ΔΙΕΘΝΕΙΣ "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΙ" ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ και ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ : Aριστερός νεοφιλελευθερισμός και πολιτικά ορθόν

Toυ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ

Ζούμε τα τελευταία χρόνια σε ένα κλίμα έντεχνου τρόμου. Στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων γίνεται ευθεία επίθεση εναντίον παραδοσιακών ή πατριωτικών αξιών. Εναντίον της θρησκείας ή άλλων πολιτισμικών δεδομένων, τα οποία χαρακτηρίζονται “αντιδραστικά”!

Ατομικά δικαιώματα ως ιδεολογία

Οι επιτιθέμενοι, λεγόμενοι και “προοδευτικοί”, στηρίζουν τις επιθέσεις τους στην ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι όμως τα ατομικά δικαιώματα ιδεολογία;  

Γιατί από μόνο του το ερώτημα φέρνει μέσα του μια αντίφαση: 

  

Το μεν ατομικό δικαίωμα είναι ένα αναντίρρητο εργαλείο για την αυτογνωσία κι αυτονομία.  

Η δε ιδεολογία είναι μια συνολική έκφραση ομάδων που στόχο έχουν να νικήσουν και να επιβάλλουν την αντίληψη τους σε κοινωνικό επίπεδο.

Στην πρώτη περίπτωση αυτής των ατομικών δικαιωμάτων ο πόλεμος στοχεύει την ατομική γνώση. Στην εμβάθυνση. Και η μόνη οδός αλήθειας είναι η μάχη με τις σκοτεινές και άγνωστες πλευρές του εαυτού μας. Έτσι ώστε ως αυτοσυνειδητοί πολίτες να είμαστε και συνειδητοί υπηρέτες του κοινού καλού της Δημοκρατίας.

Στην δεύτερη περίπτωση, αυτήν της ιδεολογίας, οι ομάδες ή η ομάδα που είναι ή που πιστεύουν πιο σωστά ότι είναι φορείς αλήθειας, στοχεύουν να επιβάλλουν την “αλήθεια” τους σε άλλους που σκέφτονται διαφορετικά, ή που υποτίθεται δεν γνωρίζουν την “αλήθεια”. Ή ακόμη που οι θέσεις τους είναι “λάθος”. Άρα είναι παράδοξο να γίνεται λόγος για ιδεολογία ατομικών δικαιωμάτων. Πιο σωστά θα έπρεπε να γίνεται λόγος για ιδεολογία κάποιων ομάδων ομοϊδεατών. Οι οποίες χρησιμοποιούν έντεχνα και ερμηνεύουν κατά πως τους συμφέρει τα ατομικά ή ανθρώπινα δικαιώματα, για να επιβάλλουν το πρόγραμμα και την εξουσία τους.

Ατομικά δικαιώματα απέναντι στην ελευθερία

Γιατί το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη των α ή β ατομικών δικαιωμάτων. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η ιδέα ότι μόνον η ιδεολογία των “ατομικών δικαιωμάτων” (όπως αυτή δομήθηκε τον 18ο αιώνα) μπορεί να θεμελιώσει διανοητικά την άμυνα αυτών των ελευθεριών και αυτών των δικαιωμάτων.

Μια τέτοια θέση βέβαια είναι λάθος. Γιατί ιστορικά ήδη υπήρχε. Τα λέει το βιβλίο του Quentin Skinner. Μια μεγάλη πολιτική παράδοση της ελευθερίας πριν τον φιλελευθερισμό. Όπως για παράδειγμα, το δικαίωμα τού να μην μπορεί κάποιος να συλληφθεί και να φυλακιστεί πριν γίνουν οι ανάλογες διαδικασίες (το λέει η Magna Carta του 1215).

Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η ιδεολογία που αναφέρομαι εδώ κάνοντας της κριτική, στηρίζεται σε μια παράλογη φανταστική ανθρωπολογική θέση. Αυτή θέλει τον Άνθρωπο πλήρως καλλιεργημένο Ανθρωπιστικά, πριν ακόμα την ύπαρξη της γλώσσας και της κοινωνίας.

Κατά αυτήν τα δικαιώματα δεν μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους αληθινά. Άρα μπορούν να μειωθούν και να προσαρμοστούν στα πλαίσια μιας ιδεολογίας του “καλού, ηθικού συνόλου”.

Αριστερά και άναρχος ατομισμός

Πάνω σε αυτήν την ανάλυση στηρίχτηκε η αριστερή ιδεολογία. Η Αριστερά μεταφέρει και περιφέρει τα πάντα στην λογική ότι το μόνο που υπάρχει και με βάση το οποίο ερμηνεύουμε τα πράγματα είναι το κοινωνικό στοιχείο.

Βέβαια η αποτυχία του κοινωνικού μοντέλου όπως θέλησε να το εφαρμόσει η Αριστερά (ΕΣΣΔ, Κούβα, κλπ αλλά και Δυτική σοσιαλδημοκρατια) οδήγησε από τα χρόνια του ’80 ως σήμερα, μέσω της παγκοσμιοποίησης, σε μια βεβιασμένη εξ ανάγκης επιστροφή της ατομικότητας. Αυτή δεν έχει πια καμμία σχέση με το αρχικό ατομικό δικαίωμα. Αλλά παίρνει τις διαστάσεις ενός άναρχου ατομισμού. Και ενός ανεξέλεγκτου εγωισμού και κυνικού φιλοτομαρισμού.

Το λάθος όμως αυτό που δίνει αντικειμενικά και μια λάθος κοινωνική ισορροπία, οφείλεται επίσης και σε άλλη αιτία. Το να θέλουμε να δώσουμε στο άτομο την δυνατότητα να είναι ο κοινωνικός αφέντης σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πρώτα από όλα ο κύριος των φυσικών του δυνάμεων. Κάτι τέτοιο όμως μοιάζει ως τώρα ανέφικτο. Γιατί; 

Γιατί, αντί να θέλουμε να το επιτύχει μέσα από τον αρμονικό διάλογο με την “φύση” του, αντιθέτως επιτίθεται στην Φύση του. Δεν την ακούμε όπως ο Σωκρατης άκουγε τον εσωτερικό του «δαίμονα». Δεν συνομιλούμε φιλικά και συνδημιουργικα μαζί της. Αντιθέτως, βάζουμε τον άνθρωπο (το κάνει η ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων από την οποία προέρχεται και το σημερινό “πολιτικά ορθόν”) πάνω από την Φύση.

Ο αριστερός νεοφιλελευθερισμός και το πολιτικά ορθόν

Βάζουμε την Φύση ως εχθρό του ανθρώπου. Βάζουμε τον άνθρωπο να θέλει να την υποτάξει βίαια. Τα θεωρούμε αντιπάλους και όχι συνεργούς στην ατομική και συλλογική συνειδησιακή καλλιέργεια. Αυτά τα στοιχεία, που μόλις ανέφερα ενδεικτικά, οδηγούν το άτομο να διαχειρίζεται το κοινωνικό στοιχείο όχι με βάση την αρμονική του αναζήτηση με την Φύση. Αλλά με βάση την ιδεολογική κυριαρχία του επί της φύσης. Το ατομικό δικαίωμα ως προϊόν ισορροπημένου διαλόγου με την Φύση του, υποχωρεί στο ατομικό δικαίωμα, ως προϊόν μιας κοινωνικιζουσας κυριαρχίας της ιδεολογίας των ατομικών δικαιωμάτων. Με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σε εκφράσεις και αντιδράσεις τύπου “έτσι μου αρέσει”, “είναι επιλογή μου”, δεν σας αφορά”, “κάνω ό,τι θέλω” κλπ. Και έτσι περνά και ως τρόπος ζωής.

Έτσι η ιδεολογία αυτή, μετά την αποτυχία των αριστερών επαναστάσεων, επιχειρεί να περάσει πονηρά και αναίμακτα στα πλαίσια του σημερινού πολιτικά ορθόν, νόμους που καταργούν ηθικές αξίες.  

Νόμους που προτείνουν και επιβάλλουν το “κοινωνικά” ουδέτερο σε βάρος του φυσιολογικά φυσικού “αρσενικού – θηλυκού”. 

Νόμους που...

 διαλύουν πονηρά την οικογένεια στα πλαίσια μιας αντί-φυσικής προόδου. Που διαλύουν την πατρίδα ως φυσική “εστία”. 

Νόμους φιλελεύθερους που υιοθετούνται και εξυπηρετούν τις πιο ακραίες εθνομηδενιστικές, απάτριδες και αντιθρησκευτικά τάσεις του πιο άκρατου αριστερού νεοφιλελευθερισμού. 

Όσα δεν πέτυχαν οι κομμουνιστικές επαναστάσεις επιχειρούν να τα πετύχουν τώρα μέσα από τον Δούρειο ίππο τους. Τον του “πολιτικά ορθόν”.  

Ας το κατανοήσουμε σαν μεγάλη απειλή για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Για το καλό του μέλλοντος τουλάχιστον των παιδιών μας.