Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η τρομοκρατία στην Ελλάδα ξεχωρίζει. Επέζησε για περίπου δύο δεκαετίες αφότου το φαινόμενο είχε εξαλειφθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ξεχωρίζει κυρίως επειδή, ακόμη και μετά την καθυστερημένη εξάρθρωσή της, βρήκε χώρο να επανεμφανιστεί μετά το 2008, στρατολογώντας μια νέα γενιά.
Οι ασυνέχειες του κράτους –το ακορντεόν της απόδοσης των υπηρεσιών, ανάλογα με τον σφυγμό της εκάστοτε ηγεσίας– επέτρεψαν στη νέα γενιά να αποκτήσει ερείσματα, ακόμη κι όταν οι πυρήνες της βρέθηκαν στη φυλακή. Ο «Χώρος» αναζωογονήθηκε σε όλες του τις εκφάνσεις.
Η αλλόκοτη ιδιαιτερότητα του «Χώρου» σήμερα είναι ότι, παρότι κατ’ όνομα αντιεξουσιαστικός, δεν στρέφεται κατά της κυβερνητικής εξουσίας. Οι αντιεξουσιαστές –που με «συμβολική» βία προπαγανδίζουν την κανονική, αιματηρή βία– στρέφονται κατά της αντιπολίτευσης. Οχι μόνο κατά των κομμάτων της αντιπολίτευσης –της Ν.Δ. και του τακτικώς πυρπολούμενου ΠΑΣΟΚ– αλλά εναντίον όποιου αρθρώνει αντιπολιτευτικό λόγο, στα ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια.
Ακόμη και το πρόσφατο κύμα επιθέσεων, για τη συμπαράσταση στον Κουφοντίνα, πλήττει περισσότερο την αντιπολίτευση, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο.
Πώς πρέπει να ερμηνεύσει κανείς αυτή την παραδοξότητα;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη.
Από τη μια, είναι η εξουσία που άλλαξε τους κανόνες – που υπολαμβάνει τους εχθρούς του κράτους δικαίου ως «συλλογικότητες» και διαπραγματεύεται μαζί τους· που έχει επιχειρησιακά εφαρμόσει το δόγμα του άκακου «ακτιβισμού».
Από την άλλη, ο «Χώρος» είναι αντιμέτωπος με ένα κόμμα που διαμηνύει ότι όταν έρθει στα πράγματα επείγεται να τελειώνει –κατασταλτικά και πολιτικά– με τον αναχρονισμό της «πολιτικής» βίας όλων των βαθμών.
Κάπως έτσι το αντιδημοκρατικό περιθώριο έχει φτάσει να καθιερωθεί ως παράγοντας της δημόσιας ζωής. Δεν κάνει χύμα διαμαρτυρία. Επιλέγει στόχους ανάλογα με τη στάθμιση των συμφερόντων του. Χρησιμοποιεί τα media –για να κάνει τρομοκρατικό lobbying– να απευθύνει απειλές. Ζητάει «παροχές» – εξαιρέσεις από τον νόμο.
Επιχειρεί μέχρι και εκμετάλλευση του προεκλογικού κλίματος.
Η εικόνα αυτή –ενός ανορθόδοξου, αλλά υπερεπιδραστικού συνδικάτου, με «άκρες»– δικαιώνει όσους έλεγαν ότι ο Κουφοντίνας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν τους άλλους κρατουμένους για τη «17 Νοέμβρη». Ο αμεταμέλητος κατάδικος δεν έστερξε ποτέ να υπαχθεί αθόρυβα στα ευεργετήματα του νόμου. Χρησιμοποιεί τον νόμο για να τον καταλύσει. Για να δικτυωθεί και να ικανοποιήσει τον ναρκισσιστικό ιδεασμό μιας παλινόρθωσης. Γι’ αυτό και...
συμπεριφέρεται όχι τάχα σαν κρατούμενος που διεκδικεί ίση μεταχείριση, αλλά σαν ηγέτης ενός κλάδου.
Σαν Θύμιος της τρομοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου