεδρίες της Γραμματείας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και αργότερα τον ίδιο χρόνο, εκλέγεται πλήρες μέλος της Κεντρικής Γραμματείας.
Με το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου (10/4/1988), ορίζεται από το Π.Γ. του Κόμματος ως Προσωρινός Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.
Στις 22 του Απρίλη 1988 ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται από την Ολομέλεια της Κ.Ε. ως ο νέος Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, αξίωμα στο οποίο επανεξελέγη άλλες τέσσερις φορές μέχρι τον Γενάρη του 2009.
Κατά τις Βουλευτικές Εκλογές του 1991 εκλέγεται Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (Βουλευτής Κερύνειας) και επανεκλέγεται στις εκλογές του 1996, του 2001 και του 2006. Στις 7 του Ιούνη 2001 εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Την 1η Ιουνίου 2006 επανεξελέγη Πρόεδρος του Σώματος, αξίωμα που διατήρησε μέχρι την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας, στις 24 Φεβρουαρίου 2008.
Η κυβέρνηση Χριστόφια ανέλαβε καθήκοντα στις 28 Φεβρουαρίου του 2008, δηλώνοντας τα ακόλουθα στη Βουλή των Αντιπροσώπων την ίδια ημέρα:
«Ο στόχος της προεδρίας μας είναι να πετύχουμε λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Λύση που να καθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να αποκλείει τα όποια δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας από ξένες δυνάμεις. Λύση που να επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία της χώρας μας στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας».
22/6/2019 Πέθανε ξαφνικά ενώ παραθέριζε στην Εύβοια ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Ροβέρτος Σπυρόπουλος Την ώρα που βρισκόταν στην παραλία αισθάνθηκε αδιαθεσία και λίγη ώρα αργότερα κατέληξε.
24/6/2019 «Έφυγε» από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς ο δικηγόρος Φραγκίσκος Ραγκούσης. O Φραγκίσκος Ραγκούσης συμμετείχε σχεδόν στο σύνολο των μεγάλων ποινικών υποθέσεων εδώ και δεκαετίες στα δικαστήρια της χώρας. Υπήρξε συνήγορος του Παναγιώτη Βλαστού, της Βίκυς Σταμάτη, συζύγου του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και στην υπόθεση απαγωγής των Πακιστανών από πράκτορες σε ελληνικό έδαφος και ενώ η Ελλάδα... βρισκόταν σε ρυθμούς των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το 2006 ο κ. Ραγκούσης είχε ζητήσει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή, προκειμένου να αναδειχθούν οι πολιτικές ευθύνες στη συγκεκριμένη υπόθεση.
Ήταν συνήγορος επίσης του Χριστόδουλου Ξηρού, ενώ έχει υπερασπιστεί και τον Νίκο Ρωμανό.
26/6/2019: Πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 62 ετών ο σπουδαίος αθλητής και Ολυμπιονίκης της ελληνορωμαϊκής πάλης Μπάμπης Χολίδης
Γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου το 1956. Bρέθηκε σε ηλικία 9 ετών στην Αθήνα και το 1968 ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στο αγώνισμα. Από τότε έλαβε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόντρεαλ 1976, Μόσχα 1980, Λος Άντζελες 1984 και Σεούλ 1988). Κατέκτησε 2 Ολυμπιακά μετάλλια, ενώ από 1998 μέχρι και το 2000 υπήρξε προπονητής της εθνικής ομάδας ανδρών μαζί με τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.
6/7/2019: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών ο Γιάννης Σπάθας, κιθαρίστας των Socrates και ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες βιρτουόζους
Ο Σπάθας που είχε γεννηθεί στις 30 Νοεμβρίου του 1950, ήταν Έλληνας κιθαρίστας, ιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Socrates Drank the Conium (ή απλά Socrates). Θεωρείται από τους σπουδαιότερους Έλληνες βιρτουόζους της ηλεκτρικής κιθάρας.
Γεννήθηκε στους Παξούς. Ήλθε σε επαφή με τη μουσική κοντά στον πατέρα και τους θείους του, μαθαίνοντας από μικρός ακορντεόν, κιθάρα και τύμπανα. Στον Πειραιά όπου μεγάλωσε, σχημάτισε με τους Αντώνη Τουρκογιώργη και Ηλία Ασβεστόπουλο (τον μετέπειτα ηγέτη των 2002 GR) το ροκ συγκρότημα Persons (1966-1969)και στη συνέχεια τους Socrates, πάλι με τον Τουρκογιώργη (μπάσο, τραγούδι). Μια από τις καλύτερες ελληνικές κιθάρες που έγραψε ιστορία παίζοντας με το συγκρότημα σε κλαμπ όπως το ιστορικό Κύτταρο.
Το 1983, μετά τη διάλυση των Socrates, ο Σπάθας συνεργάστηκε ως ενορχηστρωτής και κιθαρίστας με καλλιτέχνες όπως οι: Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζηδάκις, Μαρία Φαραντούρη, Γιάννης Μαρκόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Λιδάκης, Νίκος Αντύπας, Λίνα Νικολακοπούλου, Διονύσης Σαββόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Ελένη Καραΐνδρου κ.ά. Επίσης συνέθεσε τη μουσική τριών δίσκων του Βασίλη Λέκκα. Το 1999 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, στον οποίο είχε συμμετοχή η Χάρις Αλεξίου.
23/7/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 82 ετών ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης Ο Σταύρος Τσιώλης σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα και από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ.
Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν Ο μικρός δραπέτης για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας. Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.
Η ταινία του Μια Τόσο Μακρινή Απουσία απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι Ακατανίκητοι Εραστές το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στιλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή.
Τα τέλη του 2015 ο Σταύρος Τσιώλης ανακοίνωσε την προσπάθεια γυρίσματος της νέας του ταινίας Γυναίκες που περάσατε από εδώ, που θα γίνει με χρηματοδότηση crowdfunding που κλείνει την τριλογία «Γυναίκες» (μετά το Παρακαλώ Γυναίκες, μην κλαίτε και Ας περιμένουν οι Γυναίκες).
Ο Σταύρος Τσιώλης έχει γράψει στίχους για τραγούδια των ταινιών του αλλά για τραγουδιστές της λαϊκής μουσικής (Μαριώ, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνης Ρέμος).
Φιλμογραφία
Ως σκηνοθέτης ο Σταύρος Τσιώλης δούλεψε τις παρακάτω ταινίες:
Ο μικρός δραπέτης (1969)
Πανικός (1969)
Ζούγκλα των πόλεων (1970)
Κατάχρησις εξουσίας (1971)
Μια τόσο μακρινή απουσία (1985)
Σχετικά με το Βασίλη (1986)
Ακατανίκητοι εραστές (1988)
Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)
Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)
Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1996)
Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
Φτάσαμεε! (2004)
Θεατρικά
Τα έργα του για το θέατρο έχουν καταγραφεί στο βιβλίο «Θεατρικά» και είναι:[7]
«Τα κοκκινομπλέ πατίνια» (2006)
«Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» (2011)
«Η πόρτα» ή «Ο σωρός των φασολιών» (2012)
«Η δημοπρασία»
«Η γυναίκα του αστροναύτη»
1/8/2019 Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών Γιώργος Ποζίδης, ο «Πόντιος γίγαντας», 6ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες
Ο Γιώργος Ποζίδης είχε γεννηθεί στην Κοζάνη και από μικρό παιδί αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό με στόχο να γίνει πυγμάχος. Πήγε στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ αλλά ο τότε προπονητής του συλλόγου, Στέφανος Ιωαννίδης, τον έπεισε να ασχοληθεί με την πάλη.
Ο Στέφανος Ιωαννίδης τον είδε σε μία προπόνηση να σηκώνει βάρη και του είπε: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Έλα να μάθεις πάλη. Βάρη σηκώνουν και τα τρακτέρ». Αυτή η συζήτηση αποτέλεσε το πρώτο βήμα για να αποκτήσει η Ελλάδα έναν από τους καλύτερους παλαιστές της.
Ο Γιώργος Ποζίδης πάλευε και στα δύο στυλ: και ελευθέρα και ελληνορωμαϊκή. Παρόλο που ξεκίνησε την πάλη σε μεγάλη ηλικία (20 ετών), μέσα σε λίγους μήνες κατέκτησε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην ελληνορωμαϊκή που ήταν και το «στυλ» στο οποίο διακρίθηκε σε διεθνές επίπεδο, στην κατηγορία των 90 κ.
Σε ηλικία 24 ετών αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς της Μόσχας. Αντιμετώπισε στους πρώτους γύρους αθλητές που ανέβηκαν στο βάθρο και παρόλο που αρχικά υπερίσχυσε στο τέλος από απειρία έχασε και πλασαρίστηκε στην 8η θέση. Τέσσερα χρόνια μετά πήρε μέρος στη διοργάνωση του Λος Άντζελες.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε κατακτήσει δύο χάλκινα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1981, 1984), ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλια από παγκόσμια στρατιωτικά πρωταθλήματα (SISM) ενώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1983 είχε έρθει 4ος. Είχε παραστεί ως προπονητής εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, 1992, 1996). Υπηρετούσε στην Ελληνική Αστυνομία.
Διετέλεσε πρόεδρος στην Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης από το 2003 έως το 2004. Ήταν υπερήφανος για την ποντιακή καταγωγή του, μιλούσε συνέχεια γι’αυτήν και αγαπημένος του τρόπος διασκέδασης ήταν τα ποντιακά γλέντια.
8/8/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών ο Παναγιώτης Βασιλάκης, ο οποίος αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής (γνωστός παγκοσμίως ως TAKIS).
Πρωτοπόρος της κινητικής τέχνης, ξεδίπλωσε το καλλιτεχνικό του ταλέντο μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επιβλήθηκε προσφέροντας μια διαφορετική προσέγγιση της κινητικής τέχνης. Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, κατάφερε να δημιουργήσει μια άρρηκτη σύνδεση ανάμεσα στην τέχνη και τις επιστήμες συνδυάζοντας στοιχεία της φύσης και της φυσικής στη γλυπτική του. Ο Takis ως «ακάματος δουλευτής των μαγνητικών πεδίων …» δημιούργησε κινητικά έργα τέχνης που έχουν εμπνεύσει ζωγράφους, γλύπτες και ποιητές της γενιάς του αλλά και συγχρόνους του.
Γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Η παιδική του ηλικία και η εφηβεία του σημαδεύονται από αλλεπάλληλους πολέμους από τους οποίους η Ελλάδα υπέφερε όπως η Γερμανική και Ιταλική κατοχή και ο Εμφύλιος πόλεμος. Η οικονομική ευμάρεια της οικογένειάς του είχε πληγεί ήδη από το 1922 , δηλαδή την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία σε ηλικία περίπου 20 ετών, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του δεν αποδεχόταν την κλίση του προς τις καλές τέχνες, σε ένα υπόγειο εργαστήρι, όταν έρχεται σε επαφή με τα έργα του Picasso και του Giacometti. Το 1952 δημιουργεί το πρώτο του ατελιέ με τους παιδικούς του φίλους και καλλιτέχνες Μίνω Αργυράκη και Ραϋμόνδο στην περιοχή της Ανάκασας. Τα πρώτα έργα του Τάκι είναι προτομές από γύψο και γλυπτά από σφυρήλατο σίδηρο εμπνευσμένα και από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό αλλά και από καλλιτέχνες όπως ο Picasso και ο Giacometti.
Στα τέλη του 1953 αναχωρεί για το Παρίσι. Το 1954, φτάνοντας στο Παρίσι εντάσσεται για λίγους μήνες στο ατελιέ του Brancusi. Τα τρία περίπου επόμενα χρόνια ταξιδεύει και ζει ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου εμπνέεται και δημιουργεί τα πρώτα του κινητικά έργα. Eντυπωσιασμένος από τα ραντάρ, τις κεραίες και τα τεχνολογικά κατασκευάσματα που κοσμούν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Calais της Γαλλίας, εμπνέεται και δημιουργεί τα πρώτα του Σινιάλα, τα οποία ενώ στην αρχή είναι άκαμπτα και έχουν φωτεινά σήματα στην κορυφή τους, σταδιακά αλλάζουν μορφή. Στην κορυφή τους τοποθετούνται πυροτεχνήματα μέσω των οποίων πραγματοποιεί διάφορα street art happenings στις πλατείες του Παρισιού, αποκτούν ευελιξία, κοσμούνται με τα λεγόμενα «objets trouvés», λικνίζονται χάρη στην πνοή του ανέμου ενώ όταν κρούουν μεταξύ τους παράγουν μοναδικούς ήχους δίνοντας την αίσθηση της δόνησης των χορδών και της μελωδίας της άρπας.
Από το 1955 και μέχρι το τέλος του 1965 ο Takis, ως καλλιτεχνική διάνοια ήδη από τότε, πειραματίζεται με όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος και της φύσης τα οποία μας περιβάλλουν, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε με γυμνό μάτι. Αυτά τα στοιχεία θα αποτελέσουν τη βάση της καλλιτεχνικής του πορείας και εξερεύνησης καθώς χάρη σε αυτά διακρίνεται, ξεχωρίζει και καινοτομεί. Εξερευνά τις μαγνητικές δυνάμεις και την ενέργεια των μαγνητικών πεδίων τα οποία αποτελούν ένα από τα θεμέλια του έργου του στην καλλιτεχνική του έρευνα. Πειραματίζεται με τον ηλεκτρισμό, τον ήχο και το φως όπως και άλλοι καλλιτέχνες της γενιάς των Νεο-Ρεαλιστών της δεκαετίας του 1960 στο Παρίσι. Έτσι, μέσω της τέχνης του καθιστά ορατά όλα αυτά τα αόρατα στοιχεία. Επηρεασμένος από όλα όσα αναφέρθηκαν αλλά και από τις κοσμικές δυνάμεις και την επικοινωνία με το υπερπέραν δημιουργεί Τηλεγλυπτά και Τηλεπίνακες, Τηλεφώτα, Καντράν, Μουσικά. Την περίοδο εκείνη ταξιδεύει αρκετά συχνά σε όλα τα μεγάλα καλλιτεχνικά και μητροπολιτικά κέντρα του κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρώτο του ταξίδι του στις ΗΠΑ το 1961 όπου γνωρίζει τον μετέπειτα φίλο του Marcel Duchamp.
Χρονιά ορόσημο της περιόδου εκείνης αποτελεί το 1960, όταν ο Takis πραγματοποιεί την performance L’Impossible – Homme dans l’Espace (Το Αδύνατον – Ο Άνθρωπος στο Διάστημα) σε συνεργασία με το φίλο του Νοτιοαφρικανό ποιητή Sinclair Beiles. Η performance πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί Iris Clert στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Sinclair Beiles διάβασε το περίφημο μαγνητικό του μανιφέστο: «Είμαι γλυπτό…Υπάρχουν κι άλλα γλυπτά σαν εμένα. Η κύρια διαφορά είναι ότι δε μπορούν να μιλήσουν…Θα ήθελα να δω όλες τις πυρηνικές βόμβες στη Γη να μετατρέπονται σε γλυπτά …» και «εκτοξεύεται στον αέρα» στιγμιαία αιωρούμενος από το μαγνητικό πεδίο ενός μαγνήτη που συνδέεται με τη ζώνη του.
Το 1968 μετακομίζει στη Μασσαχουσέτη όπου προσκαλείται με υποτροφία ως ερευνητής από το πανεπιστήμιο του ΜΙΤ και πιο συγκεκριμένα από το Κέντρο Προηγμένων Οπτικών Μελετών. Εκεί δημιουργεί μια σειρά από Ηλεκτρομαγνητικά γλυπτά. Μελετά την υδροδυναμική ενέργεια και δίνει μορφή στην επινόησή του με τίτλο Υδροδυναμική της Θαλάσσιας Ταλάντωσης, ενώ παράλληλα εμπνέεται και μια σειρά από Υδρομαγνητικά γλυπτά. Ριζοσπαστικός και ανατρεπτικός, συνιδρύει την περίοδο εκείνη την Ένωση Art Workers Coalition με σκοπό την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τους γκαλερίστες, τους εικαστικούς επιμελητές και τα μουσεία. Χαρακτηριστικό γεγονός αποτελεί η εφόρμισή του στο Mουσείο Μοντέρνας Τέχνης με σκοπό να αποσύρει ένα έργο του πριν προλάβει η ασφάλεια του Μουσείου να αντιδράσει. Η συμβολική του αυτή κίνηση γίνεται πρωτοσέλιδο στους New York Times.
Το 1974, έχοντας πλέον επιστρέψει και πάλι στο Παρίσι, ξεκινά να δημιουργεί τα Ερωτικά του γλυπτά. «La force d’attraction est le denominateur commun du magnétisme et de l’érotisme. En 1974, Takis en fait l’equitation dans une série de bronzes réalisés a partir de moulages» (Takis, monographies, Érotique, p.203).
Το 1986 επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδρύει το Κέντρο Ερευνών για την Τέχνη και τις Επιστήμες (KETE) στο Γεροβουνό Αττικής, του οποίου τα επίσημα εγκαίνια πραγματοποιούνται το 1993.
Όντας καλλιτέχνης πολυσχιδής, επιβάλλεται με την περίφημη Τέταρτη Διάσταση, μια αόρατη δύναμη που δημιουργείται από τα μαγνητικά πεδία που μας περιβάλλουν και διαχέονται στο χώρο.
Παρά το γεγονός ότι είναι αναγνωρισμένος για τα κινητικά του γλυπτά, ο Takis πρωτοπορεί και στη δημιουργία σκηνικών, στη μουσική επιμέλεια θεατρικών παραστάσεων και performances. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι συνεργασίες με τον Κώστα Γαβρά για την ταινία Section Spéciale (Ειδικό Δικαστήριο) το 1975, με τον Μιχάλη Κακογιάνη για την παράσταση Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το 1983 καθώς και την παράσταση Τρωάδες, με το Nam June Paik το 1979, με τη Joelle Léandre και τη χορεύτρια Μάρθα Ζιώγα για την performance με τίτλο Ligne Parallèle Erotique (Παράλληλη Ερωτική Γραμμή) το 1986 καθώς και με τη Βαρβάρα Μαυροθαλασσίτη για την performance «Isis Awakening» (Το ξύπνημα της Ίσιδος) το 1990.
Συνολικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Takis συνεχίζει να διερευνά τα όρια και τα σημεία τομής της καλλιτεχνικής και επιστημονικής αντίληψης, καθώς και της μουσικής, των ήχων και ιδιαίτερα των εικόνων που βρίσκονται σε κίνηση.
Καλλιτέχνης σύγχρονος και πρωτοποριακός, ο Takis ακολουθεί μια καλλιτεχνική πορεία που εκτίθεται στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, με ρίζες σε μια γλυπτική παράδοση η οποία κυμαίνεται από την αρχαία ελληνική γλυπτική, τον Giacometti και φθάνουν στα τεχνολογικά αντικείμενα και κατασκευάσματα της σύγχρονης εποχής. Τα έργα του κοσμούν τις μόνιμες συλλογές των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης George Pompidou στο Παρίσι, το ΜΟΜΑ και το Guggenheim Museum της Νέας Υόρκης, τη De Menil Collection στο Χιούστον, την Tate Modern του Λονδίνου, την Peggy Guggenheim Collection στη Βενετία. Στη Γαλλία, το Μουσείο του Jeu de Paume, το Palais de Tokyo και το Fondation Maeght έχουν οργανώσει μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις αφιερωμένες στον καλλιτέχνη. Το έργο του επίσης εκτίθεται στους κήπους της UNESCO στο Παρίσι και στην περιοχή της La Défense, όπου η γαλλική κυβέρνηση του παραχωρεί τον μεγαλύτερο δημόσιο χώρο που δόθηκε ποτέ στην ιστορία του Παρισιού σε καλλιτέχνη, 3500 τμ για ένα «δάσος» από 49 Φωτεινά Σινιάλα. Έχει επίσης συμμετάσχει δύο φορές στη Documenta στο Κάσελ, μια φορά στην Biennale της Βενετίας και το 1985 στην Biennale του Παρισιού όπου τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο. Το 2001, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποδίδει στο Κ.Ε.Τ.Ε. τιμητική πλακέτα για την προσφορά του καλλιτέχνη στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τα έργα του με τίτλο Ηλεκτρικά Βαρέλια.
17/8/2019 Εφυγε από τη ζωή ο βετεράνος δημοσιογράφος Δημήτρης Λυμπερόπουλος Υπήρξε γνωστός ρεπόρτερ από τη δεκαετία του 50' αλλά και κολλητός φίλος του Αριστοτέλη Ωνάση
Γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1925 και υπήρξε από τους πιο διάσημους κοσμικογράφους των προηγούμενων δεκαετιών. Ηταν επίσης φίλος με τις πιο διάσημες προσωπικότητες της δεκαετίας του ΄60 όπως για παράδειγμα με τον Αριστοτέλη Ωνάση. «Γνώρισα διασημότητες, που μόνο ως ρεπόρτερ θα μπορούσα να πλησιάσω. Κάποιες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τέλης Σαβάλας, με τίμησαν με τη φιλία τους» είχε πει σε συνέντευξή του. «Υπήρξα ένας ρεπόρτερ που κωπηλάτησε σε ήρεμες θάλασσες με γοργόνες και δελφίνια, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα με πιράνχας και σε αγριεμένους ωκεανούς με καρχαρίες» έγραψε ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα του. Έχει γράψει αρκετά βιβλία, ανάμεσά τους και τις βιογραφίες του Αριστοτέλη Ωνάση και του Σταύρου Νιάρχου.
23/8/2019 Πεθαίνει μετά από μάχη με τον καρκίνο, η ηθοποιός Ελισάβετ Ναζλίδου Γνωστή Πόντια, είχε έντονη παρουσία στις θεατρικές σκηνές, κυρίως με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με το οποίο συνεργάστηκε για 15 χρόνια.
Το ευρύ κοινό την έμαθε μέσα από τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικές σειρές, όπως Η αίθουσα του θρόνου, Λίτσα.com και Τύχη Βουνό, ενώ έπαιξε και σε αρκετές ταινίες γνωστών Ελλήνων σκηνοθετών, όπως στο φιλμ Γυναίκες Δηλητήριο (1993) του Νίκου Ζερβού και στην Επιστροφή (2007) του Βασίλη Δούβλη.
9/9/2019: Πεθαίνει στα 63 του χρόνια από ανακοπή καρδιάς ο τραγουδοποιός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ο Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική –μια από τις πρώτες του δουλειές, συμπτωματικά ή όχι, ήταν ως μεταφορέας σε αποθήκη δισκογραφικής εταιρείας (αργότερα, το 1978, με αυτήν την εταιρεία θα κυκλοφορούσε το πρώτο του άλμπουμ με αγγλικό στίχο με τους «P.L.J. Band» με τίτλο «Gaspar») Ακολούθησαν πολλές άλλες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα «P.L.J». Το 1983 οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το τελευταίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει χιουμοριστικά στους Beatles (Σκαθάρια). Το 1989 ξεκίνησε την προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής. Εκεί άλλαξαν όλα. Με τον σύγχρονο ήχο του και τον σκληρό στοίχο που υιοθετούσε, εισήγαγε ουσιαστικά ένα νέο είδος στο ελληνικό Πεντάγραμμο το οποίο ζούσε ούτως ή άλλως τη ρομαντική εξέγερση του «έντεχνου». Το «big bang» ήταν αναμφίβολα το «Διδυμότειχο Blues» το 1991, το οποίο τραγούδησε με τον απόλυτο σταρ της εποχής Γιώργο Νταλάρα, στο στόμα του οποίου είχε καταφέρει να βάλει και μια βρισιά, σπάζοντας ταμπού. Τα τραγούδια του δεν τα ερμήνευσε μονάχος. Ουσιαστικά έδωσε σχεδόν σε όλους τους σύγχρονους ερμηνευτές τη δυνατότητα να κάνουν επιτυχίες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του «Και τι ζητάω» που τελικά ταυτίστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο, αλλά ήταν δικό του. O Μαχαιρίτσας συνεργάστηκε με τους καλύτερους και τα τραγούδια του ερμήνευσαν οι καλύτεροι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, “Κίτρινα Ποδήλατα”, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, «Μagic De Spell», Γιώργος Μαργαρίτης, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Φίλ.Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής.
11/9/2019: Πεθαίνει ο εκδότης Αντώνης Λιβάνης, σε ηλικία 94 ετών.
Ο Αντώνης Λιβάνης γεννήθηκε το 1925 στην Πάτρα και δραστηριοποιήθηκε τόσο στην πολιτική όσο και στο χώρο των εκδοτικών επιχειρήσεων.
Δημιούργησε τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, μία από τις μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στον κλάδο των εκδόσεων, ενώ ως πολιτικός, υπήρξε ο μακροβιότερος και πιο έμπιστος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων με καταγωγή από τα Καλάβρυτα, αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση σε νεαρή ηλικία και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Ναζί, αλλά σώθηκε χάρη στην παρέμβαση ισχυρών συγγενών του.
Σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Λιβάνης έγινε δραστήριος παράγοντας της Πάτρας στην υπηρεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, και ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ένας από τους κομματάρχες του.
Όταν Ανδρέας Παπανδρέου γύρισε στην Ελλάδα το 1961, με πρόταση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή -για να αναλάβει το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών- και αποφάσισε το 1964 να μπει στην πολιτική, ο Αντώνης Λιβάνης έγινε Διευθυντής του Γραφείου του.
Η εξορία και το ανελέητο κυνηγητό από τη Χούντα
Κατά τη διάρκεια της Χούντας, ο Αντώνης Λιβάνης συνελήφθη περνώντας συνολικά 5,5 χρόνια σε φυλακές και εξορία, με μεσοδιαστήματα ελευθερίας. Την περίοδο εκείνη η οικογένεια Λιβάνη αναγκάστηκε να εκποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να επιβιώσει.
Μετά την επιστροφή του από την εξορία, το Πάσχα του 1972, δημιούργησε τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, που εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων.
Συμμετείχε στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάτι που οδήγησε σε ανελέητο κυνηγητό από τις μυστικές υπηρεσίες της Χούντας με εντολή να συλληφθεί πάση θυσία. Ο Λιβάνης, όμως, κατάφερε να διαφύγει στη Ρώμη.
Ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ
Παρά την παρουσία του δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, στο ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά η ενεργός παρουσία του άρχισε το 1977, όταν έγινε η στροφή προς το Κέντρο εν όψει των εκλογών.
Κατά την προεκλογική περίοδο του 1981, ο Αντώνης Λιβάνης κινητοποιήθηκε για να εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου βουλευτής Αχαΐας, όπως είχε κάνει με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1964. Πράγματι, ο νεαρός τότε Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη πρώτος, ξεπερνώντας σε σταυρούς ακόμη και τον Μένιο Κουτσόγιωργα.
Με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, ανέλαβε Γενικός Διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού και Γενικός Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, χωρίς ο ίδιος να είναι βουλευτής, στην οποία επέβαλλε σκληρή πειθαρχία. Κράτησε αυτές τις θέσεις ως την πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το καλοκαίρι του 1989. Δεν δέχθηκε ποτέ να μπει στην επίσημη πολιτική και να γίνει βουλευτής.
Ο Αντώνης Λιβάνης υπήρξε ο δημιουργός του Πρωθυπουργικού Γραφείου ως αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας (νόμος 1299/1982) και ο ρόλος του ήταν ο γενικός συντονισμός και η επίβλεψη των υπουργών. Είχε ένα δικό του επιτελείο για να χειρίζεται σημαντικές υποθέσεις και να επιτηρεί τα Υπουργεία, ενώ είχε και το γενικό κουμάντο σε ότι αφορούσε τις υπηρεσίες που υπάγονταν απευθείας στον Πρωθυπουργό.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δραστηριότητάς του ήταν ότι διατηρούσε πάντα δίαυλους επαφής με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Με όλα αυτά, ο Αντώνης Λιβάνης δημιούργησε σχολή, αξεπέραστη μέχρι σήμερα.
Όταν το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στην εξουσία το 1993, διορίστηκε υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και έγινε ο βασικός χειριστής όλων των ενδοκυβερνητικών υποθέσεων. Την παλιά θέση του Αντώνη Λιβάνη στο Πολιτικό Γραφείο Πρωθυπουργού ανέλαβε η Δήμητρα Λιάνη, με την οποία συγκρούστηκε αλλά τελικά συμβιβάστηκε
12/9/2019 Πέθανε σε ηλικία 98 ετών, ο καταξιωμένος ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής, δάσκαλος και ερευνητής, Νάνος Βαλαωρίτης.
Γεννήθηκε στην Λωζάννη, στην Ελβετία και είναι γιος του Διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη, γιου του Ιωάννη Α. Βαλαωρίτη. Έγραφε από νέος — πρωτοδημοσίευσε στα Νέα Γράμματα το 1939. Το 1944 δραπέτευσε απ' την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συνάντησε τον Σεφέρη, ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο. Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξίδεψε στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συνάντησε τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC.
Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έκανε και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Το 1947 εξέδωσε την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετείχε στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού. Στο Παρίσι γνώρισε την μελλοντική (1960) σύζυγό του, την Αμερικανίδα Μαρί Γουίλσον (1922-2017).
Το 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα ήρθε στην εξουσία το 1967, ένιωσε πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί. Έτσι, το 1968 ταξίδεψε στις ΗΠΑ όπου και δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύτηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε επίσης αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Τον Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.
Το 2009 προκλήθηκαν αντιδράσεις όταν άφησε να εννοηθεί ότι στηρίζει ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αργότερα διέψευσε ο ίδιος με επίσημες δηλώσεις του. Προηγουμένως είχε ταχτεί με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων.
Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Ώρχους και Αθήνα. Είχε συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.
13/9/2019: Απεβίωσε τ σε ηλικία 83 χρονών, ο πρώην εκδότης και δημοσιογράφος Δημήτρης Ρίζος.
O πρώην διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου και εκδότης του Αδέσμευτου Τύπου γεννήθηκε το 1936 στην Πρώτη Σερρών. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο «Σωτηρία» καθώς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
14/9/2019 Χάνει τη μάχη με τον καρκλινο σε ηλικία 61 ετών ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τάκης Σπυριδάκης
Γεννήθηκε στην Αίγινα στις 4 Φεβρουαρίου του 1958. Ήταν απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και είχε συμμετάσχει σε 13 ταινίες ενώ πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο.
Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Τακης Σπυριδάκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας "Γλυκιά Συμμορία", σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983).Για την ερμηνεία του εκείνη απέσπασε το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον ίδιο χρόνο.
Αξιοσημείωτη ήταν και η δεύτερη συμμετοχή του, στη "Λούφα και Παραλλαγή" του Νίκου Περάκη (1984).
Ακολούθησαν η "Πρωϊνή Περίπολος" (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), "Προστάτης Οικογένειας" (Νίκος Περάκης, 1997), "Αυτή η Νύχτα Μένει" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), "Μαύρο Γάλα" (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), "Κανείς δεν χάνει σε Όλα" (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), "Φτηνά Τσιγάρα" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), "Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο" (Νίκος Περάκης, 2005), "Ισοβίτες" (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και "4 Μαύρα Κοστούμια" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).
Το 1989 ο Τάκης Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους "Βέρα Κρουζ", που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990.
Στο θέατρο πρωταγωνιστούσε τα τελευταία 4 χρόνια στο έργο του Γιάννη Τσίρου, «Άγριος Σπόρος», στη σκηνή του Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Πριν από λίγα χρόνια έγραψε τηλεοπτική... ιστορία ως «αγαπούλας» σε μια σειρά διαφημίσεων
8/10/2019: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών, ο θρυλικός «Αποδυτηριάκιας», δημοσιογράφος Κώστας Καίσαρης
Ο Κώστας Καίσαρης διέγραψε ξεχωριστή πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία και το αθλητικό ρεπορτάζ καθώς υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων ρεπόρτερ. Παράλληλα όμως είχε τον τρόπο για να σχολιάσει με καυστικό ύφος τα δρώμενα στον χώρο του αθλητισμού αλλά και της πολιτικής σκηνής.
Εξάλλου πολλές φορές ασχολήθηκε με θέματα της πολιτικής και οικονομικής επικαιρότητας με τοποθετήσεις και σχόλια που έκαναν την διαφορά, λόγω του μοναδικού ύφους που είχε η γραφή του με αποτέλεσμα η αρθρογραφία του να γίνεται συχνά διεισδυτική και εύστοχη.
Ήταν ο άνθρωπος που καθιέρωσε μαζί με τον Νίκο Καραγιαννίδη τη θρυλική στήλη «Αποδυτηριάκιας» στην αθλητική εφημερίδα «Φίλαθλος», ενώ υπήρξε επί σειρά ετών συνεργάτης και σχολιογράφος σε ιστοσελίδες και έντυπα.
Άρχισε τη μακρά πορεία του στη δημοσιογραφία από τον «Ριζοσπάστη», ενώ συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τον «Ελεύθερο Τύπο», με τις αθλητικές εφημερίδες «Goal News» και «Νοκ άουτ» και τον ραδιοφωνικό σταθμό «Sentra FM» ενώ τα τελευταία δύο χρόνια συνεργαζόταν με «Τα Νέα» και την ιστοσελίδα «to10.gr».
14/10/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 47 ετών, έπειτα από άνιση μάχη με τον καρκίνο η κορυφαία ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας Σοφία Κοκοσαλάκη
20/10/2019 Έφυγε από τη ζωή στα 105 της χρόνια η μεγάλη δασκάλα του θεάτρου, Τιτίκα Νικηφοράκη. Είχε γεννηθεί στο Ηράκλειο Κρήτης. Πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο το 1935, στον «Πέερ Γκυντ» του Ερρίκου Ίψεν. Υπήρξε σύζυγος του θιασάρχη Νίκου Χατζίσκου, με τον οποίο ίδρυσαν το θέατρο «Κάβα», καθώς και άλλες σκηνές, πρωτοποριακές για την εποχή τους.
22/10/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. πρώην Ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας και του Απόλλωνα Σμύρνης, Χρήστος Αρχοντίδης
Ο εκλιπών (γεννημένος στις 26 Ιουνίου του 1938) αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους προπονητές στη δεκαετία του '70 και του '80 στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το γεγονός πως διατέλεσε Ομοσπονδιακός τεχνικός από τον Φεβρουάριο του 1982 έως τον Φεβρουάριο του 1984.
Συνολικά βρέθηκε στον πάγκο της Εθνικής σε 21 αγώνες, έχοντας απολογισμό, 5 νίκες, 3 ισοπαλίες και 13 ήττες. Κορυφαία στιγμή της θητείας του ήταν η ισοπαλία 0-0 που απέσπασε στο Γουέμπλεϊ από την Αγγλία, σε αγώνα για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984.
Σε συλλογικό επίπεδο, κάθισε στον πάγκο, μεταξύ άλλων, των Απόλλωνα Σμύρνης, Κορίνθου, Δόξας Δράμας, ΠΑΣ Γιάννινα, Ηρακλή, Διαγόρα Ρόδου, Παναχαϊκής και Πανσερραϊκού, ενώ τη σεζόν 1996/97 αντικατέστησε τον Σουηδό Γκίντερ Μπένγκτσον στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ.
31/10/2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.
Ο Γιάννης Σπανός γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1934. Μπήκε στη δισκογραφία με το τραγούδι "Μια αγάπη για το καλοκαίρι". Έχει γράψει πολλά τραγούδια για το λεγόμενο Νέο κύμα, σημαντικότεροι δίσκοι του όμως είναι οι "Ανθολογίες", το "Εκείνο το καλοκαίρι OST" (Α' Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971" και η "Οδός Αριστοτέλους".
Τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι: "Σαν με κοιτάς", "Οδός Αριστοτέλους", "Σπασμένο καράβι", "Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες", "Μαρκίζα", "Είπα να φύγω", "Βροχή και σήμερα", "Θα με θυμηθείς", "Στην αλάνα", "Μια Κυριακή" κ.ά. Έχει συνεργαστεί με διάσημους Γάλλους μουσικούς και ηθοποιούς στην αρχή της καριέρας του. Έχει μελοποιήσει στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου,Γιώργου Παπαστεφάνου, αλλά και ποιήματα των Βασίλη Ρώτα, Γεωργίου Βιζυηνού,Μυρτιώτισσας,Νίκου Καββαδδία,Μίλτου Σαχτούρη κ.ά. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει η Αρλέτα, ο Κώστας Καράλης, η Καίτη Χωματά,ο Γιάννης Πάριος, η Ελένη Δήμου,η Χάρις Αλεξίου κ.ά.
Σημαντικότεροι δίσκοι του:
1965 Ο Γιάννης Σπανός Παίζει Σπανό
1965 Αποδημίες – Καίτη Χωματά
1966 Η Σούλα Μπιρμπίλη σε τραγούδια του Γιάννη Σπανού και του Νότη Μαυρουδή
1967 Α’ Ανθολογία -Νέο Κύμα
1968 Β’ Ανθολογία -Νέο Κύμα
1968 Ο Γιάννης Σπανός Διευθύνει Γιάννη Σπανό
1969 Σκιές στην άμμο -Καίτη Χωματά, Μιχάλης Βιολάρης
1969 Μια Κυριακή -Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού
1969 Όλο το καλοκαίρι -Μπέμπα Μπλάνς
1971 Εκείνο το καλοκαίρι- Αφροδίτη Μάνου (Α’ Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1972 Η γλυκειά Ίρμα -Έλλη Λαμπέτη
1973 Μέρες Αγάπης -Δήμητρα Γαλάνη
1974 Ο Μορμόλης – Χρήστος Λεττονός, Γιάννης Φέρτης, Ξένια Καλογεροπούλου , Τάνια Τσανακλίδου
1974 Οδός Αριστοτέλους -Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου ,Γιάννης Καλατζής
1975 Γ’ Ανθολογία -Αρλέτα, Κώστας Καράλης
1976 η Αλέκα Κανελλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1977 Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1978 Μ’αγαπούσες θυμάμαι -Δήμητρα Γαλάνη
1981 Στου καιρού τα ρέματα -Μανώλης Μητσιάς
1982 Φίλε -Τάνια Τσανακλίδου
1984 Έξοδος Κινδύνου -Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1985 Χάρτινες Καρδιές – Γιάννης Πουλόπουλος
1988 Προσωπικά -Ελένη Δήμου
1991 Ανάμεσα σε δυο αγάπες (β’ πλευρά με στίχους Αντ. Ανδρικάκη)-Χριστίνα Μαραγκόζη
1992 Η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1992 Να’χα δυο καρδιές να σ’αγαπώ -Κατερίνα Κούκα
1993 Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1996 Άκου λοιπόν -Ελένη Δήμου
9/11/2019: Έφυγε από τη ζωή η τραγουδίστρια και ηθοποιός Σωτηρία Λεονάρδου. Τα τελευταία χρόνια πάλευε με σπάνια ασθένεια η οποία την είχε καθηλώσει στο κρεβάτι.
Η Σωτηρία Λεονάρδου έγινε ευρέως γνωστή με την εμβληματική ερμηνεία της στην ταινία «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, η οποία βραβεύτηκε το 1984 με το βραβείο α' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην ταινία ερμήνευσε επίσης μοναδικά το τραγούδι «Καίγομαι - Καίγομαι» σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Νίκου Γκάτσου.
Συμμετείχε και σε άλλες ταινίες, ενώ το 1996 τιμήθηκε με το 2ο κρατικό βραβείο γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ακροπόλ».
Είχε προσφέρει αρκετές αξιόλογες δουλειές στην ελληνική δισκογραφία, όπως τα προσωπικά άλμπουμ της «Δεν έχω χρόνο μάτια μου», «Γυναίκες» και «MIS», ενώ συμμετείχε και σε δίσκους του Σταύρου Ξαρχάκου, των Πυξ Λαξ κι άλλων, καθώς και σε πολλές συναυλίες της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκη. Παράλληλα πήρε μέρος σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις.
Η Σωτηρία Λεονάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μουσική, θέατρο, χορό.
22/11/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 47 ετών ο ηθοποιός, Κώστας Ταρπατζής, που έγινε ευρύτερα γνωστός από τη σειρά «ο Γιάννης ο όμορφος»
19/12/2019: Eκοιμήθη σε ηλικία 79 ετών ο π. Γεώργιος Μεταλληνός
Ο π. Γεώργιος υπήρξε σπουδαίος Καθηγητής Θεολογίας και συγγραφέας δεκάδων θεολογικών βιβλίων. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 όπου και ολοκλήρωσε τη φοίτηση του στις εγκύκλιες σπουδές (1958).
Από το 1964 έως το 1967 σπούδασε κλασική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε τα πτυχία Θεολογίας και Φιλολογίας.
Με την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας και το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία (στα πανεπιστήμια Βόννης και Κολωνίας), όπου και διέμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα πραγματοποίησε σπουδές και αρχειακές έρευνες στην Αγγλία.
Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Αθήνα) και Φιλοσοφίας – Ιστορίας (Κολωνία).
Από το 1984 ήταν καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας «Ιστορία του Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία».
Διετέλεσε Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής από το 2004 έως το 2007, οπότε και αφυπηρέτησε, όντας Ομότιμος Καθηγητής της Σχολής.
Την ποιμαντική του δραστηριότητα ανέπτυσσε στον πανεπιστημιακό Ναό του Αγίου Αντίπα στο χώρο της Οδοντιατρικής Σχολής.
Το 2015 βραβεύτηκε με το Μακεδονικό Βραβείο για το συνολικό του έργο.
20/12/2019: Φεύγει από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 70 ετών Γιώργος Ζήκας, μία από τις εμβληματικές μορφές του τραγουδιού της περίφημης σχολής της Θεσσαλονίκης
Ήταν συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λαϊκού τραγουδιού των τελευταίων 35 χρόνων.
Ο Γιώργος Ζήκας γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1949 στη Θεσσαλονίκη.
Σταμάτησε το σχολείο στην Γ’ Γυμνασίου και σε ηλικία 16 ετών έγινε σχεδιαστής μόδας. Μετά τον στρατό άρχισε να φτιάχνει κοσμήματα. Με όχημα το κόσμημα πήγε στο Παρίσι όπου εκεί ξανασυναντήθηκε με τη μόδα.
Στη συνέχεια άνοιξε μπαρ στη Θεσσαλονίκη και σε νησιά. Στην ηλικία των 30 έπεσε στα χέρια του τυχαία ένα μπουζούκι και τότε η ζωή του απέκτησε ένα άλλο νόημα.
Ο Γιώργος Ζήκας μπήκε στη δισκογραφία το 1985 με τα τραγούδια του δίσκου «Με τα φεγγάρια χάνομαι», που τραγούδησαν ο Σταύρος Λογαρίδης και η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Από το 1985 ως σήμερα έχει γράψει περίπου 100 τραγούδια. Στίχους, μουσική. Δεν χτύπησε ποτέ καμιά πόρτα για να βρει ερμηνευτές. Για τον Γιώργο Ζήκα τα πράγματα έγιναν αντίστροφα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ο άνθρωπος που τον «έσπρωξε» στη δισκογραφία.
22/12/2019 Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών η σπουδαία μαέστρος και ιδρύτρια της Χορωδίας Τρικάλων, που έμελλε να γράψει ιστορία τις δεκαετίες του '50 και του '60, Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου γεννήθηκε το 1928 στον Βόλο και πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου στο Ωδείο Βόλου. Συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Αθήνα στο Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη και το 1952 ο Μανώλης Καλομοίρης της εμπιστεύεται τη διεύθυνση και την αναδιοργάνωση του παραρτήματος του Εθνικού Ωδείου Τρικάλων.
Έχοντας ιδιαίτερη αγάπη στο χορωδιακό τραγούδι, δημιούργησε παιδικές και μεικτές χορωδίες, μεταξύ των οποίων η Χορωδία Τρικάλων, η οποία έγινε γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μόλις δύο χρόνια μετά την εγκατάστασή της στα Τρίκαλα, η δραστήρια μουσικός είχε δημιουργήσει δύο παιδικές χορωδίες, η μία από παιδιά 7-11 ετών και η δεύτερη 11-15 ετών, μία ανδρική και μια μεικτή, τις οποίες αποτελούσαν συνολικά 150 χορωδοί.
Η πρώτη εμφάνιση της χορωδίας στο Παλλάς τον Δεκέμβριο του 1955 απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, καθώς όλοι μίλησαν για «φως εκ Τρικάλων». Το 1963 η Χορωδία Τρικάλων «συναντάται» με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τον «Επιτάφιο», τον οποίο διασκεύασε για χορωδία η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, πραγματοποιώντας και το μέγα τότε τόλμημα να συνοδεύει τη χορωδία λαϊκή ορχήστρα.
Επίσης, η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου υπήρξε η πρώτη που μετέφερε το έντεχνο ελληνικό τραγούδι σε χορωδιακή μορφή. Το βραβευμένο χορωδιακό σύνολο ηχογράφησε δίσκους πάνω σε τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, διασκευασμένα χορωδιακά από την ίδια. Πολύτιμος συμπαραστάτης της υπήρξε ο σύζυγός της, αγωνιστής του ΕΑΜ, Λεωνίδας Παπαστεφάνου.
Το 1966 εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου τη βρίσκει η δικτατορία και σιωπά επί επτά ολόκληρα χρόνια. Αυτή την περίοδο αρχίζει να μελοποιεί έργα μεγάλων ποιητών μας, τα οποία ηχογραφεί στη Μεταπολίτευση («Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Πάνου Παναγιωτούνη, «Αδούλωτη» της Ελλης Παπαδημητρίου, «Ασμα Ασμάτων» σε μετεγγραφή Γιώργου Σεφέρη, «Πρελούδια» ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου, «Πόλεμος και ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου και ένα ορχηστρικό «Καϋμοί στη γειτονιά»).
Η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου συνέχισε για δεκαετίες να διδάσκει και να διευθύνει χορωδιακά σύνολα, μεταξύ των οποίων και η Χορωδία του Ψυχαγωγικού Ομίλου Σιδηροδρομικών.
26/12/2019: Φεύγει από τη ζωή στο νοσοκομείο Σωτηρία μετά από ολιγοήμερη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 75 ετών ο δημοσιογράφος Αντώνης Πυλιαρός, ο άνθρωπος που σφράγισε με τη φωνή του τη μετάδοση των στρατιωτικών παρελάσεων.
Γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1944 στη Χίο, εκεί όπου άνθησε η αγάπη του για τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα όντας μαθητής, με τις πρώτες δημοσιεύσεις στην εφημερίδα «Χιακός Λαός». Μπήκε στην ΑΣΟΕΕ, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε γιατί είχε ήδη κολλήσει το μικρόφωνο του ραδιοφώνου.
Υπηρέτησε τα ερτζιανά για 42 χρόνια μέσα από το τότε ΕΙΡ (μετέπειτα ΕΙΡΤ και ακολούθως ΕΡΤ), με δελτία ειδήσεων, ζωντανές μεταδόσεις αγώνων ποδοσφαίρου και παρελάσεις, τις οποίες σφράγισε με τη φωνή του για 35 χρόνια.
Πέρασε, μεταξύ άλλων, από τον Sport fm, την ΕΡΑ ΣΠΟΡ, το Κανάλι 1 (Δημοτική Ραδιοφωνία Πειραιά), το τηλεοπτικό κανάλι Magic, τον ΣΚΑΪ, διδάσκοντας ταυτοχρόνως ραδιόφωνο στους σπουδαστές του «Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ». Σημείο αναφοράς της διαδρομής του η εκπομπή «Γράμμα από την πατρίδα», που μεταδιδόταν από τα ερτζιανά ελληνόφωνων σταθμών της Αμερικής για 10 ολόκληρα χρόνια.
Τον Οκτώβριο του 2016 βραβεύτηκε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας με τον «Αστέρα Αξίας και Tιμής» για τα 35 χρόνια των ραδιοτηλεοπτικών μεταδόσεων των στρατιωτικών παρελάσεων.
Μεγάλη αγάπη της ζωής του οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις, μεγάλο πάθος του ο Ολυμπιακός.
27/12/2019 Σε ηλικία 93 ετών "έφυγε" από τη ζωή ο Ηλίας Ρωσσίδης, ο οποίος πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού το 1948 και την τίμησε όσο λίγοι για 13 ολόκληρα χρόνια, έχοντας το προσωνύμιο "Θρύλος". Αγωνιζόταν ως δεξιός μπακ (από τους πρώτους ακραίους αμυντικούς στα ελληνικά γήπεδα), χαρακτηριζόταν από την ταχύτητά του και γι' αυτό έπαιζε όλη την πλευρά με την ίδια ευκολία. Αφού ολοκληρώθηκε η θητεία του στον Ολυμπιακό έπαιξε σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς, όπως ο Βύζας Μεγάρων, ο Αίας Σαλαμίνας και η ΑΕ Χαλανδρίου.
Συνολικά με τον Ολυμπιακό πήρε εννέα πρωταθλήματα και δέκα κύπελλα. Aπό το 1961 μέχρι και το 2012, σε ηλικία 85 ετών, δεν έλειψε ούτε σε ένα επετειακό παιχνίδι του συνδέσμου Βετεράνων του Ολυμπιακού απέναντι στους παλαίμαχους της Προοδευτικής, που διεξάγεται πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή.
Με την Εθνική Ελλάδας έκανε 29 συμμετοχές, ενώ συμμετείχε το 1952 στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπήρξε μάλιστα από τους λαμπαδηδρόμους στους Αγώνες της Αθήνας το 2004.
28/12/2019: Φεύγει από την ζωή , σε ηλικία 72 ετών, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο o συνθέτης ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1947 στην Πάτρα. Ήταν μεγαλύτερος αδελφός του μουσικού και τηλεπαρουσιαστή Ανδρέα Μικρούτσικου. Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο (πιάνο, θεωρία, αρμονία). Ακολούθησαν οι σπουδές και η αποφοίτησή του από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση με τον καθηγητή-συνθέτη Γ.Α. Παπαϊωάννου.
Άρχισε να συνθέτει στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά επίσημα εμφανίστηκε το 1975, με το δίσκο «Πολιτικά τραγούδια». Συνέχισε την πορεία του ως στρατευμένος δημιουργός μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Μάνο Ελευθερίου, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλους. Οι δίσκοι του «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», είναι χαρακτηριστικοί του ριζοσπαστικού κλίματος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Ειδικά η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνώρισε διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ και συνοδεύτηκε από την ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.
Στη συνέχεια, με τον δίσκο «Σταυρός Του Νότου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία, ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική, υπηρετώντας παράλληλα το θέατρο, καθώς και την ηλεκτρονική και ατονική μουσική.
Με την ίδια αγάπη πάντα για τον έμμετρο λόγο συνεχίζει να μελοποιεί Γιάννη Ρίτσο, Άλκη Αλκαίο, Κώστα Τριπολίτη, Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη και άλλους. Ακόμα, έχει παρουσιάσει την όπερα «Ελένη» και έχει μελοποιήσει παραμύθια.
Συνεργάστηκε με κορυφαίες ερμηνεύτριες όπως η Μαρία Δημητριάδη, η Χάρις Αλεξίου και η Ιταλίδα Μίλβα, αλλά και μεγάλους ερμηνευτές όπως ο Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας και πολλούς ακόμα.
Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Έχει γράψει όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους ελλήνων και ξένων ποιητών.
Ηχογράφησε δεκάδες LP και CD συνεργαζόμενος με τις δισκογραφικές εταιρίες EMI- Classics, Blue Note, Polydor, Sony (CBS), Minos- Emi, Agora, Lyra, HMV, Legend, Legend Classics κ.α.
Συνεργάστηκε με πολλούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες γράφοντας μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα, τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Η.Π.Α., Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία, Αυστραλία κ.α.). Επίσης, έχει σκηνοθετήσει τρία έργα στο χώρο του μουσικού θεάτρου.
Έλαβε αναγνώριση του έργου του στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει ή έχουν παιχτεί έργα του σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής (Λονδίνο, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλλη, Λυών, Ρενς, Μονπελλιέ, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λοζάννη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βερόνα, Φλωρεντία, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Κωστάντζα, Νόργουιτς, Λουϊζιάνα, Σικάγο, Χονγκ Κόνγκ, Μπουρζ, Μιλάνο, Λισσαβόνα, Άγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Άιρες, Σάο Πάολο, Κάιρο κ.α.)
Το 2002 τιμήθηκε για τη μουσική του στο θέατρο με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος» από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου (Θεατρικό Μουσείο).
Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών. Διετέλεσε, επίσης:
- Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 1986-1990
- Καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 1990-1993
- Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού 1993-1994
- Υπουργός Πολιτισμού 1994-1996
- Καλλιτεχνικός διευθυντής της HMV (Ελλάδας) 1996-2004
- Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Φεστιβάλ 1998-1999 Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου)
- Σύμβουλος διοίκησης για τα πολιτιστικά στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» 2002-2004
- Καλλιτεχνικός διευθυντής του Οργανισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - Πάτρα 2006» 2003-2005
- Για το έργο του στην πολιτιστική διαχείριση, καθώς και τη μουσική του δραστηριότητα, έγινε επίτιμος δημότης σε πολλές πόλεις της Ελλάδος.
Γεννημένος το 1939 στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Σμύρνης, ο Φαίδων Γεωργίτσης ήταν γιος αξιωματικού του Ναυτικού. Στα 10 του χρόνια έχασε τη μικρή του αδερφή Καίτη, μια απώλεια την οποία δεν ξεπέρασε ποτέ. Η εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνισή του -ήταν χαρακτηριστικά τα γαλάζια μάτια του- έκανε τον νεαρό Φαίδωνα Γεωργίτση να μην είναι αδιάφορος στο γυναικείο φύλο. Ασχολήθηκε με το μπάσκετ στην ομάδα του Πανιωνίου, ενώ το 1956, ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του, μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, την οποία και εγκατέλειψε, διότι δεν άντεχε. Μάλιστα, ο πατέρας του για να τον μεταπείσει απειλούσε να αυτοκτονήσει!
Ο Γεωργίτσης μαγεύτηκε από τον χώρο του θεάτρου τυχαία, όταν, βρίσκοντας μια πρόσκληση για μια παράσταση του Λόρκα, συγκινήθηκε τόσο από την τέχνη της υποκριτικής που αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι, όταν τον αντίκρισε ο Κάρολος Κουν (ήταν καθηγητής στη σχολή) στο σανίδι να ερμηνεύει έναν μονόλογο, του ανακοίνωσε αυτοστιγμεί ότι τον ήθελε μαζί του.
Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε στην ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» το 1960, ενώ ακολούθησαν η ταινία «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου (1962), «Τα Κόκκινα φανάρια» (1963), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), αλλά και τα φιλμ «Φαίδρα» και «Ερόικα». Το 1966 άρχισε τη μεγάλη συνεργασία του με τον Γιάννη Δαλιανίδη, αναλαμβάνοντας χαρακτηριστικούς ρόλους σε ιδιαίτερα εμπορικές ταινίες που άφησαν εποχή, όπως οι «Θαλασσιές οι χάντρες» με τη Ζωή Λάσκαρη και τη Μαίρη Χρονοπούλου, από την οποία έμεινε και η θρυλική ατάκα «αυτή μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις», αλλά και τα φιλμ «Ολγα, αγάπη μου», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες», «Ενας ιππότης για τη Βασούλα», «Οταν η πόλις πεθαίνει», «Ιλιγγος», «Νύχτα γάμου». Τη δεκαετία του '80 έπαιξε στον «Σεξοκυνηγό» και στην «Κατάσκοπο Νέλλη», στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Φαίδωνα Γιωργίτση ήταν στην ταινία του Κάρολου Ζωναρά «Ο γιος του Τσάρλυ» το 2008.
Ιδιαίτερα πλούσια ήταν η παρουσία του και στο θέατρο. Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε παίξει σε μια σειρά από αξιόλογες παραστάσεις ρεπερτορίου, μεταξύ αυτών οι «Μήδεια», «Ιούλιος Καίσαρ», «Ευρυδίκη», «Λεωφορείον ο πόθος». Ακόμη, είχε συμμετάσχει σε εμβληματικές σειρές της μικρής οθόνης, όπως ο «Γιούγκερμαν», οι «Πανθέοι» αλλά και στα σίριαλ του Νίκου Φώσκολου «Λάμψη» και «Καλημέρα ζωή».
Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε ασχοληθεί με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει μαζί με τη σύζυγό του Μπέτσι τον δικό του θεατρικό θίασο στο Κορωπί.
Ο Γιάννης Μπεχράκης, ήταν ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ των τελευταίων ετών και το 2016 είχε κερδίσει το Πούλιτζερ για τον τρόπο με τον οποίο κάλυψε την προσφυγική κρίση.
Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1960 και είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως φωτογράφος το 1986 ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Reuters.
Μεταξύ άλλων στην πολυετή καριέρα του είχε καλύψει τους πολέμους στα Βαλκάνια, στην Τσετσενία, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τον Περσικό Κόλπο, τη Λιβύη, την «αραβική άνοιξη» κ.α.
Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Σε νεαρή ηλικία υπήρξε μέλος του Ναυτικού Oμίλου Θεσσαλονίκης και έλαβε μέρος στους κωπηλατικούς αγώνες «Ελευθερία» το 1945 και στους Πανελλήνιους Κωπηλατικούς Αγώνες το 1946. Τιμήθηκε με μετάλλια και κύπελλα.
Από το 1955 έως το 1985, έλαβε μέρος σε 72 παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, παίζοντας δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως Παξινού, Μινωτής, Βαλάκου, Παπαμιχαήλ, Φυσσούν, Αρώνη, Καρέζη. Συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του θεάτρου. Ξεχωριστή ήταν η ερμηνεία της στη «Λυσιστράτη» στον ρόλο της Μυρρίνης, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού στην Επίδαυρο.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στο «Γραφείο Συνοικεσίων» (1956) και στο «Ακροπόλ» (1995), ενώ στην τηλεόραση πήρε μέρος στις σειρές «Οι Τελευταίοι Εγγονοί», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Φρουροί της Αχαΐας».
Υπήρξε καθηγήτρια στη Δραματική Σχολή του Φωτιάδη, μεταδίδοντας στους μαθητές της όλες τις γνώσεις για την υποκριτική τέχνη. Τεράστιο υπήρξε το φιλανθρωπικό της έργο, στηρίζοντας ιδρύματα για ορφανά και κακοποιημένα παιδιά.
Υπήρξε στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και αναπληρωτής διευθυντής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD).
Γεννήθηκε στην Κορώνη Μεσσηνίας το Δεκέμβριο του 1930. Σπούδασε οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή του εντάχθηκε στο δυναμικό της Τράπεζας της Ελλάδος και συγκεκριμένα στην Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών[3] μαζί με τους Γιάγκο Πεσμαζόγλου, Ξενοφώντα Ζολώτα, Απόστολο Λάζαρη και Σάκη Καράγιωργα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ), στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα Educational Planning for Economic Growth.
Εκεί συνδέθηκε στενά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε καθηγητή. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αποσπάστηκε στο υπουργείο Συντονισμού ως σύμβουλος του Παπανδρέου. Το 1967 η Χούντα των Συνταγματαρχών τον απέλυσε από την Τράπεζα της Ελλάδος με αποτέλεσμα να δραπετεύσει με σκάφος στην Ιταλία. Μετά την φυγή του εργάστηκε, έως και το 1981, στην Παγκόσμια Τράπεζα των Ηνωμένων Εθνών.
Το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Ανδρέα Παπανδρέου και εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, θέση από την οποία παραιτήθηκε σύντομα για αναλάβει την διοίκηση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).
Στις 5 Ιουλίου 1982 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, παραιτήθηκε όμως στις 9 Σεπτεμβρίου 1983 καθώς διαφωνούσε με τον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική χρημάτισε πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986 - 1990) καθώς και αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) κατά την περίοδο 1991 - 1993. Διετέλεσε ευρωβουλευτής με το ΔΗΚΚΙ την περίοδο 1999 - 2004.
Ο Αντώνης Βγόντζας διετέλεσε διευθυντής του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στην τελευταία κυβέρνησή του (1993 - 1996), γενικός γραμματέας στα υπουργεία Υγείας και ΠΕΧΩΔΕ καθώς και νομικός σύμβουλος στα υπουργεία Δικαιοσύνης, Παιδείας και Προεδρίας της Κυβέρνησης.
Με καταγωγή από την Ιεράπετρα, ο Αντ. Βγόντζας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε νομικά, οικονομικά και οικονομικά μαθηματικά στην Αθήνα, την (τότε) Δυτική Γερμανία και τη Φινλανδία και ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία το 1971.
Κατά τη διάρκεια της επταετίας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, υπερασπιζόμενος ως νέος δικηγόρος φοιτητές και νέους ενώπιον στρατιωτικών και πολιτικών δικαστηρίων. Η δράση του αυτή υπήρξε αφορμή για να συλληφθεί, να κακοποιηθεί και τελικώς να φυλακιστεί από το χουντικό καθεστώς. Παρέμεινε πέντε μήνες στο ΕΑΤ- ΕΣΑ ως «πρωτεργάτης της φοιτητικής αναταραχής». Μετά την πτώση της χούντας υπήρξε συνήγορος θυμάτων στις δίκες κατά των βασανιστών του καθεστώτος.
Συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο στην υπόθεση Κοσκωτά και συνήγορός του μαζί με τον Χρήστο Ροκόφυλλο ενώπιον των αγγλικών δικαστηρίων στη δίκη κατά του περιοδικού TIME.
Ο Τάκης Μόσχος έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τον ρόλο του «Αργύρη» στη «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη, που θεωρείται από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας του 1980.
Γεννημένος στη Χαλκίδα από πατέρα αστυνομικό, πέρασε από τους πρώτους στη Νομική Θεσσαλονίκης, όπου και σπούδασε. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία και τις Καλές Τέχνες στη Γερμανία. Σε συνέντευξή του χαρακτήρισε εκρηκτικά τα φοιτητικά του χρόνια.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα έγινε, όπως είπε, μετά από ερωτική απογοήτευση. Λόγω του παρουσιαστικού του, εργάστηκε ως μοντέλο για λίγο.
Κι ενώ ασχολήθηκε με διαφημιστικά, ο Τάκης Μόσχος περνούσε από ένα γραφείο για να αφήσει φωτογραφίες του. Τον πήραν τηλέφωνο και ήθελαν να του δώσουν έναν ρόλο σε ταινία του Κατακουζηνού, τον «Άγγελο» (1982), που είναι και η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με την ομοφυλοφιλία. Ο Τάκης Μόσχος υποδύθηκε τον ρόλο μίας τραβεστί.
Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1982 και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη.
Στη συνέχεια, ο Τάκης Μόσχος έπαιξε στη «Γλυκιά Συμμορία», μια εμβληματική ταινία, που αντικατόπτριζε κάποιες από τις εμπειρίες του στην Γερμανία, που γυρίστηκε το 1983 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη.
Η «Γλυκιά Συμμορία» το 2006 ψηφίστηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως μια από τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες, κατακτώντας την 9η θέση. Το 1984 κυκλοφόρησε και σαν μυθιστόρημα του δημιουργού της, Νίκου Νικολαΐδη. Ο Τάκης Μόσχος βραβεύτηκε για την ερμηνεία του, καθώς και δύο χρόνια μετά, για τον ρόλο του ως Λαπαθιώτης στο «Μετέωρο και σκιά» (1985). Η ταινία ήταν βασισμένη στη βιογραφία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που έζησε σε μια περίοδο γεμάτη από γεγονότα για την ιστορία της Ελλάδας.
Είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο
Τα τελευταία 18 χρόνια, ο ηθοποιός είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο. Εκεί, είχε δημιουργήσει Ερασιτεχνική Θεατρική Οµάδα Σκοπέλου (ΕΘΟΣ), με την οποία έκανε παραστάσεις. Παράλληλα, έκανε μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου, αξιοποιώντας στις σπουδές του.
Ο Τάσος Πεζιρκιανίδης ήταν επί χρόνια στέλεχος του Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ είχε συνεργαστεί και με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Στην τηλεόραση, ο κόσμος τον είχε αγαπήσει μέσα από το σίριαλ του MEGA «Εμείς κι εμείς».
Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης προέρχονταν από οικογένεια ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Όταν ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα όπου ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στο δυναμικό του Πειραϊκού Συνδέσμου, ως αθλητής ελευθέρας πάλης.
Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, ενώ από τη δεκαετία του '50 ασχολήθηκε με αγώνες επιδείξεως της τεράστιας δύναμής του σε ανοικτούς χώρους (πλατείες, πάρκα κλπ) δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν «λαϊκός ήρωας».
Η Γιούλη (Τζούλια) Μπάρκα ξεκίνησε την καριέρα της σαν ηθοποιός τη δεκαετία του 1980. Συμμετείχε σε πολλές σειρές καθώς και αρκετές Βιντεοταινίες της εποχής.Τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η καριέρα της διεκόπη για ένα διάστημα μέχρι που ξαναήρθε στην επικαιρότητα εξαιτίας ενός σκανδάλου.
Η Τζούλια Μπάρκα έλαμψε στο θέατρο αλλά και προκάλεσε θύελλα σχολίων με την πολυτάραχη ζωή της και την ανάμειξή της σε σκάνδαλα και «ροζ» ιστορίες, ενώ τελικά αποθεώθηκε ως σύμβολο του σεξ.
28/5/2019 Σε ηλικία 62 ετών, «έφυγε» από την ζωή ο δημοσιογράφος, αλλά και γνωστός φίλαθλος των «ερυθρολεύκων», Νίκος Μορτάκης. Ένας άνθρωπος αγνός, αξιοπρεπής, ευγενικός και χαμηλών τόνων, του οποίου όλη η ζωή ήταν ο Ολυμπιακός. Αυτό ήταν το μεγάλο πάθος του.Διευθυντής για τέσσερα χρόνια στο περιοδικό «Θύρα 7», ταυτίστηκε με την παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές που ήταν αφιερωμένες στον Ολυμπιακό, σε κανάλια όπως το TV-Magic, AΡΤ και Τηλετώρα. Δούλεψε επίσης και στο Action 24.
Παράλληλα ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο, ως παραγωγός στο Κανάλι Ένα του Πειραιά, κάνοντας συχνά μεταδόσεις αγώνων του Ολυμπιακού, τόσο από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» όσο κι από το ΣΕΦ.
Ο Ολυμπιακός ήταν αναμφίβολα η μεγάλη και παθιασμένη αγάπη του Νίκου Μορτάκη. Ουσιαστικά όλη η ζωή του αλλά το έκανε με τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν, δηλαδή αγνός, αυθεντικός, ευγενής, χαμηλών τόνων και πάντα βάζοντας πρώτα και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια. Ήταν ένας καλός δημοσιογράφος αλλά και καλός άνθρωπος, για αυτό και η δυσάρεστη είδηση του θανάτου προκάλεσε θλίψη σε όλους που τον γνώριζαν.
Ο Κώστας Ευριπιώτης γεννήθηκε το 1963 και ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Θεοδοσιάδης.
Έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του σε δεκάδες τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές όπως τις: «Τα λιονταράκια του κυρ Ηλία», «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Οι επικίνδυνοι» (μια διαμαρτυρία), «Μπαμ μπαμπάς και μπέμπα», «Μια γυναικάρα στα μπουζούκια», «Μπίζνες στα βαλκάνια», «SafeSex», «Εργαζόμενη γυναίκα», «Σεσουάρ για δολοφόνους», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο1», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες», «Έλα να… γυμνωθούμε ντάρλινγκ», «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», «Μαζί τα φάγαμε» και άλλες.
Στη συνείδηση του κοινού έμεινε για τον τηλεοπτικό του ρόλο ως ο «παλιός »σμηνίτης «Γεώργιος Βλάχος» στην επιτυχημένη κωμική σειρά του ANT1 «Της Ελλάδος τα παιδιά»
Ο Αντώνης Ρεπάνης είχε γεννηθεί στην Αθήνα και ξεκίνησε το τραγούδι, όταν ήταν 25 ετών. Συνέθεσε και ερμήνευσε για πρώτη φορά πολλά γνωστά τραγούδια, όπως:
Αγάπη μου επικίνδυνη
Γιατί κοντά μου κάθεσαι ακόμα
Δυο γυναίκες, δυο αγάπες
Παλιατζής
Χτες το βράδυ στην ταβέρνα
Πού να γυρνάς
Μα τι λέω
Θυσιάστηκα
Γιατί γλυκιά μου κλαις
Στο σταυροδρόμι
Είναι η σκέψη μου η τρελή.
Στην δεκαετία του '60 καθιερώθηκε σαν δεξιοτέχνης κιθαρίστας και ερμηνευτής, τραγουδώντας σε πρώτη εκτέλεση συνθέσεις των Τσιτσάνη, Καλδάρα και Χιώτη.
Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1950 στο Αραχναίο. Σπούδασε τεχνολόγος-μηχανικός. Από το γάμο του με την Γεωργία Μανώλη-Κοντογεωργίου απέκτησαν μια κόρη και έναν γιό.
Το 1986 ήταν Ιδρυτικό Μέλος της ΚΙΠΑΕΑ (Κίνηση Ειρήνης) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Το 1995-1997 αντιπρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών Ελλάδας. Το 1998–2004 μέλος της Οικονομικής και Κοινωνικής Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Από το 1998 έως το 2004 Γενικός Γραμματέας Γ.Σ.Ε.Ε.
Το 2004 εκλέγεται πρώτος Βουλευτής στο Νομό Αργολίδας με τη Ν.Δ., το ίδιο και το 2007. Το 2012 αποχώρησε από την Νέα Δημοκρατία όπου διετέλεσε και επικεφαλής της γραμματείας Συνδικαλιστικού του κόμματος. Για λίγους μήνες συνεργάστηκε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες από όπου επίσης αποχώρησε. Το 2014 ήταν υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Ηταν επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν και ξεκίνησε στο πλευρό του πατέρα του, Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.
Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των Αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα ντουζένια (καραντουζένι, ντουζένι της ψυχής, ντουζένι του σολ κ.α.) έγραψε και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues.
Στις 24 Σεπτέμβρίου του 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δισκο/CD «Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο» (εταιρία: «Εβδομη Διάσταση»), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες – Η Φαντασία στην Εξουσία ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.
Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesaria Evora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.
Ταξίδεψε σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα. Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1954 στον Μελιγαλά εκεί μάλιστα έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Στην Αθήνα ήρθε στην ηλικία των 18, το 1972, για σπουδές στη Νομική σχολή ενώ παράλληλα ξεκίνησε να αγωνίζεται για τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Στην ομάδα έγινε «σημαία» καθώς αγωνίστηκε για 15 συναπτά έτη μετρώντας 352 συμμετοχές και 58 γκολ.
Εκ των κορυφαίων του στιγμών με την φανέλα του Πανιωνίου ήταν η πρώτη κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας το 1979 στην οποία η συμμετοχή του είχε καθοριστικό ρόλο. Επίσης και στο δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ το 1998 βρισκόταν στο πόστο του Γενικού Αρχηγού. Καταλυτική ήταν επίσης η προσφορά του στα μπαράζ παραμονής στην Ά Εθνική κατηγορία που έδωσε η ομάδα το 1983 και το 1984.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα τη σεζόν 1987-1988 στην ομάδα του Φωστήρα.
Η Τζίνα Βούλγαρη γεννήθηκε στην Αθήνα 1939. Ηθοποιός του μουσικού θεάτρου εμφανίστηκε αρχικά ως τραγουδίστρια στην Αίγλη Ζαππείου, στο Γκριν Παρκ της οδού Μαυρομματαίων και στο Άλσος του Πεδίου Άρεως με τον κονφερανσιέ-ηθοποιό Γιώργο Οικονομίδη.
Συνεργάστηκε με πολλούς πρωταγωνιστές της μουσικής σκηνής (Ορέστη Μαρκή, Σπεράντζα Βρανά, Βέμπο κ. ά.). Τα τελευταία χρόνια της σταδιοδρομίας της εργάστηκε κυρίως ως τραγουδίστρια σε πολλά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας. Διέκοψε τις εμφανίσεις της περί το 1985. Ήταν παντρεμένη για λίγο καιρό με τον Πέτρο Πανταζή.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας γεννήθηκε στο Κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας στις 29 του Αυγούστου 1946 από εργατική οικογένεια.
Με το Λαϊκό Κίνημα ήρθε σε επαφή από πολύ μικρός. Ο πατέρας του ήταν δραστήριο μέλος της Συντεχνίας Οικοδόμων ΠΕΟ και δίπλα του έζησε τη δύσκολη περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ1955-’59. Από πολύ μικρός εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ και πουλούσε την εφημερίδα «Χαραυγή», όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, από το 1957 ως το 1963. Το 1964 αποφοίτησε από το Εμπορικό Λύκειο Νεοκλέους στη Λευκωσία.
Σε ηλικία 14 χρόνων έγινε μέλος της Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Μαθητών (Π.Ε.Ο.Μ.), της οποίας υπήρξε δραστήριο στέλεχος.
Το καλοκαίρι του 1964 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (Π.Ε.Ο.), της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (Ε.Δ.Ο.Ν.) και του τοπικού Αθλητικού και Καλλιτεχνικού Συλλόγου «ΑΧΙΛΛΕΑΣ» Δικώμου και το 1966 εκλέγεται Γραμματέας του ίδιου Συλλόγου και το 1967 Γραμματέας της ΕΔΟΝ Δικώμου. Το Μάη του 1969 στο Ε΄ Συνέδριο της ΕΔΟΝ εκλέγηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης.
Το καλοκαίρι του 1969, με απόφαση του Κόμματος, πήγε στη Μόσχα για σπουδές. Αφού ολοκλήρωσε τη διετή φοίτηση του στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών, μεταπήδησε στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης από την οποία αποφοίτησε ως διδάκτωρ (PhD) ιστορικών επιστημών.
Στη Μόσχα γνωρίστηκε με την Έλση Χηράτου, την οποία παντρεύτηκε το καλοκαίρι του 1972. Μαζί απόκτησαν δύο θυγατέρες, τη Μαριάννα και τη Χριστίνα και ένα γιο το Χρίστο.
Στην Κύπρο επέστρεψε τον Απρίλη του 1974. Μέχρι τον Ιούλη του 1974 ζούσε με την οικογένεια του στο Κάτω Δίκωμο.
Στις 26 του Μάη 1974 εκλέγηκε Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ και στις 18 του Σεπτέμβρη του 1977 Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης, θέση που κατείχε μέχρι το 1987. Στην ΕΔΟΝ απόκτησε πλούσιες εμπειρίες στους τομείς της οργάνωσης και της καθοδήγησης.
Τον Μάη του 1976 εκλέγηκε μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας-Κερύνειας. Το Μάη του 1978 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και το 1982 στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται τακτικό μέλος της Κ.Ε. Τον Ιούλη του 1986 εκλέγηκε αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. και μετά το 16ο Συνέδριο του Κόμματος πλήρες μέλος του Π.Γ. Από τις αρχές του 1987 παρακολουθούσε τις συνεδρίες της Γραμματείας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και αργότερα τον ίδιο χρόνο, εκλέγεται πλήρες μέλος της Κεντρικής Γραμματείας.
Με το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου (10/4/1988), ορίζεται από το Π.Γ. του Κόμματος ως Προσωρινός Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.
Στις 22 του Απρίλη 1988 ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται από την Ολομέλεια της Κ.Ε. ως ο νέος Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, αξίωμα στο οποίο επανεξελέγη άλλες τέσσερις φορές μέχρι τον Γενάρη του 2009.
Κατά τις Βουλευτικές Εκλογές του 1991 εκλέγεται Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (Βουλευτής Κερύνειας) και επανεκλέγεται στις εκλογές του 1996, του 2001 και του 2006. Στις 7 του Ιούνη 2001 εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Την 1η Ιουνίου 2006 επανεξελέγη Πρόεδρος του Σώματος, αξίωμα που διατήρησε μέχρι την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας, στις 24 Φεβρουαρίου 2008.
Η κυβέρνηση Χριστόφια ανέλαβε καθήκοντα στις 28 Φεβρουαρίου του 2008, δηλώνοντας τα ακόλουθα στη Βουλή των Αντιπροσώπων την ίδια ημέρα:
«Ο στόχος της προεδρίας μας είναι να πετύχουμε λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Λύση που να καθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να αποκλείει τα όποια δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας από ξένες δυνάμεις. Λύση που να επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία της χώρας μας στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Το 2006 ο κ. Ραγκούσης είχε ζητήσει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή, προκειμένου να αναδειχθούν οι πολιτικές ευθύνες στη συγκεκριμένη υπόθεση.
Ήταν συνήγορος επίσης του Χριστόδουλου Ξηρού, ενώ έχει υπερασπιστεί και τον Νίκο Ρωμανό.
Γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου το 1956. Bρέθηκε σε ηλικία 9 ετών στην Αθήνα και το 1968 ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στο αγώνισμα. Από τότε έλαβε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόντρεαλ 1976, Μόσχα 1980, Λος Άντζελες 1984 και Σεούλ 1988). Κατέκτησε 2 Ολυμπιακά μετάλλια, ενώ από 1998 μέχρι και το 2000 υπήρξε προπονητής της εθνικής ομάδας ανδρών μαζί με τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.
Ο Σπάθας που είχε γεννηθεί στις 30 Νοεμβρίου του 1950, ήταν Έλληνας κιθαρίστας, ιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Socrates Drank the Conium (ή απλά Socrates). Θεωρείται από τους σπουδαιότερους Έλληνες βιρτουόζους της ηλεκτρικής κιθάρας.
Γεννήθηκε στους Παξούς. Ήλθε σε επαφή με τη μουσική κοντά στον πατέρα και τους θείους του, μαθαίνοντας από μικρός ακορντεόν, κιθάρα και τύμπανα. Στον Πειραιά όπου μεγάλωσε, σχημάτισε με τους Αντώνη Τουρκογιώργη και Ηλία Ασβεστόπουλο (τον μετέπειτα ηγέτη των 2002 GR) το ροκ συγκρότημα Persons (1966-1969)και στη συνέχεια τους Socrates, πάλι με τον Τουρκογιώργη (μπάσο, τραγούδι). Μια από τις καλύτερες ελληνικές κιθάρες που έγραψε ιστορία παίζοντας με το συγκρότημα σε κλαμπ όπως το ιστορικό Κύτταρο.
Το 1983, μετά τη διάλυση των Socrates, ο Σπάθας συνεργάστηκε ως ενορχηστρωτής και κιθαρίστας με καλλιτέχνες όπως οι: Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζηδάκις, Μαρία Φαραντούρη, Γιάννης Μαρκόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Λιδάκης, Νίκος Αντύπας, Λίνα Νικολακοπούλου, Διονύσης Σαββόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Ελένη Καραΐνδρου κ.ά. Επίσης συνέθεσε τη μουσική τριών δίσκων του Βασίλη Λέκκα. Το 1999 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, στον οποίο είχε συμμετοχή η Χάρις Αλεξίου.
Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν Ο μικρός δραπέτης για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας. Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.
Η ταινία του Μια Τόσο Μακρινή Απουσία απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι Ακατανίκητοι Εραστές το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στιλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή.
Τα τέλη του 2015 ο Σταύρος Τσιώλης ανακοίνωσε την προσπάθεια γυρίσματος της νέας του ταινίας Γυναίκες που περάσατε από εδώ, που θα γίνει με χρηματοδότηση crowdfunding που κλείνει την τριλογία «Γυναίκες» (μετά το Παρακαλώ Γυναίκες, μην κλαίτε και Ας περιμένουν οι Γυναίκες).
Ο Σταύρος Τσιώλης έχει γράψει στίχους για τραγούδια των ταινιών του αλλά για τραγουδιστές της λαϊκής μουσικής (Μαριώ, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνης Ρέμος).
Φιλμογραφία
Ως σκηνοθέτης ο Σταύρος Τσιώλης δούλεψε τις παρακάτω ταινίες:
Ο μικρός δραπέτης (1969)
Πανικός (1969)
Ζούγκλα των πόλεων (1970)
Κατάχρησις εξουσίας (1971)
Μια τόσο μακρινή απουσία (1985)
Σχετικά με το Βασίλη (1986)
Ακατανίκητοι εραστές (1988)
Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)
Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)
Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1996)
Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
Φτάσαμεε! (2004)
Θεατρικά
Τα έργα του για το θέατρο έχουν καταγραφεί στο βιβλίο «Θεατρικά» και είναι:[7]
«Τα κοκκινομπλέ πατίνια» (2006)
«Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» (2011)
«Η πόρτα» ή «Ο σωρός των φασολιών» (2012)
«Η δημοπρασία»
«Η γυναίκα του αστροναύτη»
Ο Γιώργος Ποζίδης είχε γεννηθεί στην Κοζάνη και από μικρό παιδί αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό με στόχο να γίνει πυγμάχος. Πήγε στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ αλλά ο τότε προπονητής του συλλόγου, Στέφανος Ιωαννίδης, τον έπεισε να ασχοληθεί με την πάλη.
Ο Στέφανος Ιωαννίδης τον είδε σε μία προπόνηση να σηκώνει βάρη και του είπε: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Έλα να μάθεις πάλη. Βάρη σηκώνουν και τα τρακτέρ». Αυτή η συζήτηση αποτέλεσε το πρώτο βήμα για να αποκτήσει η Ελλάδα έναν από τους καλύτερους παλαιστές της.
Ο Γιώργος Ποζίδης πάλευε και στα δύο στυλ: και ελευθέρα και ελληνορωμαϊκή. Παρόλο που ξεκίνησε την πάλη σε μεγάλη ηλικία (20 ετών), μέσα σε λίγους μήνες κατέκτησε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην ελληνορωμαϊκή που ήταν και το «στυλ» στο οποίο διακρίθηκε σε διεθνές επίπεδο, στην κατηγορία των 90 κ.
Σε ηλικία 24 ετών αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς της Μόσχας. Αντιμετώπισε στους πρώτους γύρους αθλητές που ανέβηκαν στο βάθρο και παρόλο που αρχικά υπερίσχυσε στο τέλος από απειρία έχασε και πλασαρίστηκε στην 8η θέση. Τέσσερα χρόνια μετά πήρε μέρος στη διοργάνωση του Λος Άντζελες.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε κατακτήσει δύο χάλκινα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1981, 1984), ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλια από παγκόσμια στρατιωτικά πρωταθλήματα (SISM) ενώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1983 είχε έρθει 4ος. Είχε παραστεί ως προπονητής εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, 1992, 1996). Υπηρετούσε στην Ελληνική Αστυνομία.
Διετέλεσε πρόεδρος στην Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης από το 2003 έως το 2004. Ήταν υπερήφανος για την ποντιακή καταγωγή του, μιλούσε συνέχεια γι’αυτήν και αγαπημένος του τρόπος διασκέδασης ήταν τα ποντιακά γλέντια.
Πρωτοπόρος της κινητικής τέχνης, ξεδίπλωσε το καλλιτεχνικό του ταλέντο μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επιβλήθηκε προσφέροντας μια διαφορετική προσέγγιση της κινητικής τέχνης. Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, κατάφερε να δημιουργήσει μια άρρηκτη σύνδεση ανάμεσα στην τέχνη και τις επιστήμες συνδυάζοντας στοιχεία της φύσης και της φυσικής στη γλυπτική του. Ο Takis ως «ακάματος δουλευτής των μαγνητικών πεδίων …» δημιούργησε κινητικά έργα τέχνης που έχουν εμπνεύσει ζωγράφους, γλύπτες και ποιητές της γενιάς του αλλά και συγχρόνους του.
Γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Η παιδική του ηλικία και η εφηβεία του σημαδεύονται από αλλεπάλληλους πολέμους από τους οποίους η Ελλάδα υπέφερε όπως η Γερμανική και Ιταλική κατοχή και ο Εμφύλιος πόλεμος. Η οικονομική ευμάρεια της οικογένειάς του είχε πληγεί ήδη από το 1922 , δηλαδή την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία σε ηλικία περίπου 20 ετών, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του δεν αποδεχόταν την κλίση του προς τις καλές τέχνες, σε ένα υπόγειο εργαστήρι, όταν έρχεται σε επαφή με τα έργα του Picasso και του Giacometti. Το 1952 δημιουργεί το πρώτο του ατελιέ με τους παιδικούς του φίλους και καλλιτέχνες Μίνω Αργυράκη και Ραϋμόνδο στην περιοχή της Ανάκασας. Τα πρώτα έργα του Τάκι είναι προτομές από γύψο και γλυπτά από σφυρήλατο σίδηρο εμπνευσμένα και από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό αλλά και από καλλιτέχνες όπως ο Picasso και ο Giacometti.
Στα τέλη του 1953 αναχωρεί για το Παρίσι. Το 1954, φτάνοντας στο Παρίσι εντάσσεται για λίγους μήνες στο ατελιέ του Brancusi. Τα τρία περίπου επόμενα χρόνια ταξιδεύει και ζει ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου εμπνέεται και δημιουργεί τα πρώτα του κινητικά έργα. Eντυπωσιασμένος από τα ραντάρ, τις κεραίες και τα τεχνολογικά κατασκευάσματα που κοσμούν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Calais της Γαλλίας, εμπνέεται και δημιουργεί τα πρώτα του Σινιάλα, τα οποία ενώ στην αρχή είναι άκαμπτα και έχουν φωτεινά σήματα στην κορυφή τους, σταδιακά αλλάζουν μορφή. Στην κορυφή τους τοποθετούνται πυροτεχνήματα μέσω των οποίων πραγματοποιεί διάφορα street art happenings στις πλατείες του Παρισιού, αποκτούν ευελιξία, κοσμούνται με τα λεγόμενα «objets trouvés», λικνίζονται χάρη στην πνοή του ανέμου ενώ όταν κρούουν μεταξύ τους παράγουν μοναδικούς ήχους δίνοντας την αίσθηση της δόνησης των χορδών και της μελωδίας της άρπας.
Από το 1955 και μέχρι το τέλος του 1965 ο Takis, ως καλλιτεχνική διάνοια ήδη από τότε, πειραματίζεται με όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος και της φύσης τα οποία μας περιβάλλουν, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε με γυμνό μάτι. Αυτά τα στοιχεία θα αποτελέσουν τη βάση της καλλιτεχνικής του πορείας και εξερεύνησης καθώς χάρη σε αυτά διακρίνεται, ξεχωρίζει και καινοτομεί. Εξερευνά τις μαγνητικές δυνάμεις και την ενέργεια των μαγνητικών πεδίων τα οποία αποτελούν ένα από τα θεμέλια του έργου του στην καλλιτεχνική του έρευνα. Πειραματίζεται με τον ηλεκτρισμό, τον ήχο και το φως όπως και άλλοι καλλιτέχνες της γενιάς των Νεο-Ρεαλιστών της δεκαετίας του 1960 στο Παρίσι. Έτσι, μέσω της τέχνης του καθιστά ορατά όλα αυτά τα αόρατα στοιχεία. Επηρεασμένος από όλα όσα αναφέρθηκαν αλλά και από τις κοσμικές δυνάμεις και την επικοινωνία με το υπερπέραν δημιουργεί Τηλεγλυπτά και Τηλεπίνακες, Τηλεφώτα, Καντράν, Μουσικά. Την περίοδο εκείνη ταξιδεύει αρκετά συχνά σε όλα τα μεγάλα καλλιτεχνικά και μητροπολιτικά κέντρα του κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρώτο του ταξίδι του στις ΗΠΑ το 1961 όπου γνωρίζει τον μετέπειτα φίλο του Marcel Duchamp.
Χρονιά ορόσημο της περιόδου εκείνης αποτελεί το 1960, όταν ο Takis πραγματοποιεί την performance L’Impossible – Homme dans l’Espace (Το Αδύνατον – Ο Άνθρωπος στο Διάστημα) σε συνεργασία με το φίλο του Νοτιοαφρικανό ποιητή Sinclair Beiles. Η performance πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί Iris Clert στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Sinclair Beiles διάβασε το περίφημο μαγνητικό του μανιφέστο: «Είμαι γλυπτό…Υπάρχουν κι άλλα γλυπτά σαν εμένα. Η κύρια διαφορά είναι ότι δε μπορούν να μιλήσουν…Θα ήθελα να δω όλες τις πυρηνικές βόμβες στη Γη να μετατρέπονται σε γλυπτά …» και «εκτοξεύεται στον αέρα» στιγμιαία αιωρούμενος από το μαγνητικό πεδίο ενός μαγνήτη που συνδέεται με τη ζώνη του.
Το 1968 μετακομίζει στη Μασσαχουσέτη όπου προσκαλείται με υποτροφία ως ερευνητής από το πανεπιστήμιο του ΜΙΤ και πιο συγκεκριμένα από το Κέντρο Προηγμένων Οπτικών Μελετών. Εκεί δημιουργεί μια σειρά από Ηλεκτρομαγνητικά γλυπτά. Μελετά την υδροδυναμική ενέργεια και δίνει μορφή στην επινόησή του με τίτλο Υδροδυναμική της Θαλάσσιας Ταλάντωσης, ενώ παράλληλα εμπνέεται και μια σειρά από Υδρομαγνητικά γλυπτά. Ριζοσπαστικός και ανατρεπτικός, συνιδρύει την περίοδο εκείνη την Ένωση Art Workers Coalition με σκοπό την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τους γκαλερίστες, τους εικαστικούς επιμελητές και τα μουσεία. Χαρακτηριστικό γεγονός αποτελεί η εφόρμισή του στο Mουσείο Μοντέρνας Τέχνης με σκοπό να αποσύρει ένα έργο του πριν προλάβει η ασφάλεια του Μουσείου να αντιδράσει. Η συμβολική του αυτή κίνηση γίνεται πρωτοσέλιδο στους New York Times.
Το 1974, έχοντας πλέον επιστρέψει και πάλι στο Παρίσι, ξεκινά να δημιουργεί τα Ερωτικά του γλυπτά. «La force d’attraction est le denominateur commun du magnétisme et de l’érotisme. En 1974, Takis en fait l’equitation dans une série de bronzes réalisés a partir de moulages» (Takis, monographies, Érotique, p.203).
Το 1986 επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδρύει το Κέντρο Ερευνών για την Τέχνη και τις Επιστήμες (KETE) στο Γεροβουνό Αττικής, του οποίου τα επίσημα εγκαίνια πραγματοποιούνται το 1993.
Όντας καλλιτέχνης πολυσχιδής, επιβάλλεται με την περίφημη Τέταρτη Διάσταση, μια αόρατη δύναμη που δημιουργείται από τα μαγνητικά πεδία που μας περιβάλλουν και διαχέονται στο χώρο.
Παρά το γεγονός ότι είναι αναγνωρισμένος για τα κινητικά του γλυπτά, ο Takis πρωτοπορεί και στη δημιουργία σκηνικών, στη μουσική επιμέλεια θεατρικών παραστάσεων και performances. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι συνεργασίες με τον Κώστα Γαβρά για την ταινία Section Spéciale (Ειδικό Δικαστήριο) το 1975, με τον Μιχάλη Κακογιάνη για την παράσταση Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το 1983 καθώς και την παράσταση Τρωάδες, με το Nam June Paik το 1979, με τη Joelle Léandre και τη χορεύτρια Μάρθα Ζιώγα για την performance με τίτλο Ligne Parallèle Erotique (Παράλληλη Ερωτική Γραμμή) το 1986 καθώς και με τη Βαρβάρα Μαυροθαλασσίτη για την performance «Isis Awakening» (Το ξύπνημα της Ίσιδος) το 1990.
Συνολικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Takis συνεχίζει να διερευνά τα όρια και τα σημεία τομής της καλλιτεχνικής και επιστημονικής αντίληψης, καθώς και της μουσικής, των ήχων και ιδιαίτερα των εικόνων που βρίσκονται σε κίνηση.
Καλλιτέχνης σύγχρονος και πρωτοποριακός, ο Takis ακολουθεί μια καλλιτεχνική πορεία που εκτίθεται στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, με ρίζες σε μια γλυπτική παράδοση η οποία κυμαίνεται από την αρχαία ελληνική γλυπτική, τον Giacometti και φθάνουν στα τεχνολογικά αντικείμενα και κατασκευάσματα της σύγχρονης εποχής. Τα έργα του κοσμούν τις μόνιμες συλλογές των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης George Pompidou στο Παρίσι, το ΜΟΜΑ και το Guggenheim Museum της Νέας Υόρκης, τη De Menil Collection στο Χιούστον, την Tate Modern του Λονδίνου, την Peggy Guggenheim Collection στη Βενετία. Στη Γαλλία, το Μουσείο του Jeu de Paume, το Palais de Tokyo και το Fondation Maeght έχουν οργανώσει μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις αφιερωμένες στον καλλιτέχνη. Το έργο του επίσης εκτίθεται στους κήπους της UNESCO στο Παρίσι και στην περιοχή της La Défense, όπου η γαλλική κυβέρνηση του παραχωρεί τον μεγαλύτερο δημόσιο χώρο που δόθηκε ποτέ στην ιστορία του Παρισιού σε καλλιτέχνη, 3500 τμ για ένα «δάσος» από 49 Φωτεινά Σινιάλα. Έχει επίσης συμμετάσχει δύο φορές στη Documenta στο Κάσελ, μια φορά στην Biennale της Βενετίας και το 1985 στην Biennale του Παρισιού όπου τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο. Το 2001, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποδίδει στο Κ.Ε.Τ.Ε. τιμητική πλακέτα για την προσφορά του καλλιτέχνη στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τα έργα του με τίτλο Ηλεκτρικά Βαρέλια.
Γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1925 και υπήρξε από τους πιο διάσημους κοσμικογράφους των προηγούμενων δεκαετιών. Ηταν επίσης φίλος με τις πιο διάσημες προσωπικότητες της δεκαετίας του ΄60 όπως για παράδειγμα με τον Αριστοτέλη Ωνάση. «Γνώρισα διασημότητες, που μόνο ως ρεπόρτερ θα μπορούσα να πλησιάσω. Κάποιες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τέλης Σαβάλας, με τίμησαν με τη φιλία τους» είχε πει σε συνέντευξή του. «Υπήρξα ένας ρεπόρτερ που κωπηλάτησε σε ήρεμες θάλασσες με γοργόνες και δελφίνια, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα με πιράνχας και σε αγριεμένους ωκεανούς με καρχαρίες» έγραψε ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα του. Έχει γράψει αρκετά βιβλία, ανάμεσά τους και τις βιογραφίες του Αριστοτέλη Ωνάση και του Σταύρου Νιάρχου.
Το ευρύ κοινό την έμαθε μέσα από τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικές σειρές, όπως Η αίθουσα του θρόνου, Λίτσα.com και Τύχη Βουνό, ενώ έπαιξε και σε αρκετές ταινίες γνωστών Ελλήνων σκηνοθετών, όπως στο φιλμ Γυναίκες Δηλητήριο (1993) του Νίκου Ζερβού και στην Επιστροφή (2007) του Βασίλη Δούβλη.
Ο Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική –μια από τις πρώτες του δουλειές, συμπτωματικά ή όχι, ήταν ως μεταφορέας σε αποθήκη δισκογραφικής εταιρείας (αργότερα, το 1978, με αυτήν την εταιρεία θα κυκλοφορούσε το πρώτο του άλμπουμ με αγγλικό στίχο με τους «P.L.J. Band» με τίτλο «Gaspar») Ακολούθησαν πολλές άλλες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα «P.L.J». Το 1983 οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το τελευταίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει χιουμοριστικά στους Beatles (Σκαθάρια). Το 1989 ξεκίνησε την προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής. Εκεί άλλαξαν όλα. Με τον σύγχρονο ήχο του και τον σκληρό στοίχο που υιοθετούσε, εισήγαγε ουσιαστικά ένα νέο είδος στο ελληνικό Πεντάγραμμο το οποίο ζούσε ούτως ή άλλως τη ρομαντική εξέγερση του «έντεχνου». Το «big bang» ήταν αναμφίβολα το «Διδυμότειχο Blues» το 1991, το οποίο τραγούδησε με τον απόλυτο σταρ της εποχής Γιώργο Νταλάρα, στο στόμα του οποίου είχε καταφέρει να βάλει και μια βρισιά, σπάζοντας ταμπού. Τα τραγούδια του δεν τα ερμήνευσε μονάχος. Ουσιαστικά έδωσε σχεδόν σε όλους τους σύγχρονους ερμηνευτές τη δυνατότητα να κάνουν επιτυχίες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του «Και τι ζητάω» που τελικά ταυτίστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο, αλλά ήταν δικό του. O Μαχαιρίτσας συνεργάστηκε με τους καλύτερους και τα τραγούδια του ερμήνευσαν οι καλύτεροι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, “Κίτρινα Ποδήλατα”, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, «Μagic De Spell», Γιώργος Μαργαρίτης, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Φίλ.Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής.
Ο Αντώνης Λιβάνης γεννήθηκε το 1925 στην Πάτρα και δραστηριοποιήθηκε τόσο στην πολιτική όσο και στο χώρο των εκδοτικών επιχειρήσεων.
Δημιούργησε τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, μία από τις μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στον κλάδο των εκδόσεων, ενώ ως πολιτικός, υπήρξε ο μακροβιότερος και πιο έμπιστος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων με καταγωγή από τα Καλάβρυτα, αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση σε νεαρή ηλικία και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Ναζί, αλλά σώθηκε χάρη στην παρέμβαση ισχυρών συγγενών του.
Σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Λιβάνης έγινε δραστήριος παράγοντας της Πάτρας στην υπηρεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, και ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ένας από τους κομματάρχες του.
Όταν Ανδρέας Παπανδρέου γύρισε στην Ελλάδα το 1961, με πρόταση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή -για να αναλάβει το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών- και αποφάσισε το 1964 να μπει στην πολιτική, ο Αντώνης Λιβάνης έγινε Διευθυντής του Γραφείου του.
Η εξορία και το ανελέητο κυνηγητό από τη Χούντα
Κατά τη διάρκεια της Χούντας, ο Αντώνης Λιβάνης συνελήφθη περνώντας συνολικά 5,5 χρόνια σε φυλακές και εξορία, με μεσοδιαστήματα ελευθερίας. Την περίοδο εκείνη η οικογένεια Λιβάνη αναγκάστηκε να εκποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να επιβιώσει.
Μετά την επιστροφή του από την εξορία, το Πάσχα του 1972, δημιούργησε τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, που εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων.
Συμμετείχε στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάτι που οδήγησε σε ανελέητο κυνηγητό από τις μυστικές υπηρεσίες της Χούντας με εντολή να συλληφθεί πάση θυσία. Ο Λιβάνης, όμως, κατάφερε να διαφύγει στη Ρώμη.
Ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ
Παρά την παρουσία του δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, στο ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά η ενεργός παρουσία του άρχισε το 1977, όταν έγινε η στροφή προς το Κέντρο εν όψει των εκλογών.
Κατά την προεκλογική περίοδο του 1981, ο Αντώνης Λιβάνης κινητοποιήθηκε για να εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου βουλευτής Αχαΐας, όπως είχε κάνει με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1964. Πράγματι, ο νεαρός τότε Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη πρώτος, ξεπερνώντας σε σταυρούς ακόμη και τον Μένιο Κουτσόγιωργα.
Με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, ανέλαβε Γενικός Διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού και Γενικός Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, χωρίς ο ίδιος να είναι βουλευτής, στην οποία επέβαλλε σκληρή πειθαρχία. Κράτησε αυτές τις θέσεις ως την πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το καλοκαίρι του 1989. Δεν δέχθηκε ποτέ να μπει στην επίσημη πολιτική και να γίνει βουλευτής.
Ο Αντώνης Λιβάνης υπήρξε ο δημιουργός του Πρωθυπουργικού Γραφείου ως αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας (νόμος 1299/1982) και ο ρόλος του ήταν ο γενικός συντονισμός και η επίβλεψη των υπουργών. Είχε ένα δικό του επιτελείο για να χειρίζεται σημαντικές υποθέσεις και να επιτηρεί τα Υπουργεία, ενώ είχε και το γενικό κουμάντο σε ότι αφορούσε τις υπηρεσίες που υπάγονταν απευθείας στον Πρωθυπουργό.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δραστηριότητάς του ήταν ότι διατηρούσε πάντα δίαυλους επαφής με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Με όλα αυτά, ο Αντώνης Λιβάνης δημιούργησε σχολή, αξεπέραστη μέχρι σήμερα.
Όταν το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στην εξουσία το 1993, διορίστηκε υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και έγινε ο βασικός χειριστής όλων των ενδοκυβερνητικών υποθέσεων. Την παλιά θέση του Αντώνη Λιβάνη στο Πολιτικό Γραφείο Πρωθυπουργού ανέλαβε η Δήμητρα Λιάνη, με την οποία συγκρούστηκε αλλά τελικά συμβιβάστηκε
Γεννήθηκε στην Λωζάννη, στην Ελβετία και είναι γιος του Διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη, γιου του Ιωάννη Α. Βαλαωρίτη. Έγραφε από νέος — πρωτοδημοσίευσε στα Νέα Γράμματα το 1939. Το 1944 δραπέτευσε απ' την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συνάντησε τον Σεφέρη, ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο. Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξίδεψε στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συνάντησε τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC.
Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έκανε και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Το 1947 εξέδωσε την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετείχε στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού. Στο Παρίσι γνώρισε την μελλοντική (1960) σύζυγό του, την Αμερικανίδα Μαρί Γουίλσον (1922-2017).
Το 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα ήρθε στην εξουσία το 1967, ένιωσε πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί. Έτσι, το 1968 ταξίδεψε στις ΗΠΑ όπου και δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύτηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε επίσης αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Τον Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.
Το 2009 προκλήθηκαν αντιδράσεις όταν άφησε να εννοηθεί ότι στηρίζει ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αργότερα διέψευσε ο ίδιος με επίσημες δηλώσεις του. Προηγουμένως είχε ταχτεί με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων.
Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Ώρχους και Αθήνα. Είχε συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.
O πρώην διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου και εκδότης του Αδέσμευτου Τύπου γεννήθηκε το 1936 στην Πρώτη Σερρών. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο «Σωτηρία» καθώς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε στην Αίγινα στις 4 Φεβρουαρίου του 1958. Ήταν απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και είχε συμμετάσχει σε 13 ταινίες ενώ πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο.
Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Τακης Σπυριδάκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας "Γλυκιά Συμμορία", σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983).Για την ερμηνεία του εκείνη απέσπασε το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον ίδιο χρόνο.
Αξιοσημείωτη ήταν και η δεύτερη συμμετοχή του, στη "Λούφα και Παραλλαγή" του Νίκου Περάκη (1984).
Ακολούθησαν η "Πρωϊνή Περίπολος" (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), "Προστάτης Οικογένειας" (Νίκος Περάκης, 1997), "Αυτή η Νύχτα Μένει" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), "Μαύρο Γάλα" (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), "Κανείς δεν χάνει σε Όλα" (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), "Φτηνά Τσιγάρα" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), "Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο" (Νίκος Περάκης, 2005), "Ισοβίτες" (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και "4 Μαύρα Κοστούμια" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).
Το 1989 ο Τάκης Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους "Βέρα Κρουζ", που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990.
Στο θέατρο πρωταγωνιστούσε τα τελευταία 4 χρόνια στο έργο του Γιάννη Τσίρου, «Άγριος Σπόρος», στη σκηνή του Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Πριν από λίγα χρόνια έγραψε τηλεοπτική... ιστορία ως «αγαπούλας» σε μια σειρά διαφημίσεων
Ο Κώστας Καίσαρης διέγραψε ξεχωριστή πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία και το αθλητικό ρεπορτάζ καθώς υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων ρεπόρτερ. Παράλληλα όμως είχε τον τρόπο για να σχολιάσει με καυστικό ύφος τα δρώμενα στον χώρο του αθλητισμού αλλά και της πολιτικής σκηνής.
Εξάλλου πολλές φορές ασχολήθηκε με θέματα της πολιτικής και οικονομικής επικαιρότητας με τοποθετήσεις και σχόλια που έκαναν την διαφορά, λόγω του μοναδικού ύφους που είχε η γραφή του με αποτέλεσμα η αρθρογραφία του να γίνεται συχνά διεισδυτική και εύστοχη.
Ήταν ο άνθρωπος που καθιέρωσε μαζί με τον Νίκο Καραγιαννίδη τη θρυλική στήλη «Αποδυτηριάκιας» στην αθλητική εφημερίδα «Φίλαθλος», ενώ υπήρξε επί σειρά ετών συνεργάτης και σχολιογράφος σε ιστοσελίδες και έντυπα.
Άρχισε τη μακρά πορεία του στη δημοσιογραφία από τον «Ριζοσπάστη», ενώ συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τον «Ελεύθερο Τύπο», με τις αθλητικές εφημερίδες «Goal News» και «Νοκ άουτ» και τον ραδιοφωνικό σταθμό «Sentra FM» ενώ τα τελευταία δύο χρόνια συνεργαζόταν με «Τα Νέα» και την ιστοσελίδα «to10.gr».
Ο εκλιπών (γεννημένος στις 26 Ιουνίου του 1938) αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους προπονητές στη δεκαετία του '70 και του '80 στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το γεγονός πως διατέλεσε Ομοσπονδιακός τεχνικός από τον Φεβρουάριο του 1982 έως τον Φεβρουάριο του 1984.
Συνολικά βρέθηκε στον πάγκο της Εθνικής σε 21 αγώνες, έχοντας απολογισμό, 5 νίκες, 3 ισοπαλίες και 13 ήττες. Κορυφαία στιγμή της θητείας του ήταν η ισοπαλία 0-0 που απέσπασε στο Γουέμπλεϊ από την Αγγλία, σε αγώνα για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984.
Σε συλλογικό επίπεδο, κάθισε στον πάγκο, μεταξύ άλλων, των Απόλλωνα Σμύρνης, Κορίνθου, Δόξας Δράμας, ΠΑΣ Γιάννινα, Ηρακλή, Διαγόρα Ρόδου, Παναχαϊκής και Πανσερραϊκού, ενώ τη σεζόν 1996/97 αντικατέστησε τον Σουηδό Γκίντερ Μπένγκτσον στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ.
Ο Γιάννης Σπανός γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1934. Μπήκε στη δισκογραφία με το τραγούδι "Μια αγάπη για το καλοκαίρι". Έχει γράψει πολλά τραγούδια για το λεγόμενο Νέο κύμα, σημαντικότεροι δίσκοι του όμως είναι οι "Ανθολογίες", το "Εκείνο το καλοκαίρι OST" (Α' Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971" και η "Οδός Αριστοτέλους".
Τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι: "Σαν με κοιτάς", "Οδός Αριστοτέλους", "Σπασμένο καράβι", "Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες", "Μαρκίζα", "Είπα να φύγω", "Βροχή και σήμερα", "Θα με θυμηθείς", "Στην αλάνα", "Μια Κυριακή" κ.ά. Έχει συνεργαστεί με διάσημους Γάλλους μουσικούς και ηθοποιούς στην αρχή της καριέρας του. Έχει μελοποιήσει στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου,Γιώργου Παπαστεφάνου, αλλά και ποιήματα των Βασίλη Ρώτα, Γεωργίου Βιζυηνού,Μυρτιώτισσας,Νίκου Καββαδδία,Μίλτου Σαχτούρη κ.ά. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει η Αρλέτα, ο Κώστας Καράλης, η Καίτη Χωματά,ο Γιάννης Πάριος, η Ελένη Δήμου,η Χάρις Αλεξίου κ.ά.
Σημαντικότεροι δίσκοι του:
1965 Ο Γιάννης Σπανός Παίζει Σπανό
1965 Αποδημίες – Καίτη Χωματά
1966 Η Σούλα Μπιρμπίλη σε τραγούδια του Γιάννη Σπανού και του Νότη Μαυρουδή
1967 Α’ Ανθολογία -Νέο Κύμα
1968 Β’ Ανθολογία -Νέο Κύμα
1968 Ο Γιάννης Σπανός Διευθύνει Γιάννη Σπανό
1969 Σκιές στην άμμο -Καίτη Χωματά, Μιχάλης Βιολάρης
1969 Μια Κυριακή -Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού
1969 Όλο το καλοκαίρι -Μπέμπα Μπλάνς
1971 Εκείνο το καλοκαίρι- Αφροδίτη Μάνου (Α’ Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1972 Η γλυκειά Ίρμα -Έλλη Λαμπέτη
1973 Μέρες Αγάπης -Δήμητρα Γαλάνη
1974 Ο Μορμόλης – Χρήστος Λεττονός, Γιάννης Φέρτης, Ξένια Καλογεροπούλου , Τάνια Τσανακλίδου
1974 Οδός Αριστοτέλους -Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου ,Γιάννης Καλατζής
1975 Γ’ Ανθολογία -Αρλέτα, Κώστας Καράλης
1976 η Αλέκα Κανελλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1977 Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1978 Μ’αγαπούσες θυμάμαι -Δήμητρα Γαλάνη
1981 Στου καιρού τα ρέματα -Μανώλης Μητσιάς
1982 Φίλε -Τάνια Τσανακλίδου
1984 Έξοδος Κινδύνου -Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1985 Χάρτινες Καρδιές – Γιάννης Πουλόπουλος
1988 Προσωπικά -Ελένη Δήμου
1991 Ανάμεσα σε δυο αγάπες (β’ πλευρά με στίχους Αντ. Ανδρικάκη)-Χριστίνα Μαραγκόζη
1992 Η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1992 Να’χα δυο καρδιές να σ’αγαπώ -Κατερίνα Κούκα
1993 Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει Γιάννη Σπανό
1996 Άκου λοιπόν -Ελένη Δήμου
Η Σωτηρία Λεονάρδου έγινε ευρέως γνωστή με την εμβληματική ερμηνεία της στην ταινία «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, η οποία βραβεύτηκε το 1984 με το βραβείο α' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην ταινία ερμήνευσε επίσης μοναδικά το τραγούδι «Καίγομαι - Καίγομαι» σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Νίκου Γκάτσου.
Συμμετείχε και σε άλλες ταινίες, ενώ το 1996 τιμήθηκε με το 2ο κρατικό βραβείο γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ακροπόλ».
Είχε προσφέρει αρκετές αξιόλογες δουλειές στην ελληνική δισκογραφία, όπως τα προσωπικά άλμπουμ της «Δεν έχω χρόνο μάτια μου», «Γυναίκες» και «MIS», ενώ συμμετείχε και σε δίσκους του Σταύρου Ξαρχάκου, των Πυξ Λαξ κι άλλων, καθώς και σε πολλές συναυλίες της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκη. Παράλληλα πήρε μέρος σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις.
Η Σωτηρία Λεονάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μουσική, θέατρο, χορό.
Ο π. Γεώργιος υπήρξε σπουδαίος Καθηγητής Θεολογίας και συγγραφέας δεκάδων θεολογικών βιβλίων. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 όπου και ολοκλήρωσε τη φοίτηση του στις εγκύκλιες σπουδές (1958).
Από το 1964 έως το 1967 σπούδασε κλασική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε τα πτυχία Θεολογίας και Φιλολογίας.
Με την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας και το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία (στα πανεπιστήμια Βόννης και Κολωνίας), όπου και διέμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα πραγματοποίησε σπουδές και αρχειακές έρευνες στην Αγγλία.
Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Αθήνα) και Φιλοσοφίας – Ιστορίας (Κολωνία).
Από το 1984 ήταν καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας «Ιστορία του Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία».
Διετέλεσε Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής από το 2004 έως το 2007, οπότε και αφυπηρέτησε, όντας Ομότιμος Καθηγητής της Σχολής.
Την ποιμαντική του δραστηριότητα ανέπτυσσε στον πανεπιστημιακό Ναό του Αγίου Αντίπα στο χώρο της Οδοντιατρικής Σχολής.
Το 2015 βραβεύτηκε με το Μακεδονικό Βραβείο για το συνολικό του έργο.
Ήταν συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λαϊκού τραγουδιού των τελευταίων 35 χρόνων.
Ο Γιώργος Ζήκας γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1949 στη Θεσσαλονίκη.
Σταμάτησε το σχολείο στην Γ’ Γυμνασίου και σε ηλικία 16 ετών έγινε σχεδιαστής μόδας. Μετά τον στρατό άρχισε να φτιάχνει κοσμήματα. Με όχημα το κόσμημα πήγε στο Παρίσι όπου εκεί ξανασυναντήθηκε με τη μόδα.
Στη συνέχεια άνοιξε μπαρ στη Θεσσαλονίκη και σε νησιά. Στην ηλικία των 30 έπεσε στα χέρια του τυχαία ένα μπουζούκι και τότε η ζωή του απέκτησε ένα άλλο νόημα.
Ο Γιώργος Ζήκας μπήκε στη δισκογραφία το 1985 με τα τραγούδια του δίσκου «Με τα φεγγάρια χάνομαι», που τραγούδησαν ο Σταύρος Λογαρίδης και η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Από το 1985 ως σήμερα έχει γράψει περίπου 100 τραγούδια. Στίχους, μουσική. Δεν χτύπησε ποτέ καμιά πόρτα για να βρει ερμηνευτές. Για τον Γιώργο Ζήκα τα πράγματα έγιναν αντίστροφα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ο άνθρωπος που τον «έσπρωξε» στη δισκογραφία.
Η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου γεννήθηκε το 1928 στον Βόλο και πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου στο Ωδείο Βόλου. Συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Αθήνα στο Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη και το 1952 ο Μανώλης Καλομοίρης της εμπιστεύεται τη διεύθυνση και την αναδιοργάνωση του παραρτήματος του Εθνικού Ωδείου Τρικάλων.
Έχοντας ιδιαίτερη αγάπη στο χορωδιακό τραγούδι, δημιούργησε παιδικές και μεικτές χορωδίες, μεταξύ των οποίων η Χορωδία Τρικάλων, η οποία έγινε γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μόλις δύο χρόνια μετά την εγκατάστασή της στα Τρίκαλα, η δραστήρια μουσικός είχε δημιουργήσει δύο παιδικές χορωδίες, η μία από παιδιά 7-11 ετών και η δεύτερη 11-15 ετών, μία ανδρική και μια μεικτή, τις οποίες αποτελούσαν συνολικά 150 χορωδοί.
Η πρώτη εμφάνιση της χορωδίας στο Παλλάς τον Δεκέμβριο του 1955 απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, καθώς όλοι μίλησαν για «φως εκ Τρικάλων». Το 1963 η Χορωδία Τρικάλων «συναντάται» με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τον «Επιτάφιο», τον οποίο διασκεύασε για χορωδία η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, πραγματοποιώντας και το μέγα τότε τόλμημα να συνοδεύει τη χορωδία λαϊκή ορχήστρα.
Επίσης, η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου υπήρξε η πρώτη που μετέφερε το έντεχνο ελληνικό τραγούδι σε χορωδιακή μορφή. Το βραβευμένο χορωδιακό σύνολο ηχογράφησε δίσκους πάνω σε τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, διασκευασμένα χορωδιακά από την ίδια. Πολύτιμος συμπαραστάτης της υπήρξε ο σύζυγός της, αγωνιστής του ΕΑΜ, Λεωνίδας Παπαστεφάνου.
Το 1966 εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου τη βρίσκει η δικτατορία και σιωπά επί επτά ολόκληρα χρόνια. Αυτή την περίοδο αρχίζει να μελοποιεί έργα μεγάλων ποιητών μας, τα οποία ηχογραφεί στη Μεταπολίτευση («Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Πάνου Παναγιωτούνη, «Αδούλωτη» της Ελλης Παπαδημητρίου, «Ασμα Ασμάτων» σε μετεγγραφή Γιώργου Σεφέρη, «Πρελούδια» ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου, «Πόλεμος και ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου και ένα ορχηστρικό «Καϋμοί στη γειτονιά»).
Η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου συνέχισε για δεκαετίες να διδάσκει και να διευθύνει χορωδιακά σύνολα, μεταξύ των οποίων και η Χορωδία του Ψυχαγωγικού Ομίλου Σιδηροδρομικών.
Γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1944 στη Χίο, εκεί όπου άνθησε η αγάπη του για τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα όντας μαθητής, με τις πρώτες δημοσιεύσεις στην εφημερίδα «Χιακός Λαός». Μπήκε στην ΑΣΟΕΕ, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε γιατί είχε ήδη κολλήσει το μικρόφωνο του ραδιοφώνου.
Υπηρέτησε τα ερτζιανά για 42 χρόνια μέσα από το τότε ΕΙΡ (μετέπειτα ΕΙΡΤ και ακολούθως ΕΡΤ), με δελτία ειδήσεων, ζωντανές μεταδόσεις αγώνων ποδοσφαίρου και παρελάσεις, τις οποίες σφράγισε με τη φωνή του για 35 χρόνια.
Πέρασε, μεταξύ άλλων, από τον Sport fm, την ΕΡΑ ΣΠΟΡ, το Κανάλι 1 (Δημοτική Ραδιοφωνία Πειραιά), το τηλεοπτικό κανάλι Magic, τον ΣΚΑΪ, διδάσκοντας ταυτοχρόνως ραδιόφωνο στους σπουδαστές του «Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ». Σημείο αναφοράς της διαδρομής του η εκπομπή «Γράμμα από την πατρίδα», που μεταδιδόταν από τα ερτζιανά ελληνόφωνων σταθμών της Αμερικής για 10 ολόκληρα χρόνια.
Τον Οκτώβριο του 2016 βραβεύτηκε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας με τον «Αστέρα Αξίας και Tιμής» για τα 35 χρόνια των ραδιοτηλεοπτικών μεταδόσεων των στρατιωτικών παρελάσεων.
Μεγάλη αγάπη της ζωής του οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις, μεγάλο πάθος του ο Ολυμπιακός.
Συνολικά με τον Ολυμπιακό πήρε εννέα πρωταθλήματα και δέκα κύπελλα. Aπό το 1961 μέχρι και το 2012, σε ηλικία 85 ετών, δεν έλειψε ούτε σε ένα επετειακό παιχνίδι του συνδέσμου Βετεράνων του Ολυμπιακού απέναντι στους παλαίμαχους της Προοδευτικής, που διεξάγεται πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή.
Με την Εθνική Ελλάδας έκανε 29 συμμετοχές, ενώ συμμετείχε το 1952 στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπήρξε μάλιστα από τους λαμπαδηδρόμους στους Αγώνες της Αθήνας το 2004.
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1947 στην Πάτρα. Ήταν μεγαλύτερος αδελφός του μουσικού και τηλεπαρουσιαστή Ανδρέα Μικρούτσικου. Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο (πιάνο, θεωρία, αρμονία). Ακολούθησαν οι σπουδές και η αποφοίτησή του από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση με τον καθηγητή-συνθέτη Γ.Α. Παπαϊωάννου.
Άρχισε να συνθέτει στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά επίσημα εμφανίστηκε το 1975, με το δίσκο «Πολιτικά τραγούδια». Συνέχισε την πορεία του ως στρατευμένος δημιουργός μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Μάνο Ελευθερίου, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλους. Οι δίσκοι του «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», είναι χαρακτηριστικοί του ριζοσπαστικού κλίματος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Ειδικά η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνώρισε διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ και συνοδεύτηκε από την ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.
Στη συνέχεια, με τον δίσκο «Σταυρός Του Νότου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία, ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική, υπηρετώντας παράλληλα το θέατρο, καθώς και την ηλεκτρονική και ατονική μουσική.
Με την ίδια αγάπη πάντα για τον έμμετρο λόγο συνεχίζει να μελοποιεί Γιάννη Ρίτσο, Άλκη Αλκαίο, Κώστα Τριπολίτη, Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη και άλλους. Ακόμα, έχει παρουσιάσει την όπερα «Ελένη» και έχει μελοποιήσει παραμύθια.
Συνεργάστηκε με κορυφαίες ερμηνεύτριες όπως η Μαρία Δημητριάδη, η Χάρις Αλεξίου και η Ιταλίδα Μίλβα, αλλά και μεγάλους ερμηνευτές όπως ο Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας και πολλούς ακόμα.
Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Έχει γράψει όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους ελλήνων και ξένων ποιητών.
Ηχογράφησε δεκάδες LP και CD συνεργαζόμενος με τις δισκογραφικές εταιρίες EMI- Classics, Blue Note, Polydor, Sony (CBS), Minos- Emi, Agora, Lyra, HMV, Legend, Legend Classics κ.α.
Συνεργάστηκε με πολλούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες γράφοντας μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα, τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Η.Π.Α., Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία, Αυστραλία κ.α.). Επίσης, έχει σκηνοθετήσει τρία έργα στο χώρο του μουσικού θεάτρου.
Έλαβε αναγνώριση του έργου του στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει ή έχουν παιχτεί έργα του σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής (Λονδίνο, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλλη, Λυών, Ρενς, Μονπελλιέ, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λοζάννη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βερόνα, Φλωρεντία, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Κωστάντζα, Νόργουιτς, Λουϊζιάνα, Σικάγο, Χονγκ Κόνγκ, Μπουρζ, Μιλάνο, Λισσαβόνα, Άγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Άιρες, Σάο Πάολο, Κάιρο κ.α.)
Το 2002 τιμήθηκε για τη μουσική του στο θέατρο με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος» από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου (Θεατρικό Μουσείο).
Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών. Διετέλεσε, επίσης:
- Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 1986-1990
- Καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 1990-1993
- Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού 1993-1994
- Υπουργός Πολιτισμού 1994-1996
- Καλλιτεχνικός διευθυντής της HMV (Ελλάδας) 1996-2004
- Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Φεστιβάλ 1998-1999 Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου)
- Σύμβουλος διοίκησης για τα πολιτιστικά στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» 2002-2004
- Καλλιτεχνικός διευθυντής του Οργανισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - Πάτρα 2006» 2003-2005
- Για το έργο του στην πολιτιστική διαχείριση, καθώς και τη μουσική του δραστηριότητα, έγινε επίτιμος δημότης σε πολλές πόλεις της Ελλάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου